#30. Wakacje.

            Piątka studentów szła wspólnie wieczorem do akademika. Temari zadecydowała wspólny wieczór, gdzie będą oprócz obżerania się chipsami lub pop cornem i popijania wszelkiego rodzaju cieczy, oglądać filmy na wypożyczonym ze szkoły projektorze… no dobra zajebali go, ale tylko na dzisiaj. Dziewczyny zostały przekonane o zachowaniu milczenia, ale i tak wyżyły się słownie na Naruto. Groźby też zostały  rzucone.

- No Uzumaki, już połowa  naszych znajomych obiecuje ci wpierdolić – zaśmiał się Sasuke. Jakby to był powód do dumy, to się nazywa przyjaciel.

- To może uświadomimy jeszcze Sakurę, że byłeś zamieszany w ten spisek?

- Jaki spisek? – zapytała, czekająca przy wejściu Hinata. Nie czuła się dobrze z tymi irracjonalnymi oskarżeniami z wcześniej.

- Nieważne – odpowiedział za przyjaciela, Sasuke. – To my was zostawimy. Gdzie organizujemy nasz wieczorek? – zwrócił się do reszty grupy prowadząc ich do środka.

- U was – oznajmił leniwie Nara.

- Ech? U nas? Dlaczego znowu u nas? – burknął Uchiha, ale został zbyty machnięciem ręki. – Ale nie wypuszczę was póki po sobie nie posprzątacie! – zawołał, wchodząc do środka, wraz z pozostałymi.

- Co tu robisz? Przeziębisz się – powiedział Naruto, prowadząc Hyuuga do środka. Prawdę mówiąc było tak ciepło, że żeby złapać katar to musiałoby się mieć niesamowitego pecha.

- Chciałam cię przeprosić.

- Nie musisz – wtrącił się w jej zdanie. – muszę po prostu uważać na to co mówię.

- Nie rozumiesz. Pojutrze wracam do domu i wyjeżdżam na wakacje – powiedziała, załamując tym blondyna, jednak nie dała mu nic powiedzieć. Chciała dokończyć. – nie chcę byśmy się rozstawali w niezgodzie.

- Kiedy ja się w ogóle nie gniewam, ale no… dwa i pół miesiąca bez ciebie – marudził Naruto.

            Szli w objęciu do pokoju chłopaka, gdzie organizowane jest spotkanie. Wszyscy byli już na miejscu i czekali, aż Chouji wszystko zmontuję. W końcu programista, zrobi wszystko idealnie.                                 Większość usadowiła się na podłodze przy rzutniku. Naruto i Kiba nie mogli się powstrzymać i cieniami z rąk robili jakiś komiczny spektakl. Wreszcie film został puszczony, ale już po kilku sekundach przerwało pukanie do drzwi.

- Mam nadzieję, że nie przyszli po rzutnik i projektor… - wyszeptał Chouji, dopiero co to podłączył.

- Naruto, idź otwórz – nakazał Sasuke.

- Sam idź otwórz – odparł. Nie będzie nim rządzić. Lecz jego oporowi przeciwstawili się wszyscy studenci, dlatego z wielką niechęcią ruszył swoją szanowną. Otworzył powoli drzwi. – Ooo Shino… - wszyscy spojrzeli na chłopaka zmieszani. – Co ty robisz na zewnątrz? – wpuścił go do swojego pokoju.

- Chyba o mnie nie zapomnieliście? – zapytał w końcu.

- Skąd. Nie. A gdzie by tam – te zdania wypłynęły z ust zgromadzonych studentów. Oczywiście te słowa były kłamstwem, ale chyba się nie domyślił.

            Na szczęście film się jeszcze porządnie nie zaczął, ale jak to się stało wszyscy ze skupieniem oglądali. Głównie filmy były z gatunki thrillerów, gdzie wymagana była praca mózgu. Rozwiązywanie zagadek wprawiało ich w niesamowitą zabawę, niesamowity jest umysł reżysera, który wszystko to wymyślił. Gdy nadeszła już północ Temari zatrzymała seans. Wyjęła z torebki niewielki pakunek oprawiony ozdobnym papierem i zawiązanym kokardką. Wszyscy patrzyli na nią zdezorientowani, nawet Shikamaru.

