ROZDZIAŁ #26.

PRZEZ PEWNE PROBLEMY NATURY OSOBISTEJ PUBLIKACJA KOLEJNEGO ROZDZIAŁU PRZESUNIE SIĘ TROCHĘ W CZASIE. BARDZO, BARDZO SORRY!

Godzina jedenasta, słońce grzeje, a wiatru nie ma. Taka pogoda towarzyszyła Naruto, Gaarze i Lee, kiedy biegali od czterech godzin po parku. Na całe szczęście Lee nie chodziło tak bardzo o wycisk, tylko o towarzystwo. Z każdego kąta doskwierała mu samotność, dlatego uciekał się do takich intryg, jak zakłady, byleby z kimś pobyć. Przyznał to Naruto, gdy ten po raz kolejny potrzebował przerwy, by usiąść a Gaara poszedł sobie kupić picie do pobliskiego sklepu.

- Dlaczego po prostu nie powiedziałeś? Mogliśmy wyskoczyć na deskę albo na ścianki wspinaczkowe lub basen. Tam jest fajniej...

- Biegając, wydobędziesz z siebie o wiele więcej siły! Siły, która pokaże, jak bardzo pasjonuje cię twoja młodość! – Wykrzyczał z dumą na sam koniec wystawiając do Naruto kciuka.

- Miałbym więcej entuzjazmu, gdyby nie bolał mnie ząb…

- Idź do dentysty.

- Lee… Jesteś geniuszem! Nigdy bym nie pomyślał, aby pójść do dentysty, gdy mnie boli ząb! – Sarknął Naruto. – Jestem zapisany na szesnastą, a o dziewiętnastej przyjeżdża do mnie Hinata.

- Wróciłem. – Powiedział Gaara, podchodząc do przyjaciół. W momencie, gdy Naruto otwierał usta, to podstawił mu pod nos butelkę z wodą. – Kupiłem dwie, byś nie żłopał mojej.

- Dzięki, ale ja wolę tą drugą. – Wskazał na butelkę, którą trzymał przyjaciel.

- To ta sama…

- No i? Robi ci to jakąś różnicę?

- A tobie? – Burknął Gaara, ale podał mu drugi napój, zakańczając temat. – Wstałeś lewą nogą czy to słońce przygrzało ci mózg?

- Boli go ząb. – Wtrącił Lee.

- To niech idzie do dentysty. – Wzruszył ramionami, odpijając łyk wody.

- Dzięki za radę, panie Oczywistość! – Sarknął Naruto. Denerwował się tym, że jego przyjaciele mają go za takiego tępaka, który nie wie, co ma robić w takich sytuacjach.

- Nie podskakuj, bo tak ci jebnę, że jakiś ząb ci na bank wyleci. – Burknął Gaara. Naruto odwrócił wzrok i przyłożył sobie zimną butelkę do policzka.

Lee po chwili poszedł wykorzystać czas na zrobienie tysiąca pompek, jeśliby ich nie zrobił, to przyrzekł sobie zrobić tego samego dnia dwieście okrążeń wokół parku. Naruto zerkał na niego z ławki i dopingował. Gaara, przysiadając pośladkami nie na ławce, a na jej oparciu podziwiał widok przed oczyma.

Park był naprawdę spory i nadawał się do biegania, spacerowania, jeżdżenia na rowerach czy urządzania sobie pikników. Przez teren przepływała rzeczka, której jednak nie oddzielały żadne barierki, płynęła wzdłuż wytoczonej ścieżki dla biegaczy, dlatego sam utrzymywał sporą odległość od Naruto, gdy biegali. Nie zdziwiłoby go, gdyby próbował go wrzucić do wody. Woda, ścieżka dla biegaczy, a od reszty parku oddzielało ich sporej długości wniesienie, może pod kątem stu trzydziestu stopni. W każdym razie góra była bajeczna, pełna drzew, zieleni i cienia, za który Gaara wiele by oddał.

- Nie uda ci się… Zaraz nam tu zemdlejesz… Przegraj, przegraj, przegraj! – Dopingował Naruto Lee, szczerząc się przy tym wesoło.

- Okami, wracaj! – Zawołał przeraźliwie jakiś kobiecy głos, a po chwili z góry wybiegł biały pies rasy labrador, a jeszcze później dziewczyna o czerwonych włosach. – O szlag, cholera, cholera, cholera! – Krzyczała, zdając sobie sprawę, że zbiegając ze wzniesienia, nie da rady w porę wyhamować i wpadnie do rzeki.

Gaara przypatrywał się jej, próbując połączyć znane mu fakty. Lee też przerwał ćwiczenia, aby spojrzeć w górę. Naruto natomiast od razu się zerwał z miejsca i biegł do dziewczyny. Jego plan był dosyć brutalny, ale tylko to mu przyszło do głowy. Zderzył się z kobietą, zwalając ją na chodnik, jak to robią w futbolu amerykańskim. Dziewczyna, leżąc na ziemi, jęczała z bólu, całe ramię ją bolało od zadanego przyłożenia. Po chwili poczuła, jak ktoś ją pociąga w górę. Naruto w półuklęku się jej przyglądał.

- Nic ci nie jest?

Kobieta wyglądała na bardzo nietutejszą. Miała długie, lekko pokręcone, czerwone włosy, ciemnozielone oczy, a ubranie miała dosyć grube jak na taką pogodę, ale może Naruto się po prostu nie znał. Z zamyślenia wyrwał go nagły policzek, jaki otrzymał. I to jeszcze od strony chorego zęba. Chciało mu się płakać.

- Jak to nic?! Ty mnie z facetem pomyliłeś czy co?! Kretyn!

- Hej! Ja cię ratowałem, byś nie wpadła do wody! Może jakieś dziękuje?! – Burknął, wstając na nogi i ciągle trzymając dłoń na obolałym policzku. Dziewczyna zagryzła wargi i się podniosła.

- Racja… Dziękuję. – powiedziała, kłaniając się przed nim. Po chwili podszedł do nich Gaara, trzymając psa na smyczy.

- Twój? – Zapytał, wystawiając do niej koniec smyczy. Kobieta drgnęła, spoglądając na niego i nad czymś się zastanawiając. Blondyn w międzyczasie prychnął.

- Nic ci nie jest, Naruto? Nie, wszystko dobrze, choć mogło być lepiej. – Mówił sam do siebie, otrzepując spodnie z pyłu. – Dzięki, że zapytałeś, Gaara…

- Gaara?! – Zawołała nagle kobieta. – Gaara i jego przyjaciel Naruto! – Zawołała, wskazując na blondyna. Zdziwił się, że go zna. Tamten jednak w ogóle się nie dziwił. – Rozmawialiśmy przez telefon, choru…! – Mężczyzna zatkał jej usta dłonią.

- Nie krzycz. – Przerwał, na co odepchnęła z ust jego rękę.

- Nie ogarniam, kto to? – dopytał Naruto.

- Sara…

- Sara? – blondyn przyjrzał się kobiecie, a po chwili załapał. – Ach! Ta Sara! – mruknął ucieszony, a kobieta nagłym krokiem podeszła do Gaary i równie nagle, mocno go spoliczkowała.

- Ty durniu! Wiesz, jak ja się o ciebie martwiłam? – Zapytała groźnie, zaczynając go bić rękoma. – Myślałam… że… ci… nogi… z dupy… powyrywam…!

- Hej, nie bij go. – Zareagował Naruto, odsuwając ją od przyjaciela. Sara jednak się wyrywała.

- Przepraszam. Zachowałem się jak szczeniak… - Przyznał Gaara.

- Co mi z twojego przepraszam?! Odblokuj mój numer! – Nakazała, ponownie do niego podchodząc i go uderzając swoimi niezgrabnymi ciosami po całym ciele.

- Chyba zrozumiał, zostaw go już. – mruknął z szerokim uśmiechem Naruto. Złapał Sarę za przedramię i odepchnął lekko do tyłu.

