ROZDZIAŁ #24.

W południe do Rin przyjechały jej dwie siostrzenice. Kobieta bardzo się ucieszyła na ich widok, ale chyba Hanabi była najbardziej ucieszona z wizyty. To w sumie wynikało z czasu w babskim gronie, a przynajmniej tak sądziła, bo po dotarciu do salonu na kanapie siedział mężczyzna. Stresował się, bo na widok Hanabi wstał nerwowo, uderzając nogą w stół i wylewając niechcący trochę swojej kawy na biały obrusek. Po chwili do pomieszczenia dotarła też Hinata z Rin. One na szczęście miały cieplejszy wzrok i miłe uśmiechy, a nie pobłażliwe jak u najmłodszej.

- Dziewczyny, chciałabym wam kogoś przedstawić. – mruknęła Rin. – Z Hinatą się właściwie znacie, ale… - Pociągnęła swoją młodszą siostrzenicę do przodu. – Moja śliczna siostrzenica, Hanabi, a to mój partner Obito. – Przedstawiła ich sobie.

- Miło poznać. – mruknął, wystawiając rękę do dziewczyny. – Mam nadzieje, że załapiemy dobry kontakt. – Uścisnęła mu dłoń.

- To zależy, bo nie oddam cioci jakiemuś frajerowi.

- Hanabi... – Upomniała ją delikatnie Rin, posyłając Obito przepraszające spojrzenie.

- Poplamił ci kawą obrusek. – uargumentowała wypowiedź. Rin spojrzała, więc na brzydką, czarną plamę, a potem spojrzała z pretensją na mężczyznę.

- To nic wielkiego. – Wtrąciła Hinata. – Każdemu się zdarza.

- Tak… Ale lepiej zmienię nakrycie. – Zakłopotała się Rin.

- Pomogę ci.

Zaoferował się mężczyzna, jednak pomagając, strącił cukier z cukierniczki na ciastka. Hanabi parsknęła śmiechem, przez co Hinata spojrzała na nią surowo. Rin zostawiła swoje siostrzenice sam na sam ze zdenerwowanym Obito, a sama ruszyła uratować ręcznie obrusek. W tym czasie Obito rozmawiał z Hinatą na temat pokonania swojego rywala Kakashiego i dobywając w ten sposób serce Rin.

- Nikt nie kocha bardziej niż Uchiha – Hanabi drgnęła na to nazwisko. – ta walka była z góry przesądzona. – przetarł dziarsko nos.

- Uchiha? Co to znaczy? – Wtrąciła dziewczyna.

- Tak się nazywam, Obito Uchiha. W moim rodzie zazwyczaj bywało tak, że, jak się ktoś zakochał, to na zawsze. – Wyszczerzył się dumnie.

- Hinato. – Do pokoju weszła Rin. – Mogłabyś mi w czymś pomóc?

- Pewnie.

- A nie mogę ja? – Dopytał z nadzieją Obito.

- Zostań z Hanabi. – mruknęła kobieta, posyłając mu całusa.

- No dobra… - Bąknął, odprowadzając Hinatę wzrokiem, potem odwrócił się do Hanabi. – Ach! – Podskoczył przestraszony, gdy zauważył ją nagle na siedzeniu obok siebie. – Mówił ci ktoś, że bywasz przerażającym dzieckiem?

- Dzieckiem? Jestem dorosła!

- Oczywiście. – Uśmiechnął się Obito i rozmierzwił jej głowę.

- Mniejsza. Znam jednego chłopaka, Sasuke Uchiha, to twój brat? – Zapytała Hanabi.

- Nie. To taki daleki kuzyn, prawie go nie znam… Za to znam jego starszego brata, Itachiego. – Dodał, czując zadowolenie, że się zaczęła nim interesować. – Co? Podoba ci się ten Sasuke? – Zapytał z uśmieszkiem. – Skołować ci jego numer czy coś? – Hanabi bezceremonialnie uderzyła go w głowę.

- Tylko mnie wkurza. Chciałabym mieć na niego jakieś haki.

- Co będę z tego miał?

- Moją wdzięczność? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, ale długa cisza świadczyła o niewystarczającym powodzie. – I moją sympatię?

- Stoi! – Wyszczerzył się Obito, wyciągając do niej rękę. Hanabi z uśmiechem opluła swoją dłoń i uścisnęła Obito.

W tym czasie do pomieszczenia weszły kobiety. Młodsza Hyuuga wróciła więc z powrotem na swoje miejsce, a Obito nie bardzo wiedział, co ma teraz uczynić ze swoją dłonią. Wytrzeć o siedzenie? O spodnie? Rin usiadła obok niego, ale zwróciła się do Hanabi.

- Słyszałam, że randkujesz!

- Szok i niedowierzanie. – Parsknęła Hanabi. – Spokojnie, robiłam to już wcześniej.

- Co? – Zdziwiła się Hinata. – Nic mi nigdy nie mówiłaś…

- Czy ona nie jest za młoda na randki? – Wtrącił Obito. Reszta spojrzała na niego dziwnie. – Ja mając czternaście lat…

- Mam osiemnaście. – powiedziała Hanabi. Obito z początku nie chciał wierzyć, ale Rin pokiwała mu głową. Szczęka mu opadła.

Po tym głupim tekście zamknął się w sobie i długo, długo nic nie odzywał. Hinacie i Rin nie udało się wykrzesać żadnych informacji na temat tożsamości chłopaka Hanabi. Przeszły więc rozmawiać na temat związku Naruto i Hinaty.

Obiad był dzisiejszego dnia szybki, dobry i niecodzienny, mianowicie pizza. Kto by tym pogardził, na pewno nie Shikamaru. Mężczyzna zawsze się dziwił Temari, że wolała ślęczeć nad garami, zamiast zamówić coś szybkiego do domu. Dzisiaj miała za to lenia albo zwyczajną zachciankę na pizzę. Siedzieli w kuchni przy stoliku i zajadali. Shikamaru siedział normalnie, aczkolwiek leniwie, a Temari bokiem na krześle opierając się plecami o ścianę. Po wchłonięciu czwartego kawałka spojrzała na swojego mężczyznę, który sączył swój napój alkoholowy w butelce.