- Proszę Skarbie, to dla ciebie – oznajmiła, patrząc na niego zadziornie.

- Nie mam dzisiaj urodzin – oświadczył nie odbierając prezentu, a co jeśli to bomba?

- Wiem – odrzekła krótko.

- Rocznicy też – w tym momencie zaczął kaszleć. – chyba – i skończył. – dzisiaj nie ma.

- Nie ma.

- Więc to prezent bez okazji? – zapytał podejrzliwie taksując ją wzrokiem. Co ona kombinuję? Nikt ze zgromadzonych nie ważył się im przerwać. Ta sytuacja też była ciekawa.

- Och, jest okazja. Codziennie jakaś jest – odparła z perfidnym uśmiechem.

- Dobra… - niepewnie, ale wziął pakunek. – otworzę później.

- Teraz – zażądała blondynka, a swoim warknięciem spowodowała wzdrygnięcie ciał wszystkich obecnych w pomieszczeniu, chłopców.

            Wszyscy byli zaciekawieni głównemu planowi panny Sabaku, dlatego trwali w ciszy. Shikamaru patrzył na upominek i zastanawiał się czy otworzyć, a może faktycznie jest dzisiaj jakieś upierdliwe święto. Analizował więc wszystko. Dzisiaj dwudziesty trzeci czerwca, a ona ma w sierpniu, więc to może być taka przypominajka, ale to nie w jej stylu. On ma we wrześniu chyba… nie pamięta. Rany jakie to upierdliwe, po prostu otworzy, a wymówka się znajdzie. Rozpakowuję, a wszyscy patrzą jak zahipnotyzowani.

- Hę? – mruknął zdziwiony. – Książka?

- Nie byle jaka – rzekła z triumfalnym uśmiechem. – Wszystkiego najlepszego – dodała, a ten uniósł brew do góry, rozpakował ostatek papieru, ukazując tytuł. Zamurowało go.

- „Jak zostać wspaniałym tatą” – przeczytał Naruto na głos. – Chcecie się starać o dziecko?

- To nie jest dobry pomysł – wtrącił Kiba. – Dziecko nie będzie zadowolone – wzdrygnął się pod naporem, jakże miażdżącego jego ciało, spojrzenia Temari.

- Przecież dziś dzień ojca. Fajny dzień na taką propozycję – stwierdził Shino.

- Przymknijcie się! Cała odpowiedź jest na pierwszej stronie książki – uświadomiła do Nary, ale ten już wszystkiego się domyślił, patrzył na nią.

- Jesteś w ciąży, tak? – zapytał leniwie w odpowiedzi dostał uśmiech.

            Wszyscy byli w niemałym szoku. Dziewczyny zerwały się do gratulacji dla przyjaciółki, a Shikamaru przy asyście wszystkich kolegów, otworzył pierwszą stronę książki. Znajdowało się tam zaświadczenie o byciu w ciąży, była już w trzecim miesiącu. Dobrze, że się powstrzymywał od komentarzy typu „zgrubłaś coś”. Oraz było zdjęcie USG płodu, które pochwycili chłopaki.

- Trochę niewyraźne – powiedział głupio Naruto.

- To weź rutinoscorbin, głupolu – powiedział Kiba, kręcąc z bezsilności głowę.

            I tak zaczęła się pierwsza kłótnia tego dnia. Na szczęście nie doszło do rękoczynów, głównie Kiba nie chciał. Miał zasady. Nie uderzy kaleki, co innego śmianie się z niego. W końcu są przyjaciółmi. Po uciszeniu się kontynuowali dyskusję na temat stanie Temari, płeć dziecka nie jest im znana. Ogólnie przez ten temat odpuścili sobie oglądanie filmów. Potem wszyscy tak się rozleniwili, że spali w pokoju chłopaków.