Jego lekko było na tyle mocne, by dziewczyna cofnęła się o pięć kroków. O jeden za dużo, by w efekcie wpaść do wody. Pisk Sary usłyszała chyba cała pobliska okolica. Naruto pobladł lekko, naprawdę nie zamierzał sprawić, aby wpadła do tej wody. Gaara jęknął i już miał zamiar skoczyć do rzeczki, kiedy Sara się wynurzyła i samodzielnie dopłynęła do brzegu. Mężczyzna pomógł ją wyciągnąć z wody.

- Wybacz, Saro. Nie chciałem… - powiedział od razu Naruto. Prychnęła, rozgoryczona tym zachowaniem.

- Mężczyźni!

Wyrwała psią smycz z rąk Gaary i zaczęła się bez słowa oddalać. Po chwili obejrzała się na Gaarę, a gdy i on na nią patrzył, pokazała mu gestem ręki, by do niej zadzwonił. Naruto też to zauważając, uśmiechnął się szeroko do przyjaciela. Odwzajemnił, nie potrafiąc ukryć zadowolenia.

Sara czuła okropne upokorzenie, musząc iść do domu przez miasto. Teren mocno zaludniony, a ona przemoczona do suchej nitki. Wzrok ludzi bywał mocno zniesmaczony. Z wielką ulgą weszła do budynku, gdzie już za trzy tygodnie będzie mieszkać na stałe ze swoją współlokatorką. Dziwiła się, że Yuukie jej to zaproponowała, ponieważ sądziła, że jej nie lubi. Niemniej postanowiła dać temu szansę, najwyżej się przeprowadzi. Weszła na swoje piętro, a Okami kolejny raz wyrwała smycz z jej ręki i podbiegła do dziewczyny o granatowych włosach, siedzącej na torbie przed mieszkaniem prawie naprzeciwko niej.

- Bez obaw, ona nie gryzie. – powiedziała od razu Sara. Zdjęła z szyi smycz z kilkoma kluczami, również z tym od mieszkania i poczęła otwierać.

- Bardzo przyjacielska, jak się wabi?

- Okami. Czekasz na kogoś?

- Przyjechałam do chłopaka. Chciałam mu zrobić niespodziankę i powiedziałam, że przyjadę wieczorem. Sądziłam, że o dziewiątej jest jeszcze w łóżku, ale nie ma go w domu…

- Eh, mężczyźni. Mnie dzisiaj jeden z nich wrzucił do wody. – powiedziała, krzywiąc się na swój widok. – Nie jestem stąd i nie wzięłam ze sobą wiele ubrań, więc mam nadzieję, że koleżanka mi coś pożyczy.

- Na pewno. – mruknęła, czochrając psa po głowie.

- Tak w ogóle, to nazywam się Sara. – Przedstawiła się i podeszła, wystawiając do niej rękę. Kobieta w odpowiedzi wstała, zrównując się z nią wzrokiem. Uśmiechnęła się ciepło i uścisnęła dłoń.

- Hinata, miło mi.

- Po torbie wnoszę, że też nie jesteś stąd. – Wskazała niechlujnie ręką.

- Nie, mieszkam trochę daleko. – Zapowiedziała Hinata. Gdy podała jej nazwę swojej miejscowości, Sara zrobiła na nią wielkie oczy.

- Trochę bardzo, panienko. – Zaśmiała się. – Ale znam to miasto. Mam tam kuzyna i pracowałam tam z rok, kiedyś, kilka lat temu.

- A gdzie? Bo nie mogę pozbyć się wrażenia, że skądś cię znam.

- No cóż. – Zarzuciła teatralnie swoimi włosami, ale, jako że były mokre, to nie wyglądało to zbyt widowiskowo. – Jestem aktorką, gram w teatrach, zwykłych przedstawieniach lub musicalach. Sara Momochi. – przedstawiła się pełnym imieniem, dygając z uroczym uśmiechem.

- Och! Moja młodsza siostra umrze z zazdrości, jest twoją wielką fanką! – Zawołała Hinata. – Poprosiłabym cię o zdjęcie, ale… - Przerwała, zastanawiając się, jak się wyplątać z tego, co by powiedziała, a nie chciała jej urazić.

- Ale nie wyglądam zbyt korzystnie. – Dokończyła za nią. – Może wejdziesz do mieszkania i tam ze mną poczekasz na chłopaka? – Zaproponowała Sara. Jej towarzyszka spojrzała z niechęcią na drzwi.

- Nie, dzięki. Nie przepadam za twoją koleżanką, Yuukie.

- O to się nie martw, nie ma jej teraz. I ja też tak średnio ją lubię. – mruknęła, zabierając jej torbę, a wtedy odezwał się ból w jej ramieniu.

- Nic ci nie jest? Sama to wezmę. – oznajmiła Hinata, torba wcale nie była taka ciężka. – Chyba powinnaś więcej jeść dla wzmocnienia.

- Nie o to chodzi. Dzisiaj miałam mały wypadek… - Bąknęła, zdejmując z siebie delikatnie, mokrą bluzę. Skrzywiła się na widok sinej i gdzieniegdzie obdartej kończyny.

- Może ci to lepiej opatrzę… - Zaoferowała ciemnowłosa.

Sara przytaknęła głową i ruszyły do mieszkania. Okami szczekała radośnie mogąc dłużej nacieszyć się obecnością Hinaty. Kobietom nie zajęło długo, aby znaleźć wspólny język. Sara będąc nastolatką, także pracowała jako kelnerka, dlatego z autopsji towarzyszyła jej w opowiadaniu o klientach. Hinata opatrywała jej rękę, mając nadzieję, że jej koleżanka nie będzie zła za korzystanie z opatrunków. Miała wrażenie, że Yuukie byłaby do tego zdolna. Następnie kobiety, a właściwie tylko Sara zaczęła przeszukiwać szafę swej przyszłej współlokatorki, by znaleźć dla siebie jakieś zamienne ubrania.

- O matko, co za bezguście. – Krzywiła się czerwonowłosa. – Czy ona nawet siedząc w domu musi wyglądać, jakby szła na imprezę?

- Aktorki, chyba tak już mają… Znaczy…! – Zaczerwieniła się, widząc urażone spojrzenie Sary. – Przepraszam…

- Ja na co dzień nie robię z siebie choinki. – Burknęła, odrzucając kolejny cekinowy ciuch. – Ani kusicielki. – Dodała po zobaczeniu niezwykle krótkiej spódniczki. Po chwili z uśmiechem wyciągnęła wieszak z kostiumem kowbojki. – Patrz. Ciekawe kogo ujeżdżała, heh.

- Yuukie może być zła, że szperasz w jej szafie.

- No, ja bym się wściekła. – Przyznała Sara, ale nie przestała. Wyciągnęła kajdanki z czarnym futerkiem. – Lubisz takie klimaty, Hinata? – Zaśmiała się, doprowadzając znajomą do skrępowania. – Taki żarcik.

- Dałabym ci jakieś ubranie, ale nie sądzę, że mój styl ci się spodoba…

- Zaryzykujmy i sprawdźmy, ok?

Kobiety wróciły, więc do salonu, gdzie była torba. Okami zaszczekała radośnie na ich widok, Sara nie wpuściła jej do pokoju Yuukie, bo mogłaby pozostawić tam trochę swojej sierści, a ona sama nie zniosłaby jojczeń koleżanki. Styl Hinaty przypadł jej do gustu, wiadomo, nie był taki sam, ale pasował jej bardziej niż ten od Yuukie. Za zgodą, pożyczyła jakąś letnią sukienkę i poszła się przebrać do łazienki. Zostawiła otwarte drzwi, aby mogły mimo odległości rozmawiać.

- A ty skąd jesteś? – Zapytała Hinata.

- Ja? To chyba niezbyt ważne, bo jutro podpisuję umowę i wprowadzam się tu za trzy tygodnie.

