#27. Szpital.

- To może porozmawiamy później, jak się przebiorę to do ciebie przyjdę, dobrze? – zapytała delikatnie.

- Dobrze, ale pospiesz się - ponaglał Neji, miał już udać się do siebie, kiedy…

- Hinata! – zawołała radośnie Sakura. Jej współlokatorka plasnęła się w czoło z bezsilności, wydało się. – Hej Neji, co tu robisz?

- Sakura? Nie jesteś w środku? – spojrzenie dziewczyny uświadomiło go, jakie głupie pytanie zadał. Oczywiste, że Hinata go okłamała, ale dlaczego?

- Nie, dzisiaj nocowałam u Sasuke – na wspomnienie nocy się zarumieniła. Natomiast Neji już się domyślał kogo kryję granatowo włosa.

- Otwórz drzwi – nakazał ostro Neji. – No otwieraj!

- Spokojnie, my tylko… - nie zdążyła się wytłumaczyć, bo kuzyn wparował do jej pokoju, przed pójściem za nim powstrzymał ją uścisk za ramię.

- Ej, Hinata. O co mu chodzi? – zapytała, ale po chwili poznała odpowiedź. Z impetem, z pokoju został wyrzucony blondwłosy chłopak. – Naruto? Tutaj spałeś…? Z Hinatą? – uśmiechnęła się do niej.

- To nie tak! – zawołała zaczerwieniona.

- Można wiedzieć co ty tu robiłeś? Z Hinatą? – zawarczał Neji, szarpiąc go za koszulę.

- To… ja… nic! Nie miałem gdzie spać, bo mnie wywalono z pokoju!

- I śmiałeś przyjść do mojej kuzynki?!

- A co? Miałem spać na ławce w parku? – sarknął Naruto.

- To byłby mądrzejszy pomysł – powiedział dosłownie mordując go wzrokiem.

- Pojebało? Wiesz ilu tam jest gwałcicieli? Jestem za ładny – zaśmiał się, ale w ogóle go żarty nie ratowały. – No weź, przysięgam, że nic jej nie zrobiłem, nawet przez myśl mi nic takiego nie przeszło – no może trochę, ale nie musi o tym wiedzieć.

- To prawda Neji, nie ma powodu do nerwów – wkroczyła Hinata, rozdzielając kuzyna z chłopakiem. Sakura widząc, że już raczej nic się nie wydarzy poszła do pokoju.

- Dobra, przepraszam – powiedział Neji. – racja, nie zrobiłbyś nic niestosownego – bo bym ci wpieprzył, dopowiedział sobie w myślach.

            Naruto poprawił sobie wytarmoszoną koszulkę, aż w końcu uśmiechnął przyjaźnie. By rozluźnić atmosferę zaczął zarzucać, o jakie to brzydkie rzeczy go oskarżają, po czym podszedł i przylgnął do Hinaty, stwarzając obraz idealnej pary. Ale uprzednio wypadło mu coś z kieszeni spodni, spojrzeli na ów rozwinięty przedmiot będący paskiem pięciu kondonów. Zapadła cisza.

- Ty! – wykrzyknął z wściekłością, Neji.

- To nie moje! – tłumaczył się gorączkowo Naruto, chowając się za lekko zaczerwienioną Hinatą.

- Chodź tu tchórzu – zawołał wyszarpując go zza pleców kuzynki, trzymając go brutalnie za kołnierz, potrząsał wściekle. – Czy ty nie za daleko się posuwasz? W dodatku masz czelność robić to w…

- Nic nie robiliśmy – przerwała Hinata, rozdzielając ich. – Neji, daj mu spokój.

            Pod prośbą kuzynki się złamał odpychając od siebie blondyna. Ten ponownie wtulił się w swoją wybawczynie nie chciał patrzeć na te mordujące pociski w oczach Nejiego. Hinata już zamierzała się oddalić do pokoju, kiedy zobaczyła zbliżających się Tenten i Minoru.

- Dobry! – przywitał się Minoru. – Naruto, nie przyszedłeś w nocy, czułem się odtrącony – zażartował z uśmiechem, a reszta dziwnie na niego popatrzyła, dwuznacznie. prócz Hinaty, bo ta wiedziała.

