#29. Nauka.

            Zbliżał się wieczór, pora wypisania Naruto ze szpitala. Dawno tak bardzo się nie cieszył i od dawna tak długo nic nie jadł! Szpitalnego żarcia nie jadł, bo wyglądem przypominało nie wiadomo co. Neji wyszedł trochę wcześniej z centrum zdrowia wraz z Tenten, musieli sobie coś dogłębnie wyjaśnić. Natomiast Hinata pomagała Naruto z wszystkimi formalnościami ze szpitala, na szczęście blondyna obyło się bez powiadamiania rodziców o całej tej sytuacji. Oczywiście Sasuke też coś robił… zjadł blondynowi te ohydną papkę, by pielęgniarka się nie czepiała, ale mimo wszystko ta papka mu nawet zasmakowała.

- Do domu, do domu, do domuuu! – marudził niebieskooki siedząc luzacko na krześle.

- No moment, Hinata wszystko załatwia – rzekł obojętnie Sasuke.

- Rany, marzę o kąpieli – rozmarzył się blondyn.

- Nie ty jeden – odparł Sasuke, czytając jakieś plakaty wiszące na ścianach w korytarzu.

- Ej, to chodźmy do łaźni. I tak sam się nie wykąpie – zaproponował z entuzjazmem. No nie powiem, Uchiha spojrzał na niego, jak na niespełna rozumu dziecko. – Co ty na to?

- Mowy nie ma! – warknął oschle.

- No weź. Umyjemy sobie nawzajem plecy – wyszczerzył się, jakby ten argument był wygrany. – Wiesz, jak za dawnych czasów, co się razem kąpaliśmy.

- Wtedy byłem mały i głupi, myślisz, że się nic nie zmieniło? – zapytał obojętnie Uchiha.

- Nie.

- No.

- Urosłeś – dokończył Naruto, zostając zmiażdżony wzrokiem przyjaciela.

- Idź z Neji’m o on ma u ciebie dług – stwierdził dobitnie.

            Mimo to, Naruto nie poddawał się w dalszym nagadywaniu przyjaciela. wiedział, że on też tego chcę, no i swoich ciał się nie wstydzili. W końcu po jakiś dziesięciu minutach, które dla Sasuke dłużyły się, jak prędkość wskazówek na zegarze w sali przesłuchań, gdzie czas właśnie był trzy razy wolniejszy. Gdyby wytrzymał jeszcze dwie minuty to pewnie pojawiająca się właśnie Hinata, wyratowałaby go z opresji.

            Uzumaki od razu pochwalił się dziewczynie ze swoich planów związanych z kąpielom, na co Sasuke reagował plaśnięciem się w czoło. Jednak najpierw odprowadzali Hinatę do akademika, chociaż zapewniała, że sobie poradzi. Odprowadzanie kobiet pod same drzwi jest priorytetem dla każdego dżentelmena. No, w akademiku jeszcze nim wyszli poszli opróżniać lodówkę. Głodni mężczyźni.

- O rany, jaki ja głodny – powiedział robiąc sobie na szybko kanapkę.

- Grubszych kromek nie mogłeś sobie ukroić? – sarknął, widząc pięciocentymetrowe kawałki chleba.

- Zamknij się, jestem głodującym studentem! – zawołał desperacko.

- Nie tylko ty tu jesz – powiedział z pretensją, Uchiha.

            Blondyn nic nie odpowiedział… miał za pełno w buzi, a szkoda wypluć przecież. Po chwili do pomieszczenia weszło kilku chłopaków, śmiejąc się z ich blondwłosej bieduli. Ale… wszyscy chcieli złożyć autografy na białym gipsie. Dziwnym trafem Kiba w kieszeni miał komplet dobrych flamastrów. Podejrzane. Wszyscy się jednak podpisali, ale to nie były zwykłe imiona i nazwiska, ale dołączone jakieś głupie cytaty lub rysunki. Z tego wszystkiego Uchiha zaprosił ich do łaźni, jakoś wolał z większą grupką iść do takich miejsc. Po kilku chwilach, gdy zostali sami, do kuchni weszła też Sakura. Po wyjaśnieniu jej wszystkiego przytuliła przyjacielsko Naruto.