- Na stałe?

- Może, nie wiem. Umowa będzie pewnie na trzy lata i nie wiem, czy przedłużą. Obecnie mieszkam jakieś pięć godzin drogi stąd, bo miałam umowę z tamtejszym teatrem. Na dwa lata i już wygasła. Chwilowo jestem bezrobotna. – Burknęła.

- To… - Dźwięk telefonu przerwał Hinacie, a Sara wyleciała z łazienki jak z procy. Pobiegła do telefonu, ślizgając się na panelach przy hamowaniu. Odchrząknęła i odebrała.

- Halo…? Ach, to ty… - Burknęła i usiadła na kanapie obok Hinaty. – Mów… Mm… Ale… Fajnie, ale… - Westchnęła ciężko, a Hinata uśmiechnęła się pocieszająco. – Posłuchaj, kochanie, jestem ci wdzięczna. Jednak już za późno. Podpisałam umowę… Do zobaczenia w środę, ok…? Pa.

- To jednak podpisałaś?

- Nieee. – Uśmiechnęła się Sara. – Musiałam się go pozbyć. Nie radzi sobie z naszym rozstaniem. Też bym sobie nie radziła, gdyby mnie aż tak nie osaczał… No, ale nie będę ci gadać o moich problemach. Ładnie wyglądam, więc możemy zrobić zdjęcie.

- To nie kłopot? – Dopytała Hinata.

- To i tak mała cena za sukienkę.

Hinata włączyła aparat w swoim telefonie i ustawiła tryb selfie. Razem z Sarą zapozowały ładnie i posłały ekranikowi uśmiechy.

- Posypią się lajki na facebook’u. – mruknęła aktorka.

- Nie. Nie mam facebooka.

- Rozumiem. Ja też wolę instagrama.

- Tego też nie mam…

- Snapchata…? – Hinata pokręciła głową. – Twitera…? – Ponowiła ruch, a Sara wybałuszyła oczy. – Chcesz mi powiedzieć, że ukrywasz przed światem taką ładną twarz?

Po jej skinieniu głowy, rozmówczyni nie mogła tego tak zostawić. Natychmiast poczęła zakładać jej na telefonie konto na instagramie. To była najmniej wymagająca, acz najpopularniejsza platforma. Hinata nawet nie odważyła się zaprzeczyć, w końcu to była Sara Momochi. Kobieta przy dodaniu zdjęcia oznaczyła siebie, a ze swojego telefonu ją zaobserwowała, dała serduszko i skomentowała.

„Czuję, że jeszcze nie raz się spotkamy ;) Jesteś cudowna! ;)”

Po wszystkim Hinata podziękowała i wysłuchiwała instrukcji Sary odnośnie korzystania z aplikacji. Dziwiły ją powiadomienia od obcych ludzi, ale też ją one cieszyły. Po chwili dziewczyna zauważyła na zegarku godzinę czternastą dwadzieścia. Przypomniała sobie, że przecież przyjechała tu do chłopaka. Sara zaśmiała się serdecznie, biorąc winę na siebie. Pożegnały się i wtedy wyszła z torbą z mieszkania.

Naruto musiał już dawno wrócić do domu, miała nadzieję, że nie będzie miał jej tego za złe. Zadzwoniła dzwonkiem do drzwi. Raz, drugi aż w końcu usłyszała za drzwiami głos chłopaka. Poprawiła włosy, ciesząc się, że niedługo ujrzy swojego Naruto. Jednak usłyszała głośny huk, jakby coś upadło oraz jęk i głośne przekleństwo. Wystraszona otworzyła drzwi i weszła do środka. Ominęła ostrożnie deskorolkę i rzuciła torbę na ziemię, podbiegając do leżącego na ziemi chłopaka.

- Naruto! Naruto, nic ci nie jest?! – Zawołała, pomagając mu wstać do pozycji półleżącej. Naruto spoglądał na nią zdezorientowany. – Co się stało? - Mężczyzna w odpowiedzi, przyłożył dłoń do jej bladego policzka.

- Hinata! O rany, to naprawdę ty! – Zawołał, ściskając ją mocno. – Kochanie moje! Ale… - Zaczął, odsuwając ją od siebie. – Miałaś przyjechać wieczorem!

- Chciałam ci zrobić niespodziankę.

- Ja wiem, ale chociaż bym się wcześniej umówił do dentysty. – stwierdził Naruto, wstając z podłogi. Ujął obie dłonie Hinaty i pomógł jej wstać.

- Boli cię ząb?

- Taa. Po tej stronie. – Wskazał prawy policzek, mówiąc smutnym głosem.

- Biedaczek. – powiedziała Hinata, głaszcząc mu obolały policzek.

- Skarbie…

- Tak?

- Boję się…

- Czego?

- Dentysty…

Hinata parsknęła śmiechem, ale natychmiastowo przytuliła do siebie blondyna. Czasami potrafił być taki ujmujący w swoim zachowaniu. Naruto po chwili ruszył domknąć drzwi wejściowe, położył deskę do kąta i złapał za torbę Hinaty. Zaprowadził ją do swojego, niezbyt uporządkowanego, pokoju każąc czuć się jak u siebie.

- Mam tu posprzątać? – odpowiedziała pytaniem, na co uśmiechnął się z zakłopotaniem. – O której masz dentystę? – Zapytała, taksując wzrokiem pokój chłopaka.

- Za dwie godziny. – odpowiedział, sprzątając co po niektóre rzeczy.

- Mogę pójść z tobą?

- I trzymać mnie za rękę jak dziecko? – Zapytał, a Hinacie zrobiło się trochę głupio. – Tak, chodź ze mną, przy tobie mnie nie skrzywdzą…! – Jęknął błagalnie, powodując u niej uśmiech. - W ogóle, chcesz coś zjeść? – Wraz z tym pytaniem zaburczało dziewczynie w brzuchu. – Uznam to za tak.

Uśmiechnął się szeroko i wyszedł do kuchni, pozostawiając ją zarumienioną i ściskającą swój brzuch. Kobieta zaścielała łóżko Naruto i usiadła na posłaniu. Zauważyła przy poduszce laleczkę ze swoją podobizną, wzięła ją do ręki i skrzywiła się, widząc stan, w jakim się znajdowała.

- Naruto! – Przywołała go gniewnie do siebie. Przybiegł szybko, a na twarzy miał wymalowane przejęcie.

- Co jest? – Hinata pokazała mu lalkę. Nie rozumiał. – Sama mi się wydziergałaś. – Przypomniał.

- Gdy ci się dawałam. Byłam w o wiele lepszym stanie. – Naruto się uśmiechnął szeroko i przysiadł obok.

- Kochanie, to nie moja wina, że czasem tak bardzo za tobą tęsknie, że aż mnie ponosi. – Wyjaśnił. – Ale tak działa miłość, no co ja ci poradzę?

- To już podchodzi pod maltretowanie.

- No kurde, pozwij mnie! – Zaśmiał się Naruto, ale Hinata nie wychodziła ze swojej rozgniewanej roli. W końcu jednak odpuściła, wzdychając ciężko.

- Dbaj o mnie trochę bardziej, dobrze?

- Kochanie… Hincia nie będzie szczęśliwsza, jak będzie zamknięta za szybą zamiast w moich ramionach… - Hinacie zadrżały wargi pod wpływem wypowiedzianego imienia. Naruto, to widział. Odebrał ukochanej lalkę i cmoknął jej buźkę. Wtedy odebrała mu ją z powrotem.

- Skoro tu jestem, to całuj mnie. – mruknęła, nachylając się i całując go w usta. Odgarnęła swoje włosy za ucho, nawet na chwilę nie odrywając się od warg Naruto.

Po chwili znowu zaburczało Hinacie w brzuchu, a blondyn wybuchnął głośnym śmiechem.