- To nie tak, jak myślicie – tłumaczył się.

- Spokojnie, nie wnikamy w twoje fetysze – zaśmiała się Tenten, na co Uzumaki prychnął pod nosem. – Neji, powiedziałeś już jej? – spytała, skinąwszy głową na przyjaciółkę. Kiwnął przecząco głową, kolejną osobę mordował wzrokiem czyli obejmującego ramieniem Tenten, Minoru.

- O czym? – dopytała Hinata.

- Twój tata jest w szpitalu – oświadczył Neji. – To nic poważnego, po prostu zasłabł.

            Hinata od razu z podenerwowania zadała multum pytań kuzynowi, na które odpowiadał. Naruto, by jakoś pocieszyć dziewczynę zaproponował jej wyjście w odwiedziny do szpitala wieczorem, ale przez foch Minoru, dotyczący ich wcześniejsze umówienie się, dziewczyna nakazała mu zostać. Potem poszła do pokoju.

- Ale Hinata, ja nawet nic o tym nie wiem, że się z nim mam spotkać, no! – wystękał pod drzwiami.

- To miłej randki – zaśmiał się Neji.

- Spierdalaj – fuknął blondyn.

- Neji, ty też idź z nimi, a ja dotrzymam towarzystwa Hinacie – nakazała z uśmiechem, po czym weszła do jej pokoju. Neji stał jak wryty… i ty Brutusie?

- Super! No to idzie Sasuke, Naruto, Neji i ja, ale będzie klawo!

            Taa nie dość, że nie odwiedzi teścia, u którego pewnie sobie nagrabi przez olanie jego osoby to jeszcze musi się wlec gdzieś z tym frajerem… zaraz, zaraz… powiedział Sasuke? Razem z Nejim posłali sobie zgodne spojrzenia i poszli do tego sabotażysty.

            Południem po skończonej wcześniej pracy, rudowłosy mężczyzna podjechał do przedszkola po swojego syna. Przyjechał przed czasem, jednak nie zwolnił go wcześniej z zajęć, widząc przez szybę z klasy lekcyjnej jego uśmiech na widok zabawy z rówieśnikami. W sumie bawił się z jakąś dziewczynką, serce mu się radowało, że Hidana tu nie ma. Jakby był to… pewnie dostałby zakaz zbliżania się, hehe.

            W dziesięć minut od dzwonka, zaczęły schodzić się pozostali rodzice, głównie matki. Chyba swoim, bardzo przystojnym wyglądem i nałożonymi przeciwsłonecznymi okularami za bardzo stawał się centrum ich uwagi, co go drażniło. Nagle któraś z obecnych kobiet zdecydowała się zagadać. Sasori szybko wyjął z kieszeni telefon udając, że do kogoś dzwoni.

- No hej, Słońce – zaczął, najlepiej się jakiejś pozbyć udając, że się kogoś ma, lecz ku jego zdziwieniu dziewczyna czekała, aż skończy rozmowę. – Zaraz będę z NASZYM DZIECKIEM w domu – powiedział naciskając na odstraszające zwykle słowa, ale nic. Dobrze, że miał okulary, bo zobaczyłaby jego panikę. – Nie no co ty, ŻADNA prócz ciebie się dla mnie nie licz… kurwa - dalszy dialog przerwał nagły głośny dźwięk telefonu. Ktoś dzwonił, zajebisty moment sobie wybrał. – Czego, do cholery? – warknął do telefonu, a dziewczyna przed nim zachichotała. – Przepraszam, szefie, myślałem, że… - czuł gorąco na twarzy, z pewnością się rumieni. Po podaniu kilku informacji o pacjentach schował telefon do kieszeni, ignorując dziewczynę.

- To…. – zaczęła, jawnie go podrywając, przez dotykanie dłonią po jego ramieniu. – Może zamiast wymyślać sobie dziewczyny się umówimy?

- Nie – odparł chłodno, odrzucając jej rękę. Była ładna, wyglądała na jakieś dwadzieścia dwa lata, ale no nie jego typ.