            Tego samego dnia, ale w godzinach wieczornych, kiedy to tylko noc dzieliła dzień od weekendu, z pracy do domu wracał Akasuna. Dochodziła dwudziesta pierwsza, znowu zatrzymały go nadgodziny. Naoki w sumie przyzwyczaił się do jego niezbyt częstych wizyt w domu, ale żeby tak przetrzymywać u siebie opiekunkę. Jak ona to wszystko wytrzymuję? Wszedł do swojego bloku i wyszedł na drugie piętro. Wszystko go bolało, więc jedynie o czym marzył to walnąć się na łóżku i zasnąć. Otworzył drzwi, ale były jednak zamknięte na klucz. Tak na wszelki wypadek, gdyby Hidan wpadł, polecił zamykać drzwi. Sięgnął po klucze do kieszeni, ale ich nie było – pewnie zostawił w samochodzie.

- Jasna cholera – zapukał, nie może zadzwonić, bo obudzi syna, a wtedy nici z łóżkowych planów. – Miyuki, to ja! Otwórz! – minęły trzy minuty ciągłego pukania i nic.

            Plasnął czołem o drzwi, chyba będzie musiał zejść z powrotem do samochodu. Tak mu się nie chcę. Wtem szybkim ruchem zestrzeliły zamki w drzwiach, a one same równie szybko się otworzyły, przez co Sasori poleciał w przód. Prosto na stojąco tam Miyuki. Razem gruchnęli na podłogę. Rudowłosy zdążył w ostatniej chwili asekurować się rękami, które wylądowały po obu stronach jej głowy, a sama twarz dzieliła go od jej na jakieś pięć minimetrów.

- Ekhm – odchrząknął i podniósł się z dziewczyny tak, że był nad nią w pozycji na czworaka.

- Och! Sasori co ty wyprawiasz?! Zostaw te biedną dziewczynę! – usłyszał za sobą znajomy skrzeczący głos, przepełniony sarkazmem. Westchnął i spuścił głowę, dopiero po sekundzie orientując się, że dalej blokuję zesztywnianą, całą tą sytuacją dziewczynę.

- Nic jej nie robię babciu – wstał z niej szybko, podając rękę w celu pomocy opiekunce.

- No wiesz wnuczku. Mogliście chociaż drzwi zamknąć – kobieta zaśmiała się soczyście po chwili się krztusząc.

- Gdybyś odczekała pięć sekund to bym zamknął – burknął do staruszki.

- Nie wyglądało jakbyś chciał się podnosić – zaśmiała się, a chłopakowi drgnęła żyłka.

- Dzień dobry pani – wtrąciła zawstydzona dziewczyna. Chcąc ostudzić atmosferę. Znała relacje swojego pracodawcy z rodziną, w końcu nie pracuję tu od wczoraj.

- Raczej dobry wieczór, kochanie. Pewnie w sypialni straciliście rachubę – zaśmiała się.

- Babcia! Nic nie robiliśmy, głucha jesteś? - warknął, a kobieta zlustrowała spojrzeniem Miyuki.

- Wnuczku – ściszyła głos. – jesteś impotentem? – zaśmiała się głośno.

- Babcia! – warknął. – Bo obudzisz Naokiego.

- Um, mały jeszcze nie śpi – wtrąciła Miyuki. Chiyo pominęła ich i weszła od razu do salonu. – Chciał na pana zaczekać.

- O rany… wiesz po co? – zapytał, ze zmęczeniem zamykając drzwi.

- Dzisiaj dzień ojca, narysował coś dla pana – uśmiechnęła się łagodnie. Sasori spojrzał na nią zakłopotany. Zapomniał, ale to nie było ważne.

- Cholera, pewnie spieszyłaś się do domu… wiesz co to może idź już, przeproś ode mnie rodziców.

- Nie, nic nie szkodzi. Mogę zostać z Naokim póki nie zaśnie, bo mam do pana sprawę…

- Chodź tu łobuzie i przywitaj się z prababcią! – usłyszeli głos Chiyo z salonu.

- Nieee! – darł się mały chłopiec i wbiegł do przedpokoju. – Tatusiuuuu! Ratuj, dinozaur! – wydzierał się przez płacz, wtulając przy tym w nogawkę ojca. Brązowooki kolejny raz westchnął ciężko i wziął syna na ręce.