- Nie jestem pizzą. – Uświadomił zauważając kątem oka, że kobieta się w niego wpatrywała.

- Napiłabym się piwa…

- Nie wolno ci.

- Przecież wiem! – Warknęła rozdrażniona. – Możesz nie pić przy mnie? – Burknęła sugestywnie. Shikamaru odłożył, więc napój. – Dziękuję.

Skinął tylko głową, sięgając po kolejny kawałek. Temari w tym czasie zaczęła głaskać życie, które trzymała pod swoim sercem. Uśmiechnęła się do siebie zaczynając w głowie zastanawiać się nad życiem swojego potomka.

- Jak myślisz, jaki będzie? – Zapytała narzeczonego.

- Podobny do mnie, ale oczy będzie miał po tobie. I upartość. – mruknął, robiąc kolejnego gryza.

- Szybka i przemyślana ta twoja odpowiedź. – Stwierdziła Temari. – Zastanawiałeś się nad tym wcześniej?

- To takie dziwne? To również moje pierwsze dziecko. – Wzruszył ramionami. Kobieta zmarkotniała słysząc przedostatnie słowo.

- Co jakbym ci powiedziała, że już byłam w ciąży? – Shikamaru na te słowa uniósł w górę jedną ze swoich brwi. Jego ukochana ani na moment nie przerwała ich kontaktu wzrokowego.

- Odpowiedziałbym, że kłamiesz…

- Jasne.

Wzruszyła ramionami, chwytając za kolejny kawałek ich obiadu. Shikamaru jednak nie wrócił do zwyczajnego zachowania. Zadane pytanie krążyło i krążyło mu teraz po głowie. Wtem zadzwonił ktoś do drzwi. Temari wstała z krzesła, aby ruszyć do drzwi. W połowie drogi została zatrzymana złapaniem za przedramię.

- Kłamałaś, prawda? – Zapytał Shikamaru. W czasie danym na odpowiedź goście samodzielnie otworzyli sobie drzwi i wpakowali do środka.

- Yoshino!

- Daj spokój, Shikaku. Nie jestem żadną obcą, tylko mamą! Nie muszę pukać.

Uwaga mężczyzny, jak i kobiety skupiła się natychmiast na głosach, które należały do rodziców Shikamaru. Temari od razu nie spodobało się ich wejście. Zerknęła znacząco na swojego narzeczonego, licząc na jakąś reakcję.

Rzecz jasna, Shikamaru nie był dobrym dyplomatą, jeżeli chodziło o matkę, lecz podejrzewał, że nikt z nią sobie by nie poradził. Siedzieli wszyscy w salonie gawędząc o tym, jak każdemu się wiedzie. Yoshino nie mogła nie skomentować obiadu, jaki młodzi dzisiaj jedli. Pizza to żaden posiłek i nie można było jej przegadać.

- Jak mam zachciankę na pizzę, to sobie nie będę odmawiać. – stwierdziła Temari.

- Oczywiście, ale mojego syna mogłabyś dbać.

- Mamo… - Wtrącił Shikamaru, obejmując ramieniem swoją blondynkę. – Lubię pizzę, poza tym to ja powinienem na jakiś czas gotować, ale moje zdolności kulinarne są na poziomie zero.

- To kobieta powinna gotować.

- Pani syn też potrafi nieźle pichcić. – mruknęła Temari, kładąc dłoń mężczyzny na swoim brzuchu. - Spodziewamy się dziecka.

Shikaku jako pierwszy wyszedł ze zdziwienia i z uśmiechem pogratulował parze tej wspaniałej nowiny. Podszedł do Temari, aby ją objąć, pogładzić po brzuchu i zapytać o szczegóły. Yoshino puściły drobne łzy wzruszenia, posiadanie wnuka bardzo ją ucieszyło. Nawet postać Temari, jako matki nie miało najmniejszego znaczenia w tej kwestii.

- A jaka płeć dziecka? – Zapytała Yoshino.

- Chłopak.

- Och! – Kobieta już zaczęła się rozkoszować.

- To nic pewnego… - Dodał Shikamaru. – To nie słowa lekarza tylko przeczucie Temari… Także może się mylić. – Blondynka spojrzała na niego ze złością.

- Bzdura! Kobieta się nigdy nie myli w takiej sprawie! – odparła Yoshino. – Poza tym wyładniała, a wszyscy wiedzą, że chłopiec w brzuchu dodaje matce urody.

- To zabobony…

- Zamilcz już Shikamaru! – Warknęła na syna, po czym zwróciła się do Temari. – A jak mu zamierzacie dać na imię?

- Shikadai. Podoba mi się ta tradycja w waszej rodzinie, gdzie imię chłopców zaczyna się od przedrostka Shika. – Uśmiechnęła się blondynka. Rodzice mężczyzny spojrzeli na siebie zdziwieni.

- To nie tradycja, kochanie. – Zaczęła Yoshino. – Raczej lenistwo i brak kreatywności.

- Co…?

- U nas chyba jedyną tradycją było to, że imię wybierał mężczyzna. – powiedział Shikaku.

- A jak się domyślasz, mężczyźni w tej rodzinie są zbyt leniwi, nawet na wymyślenie imienia dla pierworodnego. – podsumowała czarnowłosa kobieta.

Temari nie wiedziała co powiedzieć, sądziła, że zostanie trochę doceniona za dogodność z rodzinnymi upodobaniami. Shikamaru poklepał ją po plecach na pocieszenie, nawet jeśli miałby sam wybierać, to również coś w tym stylu by wymyślił. Yoshino zauważyła, że mieszkanie młodych nie jest odpowiednie do wychowywania w nim dziecka i zaproponowała wprowadzenie się do nich. Mieszkanie z wnuczkiem wydawało jej się wspaniałą perspektywą.