Będąc na odpowiednim piętrze, pod odpowiednimi drzwiami, zaczęła dokonywać ostatnich poprawek swojej fryzury spiętej nisko w dwa kucyki i ubrania. Miała na sobie grube, czarne rajstopy, kremowe trampki, czarną, letnią sukienkę i na to kremowy sweterek, którego jednak nie zapinała. Sama nie wiedziała, dlaczego tak się stroi dla Sasuke, ale wiedziała, że nie chciała, by patrzył na nią obojętnie ani z zażenowaniem. Wcisnęła dzwonek do drzwi, słysząc natychmiastowe szczeknięcie Akamaru. Po chwili drzwi otworzył Kiba a widok Hanabi go zaskoczył.

- Hej, Kiba. – Zawołała z uśmiechem.

- Ładnie wyglądasz… - powiedział, choć nie do końca chciał, by to wyszło z jego ust. Odchrząknął. – Siema, jak leci?

- Jakoś. Mogło być lepiej, jest Sasuke?

- Nie ma. Co się stało?

- Wjechałam niechcący w bok auta Nejiego, wścieknie się, jak zobaczy wgniecenie. – Skrzywiła się Hanabi. – Poczekam na niego w jego pokoju. – oświadczyła, zamierzając wejść do środka. Kiba jednak zwężał przejście.

- Nie wpuszczę cię.

- Hę?

- Wracaj do domu. – Dodał na koniec, zamykając przed nią drzwi.

Hanabi stała przed wejściem z rozdziawioną buzią, nie mogła uwierzyć, w to, co tu się właśnie stało. Po tym, jak wyszła z szoku, zaczęła walić w drzwi, wciskać dzwonek i się wydzierać na Kibę. Koniec końców kopnęła w drzwi i usiadła na schodach wznoszących się na jeszcze wyższe piętro. Nie zamierzała odpuścić.

Kilka chwil później, kierował się do domu Sasuke, w rękach trzymał paczkę, którą sam musiał odebrać z poczty. Listonosz nie był łaskaw wdrapać się na piętro do mieszkania, tylko zostawił awizo w skrzynce. Wspaniałość poczty nie zna granic.

- Sasuke! – Zawołała Sakura, a kiedy się na nią obejrzał, zaczęła do niego biec. Stał w miejscu i na nią czekał. Spojrzał tylko na zegarek na lewej ręce. – Cześć, ostatnio ciężko mi cię złapać.

- Bywam zajęty. – odparł, wkładając rękę do kieszeni.

- Pewnie randkowaniem z Hanabi. – Zgadywała, przewracając oczami. Sasuke zmrużył na nią oczy, zastanawiając się, kto jeszcze wie. Układ zaczynał się wymykać spod kontroli.

- Co cię to obchodzi?

- Ojeju, nie gorączkuj się tak. Gdybyś się zastanowił, to dla ciebie też byłby dziwny ten cały związek. – stwierdziła Sakura, wzruszając ramionami.

- Odwal się. – Bąknął tylko i odwrócił się w swoim kierunku. Sakura zrównała się z nim krokiem.

- Chciałabym porozmawiać. Bo wiesz, ta nasza ostatnia wspólna noc…

- Była jednorazową przygodą bez zobowiązania i możliwości powtórzenia. – Dokończył Sasuke. – Nie zamierzam do tego wracać, nawet w rozmowach.

- Przecież wiem, ja tylko…

- Po prostu o tym zapomnijmy.

- Jak chcesz. – Przewróciła oczami, a nim weszli do budynku, to szarpnęła mężczyznę do siebie. – Tylko spróbuj wykorzystać w ten sam sposób Hanabi, a wyrwę ci twojego ptaszora i każę ci go zjeść.

Sasuke uniósł do góry jedną ze swych brwi, a następnie odprowadził kobietę wzrokiem. Dziwaczka – stwierdził w myślach. Wszedł do budynku i ruszył po schodach do góry, złapał za klamkę, a wtedy ktoś położył mu dłonie na oczach.

- Zgadnij, kto to…? – Zapytała słodko.

- Hanabi. – odparł od razu i szarpnął za klamkę.

- Kurde, dobry jesteś… - Szarpnął kolejny raz za klamkę. Znowu bezskutecznie. – Kiba myśli, że to ja. Nie chciał mnie wpuścić, bym na ciebie poczekała…

- I dobrze. Co tu w ogóle robisz? – Zapytał, nawet na nią nie patrząc. Walnął dłonią kilka razy w drzwi. – Kiba, otwieraj!

- Nie chcę siedzieć w domu. – odpowiedziała Hanabi. Po chwili usłyszeli dźwięk otwieranego zamkaj, Sasuke wszedł do środka i w pośpiechu zdjął buty, by dojść do pomieszczenia, w którym był jego współlokator.

- Jaja sobie robisz?! Dlaczego nie wpuściłeś Hanabi do środka?!

- Wolałbyś, by siedziała w twoim zakichanym azylu? – Prychnął Kiba.

- Ta, wolę to niż by marzł jej tyłek na schodach! – Warknął i w końcu na nią spojrzał. Jej ubiór i ogólna prezencja zrobiły na nim drobne wrażenie. Hanabi widziała jego zapatrzony i zdziwiony wzrok, ale tylko się uśmiechnęła. – Chodź ze mną.

- Okej.

Hanabi złapała go szybko za rękę i w ten sposób po raz pierwszy weszła do pokoju Sasuke. Bardzo uporządkowany, łóżko przy oknie, biurko, a na nim komputer stacjonarny. Duża szafa na ubrania i nie tylko, komoda z książkami i sprzętem typu aparat, inny aparat i masa statywów. A na ścianach cała masa zdjęć.

- Po co się tak ubrałaś? – Zapytał, siadając na fotelu od biurka i zrywając taśmę z pudełka. – Idziesz na randkę?

- Co? Nie mogę się dla ciebie stroić? – Zapytała, kładąc się na zaścielanym łóżku Sasuke. – A przy okazji kusić wzrokiem innych facetów?

- Nie musisz się dla mnie stroić. Nie jestem twoim chłopakiem. Pamiętaj. – powiedział ostrym, stanowczym głosem i wrócił do wglądu przesyłki.

- Auć. – Hanabi przewróciła oczami. – Drażliwy coś dzisiaj jesteś.

- Kolejna osoba mi dzisiaj groziła na wypadek zostawienia cię i złamania serca. – uświadomił obojętnym tonem. – Wolałbym, by nasz „związek” nie był rozdmuchiwany, a już wie o nim twoja siostra, Menma i Sakura! – Warknął, odrzucając na biurko pudełko, którego nie potrafił otworzyć.

- I co z tego? – Bąknęła Hanabi, podchodząc do biurka i przechwytując pudełko. – Chcesz mi powiedzieć, że się z tym nie liczyłeś?

- Miałem nadzieję to skończyć, zanim się dowiedzą.

- Powiedz, jakie są twoje prawdziwe zamiary? – Sasuke spojrzał na dziewczynę pytająco. – Wiesz, o co mi chodzi. Kiba jest wściekły i zazdrosny, Tayuya też po naszym ostatnim buziaku sapała ze złości. Mimo to…

- Chcę, by zerwali. – powiedział w końcu.

- I dlatego udajemy parę? – Parsknęła Hanabi.

- Nie. Ty jesteś mi potrzebna, by Kiba czuł się, jak ja. Tak jak mówiłem na początku. Niech się wkurza.

- Do kiedy? – Dopytała, podając mu już otwarte pudełko. – Bo wiesz, ja mam własne życie.

- Póki ci płacę, to twoje życie należy do mnie. – mruknął obojętnie, wyciągając nowiutki obiektyw. – Jak zerwą, to się rozstaniemy. A właściwie ty mnie rzucisz, by się inni odjebali…

- Kiba z Tayuyą mogą być ze sobą lata. – Zauważyła Hanabi.

- Nie będą. Tay się nim znudzi w ciągu trzech miesięcy, a zostały nam dwa.