- Babcia, uspokój się! Straszysz mi dziecko – w odpowiedzi usłyszał szyderczy śmiech staruszki oraz tradycyjne zakrztuszenie się. – No to o co chodzi Miyuki?

- Może najpierw wezmę Naokiego…?

- Nie, mów proszę.

- Eee, bo ja… za tydzień wyjeżdżam na wakacje z rodziną i ze znajomymi i nie będzie mnie do października – spojrzała na niego niepewnie. Jej najgorszym scenariuszem będzie jego decyzja o zmianie opiekunki.

- Rozumiem. Znajdę kogoś w zastępstwie, nie martw się – rzekł obojętnie, na co mruknęła z przejęciem.

- Ja nie chcę nikogo innego! Chcę Miyuki! – naburmuszył się pięciolatek..

- Cicho! Nie wrzeszcz mi do ucha! Miyuki wyjeżdża – uświadomił chłopca.

- Tato, nie wrzeszcz mi do ucha – powtórzył po nim, na co dziewczyna zacisnęła wargi, aby się nie zaśmiać.

- Bo pójdziesz do prababci – opuścił dzieciaka na ziemie. Ale nawet groźby nie zaprzestały jego dąsaniu się. – Dobra! Jeżeli Miyuki chce to wraca do nas w październiku.

- Chcę! – wyparowała, rumieniąc się po tym. – To znaczy z przyjemnością.

            Sasori odesłał synka do pokoju, zapewniając, że zaraz przyjdzie. Następnie dość szybko odprawił Miyuki, choć wielokrotnie zapewniała, że może zostać. No to jeszcze babcia… ciężki ten wieczór…  staruszka siedziała sobie grzecznie na fotelu, popijając przygotowaną wcześniej przez siebie herbatę.

- Po co przyszłaś? – zapytał, zdejmując z siebie bluzę i kładąc na oparcie kanapy. – Nie mogłaś zadzwonić?

- Dzwoniłam wnuczku. Powiedziałam, że wpadnę wieczorem. Zgodziłeś się – oznajmiła, upijając kolejny łyk i patrząc na niego z triumfem. Zastanawiał się, kiedy to zdarzenie miało miejsce… - Czy to nie mnie powinna łapać skleroza? – zarechotała głośno.

- Ty w ogóle jesteś kontrargumentem dla długości ludzkiego życia – stwierdził, co zostało zignorowane przez Chiyo. – Można wiedzieć czego chcesz, babciu?

- Nie dasz się przekonać, że przyszłam odwiedzić mojego ulubionego wnusia…? – spojrzał na nią z politowaniem. – Chodzi mi o twoją siostrę.

- Matsuri? O co chodzi? – zapytał z troską.

- Wyjeżdżam na wakacje do sanatorium. Przygarnij ją do września do siebie.

- Nie ma mowy, jest duża. I wkurwia mnie, mam argumentować dalej?

- Jest zbyt nieodpowiedzialna, by zostawić ją samą – oznajmiła kobieta, odkładając pustą szklankę.

- To wyślij ją do tego chłopaka, co go jej przygruchałaś, Gaary – odparł ze spokojem.

- Mowy nie ma, jeszcze wróci z brzuchem. Pewnie tak jak brat będzie działać póki ma okazję – zaśmiała się kolejny raz, a Sasori ściskał pięści. Jakby słyszał swoich znajomych.

- Głupia stara baba…

- Podobno nie masz nikogo do opieki nad Naokim – przerwała mu jego bluźnierskie epitety. – Matsuri się nim zajmie.

            Rudowłosy po dłuższej chwili oznajmił, że się zastanowi i wyprosił to stare próchno z domu. Teraz Naoki będzie miał koszmary po nocach. Właśnie jeszcze jedna wycieczka mu została, lecz najprzyjemniejsza. Pięciolatek niesamowicie ucieszył, się na widok swojego tatusiu i wykorzystywał go ile się dało. Pokazał rysunek przedstawiający jego, Sasoriego, Miyuki i Hidana… ale tego na końcu się wytnie. Potem malec nakazał ojcu się z nim położyć w łóżku i czytać bajkę. Tak zrobił, ale nie wiadomo, kto pierwszy zasnął.