- Ojciec Temari chciał nam kupić większe mieszkanie, ale mnie się wydaje, że na razie nasz metraż nam wystarczy. Potem zobaczymy, ale sam zamierzam zadbać o swoją rodzinę. – Zapowiedział Shikamaru. – Także doceniam, mamo, ale nie skorzystamy.

- Ale…

- Yoshino! – Zawołał Shikaku. – On ma racje, uszanujmy ich decyzje. Pamiętajcie tylko, że w razie czego możecie na nas liczyć.

Para przytaknęła niezwłocznie. Porozmawiali jeszcze na kilka tematów, na czym zeszło im około pięciu godzin. Po tym czasie starsi zbierali się, by już pojechać do domu. Odprowadzili ich do samego samochodu, a kiedy pojazd zniknął z ich pola widzenia Shikamaru spojrzał głęboko w oczy swojej kobiety.

- Przejdziemy się? – Temari wzruszyła ramionami na to pytanie.

- Jak chcesz.

Szli więc przed siebie, do miejsca, gdzie znajdował się osiedlowy plac zabaw dla dzieci i boiska da młodzieży, które oddzielała druciana siatka. Temari zapatrzyła się na bardzo małego chłopca, który w asyście rodzeństwa i pod czujnym okiem rodzica zjeżdżał ze zjeżdżalni. Nagle poczuła, jak Shikamaru bierze jej rękę, splątując ze sobą. Oparła głowę o jego ramię.

- Pytaj. – Poleciła, wiedząc, do czego miał doprowadzić ten spacerek.

- Lepiej będzie jak sama powiesz. Tyle, ile chcesz.

- Byłam za młoda na dziecko. Tyle. – Shikamaru się skrzywił, musi bardziej przemyśliwać zdania, odnoszące się do Temari. Wciąż zapominał, jaka z niej mądrala.

- To nie był wynik krzywdy?

- Nie. Seks był dobrowolny, jeżeli o to pytasz.

- Dobra. Nie powinienem nic więcej wiedzieć?

- Nie sądzę. – stwierdziła blondynka. – Kocham cię i cieszę się, że będziemy mieli dziecko.

- Ja też. – mruknął, przymierzając się do złożenia na jej ustach słodkiego pocałunku.

- Temari? – Zawołał jakiś mężczyzna z boku. – Temari Sabaku? – Sprecyzował na widok kobiety. Gość miał rude włosy i brązowe oczy.

- Ta, a kto pyta?

- To ja Sasori. – mruknął z lekkim uśmiechem. – Znamy się z Suny. Udzielałem ci korepetycji

- O, fakt. – Przypomniała sobie kobieta. Właściwie to po imieniu go rozpoznała. – To mój narzeczony, Shikamaru. – Przedstawiła partnera. Uścisnęli sobie dłonie.

- Słyszałem, że jesteś w ciąży. Gratuluje wam.

- Saso, no chodź! – Zawołał go kolega, który właśnie do nich podszedł. – I nie odłączaj się tak bez zapowiedzi. Bo wyglądam jak debil, idąc przed siebie i gadając sam ze sobą.

- Nie tylko wtedy tak wyglądasz. – Wzruszył ramionami, a potem zwrócił się do Temari. – Miło cię było zobaczyć. Jeszcze raz gratuluje.

- Dzięki. – odpowiedział Shikamaru. Po tym się rozdzielili idąc każdy w swoją stronę. – Miły facet.

- Ta. Wiem, że jest wykładowcą na weekendowych zajęciach Kankuro, a tutaj jest profesorem na uczelni Naruto i Gaary. Niedawno się dowiedziałam. Mój młodszy braciszek go prawdopodobnie nawet nie znał.

- Mimo to, po co chciałaś przed chwilą udać, że go nie znasz?

- Cóż. – Temari wzruszyła ramionami. – Nie zawsze był miły i najwyraźniej dojrzał. – Narzeczony spojrzał na nią, unosząc w górę jedną brew. – To z nim byłam w ciąży…

Shikamaru przystanął na moment, starając się przetrawić ten wysyp informacji. W jeden dzień dowiedzieć się tyle o kobiecie, którą ma poślubić. Dobrze, że przed a nie po ślubie jednak i tak późno mówiła mu o tak poważnych sprawach.

- To tak się według niego korepetytuje?

- Akurat w kwestii nauczania nie można mu nic zarzucić. A ja naprawdę go w ten sposób poznałam, miałam szesnaście lat, a on dwadzieścia trzy.

- Wiedział, że mieliście mieć dziecko?

- No…

- I namówił cię na aborcję? – Zapytał Shikamaru. Temari zagryzła swoje wargi i uciekła wzrokiem w bok.

- Nie, przeciwnie. On chciał, bym urodziła. – Kobieta czuła na sobie niezrozumiałe spojrzenie partnera. – Ledwo go znałam, ale z tego, co pamiętam, to nie był wystarczająco dojrzały, sporo imprezował i niezbyt dbał o rodzinę. Jakoś mi to za dobrze nie wróżyło. Poza tym byłam młoda, ambitna i stanowczo za krótko ze sobą byliśmy.

- Czyli… nie żałujesz?

- Nie… To była dobra decyzja.

Shikamaru objął swoją narzeczoną i przytulił ciasno do siebie. Domyślał się, że nie szczególnie mówiła prawdę, bo bądź co bądź to było życie, które trzymała pod sercem. Ten fakt nie wpływał na Shikamaru, na sposób, w jaki postrzegał Temari.

Naruto wraz z bratem i najlepszym przyjacielem siedzieli w barze Ichiraku. Po całym popołudniu spędzonym z nimi na chodzeniu po sklepach musiał im to jakoś wynagrodzić. Tym bardziej że w końcu udało mu się kupić to, co zamierzał kupić już od dawna, nie mógł się wprost doczekać, aż będzie mógł publicznie się tym chwalić. Nowa deskorolka była odjazdowa, piękna w każdym calu. Warta swojej ceny, bo już widział tę zazdrość w oczach kolegów.

Menma nie mógł uwierzyć, że brat tak szybko zechciał roztrwonić swoje pieniądze, nie żeby to w sumie nie było na dość poważne wydarzenie, ale… spory wydatek.