- Dlaczego? Nie masz dziewczyny przeci…

- Mam lepsze plany.

- Doprawdy? Niby jakie? – zapytała, udając zaciekawienie.

- Książkę piszesz? – sarknął, czekając na dzwonek.

            Spełnił jego żądania, czemu w czasie jego edukacji tak nie robił? W każdym razie wyminął dziewczynę, wchodząc do sali. Naoki bardzo się ucieszył na jego widok, przy jego pomocy szybko i grzecznie ubrał się w szatni i przytulił się do pobliskiej dziewczynki na pożegnanie. Sasori uśmiechnął się do siebie, szybki jest.

- Hej, hej, hej kolego! Już uderzasz do mojej córeczki? – zażartował ojciec dziewczynki. Wygląd jakiegoś dresa, tatuaż na ręce, pokaźne mięśnie, aż Sasori przełknął ślinę. – Najpierw musisz pokonać mnie!

- Mój tata, by pana pokonał! - oznajmił pewny siebie.

- Ech?! – no chyba kurwa nie bardzo! W co on go wrabia i dlaczego?

- Hehe, naprawdę? – poczochrał chłopca, co mu taki chudzielec zrobi?

- Tak, płakałby pan! – dodał.

- Naoki, nie żartuj tylko chodź – powiedział wyciągając go z budynku do samochodu.

            Pewnie raz by go uderzył, a by się nie podniósł – w sensie Sasori. Nie z takim bykiem! Samochodem skierowali się w stronę mieszkania Deidary. Zapowiedział, że do niego wpadnie z Naokim… zbytnio się nie ucieszył, ale chuj go to obchodzi. Wchodzili do mieszkania na ostatnie piętro, niby była winda, ale pięciolatek zarządził schody, czasami miał ochotę wpierdolić temu gówniarzowi… dwunaste piętro to nie przelewki.

            W końcu doszli na samą górę, brązowooki przysiadł jeszcze na schodku dla odpoczynku. Jest na to chyba za stary, odczuwa zbliżającą się setkę. Jeszcze siedemdziesiąt trzy lata.

- Tato, chodź już! – Naoki skrzyżował ręce i zaczął tupać nóżką, jak postać z jakiejś bajki. Sasori westchnął i podszedł do drzwi, w które zapukał lekko. Po chwili otworzyła starsza kobieta, uśmiechając się radośnie.

- Och, Sasori, dawno cię tu nie było – powiedziała, kucając przy schowanym za nogami ojca, Naokim. – Cześć, ty pewnie jesteś Naoki, ale wyrosłeś!

- Przywitaj się – ponaglał brązowooki, ale syn był zbyt zawstydzony. – Jest Deidara?

- Jest, ale śpi – oznajmiła z uśmiechem - Sasori chwilowo patrzył na nią dziwnie, myślał, że żartuje.

- Przecież byliśmy umówieni… możemy wejść? – zapytał matki swojego kumpla.

            Po wpuszczeniu do domu, wraz z synem poszli do pokoju blondyna – faktycznie spał. Sasoriemu, aż żyłka zapulsowała, ale zachował spokój. Wziął leżący na stole pakunek z chipsów i nawdychał tam powietrza, Naoki usiadł grzecznie na kanapie i zatkał sobie uszy. Rudowłosy tuż przed uchem Deidary wywołał głośny huk opakowania, przez co wyskoczył z łóżka z przestrachem.

- Pojebało cię? – warknął, na widok Akasuny.

- Czy to nie ty uważałeś, że sztuką jest wybuch? – zakpił wrzucając mu papierek na łóżko.

- Nadal uważam. Uwielbiam uczestniczyć w akcjach rozbiórki budynków. Też byś czasem wpadł, chociaż taki wieśniak nie jest godzien takiego widoku – rzekł triumfalnie, witając się z młodszą wersją Akasuny.

- Sztuka jest czymś więcej, niż jakiś tam wybuch, musi zostać na dłużej, trwać i napawać oczy swym pięknem.

- Tyle lat się znamy, a ty dalej jesteś tak samo pierdolnięty – po chwili włączył dla Naokiego jakieś bajki w telewizji, by rozmawiać bez cenzury. – Sztuka jest ulotna.