Wydawał się taki pewny swoich słów i oczywiście był. Sasuke od początku wiedział, że to nie wypali. No dobrze, może nie od razu, ale jak ochłonął. Natomiast sam Kiba musiał poczuć na własnej skórze, jak to jest, gdy przyjaciel odbija ci dziewczynę, którą kochasz. Po chwili poczuł na swoich kolanach drobny ciężar w postaci Hanabi. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, cmoknęła go w usta.

- Co robisz?! – Warknął, odwracając twarz, jednak mierzył ją wściekłym wzrokiem. – Nie całuj mnie, rozumiesz?!

- O rany, wyluzuj, to tylko pocałunki, a nie manifest miłości do ciebie.

- Od tego zawsze się zaczyna, kretynko.

- Mam doświadczenie. Nie zakocham się w tobie z takiego głupiego powodu. – Orzekła,unosząc wzrok do sufitu.

- Więc po co to robisz?

- Z trzech powodów. – mruknęła, zaczynając wyliczać. – Uno, naprawdę dobrze całujesz. – Sasuke, przewrócił oczami. – Dos, też mam potrzeby, skoro mam chłopaka. Tres, dzisiaj nasza miesięcznica, Tygrysku. Powinniśmy to uczcić. – stwierdziła, wyjęła więc z kieszeni swetra telefon i włączyła na nim aparat. – Uwiecznijmy się na mediach społecznościowych.

- Nie ma mowy.

- Oj nie wstydź się, nie jesteś taki brzydki. – Zaśmiała się. – No dawaj, co ci zależy. Możemy udawać przed wszystkimi wielką miłość, w końcu to nie potrwa długo. – Mimo obojętnego tonu Hanabi, mężczyzna nie był przekonany. – Kiba i Tayuya mają wspólne zdjęcia… - drgnął na ten argument i westchnął ciężko.

- Ale ja zrobię.

Hanabi zgodziła się, wręczając mu z uśmiechem telefon. Włączył tryb selfie i ustawili się do zdjęcia. Hanabi, łapiąc za jeden ze swoich kucyków uderzyła łokciem w twarz Sasuke. Skrzywił się, ale nic nie powiedział, podczas gdy dziewczyna subtelnie się uśmiechała do aparatu, on przyłożył buzię do jej włosów i spojrzał uwodzicielsko na obiektyw. Po sekundzie zdjęcie zostało zrobione.

- Może być?

- Sama nie wiem…

- Co ci nie pasuje?

- Wyglądasz ładniej ode mnie… - Skrzywiła się Hanabi. – Ej, zróbmy zdjęcie, jak się całujemy. – Zaproponowała z szerokim uśmiechem, a widząc jego sceptyczną minę, dodała. – Kibę szlag trafi.

- Udawajmy parę, która nie afiszuje się swoim związkiem. – Bąknął Sasuke. – Dodaj tamto albo nie dodawaj w ogóle… I zejdź ze mnie.

Dziewczyna się skrzywiła, ale posłusznie z niego zeszła. Chyba nie miała co liczyć na powtórkę z rozgrywki, cóż, postanowiła dać sobie z tym wobec tego spokój. Zostawiła go z nową zabawką i ponownie walnęła się mu na łóżku.

- Małe masz to łóżko…

- Jest rozkładane. – odparł mężczyzna. Hanabi przyjrzała się konstrukcji i w myślach przyznała mu rację. Ujęła wygodniej telefon.

- Wiesz, że okropnie piszesz smsy. – Bąknęła, wchodząc na instagrama. Dodała zdjęcie z Sasuke i zaczęła wpisywać kilkanaście hasztagów.

- Kto to mówi… Ty piszesz smsy jak pokemon. – Przewrócił oczami. – Napchasz w wiadomość tyle emotikonów, że mózg się marszczy.

- Ty za to, jakby smsy były jakimś telegrafem. Byleby użyć jak najmniej znaków. – Zmarszczyła czoło na widok proponowanego znajomego. – Ooo, Naruto namówił moją siostrę na instagrama…? O. MÓJ. BOŻE…! – Sasuke nie przejmował się, co mówiła, bo był zajęty dokręcaniem obiektywu do aparatu. Po chwili jednak musiał się zainteresować, gdyż nim szarpała. – To Sara! Ona poznała Sarę! Czemu nie ja…! – Zawołała zrozpaczona.

- Nie wiem, o czym do mnie mówisz.

- O Sarze! Sara Momochi! – powiedziała, pokazując mu jej zdjęcie. – Jestem jej fanką, uwielbiam ją! Co ja bym dała, by być na miejscu Hinaty…!

- Acha. – mruknął Sasuke, wygrzebując czegoś w telefonie Hanabi.

- Za dwa tygodnie umówiłam się z kumplem na jej ostatnie przedstawienie w mieście oddalonym o cztery godziny drogi. Konohamaru też jest jej fanem…!

- Jak ją spotkasz, to pozdrów ode mnie. – powiedział z lekkim, cwaniackim uśmiechem.

Na wyświetlaczu, który pokazał Sasuke, widniało zdjęcie z fanpage’a Sary, na którym widniało ich wspólne zdjęcie. Mężczyzna siedział na krześle, a kobieta, stojąc za nim, obejmowała jego szyję. Pod zdjęciem widniał też podpis „z moim przystojnym fotografem! ;* z całego serca polecam studio fotograficzne @Sharingan-photos~!”. Hanabi rozdziawiła usta w niedowierzaniu.

- Robiłeś jej zdjęcia…?

- I to nagie.

- Że co?! – Obruszyła się. To już nie było ani fajne, ani zabawne.

- Żartowałem, głupia... Sara jest kuzynką Suigetsu. – Dodał Sasuke. – On jest menadżerem sklepu i załatwia mi towarzystwo do zdjęć. – Hanabi wciąż nie mogła ukryć podziwu i zazdrości. Usiadła na piętach, na podłodze, przy fotelu mężczyzny.

- À propo… Opowiedz mi o swoim studiu.

Kiedy Naruto wyszedł razem z Hinatą z budynku stomatologicznego, już był po zabiegu i mógł bezboleśnie obcałowywać i być obcałowywany przez ukochaną. Jedyny szkopuł był w tym, by nie jeść trzy godziny. Normalnie by to zniósł, ale czekali w poczekalni dwie godziny, a przez kolejne cztery wcześniejsze nie mógł nic jeść przez ból. Mimo wszystko nie pozwolił, aby i Hinata głodowała. Dlatego zabrał ją do Ichiraku na ramen, ona będzie jeść zupę, a on naje się samym zapachem ulubionej potrawy.

Usiedli przy barze, gdzie obsługiwał starszy mężczyzna. Jego córki Ayame już nie było, ponieważ tak, jak głosiła już od kilku tygodni, wyjechała do pracy.

- Co wam podać?

- Miska ramen z podwójną porcją mięska, szefie! To dla mojej dziewczyny! – Uśmiechnął się szeroko, Naruto, obejmując ukochaną ramieniem.

- To twoja dziewczyna? – Zapytał wesoło mężczyzna. – Miło poznać, naprawdę dobrze panienka trafiła! To bardzo uczynny urwis.

- O tak, widzę w nim cały wachlarz zalet. – mruknęła Hinata, odgarniając mu z czoła złote kosmyki. Szeroki uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Szefie, jestem szczęściarzem!

- Zawsze ostatecznie ci wychodziło lepiej, niż było na początku. – odrzekł mężczyzna, serwując miskę swojego specjału. – Proszę bardzo, smacznego!

- Dziękuję. – powiedziała Hinata, przysuwając jedzenie do siebie.

- A ty co Naruto? Oszczędzasz miejsce na zawody? – Zagaił staruszek. Naruto uniósł brew. – Za godzinę zaczynamy.

- Dentysta nie pozwolił mi nic jeść przez trzy godziny. O jakie zawody chodzi? – Staruszek pokazał blondynowi ulotkę, ale sam zaczął wyjaśniać.