            Kolejnego dna Naruto pojechał razem z Hinatą i Kibą na lotnisko. Chciał się pożegnać z dziewczyną, a ze względu na to, że musi poruszać się o kulach, potrzebuję jakiegoś targarza swoich bagaży. Hehe, oczywiście mu tego sie powiedział, ale tak nim zmanipulował, że sam się zgłosił. Frajer. Na lotnisku czekała już Hanabi z obecnymi przyjaciółmi, jak i Hiashi we własnej osobie. Konohamaru żywo pomachał do blondyna niezwykle przy tym wrzeszcząc. Po chwili nawet stanął na ławce, niechcący stając na dłoni Daisuke.

- Ała! Uważaj gdzie stajesz grubasie! – warknął, dmuchając sobie w obolałe miejsce.

- Zejdź z tej ławki, młody człowieku! – upomniał Hiashi, a ten skruszony wykonał polecenie. – Hanabi z kim ty się zadajesz? – zwrócił się retorycznie do córki.

- Właśnie, Sarutobi nie pasuję do naszej wykwintnej grupy – przekręcił głową Daisuke, dostając w łeb od Matsuri. Spojrzał na nią ze złością.

            Wtedy też podeszli do nich studenci. Hanabi przywitała się  z siostrą, Naruto i Kibą. Po takiej chwilowej pogawędce stwierdziła, że Kiba jest nawet sympatyczny. Potem Hiashi zawołał córki do siebie. Posyłając Uzumakiemu uśmiech. No aby jego cierpienie zostało w ten sposób odpokutowane. Podszedł do Konohamaru, wcześniej przyrzekł nic nie mówić jego rodzicom o wypadku i tak zrobił. Szatyn żywiołowo począł przedstawiać braciszkowi swoich przyjaciół.

- No to może zacznę od kobiet – Matsuri z uśmiechem wysunęła się do przodu. – Daisuke! – blondyn pchnął biodrem swoją przyjaciółkę i wystąpił obok Konohamaru.

- To ja, niesamowity Daisuke Haruno, nie musicie klękać – zaśmiał się z wyższością.

- Haruno? Brat Sakurci? – zapytał wesoło Naruto.

- Niestety według testów, łączą nas więzy krwi. Znasz moją głupią siostrę?

- Mamy wspólny akademik, zresztą znamy się z nią z podwórka – wtrącił Kiba.

            Matsuri została przez nich całkowicie zignorowana. Jako kobieta ciężko się wbiję w męskie tematy. Po chwili podeszła do niej Hanabi i ściskała na pożegnanie. Młodsza Hyuuga tak bardzo nie chciała lecieć, gdyby była pełnoletnia, jak Hinata to nikt, by jej nie zmusił do wyjazdu. Niestety mimo, iż kończy już drugą klasę ma siedemnaście lat. po co puszczali ją wcześniej do szkoły? Hinata natomiast żegnała się z Naruto. A po kilku minutach w końcu Kiba oderwał od niej przyjaciela, samemu ją przyjacielsko obejmując.

- Konohamaru, nie pocałujesz dziewczyny? – zaśmiał się Naruto, patrząc jak tylko przybijają sobie przyjacielskie gesty. Oboje spiorunowali go spojrzeniem.

- Dziewczyny? Ech?! – zareagował zdumiony Haruno, do niego dołączyła też Matsuri.

- No tak, są razem… dalej nie wiecie? – zapytał Uzumaki.

- Braciszku! Miałeś nie mówić, znaczy… eee.. źle nas zrozumiałeś! – wtedy wypowiedź Sarutobiego przerwał bardzo czuły pocałunek Hanabi, zarówno on jak i przyjaciele byli w szoku.

- No to wyjaśnij im wszystko do mojego powrotu. Hinata spadamy! – złapała szybko Hinatę za rękę i pobiegła z nią w kierunku odprawy. Skołowany Sarutobi od razu został zasypany pytaniami przez przyjaciół.