- A spierdalaj. Artysta od siedmiu boleści.

- Mam wstać? – zagroził Deidara.

- Wstać sobie możesz – odparł bezczelnie.

            Wtedy Deidara wstał i podszedł do kompana z zamiarem poznania go ze swoją pięścią, ale rozbrzmiewający dźwięk dzwonka zniweczył mu plany. Zostawiwszy gości udał się otworzyć. Naoki niezbyt był zainteresowany bajką, po prostu zaczynało mu się nudzić. Zaczął szukać jakiś bajek wśród ładnie ułożonych płyt DVD, ale nie było, oceniał jedynie po okładkach. Po chwili do pokoju weszli Deidara razem z Hidanem i Zetsu. Sasori nie był zadowolony z ich gościny, mieli posiedzieć sami, schował telefon do kieszeni i machnął do nich ręką.

- Wujku Dei! Włączysz mi to? – zapytał maluch pokazując pudełko z okładką bajki „mój mały kucyk”. Chłopaki od razu żywo się zaśmiali, a Deidara wydymał swoje czerwone policzki.

- To nie moje! – warknął ostro. – czasami udostępniam DVD sąsiadce i jej córce!

- Dobra, dobra nie tłumacz się – klepnął go Hidan po ramieniu.

- Od początku wiedzieliśmy – dodał Zetsu, przybijając sobie żółwika z siedzącym obok Sasorim.

- Odpierdolcie się! – fuknął na nich.

            Nie dość, że jest gospodarzem w tym domu, to jeszcze go tak traktują! Skandal! Wyszarpał z rąk pięciolatka z płytkę z bajką i ze złością poszedł mu puścić. Jak on nie cierpi dzieci, chodzą, marudzą, wkurwiają! Posłał mu nienawistne spojrzenie i kazał grzecznie oglądać, po czym wrócił do towarzystwa.

- Wujku jestem głodny… i pić mi się chcę – zawołał,  powodując u Dei’a drganie żyłki na skroni.

- Nie mam nic do jedzenia, trzeba było sobie kupić – dogryzł, zostają spionowany wzrokiem Sasorego.

- No weź, zapierdalaj do kuchni, gdzie jest miejsce kobiet – dociął Hidan. Nie będzie mu zagładzał jego małego ulubieńca.

- Zamknij się! - warknął, ale podszedł do drzwi i w ich progu się wydarł. - Mamo! Zrób coś do jedzenia i picia! – ciche chichoty przyjaciół gospodarza rozniosły się po pokoju. – Powiedziałem stulcie twarze!

            Rozmowa nie schodziła z pełnego śmiechu toru, a bardziej go nasilała. Po pół godzinie do pokoju weszła starsza kobieta, wnosząc na stół różne smakołyki oraz napoje… no o piwo dla kolegów Dei się zatroszczył już wczoraj wracając z pracy. Naoki grzecznie oglądał i w sumie ukradkiem, losów kreskówki śledzili dorośli. Żaden się nie przyznał, jak bardzo zaciekawiła ich bajka, dla pozorów komentowali… krytykowali wydarzenia.

- W ogóle Sasori, jak się całowało tą, jak jej tam było… Hinatę? – zagadał Zetsu, rozjuszając tym Hidana.

- Odwal się – warknął popijając soczek, prowadził samochód i nie myślał zostawać na noc u Deidary. Chłopaki zaczęli go nagadywać na zwierzenia, a Hidan jedynie prychnął ze złości… to mógł być on. – No weźcie to był tylko policzek, cwele – przewrócił oczami.

- Tyle ci wystarczyło, by się zarumienić – skomentował Deidara.

- Dobra, fajnie było, zadowoleni? – odparł obojętnie.

- To miałem być ja, a nie jakaś rdzawa ciota – warknął Hidan. – zabiłbym cię słyszysz Sasori Akasuna? – zapytał wściekle pijąc kolejną zgrzewkę piwa.