- Dzisiaj bijemy rekord w ilości zjedzonego ramen. Zwycięzca nie płaci za ani jedną miskę posiłku, dostaje karnet na jeden ramen dziennie za darmo, przez miesiąc, a ponadto jego zdjęcie zawiśnie na ścianie pubu, obok zegara. – Starał się, by to miejsce mimo wszystko zabrzmiało dumnie.

- DLACZEGO JA SIĘ DOWIADUJE O TYM DOPIERO TERAZ?! – Zawołał Naruto zdruzgotanym głosem.

- Mnie nie pytaj. Twoi przyjaciele powiedzieli, że ci przekażą. – odparł staruszek. Było mu żal, ale chociaż teraz nie straci na popycie. Najtwardszy zawodnik nie weźmie udziału.

- Ja już nie mam żadnych przyjaciół. – Zapowiedział twardo Naruto. – Szefie, a nie możemy przenieść tych zawodów na jutro? – mężczyzna przekręcił przecząco głową. – Cóż… Właściwie to nic mnie nie boli…

- Ani mi się waż! – Obruszyła się Hinata. – Nie możesz, bo plomba ci się odklei i będziesz musiał ponownie pójść do dentysty, a drugi raz z tobą nie pójdę! – Pogroziła mu palcem, na co się skrzywił.

- Ale Hinato, ty nie rozumiesz. Chodzi o miejsce na ścianie koło zegara! Ludzie często tam patrzą!

- Nie obchodzi mnie to. – Bąknęła i wróciła do zjadania zupy. Naruto rozdziawił usta wobec jej stanowczości. Staruszek za barem nie wtrącając się, przysłuchiwał się dialogowi.

- Jak możesz…

- Nie sądzę, aby to było warte zniszczenia uzębienia. – powiedziała Hinata. – Bez urazy. – Zarumieniła się, widząc, że mężczyzna na nią spoglądała. Nie chciała zostać źle odebrana.

- E tam. – Zaśmiał się Naruto. – Oczywiście, że jest warte.

- Ja nie żartuję. Szanuj zalecenia lekarza.

- Jaki tam lekarz, to dentysta.

- Naruto! – Zawołała ostrzej Hinata. – Nie przystąpisz dzisiaj do zawodów. Wybij to sobie z głowy. – blondyn uniósł do góry brew.

- Kocham cię, ale nie będziesz mi rozkazywać.

- Nie zamierzam. – odpowiedziała, na co uśmiechnął się lekko. – Zadzwonię do twojej mamy.

Staruszek za barem roześmiał się na głos, poznał Kushinę cztery czy pięć lat temu, jak Naruto zaczynał studiować. Do tej kobiety czuło się respekt, wszystkich potrafiła sobie podporządkować. Blondyn krzywił się wobec reakcji szefa pubu, a potem spojrzał uważnie na Hinatę.

- Nie zrobisz tego.

- Tak sądzisz?

- Owszem. Blefujesz i tyle.

- Sprawdź mnie. – powiedziała obojętnie. Naruto przeklął pod nosem, wolał nie ryzykować przyjazdem matki z samego rana, która urządziłaby mu awanturę. W następnej chwili znowu kilka dźwięków wydobyło się z telefonu Hinaty. Już będąc u dentysty, to go zainteresowało.

- Kto do ciebie tak wypisuje?

- Nikt. – Mężczyzna zmrużył na nią podejrzliwie oczy.

- Naprawdę! To tylko powiadomienia…

- O smsach od innego?

- Nie! Nie, to nie tak… - Odłożyła łyżkę do miski i wyciągnęła z torebki telefon. – To z tego portalu. – Pokazała mu aplikacje na telefonie. Naruto otworzył ze zdziwienia usta.

- Założyłaś konto i nic nie mówisz…?! – Wziął do ręki telefon i od razu zaczął wyszukiwać siebie do obserwowania.

- Dopiero rano mi je koleżanka założyła.

- Jaka koleżanka?

- Sara. Mam z nią tu zdjęcie. – powiedziała, wchodząc na swój profil.

- Też dzisiaj poznałem taką jedną Sarę. Wariatka. – Uśmiechnął się, a zaraz potem wytrzeszczył oczy. – O mój boże, to ona!

- Wiesz, że to twoja przyszła sąsiadka?

- Cooo?

- Za trzy tygodnie ma zostać współlokatorką Yuukie. – Poinformowała Hinata. - Nie mów tylko, że to ty byłeś tym chłopakiem, co ją stratował, wrzucając do wody…

- Um… I tak i nie… - Dziewczyna westchnęła na tę odpowiedź. – Nie wrzuciłem jej do wody… Nie specjalnie, a tym bardziej nie dlatego ją stratowałem. Przeciwnie!

- Miała całe ramię sine…

Naruto zrobiło się głupio, nie wiedział, co ma jej na to odpowiedzieć. Zaczął opowiadać jej całą sytuację z rana i przy okazji opowiedział o znajomości z Gaarą. Pewnie kiedyś będzie musiał znieść towarzystwo Sary na jakiejś podwójnej randce. Hinata stwierdziła ze śmiechem, że jej młodsza siostra będzie jej zazdrościć.

- À propo. Widziałem jej zdjęcie z Sasuke. – Uśmiechnął się szeroko Naruto, pokazując je partnerce. – Ty też powinnaś zrobić jakieś ze swoim chłopakiem.

- Też tak sądzę. – mruknęła, załączając aparat w telefonie. – Mogę…?

- Pytanie! – Mężczyzna od razu przysunął się do dziewczyny. – To jak, zapozujemy? O, o, o! Zróbmy głupie miny! – Zadecydował, włączając trzysekundowy samowyzwalacz i opierając telefon o szklaneczki z sosem na barze.

Parsknął gromkim śmiechem, gdy spojrzał na końcowy efekt. Naruto unosił ręce i wyginał się, jak małpa, wzrok miał jakby przyćpany, a język naturalnie mu zwisał z ust. Natomiast Hinata przyglądała mu się z boku z politowaniem. Ten kontrast spodobał się Naruto, jeżeli ona tego nie doda, on to zrobi. Kobieta wzięła do ręki aparat i włączyła samowyzwalacz, równocześnie przykładając dłoń do policzka mężczyzny, a na drugim, składając mu całusa. Po tym zdjęciu Naruto zażądał kolejnego i wpił się w usta Hinaty. Zdjęcie się zrobiło, ale było im tak przyjemnie, że nie przerwali.

- Kogóż to me oczy widzą? – Do porządku przywołał ich głos Temari.

- Temi! – Zawołała ucieszona dziewczyna. Zeszła z wysokiego taboretu, by wyściskać przyjaciółkę. Blondyn odprowadził ją wzrokiem szczerząc się szeroko.

- Ja wiedziałam, że się zobaczymy, ale nie sądziłam, że będę mieć tak szybko okazje. Myślałam, że Naruto cię zamknie ze sobą w tej swojej jaskini.

- Mój dom, to nie jaskinia! – Bąknął.

- Jaskinia. – Potwierdził Shikamaru. – Ale bardzo przyjemna, w końcu zawsze gramy u ciebie.

Jeszcze w trakcie tej wypowiedzi Naruto odwrócił się w stronę baru. Co za tupet, że niemal cała ekipa, bo Shikamaru, Temari, Choji, Karura, Lee i Gaara, się zlecieli na zawody. Jemu to żaden nic nie powiedział, a z ostatnimi dwoma się widział o poranku i milczeli. Temari przedstawiła Hinacie dwie nowe osoby, po czym Shikamaru z przyjacielem poszli zająć jakieś miejsce przy stoliku. Lee się wkupił w rozmowę z dziewczynami, bo rozmawiały o ćwiczeniach. Natomiast Gaara, przysiadł się do Naruto zupełnie nie będąc świadom jego nadąsania. Albo po prostu je ignorując jak cała reszta.