- No wiesz, trzeba było zostać do jutra w szpitalu – stanęła naprzeciw niemu z założonymi rękami i miłym uśmiechem.

- A po  co? – zapytał za niego Sasuke. – Nic mu takiego nie ma.

- Ale jutro mam praktyki, byłabym twoją osobistą pielęgniarką – zaśmiała się Sakura.

- Nie pomyślałem… ale teraz mam o wiele lepszą pielęgniarkę! – zawołał dumnie.

- Nie wstyd ci tak wykorzystywać Hinatę? – zapytała Sakura srogo.

- Ja mówiłem o Sasuke…

            Jak na sygnał, wyrwała się kłótnia, ani myślał zajmować się blondynem. Nie przez niego ma potrąconą nogę! I co z tego, że jest jego współlokatorem, chętnie odda pokój! Wtedy do pomieszczenia wszedł Gaara, właśnie wrócił z przebytego w domu weekendu.

- Co ci się stało? – zapytał czerwono włosy..

- To długa historia, chodź z nami do łaźni publicznej. Wszystko ci opowiem – wyszczerzył się, ale Gaara spojrzał na niego, jak na idiotę. – No co?

- Mam rozumieć, że przez weekend się nie uczyłeś? – założył ręce na kletce piersiowej.

- Eee.. ale o co chodzi? – dopytał.

- Jutro mamy egzamin przecież. Jak  mogłeś zapomnieć?

            Uzumaki załamał się na całej linii, dlaczego zawsze zapomina o takich istotnych sprawach? Sasuke poklepał go po ramieniu śmiejąc się radośnie, umyje się za niego. No bo koniec końców, zostanie z Gaarą pouczyć się chociaż tyle ile zdąży w jedną noc.

            Następnego dnia w godzinach popołudniowych większość studentów od razu po zajęciach zaszyła się w akademikach i uczyła przed sesją, inni to olewali, a jeszcze inni byli w bibliotece. Tam najbardziej mogli się wyciszyć. Jednak jedna studentka o brązowych włosach pozlepianych w dwa koczki, udała się do knajpki Ichiraku. Chciała się komuś wygadać, a nie miała zaufania do zbyt wielu osób, jedynie Hinaty lub Temari. Uśmiechnęła się widząc pochłoniętą w myślach dziewczynę, opartą skrzyżowanymi rękami o blat.

- Cześć – przywitała się radośnie.

- O Tenten, cześć – uśmiechnęła się blondwłosa.

- Nad czym tak myślisz?

- Nad pewnym leniwym stworzeniem imieniem Shikamaru…

- Coś narozrabiał?

- Oj tak, zdecydowanie – zauważyła zastanawiające spojrzenie przyjaciółki, uśmiechnęła się zadziornie. – Spokojnie, on jeszcze nie jest świadom co zrobił, ale jak się dowie to… - uśmiechała się perfidnie.

-  Nie chciałabym być w skórze Shikamaru – Tenten przełknęła głośno ślinę. – Ale nie tylko on  narozrabiał… w sumie przyszłam ci się wyżalić, jak masz ochotę…

- Pewnie, ale zaskoczyłaś mnie, że nie poszłaś z tym do Hinaty.

- Nie mogłam, bo to w sumie o nią chodzi – rzekła ze smutkiem w głosie.

- O co cho…

- Temari! – zawołał właściciel. – Podaj to zamówienie do stolika numer cztery!

- Się robi, poczekaj moment – zwróciła się do przyjaciółki i z tacą pełną zamówienia poszła do stolika. Posyłając im ostatnie wymuszone uśmiechy, wróciła za ladę.

- Patrzyli na twój tyłek – zaśmiała się.