- Trudno cię nie słyszeć, jak siedzi się obok – sarknął gorzko, przez co został schwytany i podciągnięty ostro za kołnierz. Cóż dostać od Hidana, by bolało, ale dostać od pijanego Hidana… też by bolało. Lecz w porę zainterweniował Deidara odciągając ich od siebie. - W ogóle laska ma chłopaka, daj sobie spokój – dopowiedział.

- Morda, durniu. Ona będzie moja – zapewnił chłopak.

- Śmierdzi mi ta sprawa od bardzo dawna – zaczął Zetsu. – Chcesz się ustatkować? Ty?

- A co? Nie mogę? – zapytał hardo.

- Spójrz prawdzie w oczy, ty i jedna kobieta? – zakpił zielonowłosy.

- Bo ja… bo… zakochałem się.

- Nie pierdol – warknął Deidara.

- Cisszej – wtrącił Sasori wskazując głową na małego Naokiego. – Hidan, nie nabierzemy się. Ty nigdy nie gonisz za dziewczyną, a jak tak bardzo ci się podoba to bierzesz na siłę.

- Dobra, powiem wam prawdę… założyłem się z Kakuzu, że zaciągnę Hinatę do łóżka, będąc uprzejmą ciotą.

- Wiedziałem! – wrzasnął Zetsu, śmiejąc się. – O ja jebie, to jednak z Kakuzu jest kawał skurwysyna. O co się założyliście?

- Nie wasz biznes. Ale Hyuuga musi być moja.

- Hyuuga? Mam pacjenta z tym samym nazwiskiem, chwila jak mu było… Hiashi? – zgadywał Akasuna.

- To jej ojciec. Kurwa, lecę do szpitala, tam ją pewnie spotkam! – zawołał kierując się do wyjścia.

- Tak, na bank sobie zaplusujesz tym zapachem alkoholu z ust – zadrwił Zetsu.

            To go przekonało i wrócił do pomieszczenia. Nie skomentowali jego potulności, ale śmiali się cicho. Wtedy znowu wałkowali temat wesela, doprowadzając Hidana do furii, a Sasoriego do zakłopotania. I tak im czas zlatywał.

            Po południem do szpitala w centrum miasta udała się Hinata wraz z Tenten. Właściwie Hinata chciała iść sama, ale Tenten nie dało się spławić, no i w sumie wolała przejść się do szpitala, niż z Sakurą i Ino zapierniczać po sklepach. Od matki Nejiego znały numer piętra i sali, ale i tak miały trudność z tym drugim. Na szczęście lekarze, a właściwie pielęgniarze byli bardzo pomocni w tej sprawie. Podprowadzili dziewczyny i zostawili je same. Hinata otworzyła drzwi pomieszczenia.

- Cześć tato – zaczęła białooka, podchodząc do mężczyzny i ściskając go.

- Hinata? – zdziwił się na widok córki.

- Dzień dobry panu – dodała Tenten z uśmiechem. – Jak się pan czuję?

- Właśnie. Tato co się stało? – zapytała zmartwiona. Usiadła na kraju łóżka, a Tenten podpierała się o metalowe wykończenia. Nim Hiashi zdążył odpowiedzieć, na korytarzu dało się usłyszeć głośną rozmowę.

- Mówię ci, że Daisuke ściemniał, robił to by cię wkurzyć – drzwi się otworzyły, a przez nie weszli Konohamaru i Hanabi. – Nie znasz go? To idiota do kwadratu!

- Zamknij się! Wkurzasz mnie, weź się do mnie nie odzywaj – warknęła, a potem przyuważyła nowo przybyłych. – Ooo, Hinata, Tenten – objęła je przyjaźnie do siebie. – Co tu robicie?

- Przyszłam odwiedzić tatę, a wy? Przecież mieliście dzisiaj odrabiać za przyszły piątek?

- Słucham? – syknął wzburzony Hiashi.

- Hinata… nie widziałaś znaków? – szepnęła Hanabi, miażdżąc siostrę wzrokiem. – To eee… - popatrzyła na Konohamaru, ale ten się obraził i nie kwapił do pomocy. – no wiesz… tak bardzo się martwiłam, że nie dałabym rady skupić się na lekcjach – uff, jakoś wybrnęła.