- Cieszę się, że mogłem ci towarzyszyć w zakupie. – mruknął Gaara. – Chociaż ja bym chyba zrobił to sam…

- I tak czuł się jakby był sam. – Menma przewrócił oczami. – Wszystkie nasze porady krytykował i w ogóle nie brał ich pod uwagę…

- Spodziewałeś się czegoś innego?

- Cóż… tak?

- Rany, człowieku! Skończ biadolić i ciesz się moim szczęściem! – Nakazał Naruto, uśmiechając się do niego szeroko. Menma spojrzał na deskę, którą brat tak uporczywie obejmował.

- Kiedy ma być ten turniej?

- Za dwa tygodnie w sobotę. Wpadniesz?

- Jak zapłacisz mi za bilet tu i z powrotem. – Sarknął Menma. – W końcu co to dla ciebie, taki marny tysiaczek…

- Nie zgrywaj biedaka. – Bąknął Naruto.

- I tak nie zamierzam patrzeć, jak łamiesz kręgosłup… - Blondyn przewrócił oczami, żałując, że w ogóle powiedzieli i pokazali mu z Gaarą, na czym będzie polegał turniej. – Ciesz się, że nie powiem o tym Hinacie, ani rodzicom… W ogóle nie chce mieć z tym nic wspólnego.

- Naruto z gorszych rzeczy się wylizywał. – Gaara wzruszył ramionami. – Więcej wiary.

- Właśnie, nie możesz być taki, jak Gaara? – Zamarudził Naruto.

- On też pewnie nie chce by jego siostrze stała się krzywda.

- Nie ma to jak porównywać mnie do siostry… - Menma przez tę wypowiedź niekontrolowanie parsknął śmiechem.

- Wiesz, co miałem na myśli!

Gaara nie wtrącał się w braterskie rozmówki, były one całkiem komiczne. Nic, tylko brać popcorn i wsuwać. Po chwili jednak, po zaserwowaniu przez Ayame jedzenia, uspokoili się. Dziewczyna zapowiedziała chłopakom swoje odejście z pracy i wypatrzenia innej, pewnej oferty w jakiejś ważniejszej restauracji. Naruto nawet nie udawał, że słuchał, tylko jadł, aż mu się uszy trzęsły. Menma nie mógł również i tego nie skomentować.

- Czy ciebie ktoś goni? Dlaczego nie jesz, aby pojeść, tylko żeby się napchać?

- Zejdź ze mnie, Menma! – Obruszył się Naruto. – No serio, im dłużej tu jesteś, tym bardziej mam cię dość. O byle gówno się przypierdalasz.

- Nie o byle gówno. Takim upychaniem się może ci w końcu pęknąć żołądek albo możesz się zacząć krztusić i umrzeć. Ja ci dobrze radzę…

- Wypchaj się tym. – Burknął Naruto, biorąc do ręki kulkę ryżową i rzucając nią w Menmę. Cios był na tyle silny, by przekręcić lekko jego głową, a kulka rozwaliła się przy trafieniu.

Szatynowi zadrgała żyłka na skroni, wziął do ręki solniczkę, a Naruto uchylił się natychmiast, chcąc uniknąć trafienia. Menma jednak był sprytniejszy, odkręcił solniczkę i wsypał całą jej zawartość do ramenu Naruto, czyniąc go niejadalnym. Gaara otworzył lekko usta, jednocześnie podziwiając zagrywkę. Blondyna zaboli ten uczynek.

- NIEEEEEE! – Zawołał zdruzgotany, zauważając, co robi jego brat. – Coś ty uczynił?!

- Masz za swoje. – odparł, odstawiając pustą solniczkę na stół. Blondyn złapał go za kołnierz i szarpnął do siebie agresywnie. Menma rozpoznał w jego furii podobną aurę, którą emanowała ich matka, gdy się wściekała. – Hej, uspokój się…

- Zabiję…

- Nie przesadzaj, to tylko zupa.

- Zabiję!

- Puszczaj mnie, gamoniu! – Burknął Menma, dostając w tej samej chwili z pięści w nos. Oczywiście nie pozostał dłużny i również zamachnął się na brata.

- Ej, przestańcie! – Warknął Gaara, gdy oboje wylądowali na ziemi i tam zaczęli się okładać. – Lee! Hej, Lee! – Zawołał znajomą postać przy barze. – Chodź, pomóż mi. – Kompan natychmiast podbiegł, a widząc, jakie szamotanie miało miejsce, uśmiechnął się z politowaniem.

- Hej, Gaara. Co tam?

- Nudy, a co u ciebie? – Wszedł w tę spokojną i bezinteresowną rozmowę. – Pomożesz?

- Jasne.

Mężczyźni wspólnie odciągnęli od siebie braci, a ci dostali surowy ochrzan od właściciela i do końca zachowywali się już przykładnie. Lee słysząc, co było powodem kłótni, nie dawał temu wiary. Dwoje dorosłych facetów, a zachowywali się, jak przystało na młodzieńczą siłę!

Brązowowłosy razem z Akamaru dotarł do restauracji, w której pracowały jego dobre przyjaciółki. Przywiązał psa do słupa przed budynkiem i podrapał za uchem, oświadczając mu, że zaraz wróci. Wszedł do budynku, gdzie powitał go przyjemny zapach serwowanych obiadokolacji. Też by zjadł, gdyby nie był umówiony na kolację ze swoją śliczną dziewczyną. Wpierw jednak priorytety. Nie miał zamiaru pozwolić temu głupiemu Sasuke mścić się na nim za pomocą Hanabi. Wcale nie dlatego, że widok ich dwojga mocno om wściekał… Wcale! Cieszył się, że chociaż nie całowali się przy nim.

Wzrokiem szukał po sali Hinaty, wiedział, że nie skończyła jeszcze zmiany. Jej godziny pracy nie są takie luźne jak Sakury czy Tenten. Jak na złość w pobliżu nie było żadnej z nich, a w samej kuchni mógł być Neji, więc cóż, Kiba w miarę lubił swoje życie. Podszedł do znajomego kelnera.