- To dobrze. Niech wiedzą, gdzie ich miejsce – odparła z wyższością. – Ale do rzeczy, o co chodzi?

- No, bo widzisz… ostatnio byłam w szpitalu, by odwiedzić Naruto – Temari przytaknęła, znała cała historyjkę wypadku tej kochanej ofiary. – Przechodząc korytarzem niechcący usłyszałam, że Naruto się założył o poderwanie Hinaty.

- Że co kurwa?! – wtrąciła wściekle. – Co zrobiłaś?

- Poszłam powiedzieć wszystko Nejiemu.

- To dobrze, pewnie ta masakra będzie dzisiaj w wiadomościach. Obejrzę – zapewniła poważnie. – Sama bym mu nogi z tyłka wyrwała, na żywca wyrywała ten jego głupi mózg przez jego głupi nochal albo…

- Okazało się, że Neji o wszystkim wie. Mało tego, nie chcę nic powiedzieć Hinacie i nawet mi to zakazał… twierdzi, że on naprawdę coś do niej czuję, a po drugie nie chce jej ranić – dodała Tenten, nie dając sobie przerwać przez pomrukiwania rozmówczyni.

- Tego się nie spodziewałam, przecież prędzej czy później się wyda, a ich bliskość jeszcze bardziej ją zaboli…

- Też tak uważam, ale mnie nie słucha – jęknęła, zaciskając pięści na stole. – Uch, dlaczego on chce tak ryzykować? – zapytała retorycznie.

- Mężczyźni… - przewróciła oczami, Temari. – To co zrobimy z tym faktem? Powiemy Hinacie?

- Nie wiem… załamałaby się… no i dałam słowo Nejiemu, ale musiałam komuś powiedzieć.

- Nie musisz mi się tłumaczyć. Rozumiem cię… proponuję  małe przesłuchanie.

- Przesłuchanie? – powtórzyła Tenten, wprawiając Sabaku w standardowy diaboliczny uśmieszek.

            Blondynka wszystko jej zaczęła wyjaśniać. Pomysł nie tylko rozentuzjazmował szatynkę, ale i uspokoił. Z wsparciem będzie jej lżej na sercu z trzymaniem w sobie tej tajemnicy. Przecież nie należy do osób, które siedzą cicho, jak mysz pod miotła, a tym bardziej do takich, co nie są solidarne ze swoimi przyjaciółkami.

            Wieczorem w pokoju akademickim na terenie chłopaków, trwały intensywne nauki… no prawie. Sasuke i Naruto tak bardzo się nawzajem denerwowali, gadając o dwóch różnych przedmiotach, że się niemal pozabijali. Uchiha umiał uczyć się w ciszy, ale nie ten drugi, jemu zapamiętywanie lepiej wchodziło do głowy, gdy powtarzał to sobie na głos. Dlatego brunet chciał go przekrzyczeć i uświadomić jakie to irytujące. Na próżno.

- I tak nie zdasz w pierwszym terminie z tym swoim głupim mózgiem – warknął Sasuke.

- Prorok się znalazł – sarknął. – Ty się nie musisz uczyć, wystarczy, że zaświecisz kroczem przed swoją profesorką!

- Ja nie potrzebuję takich tanich manewrów. Idź może ucz się gdzieś, gdzie cię nie ma.

- Jakbyś zapomniał, to ja mam większe uprawnienia, by zostać – wskazał na gips na nodze. – Więc, zmiataj, bo potrzebujesz dotlenienia tego niczego w czaszce.

- Ciebie powinni zamknąć w bibliotece, debilu – warknął zdenerwowany, pakując książki do plecaka.

- Tak? A ciebie w pokoju bez klamek – odfuknął podzielając jego emocję. Uchiha podszedł do drzwi i ostro je otworzył, przez co się nie zatrzymały w odpowiednim momencie i uderzył progiem w swoją stopę. Zawył z bólu,, słuchając dodatkowo śmiechu kolegi. – Bardzo boli?