- Gadałem z Sarą. – oświadczył mężczyzna. Po tym komunikacie blondyn, choć bardzo chciał pokazać, że jest obrażony, to nie mógł milczeć.

- Zadzwoniłeś?

- Taa. Niestety w złym momencie i nie gadaliśmy długo, ale kazała mi zadzwonić do siebie wieczorem. – Naruto parsknął do swojego ramienia.

- Kazała. Kreujesz się na pantofla.

- Co zrobić. Jej stanowczość na mnie działa. – Gaara wzruszył ramionami.

- Dlaczego się nie umówicie?

- Boję się dostać drugi raz po mordzie. – Skrzywił się, dotykając policzka, w który został wcześniej uderzony. Naruto również się w swój automatycznie pogłaskał.

- No, ma twardą rękę. Może się zastanów nad tą znajomością… Albo się spiesz, póki jeszcze jest w mieście.

- To znaczy?

- Podobno jutro przed południem wyjeżdża.

- A ty skąd to niby wiesz? – Naruto w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko.

- Nic ci nie powiem, ty też mi nic nie powiedziałeś o zawodach! Jak każdy z was, Judasze! – Zawołał głośniej, aby słyszała ich reszta. – Miło było was wszystkich znać, ale to koniec! Wywalam was z facebooka! – Wyciągnął z kieszeni telefon.

- O nie. – Sarknęła Temari, przewracając oczami.

- Shino miał ci powiedzieć. – powiedział Shikamaru. – Do niego miej pretensje.

- A żebyś wiedział, że mam… Hinato, zaraz wracam! Muszę zadzwonić w pilnej sprawie!

Po tym oświadczeniu wyszedł na zewnątrz. Nie zamierzał zostawić tego bez rozpatrzenia. Shino był na majówce w domu swojej dziewczyny. Poznawał jej rodziców i pewnie wolałby, aby mu nie przeszkadzano, ale Naruto w sumie nie bardzo o tym pomyślał. Wykręcił numer. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i zaczął tupać jedną stopą, stojąc w miejscu i czekając na odebranie.

- Słucham?

- I bardzo dobrze! – Zawołał Naruto, a jego rozmówca z pewnością musiał odsunąć słuchawkę od ucha. – Shikamaru mówił, że miałeś mi przekazać wieść o dzisiejszych zawodach u Ichiraku, to prawda?

- Tak. Tak, istotnie.

- Tylko mi nie mów, że zapomniałeś, bo…!

- Nie zapomniałem. – Zaprzeczył Shino, a jego kompan długo się zastanawiał, co ma teraz powiedzieć.

- Co?

- Nie zapomniałem, świadomie ci o tym nie powiedziałem. A wiesz dlacz…?

- Jak mogłeś, Shino?! Ty…! Ty, gnido, ty! – Zawołał dramatycznie. – A ja mieszkam z taką zdradziecką szują pod jednym dachem! Przyjaźnimy się, pamiętasz?! A ty mi taki nóż w plecy…!

- To była zemsta, drogi przyjacielu.

- Zemsta? – Zdziwił się Naruto. – Jaka zemsta? Za co? Co ja ci niby zrobiłem?!

- Pamiętasz, jak stłukłeś moją statuetkę pająka? – Naruto przez długi czas grzebał w swojej pamięci. W końcu coś w nim drgnęło.

- Koleś! To było wieki temu!

- Fakt, ale zemsta najlepiej smakuje na zimno.

W Naruto się zagotowało, można było mu zrobić naprawdę wiele, a on sam by się nie obraził, jednak to było przegięcie. Zaczął się wydzierać na rozmówce, który w żaden sposób się tym nie przejmował. Za trzecim bezowocnym razem spróbowania się wtrącić rozmowę, zwyczajnie się rozłączył. Naruto po usłyszeniu pikania, przeklął głośno w niebogłosy.

- I jak? – Zapytał Gaara, podchodząc do przyjaciela.

- Zemścił się na mnie za pająka… - Burknął.

- Jakiego pająka?

- Szkoda gadać. – odpowiedział, machając na to ręką. – Przeprowadzę się do ciebie, ok?

- Myślisz, że cię chcę? Przecież tu jesteś, nic nie przegapiłeś. Po prostu się zgłoś i wygraj, skoro ci zależy. – powiedział Gaara, wzruszając ramionami.

- Nie mogę, dentysta mi zabronił jeść do dwudziestej pierwszej…

- Oj, stary… To do dupy…

- Wiem…

- Przytulić cię na pocieszenie?

- Nie. Mam Hinatę. – Uśmiechnął się szeroko. – Ale dzięki, jesteś fajny. – Dodał, na co jego kompan z lekkim uśmiechem przewrócił oczami.

- To skąd wiesz, że Sara wyjeżdża?

- Od Hinaty. Poznała ją, bo uwaga, uwaga… ona ma się wprowadzić do Yukie. Czyli będzie moją sąsiadką. – Powiadomił, by wywołać w nim zazdrość. I wywołał, Gaara rozdziawił usta.

- Przeprowadzam się do ciebie.

- Myślisz, że cię chcę? – Odburknął Naruto, powtarzając wcześniejszy tekst swojego przyjaciela.

Następnie wyminął go, śmiejąc się wesoło, wszedł do pubu, gdzie trwały wiwaty na cześć zawodnika, który aktualnie pożerał piątą zawartość miski ramen. Blondyn podszedł do stojącej niedaleko Hinaty i objął ją od tyłu w niedźwiedzim uścisku.

- Zbieramy się?

- Nie mogę.

- Dlaczego?

- Po Temari będzie moja kolej. – Oświadczyła z uśmiechem. Naruto uniósł ze zdziwienia jedną ze swoich brwi. – Zgłosiła mnie.

- Skarbie, nie masz szans… Choji startuje, a widzisz jaki on gru… znaczy się pojemny! – Poprawił się szybko Naruto. Shikamaru odetchnął. – Ty też bierzesz udział?

- Nie, to dla mnie zwyczajnie nieopłacalne. Choji wsunął czternaście porcji, jedna porcja kosztuje piętnaście, jeżeli ktoś go pokona, to biedak będzie musiał zapłacić ponad dwie stówy. – Shikamaru popukał się wymownie w czoło. – Staruszek to nieźle wykombinował, ale ja nie jestem naiwny. Jednak Temari mnie nie słucha…

- Więc ty bierzesz udział?

- Bardziej dla sprawdzenia się. – Kobieta wzruszyła ramionami. – W końcu jem teraz za dwóch. – Dodała, głaszcząc swój brzuch.

- Ty zjesz najwyżej sześć, Lee pewnie by zjadł osiem, Shikamaru by zjadł trzy, dziewczyna Chojiego dziewięć… - Wyliczał Naruto. – Gaara by zjadł przy dobrych wiatrach jedenaście, ale pewnie nie startuje…?

- Bingo. – mruknął ten w odpowiedzi i usiadł przy siostrze.

- Chojiego bym dzisiaj pokonał. Mój rekord to siedemnaście porcji! – Pochwalił się blondyn. – Ty koteczku, zjesz najwyżej trzy. Nie kompromituj mnie. – Zaśmiał się. Nie miał nic złego na myśli, ale wyszło jak zawsze.

- Dureń… - Szepnął cicho Gaara.

- Masz rację… - Zaczęła Hinata smutnym głosem. – Wycofam się…

- Nie ma mowy! – Zawołała Temari. – Nie słuchaj tego gamonia, on nie zna siły twojego żołądka. Poza tym wal się Naruto, przez swój egoizm teraz jej przykro!

- Nieprawda. – Burknął Naruto, przytulając do siebie ukochaną.

- Owszem. – Temari wstała z siedzenia i pociągnęła za sobą Hinatę. – Idź pierwsza, wygraj i zetrzyj z ust swojego faceta ten bezczelny uśmiech.