- Toneri, gdzie jest Hinata? – Zapytał, ale on spojrzał na niego zakłopotany sytuacją.

- Kiba, właśnie przyjmowałem zamówienie… Przepraszam państwa. – Ukłonił się swoim gościom.

- Dobra. Widzę ją. – mruknął, klepiąc go w plecy. – Dzięki za nic.

Kiba natychmiast skierował się do dziewczyny, która stojąc tyłem do niego, przygotowywała napoje dla klientów. Kiedy zwróciła się ku niemu, posłała jak zwykle słodki i przyjazny uśmiech, również go oddał. Następnie poprosił o rozmowę, gdyż na widoku pojawiła się Sakura, a jej znajomość sytuacji nie była czymś potrzebnym. Różowowłosa tylko się wtrąciła, by przejąć obowiązki Hinaty za ten czas.

- O co chodzi Kiba? – Zapytała Hyuuga, kiedy wyszli na zewnątrz.

- To delikatna sprawa, chodzi o Hanabi…

- Hanabi? Coś jej się stało?

- Jeszcze nie.

- Denerwujesz mnie, Kiba. – powiedziała Hinata z przejęciem w głosie. Mężczyzna układał w głowie informacje, które miał zamiar jej przekazać. – O co chodzi?

- Jej chłopak…

- Wiesz, kim jest? – Wtrąciła bardzo tym zaciekawiona.

- A ty nie?

- Nie. Nie chciała mi tego akurat zdradzić, ale widać, że jest szczęśliwa. – Uśmiechnęła się, czego pożałowała na widok miny Kiby. – Przykro mi, że tobie się nie udało.

- Nieważne. Mam za to inną dziewczynę, ale właśnie zadając się z nią, wpakowałem Hanabi w kłopoty. – Skrzywił się Kiba.

- To znaczy…?

- Moja dziewczyna Tayuya była dziewczyną Sasuke, właściwie to mu ją tak jakby odbiłem. – powiedział to trochę dumnie, a przy trochę będąc zakłopotany. Hinata nadal nie rozumiała. – Z kolei Sasuke jest chłopakiem Hanabi. – Jego rozmówczyni wydęła usta w zdziwieniu.

- Słucham?

- To, co słyszałaś. Mnie nie chce słuchać, więc sama z nią porozmawiaj i namów na skończenie tego „związku”. – Burknął, wykonując w powietrzu cudzysłów.

- Ale… Dlaczego?

- Hę?

- Miałam okazje trochę poznać Sasuke i nie wydaje mi się kimś szczególnie złym. Jeżeli tylko dba o Hanabi, to nic mi do jej sympatii. – Oświadczyła Hinata.

- Już nie chodzi o to, jaki jest. Tylko on się mści na mnie, poprzez związanie z Haną. Wiedział, że mi się podobała i myślał, że mnie to wkurzy. Jedyne co mnie jednak wkurza, to to, że z nią tak wrednie pogrywa.

- Jesteś pewny?

- Tak! Znam go nie od dzisiaj. To wykorzystywacz i manipulator, Hanabi go nie obchodzi.

- Powiedział ci to? – Dopytała Hinata, domniemania Kiby nie były niczym pewnym. Tym bardziej z uwagi, że sam lubił Hanabi i nie lubił Sasuke.

- Nie do końca, raczej, że ją lubi i żebym nie był zazdrosny. Śmiał się przy tym! – Kobieta mimo to popatrzyła na niego z głębokim powątpiewaniem. – Słuchaj, ja wiem, że z moich ust to po prostu nie wygląda, ale samej Tayuyi to wygląda na ściemę. Chodzili ze sobą półtora roku, ona wie, jakie ten dupek ma upodobania i co preferuje, a Hana nie wchodzi w ten skład! – oznajmiał Kiba z przejęciem. – Twoja siostra jest dla mnie ważna, nawet jako przyjaciółka. Błagam, uwierz mi i z nią pogadaj.

- Dobrze… Dobrze, porozmawiam z nią, ale nie myśl, że to może coś zmienić. W końcu mowa o Hanabi…

Mężczyzna przytaknął z radością, przytulił się do Hinaty rad, że chociaż spróbuje coś z tym wszystkim zrobić. Następnie musiał już iść. Pożegnał się z przyjaciółką, obiecując jej wpaść w przyszłości i pogadać odnośnie własnych żyć. Hinata wróciła zatem do pracy, często się zawieszała w myślach, ale poza tym dobrze wykonywała swoje obowiązki. Wróciła z pustymi tacami zamówień od jednego stolika, Sakura przywitała ją za ladą z uśmiechem.

- Sakura, mogę cię o coś zapytać?

- No?

- To będzie dziwne pytanie. – Uprzedziła Hinata, a przyjaciółka spojrzała na nią z jeszcze większym zainteresowaniem. – Jaki ci się wydaje Sasuke? Albo inaczej, sądzisz, że jest zdolny do wykorzystywania dziewczyn dla własnych celów? – Sakura zagryzła wargi, wspominając ich wspólną upojną noc.

Nie opowiadała o niej Hinacie, był to w sumie jeden, niezobowiązujący numerek, który nijak nie wpłynął na jej relacje z sąsiadem. Wolała zachować to dla siebie, ale podejrzewała, że przez to pytanie Hinata już wszystko wie. Zapewne od Kiby. Zaczęła układać, poukładane już szklanki.

- Czemu pytasz…?

- Właśnie się dowiedziałam, że Sasuke jest chłopakiem Hanabi.

- ŻE CO? – Zawołała Sakura, kompletnie tym oszołomiona. – Sasuke? Ten Sasuke?!

- Dokładnie, też się zdziwiłam. Owszem, Hanabi jest ładna i mądra, stać ją na takich chłopaków, jak Sasuke, ale nie podejrzewałam, że takich lubi… - powiedziała Hinata.