- Wcale! – zawołał, a wtedy w drzwiach zjawiła się Hinata, przepuścił ją pierwszą. – Spadam, spierdalaj leszczu.

- No pa – pomachał mu wesoło. Białooka zachichotała na widok ich relacji. – Chodź tutaj, króliczku – poklepał miejsce obok na swoim łóżku. Podeszła, uprzednio zamykając drzwi.

- Właściwie chciałam was tylko prosić w imieniu wszystkich studentów o ciszę.

- Na szczęście ten wrzaskun już wyszedł – wyszczerzył się Naruto. – Ale dobrze, że jesteś – zaczął przy okazji zamykając książkę i kładąc na bok. – Musimy porozmawiać.

- Coś się stało? – zapytała z przejęciem.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi, że zmieniasz kierunek studiów?

- Ach to. To przecież nic ważnego – oznajmiła z uśmiechem.

- Dla mnie tak, bo dotyczy ciebie. Chcę wiedzieć o wszystkim co jest z tobą związane – rzekł od razu. – Strasznie źle się czułem dowiadując się o tych zamiarach od twojego taty. Jestem w końcu twoim chłopakiem, a wyszło, że się tobą dostatecznie nie interesuję.

- Przepraszam, nie sądziłam, że wysuniesz takie wnioski – położyła delikatnie rękę na jego przedramieniu. – To przecież nie ma nic z tobą wspólnego.

- Nie musi, ale chcę wiedzieć.  Więc niczego przede  mną nie ukrywaj – przyciągnął ją do siebie i ucałował w te malinowe wargi.

- Ty też – uśmiechnęła się, as chłopak zesztywniał. Sam się teraz wrobił w obietnicę, której nie może dotrzymać. Ponownie złączył z nią usta.

            Podczas roznamiętniania tej pieszczoty, myślał nad sobą. Jak może od niej wymagać szczerości, gdy sam tego nie robi. Co prawda w jednej rzeczy, ale niezwykle istotnej. Wtulił ją do siebie, nie mogła zobaczyć jego smutnego spojrzenia, wydałoby się, a nie był do tego gotowy. Chyba nigdy nie będzie gotowy ją stracić.

- Naruto? – mruknął dla upewnienia jej, że słucha. – Powiedzmy sobie kilka rzeczy z przeszłości, o których nie wiemy o sobie.

- Skąd ta propozycja? – zapytał czesząc palcami jej długie granatowe włosy.

- Bo… albo nie, nieważne. Zapomnij – dźwignęła się do góry, ale jej nie pozwolił, przygwożdżając ją swoim ciałem do łóżka, a przy tym ciesząc się jak dzieciak.

- Nie tak prędko… no dobra, nie pytam o powód. Mów co chcesz wiedzieć.

- Nie, to głupie.

- Pytaj, ja też mam do ciebie kilka pytań…. – akurat po wypowiedzianych zdaniach, nabrał podejrzeń. Może się domyśla tego, co przed nią ukrywa? Cholera, głupi mózg!

- To… - patrzył ponaglająco czuł, jak został oblany przez zimny pot, nie przyjemne uczucie. – Chodzi o Mariko… twoją byłą dziewczynę…

- Hahaha – parsknął śmiechem ze szczęścia i ulgi jednocześnie.

- Śmieszne, złaź ze mnie – nakazała obrażona Hinata. – Mogłam się domyśleć twojej reakcji.

- Nie! Przepraszam, już nie będę… jakie było pytanie? – zapytał, nie zluzowując uścisku.

- Nabijasz się? – fuknęła, patrząc na niego z wyrzutem.

- Troszeczkę – odpowiedział, całując ją na siłę w usta. – Mariko to stare dzieje.

- Kto zerwał? – wypaliła pewna siebie. Naruto widział w jej oczach powagę, nie traktowała tego lekko. Chciała poważnej odpowiedzi. Podniósł się z jej kruchego ciałka.

- Różnie bywało, ale ostatecznie to ona.