-  A ty pewnie przyszedłeś z nią, by ponabijać sobie punkty u przyszłego teścia – zaśmiała się Tenten, a Hiashi zaczął się krztusić własną śliną.

- To nie jest moja dziewczyna! – zarzekał się Konohamaru.

- Taa jasne, Neji i Hinata mi wszystko powiedzieli – rzekła, ale spotykając się z morderczymi tęczówkami Hanabi i dezaprobatą Hinaty, ugryzła się w język. – Przepraszam… to ja skoczę po wodę dla pana Hiashiego.

            Dalszy pobyt w pokoju na chwilę obecną był dla niej co najmniej niezręczny. Gdy wyszła, w pokoju obyła się intensywna rozmowa, w akcie której Hanabi przyznała się do bycia z Konohamaru. Hiashi w sumie domyślał się, że tworzą parę, ale nie był zbyt zadowolony z postawy chłopca.

- Tyle dobrze, że nie pozwalasz włóczyć się Hanabi samej… w przeciwieństwie co do niektórych – spojrzał na Hinatę, posyłając do niej te delikatną aluzję.

- Naruto… musiał się uczyć – wymyśliła na szybko. – Nie ważne, co się stało, tato?

- Nic się nie stało… miałem lekką anemie. Nie musiałaś przychodzić – odrzekł ciepło.

- Złego diabli nie biorą… - wyszeptał Konohamaru, po czym zawył z bólu. Hanabi ostro nadepnęła mu na stopę.

- Wiesz Konohamaru, sprawdź czy cię nie ma w sklepiku – sarknęła, w takiej chwili bardzo martwiła się o ojca i nie pozwoli chłopakowi mu dogryzać. Tylko ona może

- No weź, wykupie wszystko i będę gruby, a wiem, że nie zawahasz się mnie rzucić – odparł, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- I tak już jesteś – uśmiechnęła się zadziornie. – masz oponkę na brzuchu.

- A tobie kości wystają – odgryzł się. – wiesz jakie katusze przeżywam, gdy cię przytulam?

- A ty nie masz mózgu!

- A ty masz brzydkie włosy!

- Uch, przegiąłeś – zaczęła, łapiąc się za głowę. – ciesz się, że jesteś w szpitalu może cię zdążą odratować!

- Spokój! – warknął, Hiashi. Miał ich dość, cały czas gadają i gadają. – Nawet w szpitalu nie mogę odpocząć..

            Po tym ani myśleli przerwać. Na szczęście dla Hiashiego, Hinata ich wygoniła na korytarz. Po kilku minutach nawet Tenten weszła, wolała ich towarzystwo, niż tamtych. Ich trzeba tylko uspokajać… niech lekarze się nimi zajmują, rozdzielają czy coś.

            Pod wieczór z jednej z knajp właśnie wychodzili Naruto wraz z Sauske i Nejim… ach i Minoru. Wrobili go w zapłacenie rachunku i jak gdyby nigdy nic kierowali się do akademika. Jednak chłopak szybko biegał. Zastanawiali się jaki jest szczyt znaków mówiących, że się kogoś nie lubi.

- To co? Wracamy już? – zapytał znudzony Sasuke, a kumple spojrzeli na niego spod byka. – No co?

- To przecież twoja wina, że tu jesteśmy – oznajmił Naruto. – Nie musiałeś w to mnie wciągać!

- Och zamknij się – warknął Neji.

- Hej! Czekajcie! – wołał Minoru i szybko do nich podbiegł. – To gdzie teraz idziemy?

- Chodźcie wrócimy przez park – zaproponował Sasuke, na co popatrzyli na niego zimno, przecież to dłuższa droga!

            Jednak jego zachęcające spojrzenie ich podkusiło – czyli miał jakiś plan. Minoru cały czas gadał o byle pierdołach, denerwując pozostałą trójkę. Sasuke wysłał Minoru po coś do kupienia w pobliskim kiosku, a następnie wyjaśnił swoje zamiary. Otóż zabawa będzie polegać na tym, że zrobią sobie małą ustawkę. Znaczy siebie nawzajem będą jedynie udawać, że się biją, ale z Minoru to już boleśniejsza sprawa. Wszakże zasłużył za zbytnie spoufalanie się z ich dziewczynami. W sumie zdziwiło go, że nawet Neji zgodził się na te zasadzkę, ten plan obejmował tylko jego i Naruto.