- O matko… W każdym razie nie. Odradzam. Sasuke to raczej utrapienie dla dziewczyn, za grosz w nim empatii i tak, sądzę, że wykorzystałby ją bez mrugnięcia okiem.

- Hanabi wydaje się przy nim szczęśliwa…

- To nie będzie trwało długo, wierz mi. Pogadam z tym babiarzem by…!

- Nie! Nie wtrącaj się w to, czuję, że wtedy odbije się to na mnie. – Bąknęła Hinata i zastanowiła się nad jeszcze jedną opcją. – Zastąpisz mnie na jeszcze jedną chwilę? Pogadam jeszcze z kimś.

- Z Naruto? – dopytała z uśmiechem.

- Blisko.

Hinata z uśmiechem ponownie wyszła na zewnątrz do cichego, ustronnego miejsca, tam, gdzie zwykle rozmawiała z Naruto. Przysiadła sobie na schodkach wybrała numer, na szczęście dzisiejszy dzień był ciepły. Po zaledwie dwóch sygnałach telefon został odebrany.

- Hej, kochanie!

- Naruto? – Zdziwiła się, bo przecież dzwoniła na telefon Menmy.

- Tak, przyłapałem was! – Zawołał oburzonym głosem.

- Super. Mogę rozmawiać z twoim bratem? To pilne.

- A porozmawiasz potem za mną? – Dopytał zmarkotniałym głosem Naruto.

- Z radością.

- No dobra, ale spiesz się, bo on za kwadrans ma odprawę. – poinformował, oddając bratu telefon, w tle usłyszała jeszcze, jak bąknął pod nosem. – Woli ciebie…

- Halo, słucham? – Odezwał się Menma. – Co słychać, Hinato?

- W porządku. Ale mam do ciebie pewną sprawę, chodzi o moją młodszą siostrę. O Hanabi.

- Tak, pamiętam ją. – skinął głową z uśmiechem, choć tego nie widziała. – W czym mogę ci pomóc? I jak?

- To wiążę się też z twoim przyjacielem, Sasuke. Oni są parą. – powiedziała. Mężczyzna wytrzeszczył oczy, ale po chwili się opanował.

- Sasuke ma już dziewczynę… Nazywa się Tayuya… - Przez myśl mu przeszło, że przyjaciel ponownie skorzystał z zalet swojego wolnego związku.

- Kiba mi powiedział, że odbił mu tę dziewczynę, a teraz on się na nim mści, wykorzystując Hanabi. – Menma słuchając tego zdania, jeszcze bardziej zdębiał. Pamiętając wcześniejsze dopytywanie Sasuke, wcale tego nie wykluczał. – Uważasz, że jest do tego zdolny?

- Mam nadzieję, że nie… Zwykle jest rozsądny…

- To dobrze, bo Hanabi chyba porządnie się zadurzyła. – Zaśmiała się lekko Hinata. – Często widzę, jak się dla niego stroi i wydaje się szczęśliwsza.

- Rozumiem…

- Ale…? – Dopytała, słysząc niepewność w głosie Menmy. Westchnął ciężko.

- Poznałem Hanabi i szczerze powiedziawszy, to jestem przekonany, że to nie typ dziewczyny, które podobają się Sasuke… Mam pewne obawy…

- Och… - Według kobiety, Sasuke też nie mieścił się w upodobaniach Hanabi. Ich partnerstwo było coraz dziwniejsze.

- Porozmawiam z nim, kiedy będę już u siebie. Przekonam się o jego intencjach i…

- Hinata! – Zawołał Toneri, podchodząc do niej. – Wybacz, że przerywam, ale potrzebuję pomocy. Przestaję nadążać w pojedynkę…

- A Sakura?

- Wyszła jakieś dziesięć minut temu z jakimś starszym gościem. – powiedział z krzywą miną.

Hinata westchnęła ciężko i przytaknęła, ruszając za Tonerim. Po drodze zakończyła prędko rozmowę z Menmą. On sam miał właśnie porę na przygotowanie się do odprawy, więc nie przeciągał. W knajpie owszem zrobił się spory ruch ze względu na przybycie jakiejś drużyny piłkarskiej, która czciła swoje zwycięstwo. Sakura wróciła po dwudziestu minutach.

- Gdzie byłaś?! – Zawołała wzburzona Hinata.

- Z Kakashim. Przyszedł tutaj.

- Hm? A po co?

- Umówić się ze mną. – Wyjaśniła z uśmiechem.

W restauracji skończył się ruch, wszystko zostało już zamknięte, główna sala posprzątana, a zmywak już pusty. Trochę im ze wszystkim zeszło, gdyż zbliżała się już północ. Hinata siedziała w kuchni razem z Tenten, czekając na przybycie kuzyna. Powinna czuć się zmęczona, ale towarzystwo przyjaciółki, sprawiały, że energia tryskała w Hyuudze. Tenten wyjęła dla nich pojemniki z jedzeniem i razem testowały jedzenie, jakie sama przygotowała.

- Tenten, to jest pyszne! – Oceniła szybko, przytykając sobie dłoń do ust, aby nic jej z nich nie wypadło. – Zaproponuj Livii, by dodała to do jadłospisu!

- Nie, to się nie nadaje do tych potraw, które mamy w menu.

- Bzdura. – Burknęła Hinata. – Kiedyś do ciebie wpadnę na naukę gotowania, mistrzu. –Szatynka parsknęła śmiechem.

- Mieszkasz z o wiele lepszą kucharką.

- Tak między nami… - Szepnęła Hinata. – Intencje Livii są dobre, wobec wszystkich domowników jest w porządku, ale bardziej wyszła za mojego tatę dla stabilności w karierze kucharza niż z miłości do niego.

- Co? Naprawdę? – Zdziwiła się Tenten. – Twój tata to podejrzewa?

- Myślę, że jest tego świadom. – odpowiedziała, rozmówczyni, wbijając na widelec kolejny kawałek. – Jemu pasuje, że Livia poświęca się pracy, spełnia obowiązki żony i dogaduje z innymi.’

- No to chyba nie ma problemu.