- Dlaczego? – ciągła swoje przesłuchanie, nie skupiała się jedynie na odpowiedziach, ale też rekcjach Uzumakiego, by samej wszystko zlepić w całość.

- Nie pamiętam już. Musimy o niej rozmawiać?

- Chciałabym po prostu wiedzieć – stwierdziła, patrząc na niego ponaglająco.

- Ale po co? To przeszłość, nic mnie z nią nie łą…

- Spałeś z nią? – wtrąciła, patrząc mu w oczy.

- Nie – odpowiedział po chwili.

- Kłamiesz! – oskarżyła groźnie.

- No dobra, spałem.

- Wiedziałam – oburzyła się i z zacięciem kierowała się do wyjścia.

- Hej, hej, dokąd idziesz?! – zapytał łapiąc swoje kulę. – No weź, chyba się nie obrażasz o coś co było dawno.

- A żebyś wiedział, że tak – otworzyła drzwi i wyszła dumnie na korytarz.

- Ja pierdolę, a istniała jakaś dobra odpowiedź?! – odpowiedział mu głośny trzask drzwi.

            Trochę się ze sobą bił, ale nie pobiegł za nią. Nic nie zrobił! Przecież czasu nie cofnie… wziął i otworzył książkę, by kontynuować naukę, ale nie mógł się zbytnio skupić. W jego głowie kłębiły się myśli, które zmierzały do pytania „dlaczego?”, w końcu jednak jakimś cudem skupił się na nauce.

            Tymczasem w całkiem innym miejscu, a mianowicie domu państwa Uchiha trwało typowo męskie spotkanie. Kana i Mikoto wybrały się z małą Yukari do Kushiny na jakieś kobiece pogawędki. Itachi został z ojcem, bo w telewizji trwały jakieś mistrzostwa w sporcie. Oj tak, butelka piwa i sport, dwa stopnie do raju dla większości mężczyzn. Na szczęście w trakcie reklamy rozległo się pukanie do drzwi. Itachi już wstawał z kanapy, ale Fugaku go powstrzymał i poszedł otworzyć. Jakie było jego zdziwienie widząc przed drzwiami swojego przyjaciela, jak i sąsiada. Uśmiechnął się do niego zadziornie.

- Witaj sąsiedzie. Co cię do mnie sprowadza?

- Przysłałeś do mnie do domu kobiecy komitet, a ja nie mam gdzie oglądać meczu – wytłumaczył Minato. Wiedział, .ze zrobił to z dwóch powodów, po pierwsze na złość mu. Lubili się w końcu podroczyć. A po drugie, chciał z nim po prostu obejrzeć mecz.

            Po chwilowej pogawędce wpuścił go do domu. Dawno nie mieli takiego spotkania, a pamięta jak kiedyś Minato przychodził do niego i pomagał zajmować się małym Itachim. Ten właśnie wesoło przywitał się ze swoim wujkiem, chciał udać się do siebie, by nie przeszkadzać, ale tego nie zrobił. Dostał nakaz siedzenia razem z nimi i bycie jednym z komentatorów przepływu meczu.

- Co tam słychać, Minato? Jak praca? – zagadał Fugaku, nie odrywając wzroku od ekranu.

- Nic nowego. Ostatnio dostałem kilka ofert wakacji dla pracowników i dla siebie, zastanawiam się czy pojechać z pracownikami czy zostać – odpowiedział blondwłosy.

- Pojedź z rodziną – powiedział Fugaku, a Minato westchnął ciężko. – Co? Ktoś jest przeciwny? – dopytał.

- Pewnie Naruto – odpowiedział za niego Itachi. Niebieskooki zaśmiał się i przytaknął. – Wiadomo, w końcu jest dorosły, kto by chciał w jego wieku z rodzicami jeździć? – zapytał retorycznie.

- Sasuke by… - zaczął zaprzeczać Fugaku, ale Itachi zaczął się śmiać. Już to widział, jak pan dorosły Uchiha posłusznie jedzie na wakacje z mamusią i tatusiem. – Dobra nie ważne.