- Dobra chłopaki, kupiłem wodę mineralną. Co robimy? – zapytał Minoru.

- Chodźcie na trawę, pokaże wam kilka chwytów – zaczął Sasuke. – No dalej to tylko zabawa.

- Okej, w końcu nic tak do siebie nie zbliża, jak wspólna walka – dodał Naruto, popychając jeszcze Minoru.

- No nie wiem czy to bezpieczne… - wahał się zielonooki.

- Oj daj spokój, my z Sasuke się ciągle bijemy, no nie? – zapytał Naruto, popychając lekko Sasuke. No przynajmniej miało być lekko, ale brunet prawie aż upadł na ziemie gdyby w ostatniej chwili nie podparł się o nią rękoma. Spiorunował przyjaciela spojrzeniem.

- Prawda, Naruto. Prawda – złapał za jego rękę i wykręcił ją na plecach, wywołując u niego skurcz.

- Ech, jak tak dalej pójdzie to oni sami się ze sobą pobiją. Minoru chyba na to nie pójdzie – szepnął do siebie Neji.

- Dobra! To takie męskie wyrażanie przyjaźni. Super!

            Wszyscy spojrzeli na niego, jak na… nie wiadomo kogo, ale aby się zgodził. Sasuke wypuścił z uścisku Naruto i wtedy cała trójka wymieniła się ze sobą spojrzeniami. Minoru w pierwszej kolejności rzucił się z uśmiechem na Uchihę, który przytrzymał jego głowę pod swoją pachą, a drugą rękę wykręcił mu rękę i zaczął się obracać wielokrotnie w kółko ciągnąc go za sobą. Po chwili nagle go puścił, przez co przewrócił się boleśnie na glebę. Razem z pozostałymi zaśmiewał się ze swojego stanu. Wtem Neji dla niepoznaki poszturchał się delikatnie z Naruto, jednak ich ciosy stawały się coraz mocniejsze, Sasuke dołączył, żeby tak naprawdę ich rozdzielić. Po ogarnięciu dołączył do nich także Minoru, zostając momentalnie w centrum ustawki. Naruto zaszczycił go spotkaniem swojej pięści z jego twarzą, Neji uderzył go mocno w brzuch, przez co osunął się na ziemię, a Sasuke skopał go po brzuchu. Wtedy dali mu, jak i sobie czas na odsapnięcie.

- Neji… ty się uczyłeś bić – wysapał Naruto.

- A co? – dopytał.

- Żebra mnie strasznie bolą, a przecież nie biłeś mocno – wyżalał się blondyn, trzymając kurczowo obolałych miejsc.

- To dlatego, że uderzałem w czułe punkty – uśmiechnął się wrednie. – Przecież nie tylko Minoru mi podpadł – oznajmił i wziął butelkę z wodą mineralną, by poczęstować nią zielonookiego.

- Słyszałeś to? – zapytał podirytowany. – Co ja mu zrobiłem?

- No cóż…

- Nie odpowiadaj – przerwał ten pasjonujący wywód Uchihy. I również podszedł do pobitego kolegi. Wyglądał tragicznie, ale nie bili go na tyle, by nadawał się do transportu na pogotowie. No i cały czas sądził, że to była typowo przyjacielska bójka. Więc dziewczyny się nie doczepią.

- Niedługo sesja, masakra przydałoby się zacząć uczyć - stwierdził Naruto.

- Tak, ja mam szczęście i mam fajną towarzyszkę w nauce – zaśmiał się Minoru, powodując drganie żyłki na skroni Sasuke. Chyba nie ma na myśli… - Z Sakurą tak dobrze się uczy… przerobimy temat genetyki, naczyń krwionośnych, anatomii ciała..