- Ale Temi…

- Idź, będzie szczęśliwy, mogąc widzieć dzień w dzień twoje zdjęcie w ulubionym pubie. – Dodała, a Hinata przytaknęła i ruszyła zagrzać krzesło uczestnika. Temari z szelmowskim uśmiechem szturchnęła Naruto w ramię. – Załóżmy się, czopie.

- Hę…?

- Jak wygra, to spędzamy cały dzisiejszy wieczór czy nawet noc, całą ekipą.

- Mamy inne plany…

- Och, czyżbyś tchórzył? Ko-ko-ko-kogoś strach obleciał? – Nabijała się. Naruto z niepokojem zwrócił się do przyjaciela.

- Shikamaru, boję się jej…

- Daj jej batona. – odezwał się Gaara. – Najwyraźniej jest głodna.

Za tą uwagę dostał po łbie. Shikamaru również dostał, za to, że się głupio uśmiechał. Po chwili Naruto zgodził się na przyjęcie zakładu i ruszył kibicować swojej miłości. Jej starania go urzekły.

Jaką miał jednak minę, kiedy po niecałej godzinie Hinata jadła dwudziestą trzecią miskę. Szczęka nie mogła przestać mu opadać z wrażenia. Choji też był w szoku, ale z tłumaczeniami przyszedł Shikamaru, mówiąc, że cały sekret polega na szybkości, a raczej jego braku.

- Zawody są na ustalenie tego, ile zdołasz zjeść, a nie, w jakim czasie. – Podsumował mężczyzna.

- Ludzie… - Zaczął Naruto. – Poślubię tę dziewczynę…

- Co ty nie powiesz. – mruknął Gaara, przewracając z uśmiechem oczami.

O godzinie dziewiątej rano Kakashi już czekał w kawiarni na Sakurę. Zwykle ludzie umawiają się wieczorami, ale on chyba zapragnął być oryginalny. Kobieta jednak nie była zła za taką godzinę… mimo to, spóźniała się już siódmą minutę. Zastanawiał się, czy ma to ze sobą jakiś związek…?

Kawiarnia, którą wybrał była dość przytulną miejscówką. Można było usiąść przy barze lub zająć miejsca przy stolikach przy oknie. On zdecydował się na tą drugą opcję, aby nikt i nie przeszkadzał. Knajpka serwowała desery, kawę, a także śniadania i obiady – i co ważniejsze nie była przy tym droga.

Po chwili przez drzwi weszła Sakura. Odziana w granatowe rybaczki i koszulkę z długą, białą narzutą – nic bardzo spektakularnego, a i tak wywołała swoim wyglądem zachwyt zarówno u Kakashiego, jak i u co po niektórych mężczyzn. Uśmiechnęła się do swojego towarzysza i podeszła. Wstał z siedzenia, by się z nią przywitać.

- Wybacz, z przystanku tutaj jest większy kawałek drogi, niż sądziłam…

- Nie szkodzi. Ważne, że jesteś. – Usiedli razem przy stoliku. – Chociaż mogłem po ciebie przyjechać.

- Wystarczy, jak mnie odwieziesz… O ile randka nam wypali. – Dodała z uśmiechem.

- Czuję, że tak będzie. – powiedział, pozwalając sobie ująć w powietrzu jej gładkie dłonie.

- Słuchaj, nim coś w ogóle się zacznie, to muszę ci coś powiedzieć… - powiedziała Sakura, patrząc z żalem na swoje dłonie, które tak czule jej ściskał.

- Słucham?

- Cóż… Nie wiem jak mam to powiedzieć…

- Najlepiej prosto z mostu. Jestem mężczyzną, więc to zniosę.

- Dobrze. – Przytaknęła. – Jestem w ciąży.

Dłonie Sakury nagle zostały opuszczone z drobnym hukiem na stół. Skrzywiła się lekko z bólu, ale też nie dziwiła się reakcji. To nie jest najlepsza wiadomość dla potencjalnego partnera. Odgarnęła włosy za uszy i czekała na jakikolwiek słowny komentarz. Kakashi jednak w ogóle nie reagował, tylko się wgapiał w nią ze zdziwioną i głupią miną. Po paru minutach ciszy przewróciła zirytowana oczami.

- Pójdę do toalety i dam ci szansę na bezproblemową ucieczkę.

- Nie chcę stawać na drodze biologicznym rodzicom dziecka. – oświadczył od razu Kakashi.

- Nie stoisz. To była… jedna noc. Bez zobowiązań…

- To znaczy, że nie wiesz, kim jest ojciec dziecka?

- Wiem…

- Powiedziałaś mu?

- Chciałam, ale dogadanie się z nim nie jest takie proste… - Skrzywiła się Sakura, wspominając rozmowę z Sasuke. – On nie chce rozmawiać o tamtej nocy i nie czuje żadnych zobowiązań. Nie widzę sensu, by w ogóle mu o tym wspominać… wiem, że dziecko potrzebuje ojca, ale nie takiego… Muszę poszukać mądrzej.

- Więc zamierzasz urodzić?

- Dzień dobry, mogę przyjąć państwa zamówienie? – Zapytał, podchodzący do stolika kelner. Z uwagi na niego Sakura postawiła kawę na ławę.

- Jeżeli ci to nie pasuje, to nie widzę sensu w zamawianiu czegokolwiek.

- Potrzebuje czasu, by się nad tym zastanowić, bo niezbyt lubię dzieci. – odparł spokojnie i zwrócił się do kelnera. – Tymczasem, sam podejdę do baru, jak będziemy gotowi. Dziękuję. – Sakura odprowadziła wzrokiem pracownika i spojrzała na Kakashiego. – Niech stracę, ja stawiam.

- Możemy podzielić rachunek na pół. – Przewróciła oczami Sakura, zaglądając w kartę dań.

- W porządku.

- Skąpiradło… - Bąknęła cicho pod nosem. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem. – Dlaczego nosisz maskę?

- Od dziecka jestem bardzo podatny na bakterie w powietrzu. To mnie zabezpiecza, by nie przeleżeć całego życia w łóżku. – Wytłumaczył.

- Więc, jak się będziemy ewentualne całować? – Zapytała z uśmiechem.

- O tym pomyślimy później. – odpowiedział, puszczając do niej oczko. – Masz kontakt z ojcem dziecka? – Sakura niepewnie skinęła głową. – Kochasz go…? Albo kochałaś?

- Nie! – odparła gwałtownie. To nie podziałało na jej korzyść. – Nie, nie kocham…

- Ale…?

- Nie ma ale… Tylko no, lubimy się…

- Acha…

- Nie, chwila. – Dodała Sakura, odgarniając włosy do tyłu ze zdenerwowania. – Sasuke, to w większości sytuacji dupek. Nie ma mowy, by się w nim zakochać, dlatego dziwię się jego dziewczynie. Co ona w nim widzi? Albo raczej ile on jej płaci? – Zaśmiała się do siebie.

- Nie jesteś przypadkiem zazdrosna? – Zapytał Kakashi.

- Jezu, nie! – Zawołała, zagryzając wargi z wściekłości na samą siebie. – Hanabi, to młodsza siostra mojej przyjaciółki… - Mężczyźnie trudno się było połapać w tym, kto jest kim. – Może lepiej zmieńmy temat…

- Dobra… Powinienem jeszcze coś wiedzieć?

- Nie… - Zaprzeczyła niepewnie, ponieważ powinna mu powiedzieć o swojej chorobie, mimo to, dwie takie szokowe informacje mogłyby go skutecznie odstraszyć, a po jego pierwszej reakcji… - Reszty dowiesz się w swoim czasie. Chciałabym pozostawić nutkę tajemniczości.

Kakashi się uśmiechnął nikle, coś mu się wydawało, że sekrety Sakury, to będą ciężkie tematy. Jednak, gdy zobaczył ją po raz pierwszy, coś w nim drgnęło na tyle, by nie rezygnować z niej tak łatwo.