- Chyba nie… - Szatynka spojrzała, wyczekująco na przyjaciółkę. – Nie ma w niej takiego wsparcia, jakie matka daje dzieciom. Nie chodzi mi o to, żeby zastąpiła mamę, ale… Nie, nieważne.

- Jestem. – Zawołał Neji, wkraczając do pomieszczenia. – Wybacz spóźnienie, wujek jest mocno podenerwowany. Cześć Tenten. – Uśmiechnął się do dziewczyny.

- Hej. - Pomachała mu sympatycznie.

- Co zdenerwowało tatę? – Dopytała Hinata.

- Twoja siostra jeszcze nie wróciła do domu i nie odbiera telefonu. – Dokładnie w tym momencie rozdzwoniła się komórka brunetki. – Może to Hanabi?

- Nie, to mój mężczyzna. – mruknęła mimo wszystko z zadowoleniem. Neji przewrócił oczami.

- Odbierz. – Poleciła Tenten. – My z Nejim tu na ciebie poczekamy.

Odkąd szatynka ustaliła sobie chwilowy brak zainteresowania płcią przeciwną, to rozmowy z chłopakami stały się o wiele wygodniejsze. Dlaczego wcześniej nie wytoczyła sobie tej granicy? Hinata przeszła do głównej sali, zostawiając ich samym sobie i odebrała telefon.

- No w końcu. Lepiej późno niż wcale…

- Przepraszam. Musiałam znaleźć ustronniejsze miejsce.

- Eee… Hina…?

- Hm...? Zawiedziony?

- Nie, nie! - Zaprzeczył natychmiast Naruto. – Raczej zaskoczony, bo dzwoniłem do Chojiego… Przynajmniej tak myślałem. Mojej myszki bym nie budził, mam zegarek.

- Nie obudziłeś mnie. Właśnie skończyłam pracę i Neji mnie niedługo odwiezie do domu. – mruknęła Hinata. – Nie gniewasz się za ostatnie porzucenie?

- Nie. Menma się sprawdził, jako twój adwokat i skutecznie cię wybronił.

- Uff. – Uśmiechnęła się kobieta. – Co porabiasz?

- Zepsuł mi się komputer, więc z braku laku leżę na łóżku z twoją miniaturką. – oznajmił, mając na myśli laleczkę. – Co ja bym dał, byś to była ty.

- Poczekaj jeszcze pięć dni i do ciebie jadę.

- Kuzyn cię podwozi? – Zapytał Naruto. Właśnie zdał sobie sprawę, że nie wiedział, w jaki sposób ukochana miała się do niego dostać.

- On musi się zajmować Sorą, nie po drodze mu takie długie eskapady. Zresztą mam bilet na bezpośredni pociąg do ciebie. – mruknęła Hinata. Przewróciła oczami, słysząc jęk chłopaka.

- No nie wiem, pociągi są pełne dziwaków… A jak ktoś będzie cię podrywał?

- Będę niedostępna.

- Kuuuuurwa… Takie są najczęściej zaczepiane. – Jęczał Naruto. – Jeszcze pewnie zrobisz coś słodkiego, jak zrobienie komuś zdjęcia z ukrycia i zabłyśnie flesz…

- Musisz mi zaufać. – Zaśmiała się Hinata. – Menma ci mówił o…?

- Mówił, mówił. – Przytaknął wesoło Naruto. – Twoja siostra i Sasuke, no, znając temperament Hanabi, to ona na spokojnie go utemperuje i nie da sobie w kaszę dmuchać. Także wyluzuj, skarbie.

- Obyś miał racje. – Uśmiechnęła się Hinata. – Zbieram się już. Śpij dobrze.

- Ty też. Kocham cię.

Po rozłączeniu Hinata wróciła do przyjaciółki i kuzyna. Mężczyzna ze smakiem zajadał danie Tenten, chwaląc ją przy kuzynce. Uśmiechnęła się do niego i do przyjaciółki, podejrzewając, że ta ponownie chce się o niego starać. Tenten posłała jej spojrzenie typu „nie, nie. Nic z tego”, ale życie zweryfikuje zamiary. Pożegnali się i ruszyli w swoje strony.

Człowiek szybko przyzwyczaja się do pewnych rzeczy. Sasuke zamyślił się nad sobą, bo właśnie i swoją osobę na tym nakrył. Oczywiście mówił o Hanabi, o tym potworze w ciele bardzo uroczej dziewczyny. Mianowicie chodziło o spotkania z nią, które odbywały się coraz częściej i które mu się nawet podobały, dobrze się na nich bawił. Dzisiaj na przykład było im obojgu tak przyjemnie, że nie zauważyli, kiedy z dziewiętnastej zrobiła się północ. Sasuke odprowadzał dziewczynę pieszo do domu. Ludzie mogliby ich posądzać o randkowanie, ale nie łączyły ich uczucia bliższe niż przyjacielskie.

- Ooo, plac zabaw! - Zawołała Hanabi. Sasuke przystanął obok. - Chodzimy!

- Hanabi, dochodzi pierwsza...

- Co ty tam wiesz. Spałeś ze mną czy coś przegapiłam? - Zapytała z rozbawieniem, wykorzystując jego dwuznaczną wypowiedź.

- Chodziło mi o czas. Pierwsza w nocy.

- No nie gadaj…! – Sarknęła Hanabi, przewracając oczami. - Tylko na kilka minut. - wzruszyła ramionami, wchodząc na dziecięcy teren. - No chodź.

- Ja dziękuję, postoję. Wystarczy ci zabawek.

- No dalej, tchórzu! - Zawołała dziewczyna i usiadła na huśtawce. - Popchaj mnie.

Sasuke westchnął ciężko, ale posłusznym krokiem do niej podszedł i zaczął odpychać huśtawkę. Dziewczyna śmiała się wesoło, wołając na cały głos różne rzeczy, będąc bliżej nieba. Po chwili Sasuke przemieścił się niedaleko przed nią.

- Wracajmy.