- Ja ci dam anatomię ciała – warknął, zbliżając się do niego z bojowym nastawieniem, lecz Naruto go powstrzymał. – Wkurzasz mnie, ucz się z Karin, a nie z Sakurą.

- No weź, Sasuke. Będzie się tylko uczył – uspokajał blondyn.

- Wiem, ale będzie przeszkadzał Hinacie. A Sakurę do jego pokoju na pewno nie puszczę!

- Heh, spokojnie. Hinata przecież nie podchodzi do sesji – uśmiechnął się Minoru.

- Ech? Jak to nie podchodzi? – zdziwił się Naruto. – Dlaczego?

- Przecież od przyszłego roku zmienia kierunek – odparł obojętnie Neji. – Nie wiedziałeś?

            Trochę go to wytrąciło z równowagi. Jak to możliwe, że on dowiaduję się o tym ostatni? Przecież Hinata to jego dziewczyna… myślał, że mówią sobie o wszystkim. Po kilkunastu minutach jednogłośnie zdecydowali wrócić do akademika. Minoru trochę kulał, a jeszcze żaden mu nie chciał za bardzo pomagać tylko się z niego śmiali. On też się śmiał, to mu dodawało wytrwałości, nie mógł pokazać, że jest jakimś leszczem. Oni nic nie marudzą, a przecież też się bili.

            Przechodzili przez ruchliwe miasto, było dość jasno, ale zegar wybijał dwudziestą godzinę. Tematy między chłopakami zaczęły powodować ich tolerancję do zielonookiego. Gdyby nie uderzał do ich dziewczyn to może by się jakoś zaprzyjaźnili. Temat najlepszych samochodów towarzyszył im, gdy czekali, aż zabłyśnie zielone światło przy przejściu dla pieszych. Pierwszy wystartował Hyuuga, zauważając bezpieczną barwę.

- Neji, uważaj!

            Usłyszał za sobą wrzask Naruto, ale nawet nie zdążył się odwrócić, bo natychmiast został popchnięty wprzód. Od razu spojrzał za siebie i zobaczył Naruto zwijającego się z bólu na ulicy. Samochód nie zdążył się zatrzymać i wjechał w nogę Uzumakiego, na szczęście tylko w nogę. Kierowca od razu zainterweniował i pomógł Naruto. Jego noga była w opłakanym stanie, w ramach zadośćuczynienia, postanowił odwieźć go do szpitala. Neji pojechał razem z nim. Był w niemałym szoku, Naruto dostał jedynie w nogę, ale gdyby go nie popchał to dla niego samego mogło się to skończyć zgonem.

            Sasuke natomiast musiał odprowadzić uszkodzonego Minoru do akademika. Cholera jasna, wolał być teraz z przyjacielem, bo zawsze się wzajemnie o siebie martwili. Od dziecka pałali do siebie bardzo silną przyjaźnią. Nawet na szczepieniu dodawali sobie otuchy…. Nie ważne, że polegało to na wzajemnym śmianiu się z siebie.

DATA

27. 07. 2013 ;D

OD AUTORKI

Bardzo wam wszystkim dziękuję za miłe słowa :) :* Normalnie jest mi tak miło, że wstyd mi, gdy nie mam weny i mówię sobie, że czas kończyć xD ale spoko, do końca jeszcze trochę daleko :P Dzięki wam, że czytacie, że się śmiejecie - obym utrzymała poziom, bo ostatnio chyba mi za bardzo nie wychodzi xD Mam taką prośbę do Anonimów, bo dla mnie każdy czytelnik bardzo dużo znaczy - moglibyście się podpisywać? :D Pozdrawiam was bardzo gorąco :)

W NASTĘPNYM ODCINKU

Konan i Yahiko wracają z podróży poślubnej, kto pierwszy ich przywita?

Naruto podwieziony do szpitala, jakie przygody go w nim spotkają?

KOMUNIKAT

Przepraszam bardzo za zaległości, naprawdę nadrobię wszystko i wszędzie zajrzę, ale proszę nie popędzajcie mnie do tego. Śmiało dam wam gwarancję, że przeczytam i skomentuję :) Czytam blisko pięćdziesiąt blogów, więc zrozumcie :)