- Już nie jesteśmy ich autorytetem – uśmiechnął się Minato. – Wychowaliśmy ich już.

- Tak, spisaliśmy się. Sasuke i Naruto wyrośli na ludzi – zawołał dumnie Fugaku. Itachi patrzył na niego wyczekująco, ale po dłuższym czasie się poddał.

- A ja?

- Ciebie dopiero dziecko nauczyło. Gdybyś chociaż nie zadawał się z tymi chuliganami – zaczął, ale przed dalszym monologiem uratował go Minato, zmieniając temat na zaciętą walkę o piłkę na transmitowanym meczu. – Ale tak z ciekawości, dlaczego nie wyjedziecie bez Naruto?

- Dwa miesiące zostawić go sam na sam z domem? – zadał pytanie, uświadamiając go w tym głupim pytaniem. – Szkoda mi okien i innych rzeczy. Ach i Kuramy… a tak na poważnie to Kushina wolałaby pojechać w towarzystwie na przykład naszej pociechy.

- A może wy też byście pojechali na wakacje z ciocią i wujkiem? Nie mieszkamy daleko od Naruto, Sasuke by sprawdzał czy wszystko w porządku - zaproponował Itachi. On też miałby w tym jakiś interes, wiadomo brata się wywali z domu mając go całego dla siebie, żony i córeczki.

- W sumie… nie taki głupi pomysł, co sądzisz Minato? – zapytał Fugaku, zerkając na przyjaciela.

- Ja tam jestem za, ale muszę spytać Kushiny.

- Tak, ja też muszę to uzgodnić z Mikoto.

- Nie możecie zrobić im niespodzianki? – zapytał Itachi. – Musisz się o wszystko pytać mamy? – zwrócił się do swojego ojca. Trochę żałosne widzieć facetów, będących pod smyczą własnych małżonek. Starsi mężczyźni zaśmiali się lekko. – Z czego się śmiejecie?

- A potrafisz się sprzeciwić Kanie? – zapytał Minato z uśmiechem. – Nawet po takim wieloletnim doświadczeniu, jaki posiada twój ojciec czy ja. Nie dasz rady – zaśmiał się do wtóru z Fugaku.

            Wtedy oboje z mężczyzn wspomnieli kilka swoich prób sprzeciwu, które zawsze kończyły się dla nich fiaskiem. Bo kobieta zawsze z wszystkiego wyjdzie cało, unosząc się dumą. Gdy Itachi chciał zaoponować, do domu weszła któraś z kobiet, robiąc nie mały huk.

- Itachi! – wrzasnęła Kana, a ten stanął na baczność. Impulsywnie, ale to wystarczyło,, aby dwóch osobników się lekko zaśmiało. – Itachi!

- Już idę, kochanie – powiedział i pobiegł do przedpokoju, gdzie stała dziewczyna cała mokra, a tuż przy niej jego matka z Yukari na rękach. Wyciągała do niego radośnie rączki, więc zabrał ją od Mikoto.

- Co się stało? – zapytał, tuląc do siebie córkę.

- Twój znajomy wjechał kołem w samochodzie na kałużę, oblewając przy tym doszczętnie Kanę – wyjaśniła mu mama. Po czym przeszła do kuchni, kiedy właśnie rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Chciał otworzyć, ale Kana jeszcze mu przystanęła na drodze, patrząc groźnie.

- Masz go w tej chwili odesłać skąd wrócił, albo zakopać w lesie, gdzie jego miejsce, kapiszy? Nie życzę sobie oglądać jego zaplutej mordy! – warknęła i oddaliła się na górę ubrać coś suchego.

- Yukari, który wujek tak zdenerwował twoją mamusię? – zapytał trzymanej na rękach dziewczynki, a ta się zaśmiała. Uśmiechnął się i wreszcie otworzył drzwi. – Hidan…

- Tak to ja – uśmiechnął się mężczyzna. – Cześć brzydalu.