- Dopiero przyszliśmy…

- Ty przyszłaś, zboczyłaś z trasy, pamiętasz? – Burknął brunet. – Mam dosyć łażenia w twoim towarzystwie na dzisiaj. Jestem zmęczony, a jutro muszę wcześniej wstać i jechać za miasto. Chodź.

- Ok… - Zgodziła się Hanabi, robiąc naburmuszoną minę. Po chwili wpadła na pewien pomysł, który praktykowała w dzieciństwie. W tym celu wpierw zaczęła się sama rozhuśtywać. - Skoczę.

- Nie ma mowy, zwariowałaś? Jeszcze się połamiesz.

- Nie jestem taka stara jak ty. - odpowiedziała, na co Sasuke zadrżała żyłka na skroni. Czasami serio miał jej dość.

- A sram cię, rób, co chcesz.

Wbrew swojej obojętnej wypowiedzi, patrzył na jej poczynania z przerażeniem. Nie mogła mu umrzeć czy jakkolwiek się narazić na pobyt w szpitalu. Będąc w nim, nie przyda mu się, martwa tym bardziej. Będąc wysoko w przodzie Hanabi skoczyła, jednak nie udało jej się wylądować na obu nogach, ale nic groźnego się nie stało, skoro nie jęknęła i nie wyła. Brunet klasnął w dłonie.

- Brawo, akrobatko.

- Jeszcze raz! - Zawołała, wstając ciężko na nogi.

- Nie ma mowy. - Burknął Sasuke, łapiąc ją czym prędzej za ramię. – Wracasz do domu. Twój ojciec się porządnie wkurwi, że nie ma cię jeszcze w domu, a chyba sama mówiłaś, że kolorowo z nim nie masz.

- Dobra! – Warknęła, wyrywając się spod uścisku towarzysza.

Hanabi poczuła ścisk na żołądku, mieszaninę zdrady i zdenerwowania. Coś koło tego. Mówiła mu te informacje, by potrafił się wybronić przed Kibą, a nie używał ich przeciwko niej. Ruszyła przodem twardym i dziwnym krokiem. Sasuke się skrzywił, gdy ją obserwował.

- Kulejesz.

- Spieprzaj. - Bąknęła, nawet się za nim nie obracając. Przeklął pod nosem i podbiegł, chwytając ją za ramię. – No puść mnie!

- Przestań unosić się dumą i powiedz, gdzie cię boli? – powiedział stanowczo. Hanabi zakryła twarz i westchnęła ciężko.

- Na grzbiecie stopy… - powiedziała delikatnym, szlochającym tonem.

Sasuke nie tracił czasu na dalsze gadanie. Wziął Hanabi na ręce, na co nawet nie zdążyła zareagować i przeniósł ją z powrotem na huśtawkę, by usiadła, niedaleko też była lampa uliczna i dawała dobre światło. Minę miała mocno zdezorientowaną, nieprzekonaną jeszcze do tego, co mężczyzna wyprawiał.

- Co robisz?

- Rozhuśtam cię, znowu skoczysz i może walniesz się w głowę i wybijesz sobie z niej te durne pomysły. – z sarkazmem w głosie przedstawił jej swój plan. Spojrzała na niego oburzona. Dopiero wtedy Sasuke przed nią ukucnął i chwycił ją za stopę. Wycofała ją automatycznie. – Co? Bolało?

- N-Nie… - Zawstydziła się.

- Mogę?

Zadał to pytanie, zdając sobie sprawę, że może to dotyk ją tak zdenerwował. Dziewczyna skinęła głową, więc Sasuke ustawił jej stopę na własnym udzie i ściągnął buta i skarpetkę. Obadał to wzrokiem i niespecjalnie krył grymas na twarzy. Hanabi również się skrzywiła.

- Wal się, nie wiedziałam, że będę zdejmować skarpetki. W innym razie bym lepiej pomalowała paznokcie. – Warknęła, na co mężczyzna zerknął na jej paznokcie z popękanym gdzieniegdzie lakierem.

- Nie obchodzą mnie twoje palce. Masz spuchniętą nogę, obłóż ją w domu białkiem. – nacisnął w pewnym miejscu, gdzie zareagowała krzykiem i nerwowym pociągnięciem do siebie stopy. – Boli? Naderwałaś sobie ścięgno. – Hanabi skrzywiła się wobec tej brutalności.

- I co teraz?

- Odpocznij chwilę i pójdziemy dalej. – powiedział odczuwając podziw, jakim dziewczyna go w tej sytuacji obdarzyła.

Przysiadł na huśtawce obok, której linka z prawej strony się zerwała pod wpływem ciężaru i w to po zaledwie dwóch sekundach. Sasuke upadł więc chamsko na plecy, że aż coś gruchnęło. Hanabi będąc tego świadkiem wybuchnęła głośnym śmiechem i to tak potężnym, że nie mogła go opanować. Sasuke leżąc na plecach też się lekko zaśmiał ze swojej niedoli, ale po chwili się podniósł na nogi i nerwowo wyciągnął z tylnej kieszeni telefon. Hanabi znowu parsknęła śmiechem.

- Zmiażdżyłeś go. – Zaśmiała się. - Własnym dupskiem.

- Przymknij się… - Burknął. Kucając tyłem do niej. – Wskakuj. Chyba już się lepiej czujesz.

- Okej. – mruknęła. Założyła szybko i ostrożnie skarpetkę i but, po czym bez żadnych obiekcji wskoczyła mu na plecy. Nie usłyszała z tego powodu żadnych jęków i marudzeń. – Masz szczęście, że jestem lekka.

- Pff, wiesz, kto jest lekki?

- Kto?

- Nie ty. – mruknął, a Hanabi w odpowiedzi pociągnęła go za ucho. – Ałaa, przestań!

- To przeproś.

Sasuke nie przeprosił do samego domu dziewczyny, ale też jej nie zostawił. Właściwie to dla obu takie przekomarzanie się było fajne, ale żaden z nich się do tego nie przyznawał. Przy pożegnaniu mężczyzna polecił Hanabi zaopiekować się własną stopą i pstryknął ją lekko w czoło, mówiąc „cześć”.