- Nie mów tak do mojej córki – zrugał go brunet.

- Ja mówiłem do ciebie – oznajmił, jakby mówił do upośledzonego. – Wchodzę.

- Nie wchodzisz. Trzeba było zadzwonić i uważać kogo chluśniesz kałużą.

- No weź, nie wiedziałem, że to była Kana, wybacz stary – Itachi patrzył na niego naiwnie, ale potem się opamiętał i uśmiechnął.

- Skąd wiesz, że to była Kana?

            Nastąpiło chwilowe milczenie, szukał wymówki. Jednak Uchiha ani myślał go słuchać i zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Wtedy też mała Yukari zaśmiała się radośnie i bardzo głośno. Młody tatuś uśmiechnął się do dziecka, chyba będzie niesamowicie podobna do matki w aspekcie gustu do ludzi. To go nawet cieszy, bo on nie ma takich kolegów, w których widziałby towarzystwo dla swojej małej księżniczki. Całkowicie ignorując wydzierającego się pod drzwiami, coś na temat zwrotu za benzynę, szarowłosego, powrócił do ojca i sąsiada, oglądając transmisję meczu.

            Następnego dnia, a właściwie już popołudnia trzech studentów udało się do swojej pracy. Jeden z nich się bardzo cieszył, gdyż przez swoje złamanie dostanie od razu wypis z pracy i należną wypłatę. Dlatego nie krępował się szydzić ze swoich kolegów, którzy przez trwającą sesję nie  byli w formie. Naruto na wstępie począł szukać Deidary, znalazł go siedzącego na jednej długiej belce i piszącego coś w notatniku. Zostawił swoich kolegów i podpierając się na kulach podszedł do szefa.

- Dobry! – przywitał się głośno, strasząc tym swojego przełożonego.

- Kurwa! – warknął wściekle i się odwrócił. – Kurwa – tym razem ton głosu okazał zdziwienie. – Co ci się stało Uzumaki?

- Widzisz, taki tam wypadek przez potrącenie. Nic wielkiego – odpowiedział, będąc wzruszony troską przełożonego.

- Uff, już myślałem, że to na terenie pracy – odetchnął, pewnie jemu by kazali pokrywać koszty. – I nie przypominam sobie byśmy byli na ty, pachołku!

- Przepraszam – odrzekł, drapiąc się w tył głowy.

- No, a teraz zapierdalaj do pracy! – nakazał, patrząc z powrotem w swój zeszyt.

- Niby jak, skoro mam nogę w gipsie? – zbulwersował się. – Ja przyszedłem po wypis i wypłatę!

- Zamilcz gnoju – warknął. – Skupić się przez ciebie nie można – westchnął, zamykając zeszyt i odchodząc do pracowników. Będąc przy grupce pracujących studentów zaczął krzyczeć. – Słuchajcie, bo nie będę się powtarzał! Pracujecie jeszcze do końca tego tygodnia! – Naruto przystanął wkurzony obok Sasuke i Shikamaru, żaląc się im, że szefowa nie chcę mu wypłacić kasy. – potem można się zgłaszać na nabór w październiku, gdzie będzie praca budowy autostrad!

- Gdzie można się zgłosić? – zapytał jeden z pracowników.

- Już bym to powiedział gdybyś mi nie przerwał – warknął.- Rekrutację zgłaszać do Uzumakiego! Nabór potrwa tydzień i to on za to odpowiada.

- Co? Dlaczego ja?! – zapytał, mrużąc oczy.

- Nie będę ci wypłacał kasy za nie przepracowany cały miesiąc. Choćbym nie wiem jak miał sobie dupę zawracać, znajdę ci jakąś robotę!

- Jakie nie fair. Dureń głupi – wyszeptał obrażony, Naruto.

- Ciesz się gówniarzu, że ci toi-toi nie każę czyścić! – odparł łaskawie, odchodząc z powrotem na belkę.

- Słyszeliście?! Co za… kilka lat starszy, a ma się za pana świata – zmarszczył nos gniewnie.

- To mnie nie zapisuj na następny rok – Shikamaru poklepał go po ramieniu i odszedł do wyznaczonej pracy.

            Tak samo postąpił Sasuke, lecz on podjął się pracy. Naruto odszedł na bok, siadając na belce i pisał w swoim telefonie kilka nazwisk i danych adresowych kilku ludzi. Po kilku godzinach nudy, bo nie pozwolono mu odejść z miejsca pracy, na teren weszły dwie dziewczyny. Nie szczędzono im pogwizdywań, na które nie zwracały zbytnio uwagi. Ich celem był Naruto.

- Cześć tumanie – zaczęła Temari, zwracając na siebie uwagę chłopaka.

- Chcemy pogadać o Hinacie – dodała spokojniej Tenten.

- A co się stało, że to nie może poczekać, aż wrócę? – odpowiedział pytaniem.

- No wiesz, takie świństwo jej zrobić i mamy jeszcze na ciebie czekać? – warknęła Tenten. Blondyn westchnął ociężale co zadziałało na dziewczyny niczym płachta na byka.

- Nic jej nie zrobiłem. Sama jest sobie winna – oznajmił całkiem na luzie, wracając do obiektu swojego zainteresowania. Mianowicie telefonu, który od razu został mu ostro odebrany. – Hej!

- Zamknij się. Każdej dziewczynie to robisz? – zapytała groźnie Temari.

- Nie wasz interes! – wyciągnął rękę po komórkę, ale to nie poskutkowało. – Oddasz telefon?!

- Nie! Rozmawiamy. Wyrządzasz Hinacie przykrość – wtrąciła Tenten.

- To co mam kurwa zrobić? Wynaleźć wehikuł czasu i cofnąć się, żeby nie wybzykać byłej?! – odebrał ostro swoją własność i na niej się skupił. Dziewczyny patrzyły na nie zdezorientowane.

- Ale…  - zaczęła blondynka. – Co ty pierdolisz? Nam chodzi o ten zakład!

- No bo, zaraz… co?! Skąd wy…? – chłopak tak się zląkł, że wstał z belki, opierając się o nie za dobrze ustawione kule.

            Niemal od razu otrzymał wyjaśnienia z dużą ilością oskarżeń i narzekań. Wyjaśnienie sytuacji bardzo długo zajęło no i wplątany w te wiedzę został również Shikamaru. Naruto się załamał, jak tak dalej pójdzie to wszyscy będą wiedzieć. A może to znak, aby się w końcu do wszystkiego przyznać?

DATA

 10.08.2013

OD AUTORKI

W sumie wciąż mam zaległości (nadrobię!) ale dam jeszcze trzydziesty rozdział i robię przerwę do września xD a w tym czasie napisze ONE SHOT'a takiego na wzór ostatniego xD z moimi czytelnikami xD ktoś chcę? Chociaż ne obiecuje bo wole was znać czy to z gg czy z komentarzy xD W tym rozdziale tak pokazałam te dziwotę kobiet xD Proszę z jakich paradoksalnych rzeczy się umiemy kłócić xD Tak, tak dziewczyny jesteśmy wredne, czyż to nie wspaniałe? xD

Tak w odpowiedzi, notki w żadnym razie nie piszę na siłe - są pisane z wyprzedzeniem w końcu nie moja wina, że są beznadziejne xD Dzięki, że czytacie, że kom,entujecie - pozdrawiam was cieplutko z upalnego południa Polski xD

W NASTĘPNYM ROZDZIALE

Wyjaśnianie sytuacji, czy Naruto z Hinatą się pogodzą? Temari i Shikamaru, czym chłopak sobie naskrobał?

Sasori, Miyuki i niespodziewany gość, kim jest? Czego chcę? Kogo wkurzy, kogo przestraszy?

Lotnisko - pożegnanie oraz przybycie do domu na wakacje, zastając bulwers. O co w tym wszystkim chodzi? Jak to wszystko się potoczy?