- Zabiję cię Hanabi! – zawołał do niej, a ta przechodząc przez drzwi prowadzących na pokład samolotu, parsknęła głośnym śmiechem.

- Hinata, dzwoń codziennie! – krzyczał do niej Naruto. – I bądź grzeczna! Nie chcę żadnego żabojada jako rywala!

- Bo nie miałbyś szans… Żabciu? – sarknął Kiba, dostając mocno z kuli w stopę. – Kurwa mać! Przesadziłeś! – zdjął z pleców jego torbę i rzucił mu pod nogi. – Masz swój bagaż. Wracaj sobie sam do domu!

- Świetnie! Nie potrzebuję cię! – wykrzyknął w jego plecy. Dopiero potem zdał sobie sprawę, że sam sobie nie da rady, a Konohamaru jest na niego wściekły. Lipa. – Yo, ludzie, wracamy?

- Ja, mogę wracać. Jestem oburzona ukrywaniem przede mną tego związku! Rozumiem ukrywanie przed tym debilem – wskazała na Daisuke, a ten odwrócił się za siebie. – ale przede mną?

- Tego chcieliśmy uniknąć! Waszych męczących pytań i nie chcieliśmy was dołować! Daisuke, bo nie będzie miał dziewczyny, ani chłopaka i ciebie, bo masz wymyślony związek!

- Nie mam wymyślonego związku – zaoponowała Matsuri.

- A ja jakbym chciał miałbym to albo to – skrzyżował ręce na piersiach, Haruno.

- Mogę wtrącić? – zaczął niepewnie Naruto, popatrzyli na niego. – Matsuri ma chłopaka, Gaarę. Mój przyjaciel ze studiów.

- Dzięki Naruto, aby ty wiesz o jego istnieniu – powiedziała szatynka, obejmując jego ramię.

- Znacie się? – zapytał Sarutobi, wskazując na nich palcem.

            Przytaknęli, nie raz gadali ze sobą na skype lub przez telefon Gaary. Oczywiście razem z nim. Choć ich związek nie był idealny, bo był właśnie zaplanowany przez siłę wyższą. Jednak Uzumaki wiedział, że Gaara coś już zaczyna czuć do dziewczyny, tak samo i ona z tego, co słyszy o wypominaniach Daisuke. Zostawi to im, a w razie czego pomoże Sabaku uświadamiając go w sytuacji. Do domu wracał ze swoim sąsiadem, a tamta dwójka jechała w przeciwną stronę, bo szatynka spędzała całe wakacje u brata. Szczęście w nieszczęściu, że ze trzy ulice dalej mieszkał Daisuke no i miał bratanka – będzie towarzyszem do zabawy z Naokim. Och tak, już miała w głowie plany. Haruno bardzo dobrze dogadywał się z Naruto, a na wieść o tym, że jest przyjacielem nie tylko Konohamaru, ale i Sasuke. Od razu zaplanował sobie wakacje. Następnie już podzielili się i autobusem ruszyli do swoich domów. Sarutobi był targarzem Naruto, więc asystował mu przez całą drogę.

- Naruto? - zawołał mężczyzna idący z tyłu z kilkoma reklamówkami.

- Cześć wujku – przywitał się licealista, a jego towarzysz obrócił się na kulach.

- Hej tato… nie jesteś w domu? – zaśmiał się nerwowo.

- Co się stało? – zapytał zdenerwowany.

­- Spadłem ze scho...

- Wpadł pod samochód – odpowiedź Konohamaru była głośniejsza, zgromiłem go spojrzeniem, a w odpowiedzi wzruszył tylko ramionami.

- CO?! – wydarł się Minato. – Dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie lub do mamy?!

- Nie było konieczne, facet co mnie potrącił pokrył koszt leczenia i kupił mi kule – uśmiechnął się, wskazując na dodatkowe elementy.

- Nie to najważniejsze. Jesteśmy twoimi rodzicami, Naruto. Powinieneś nas powiadomić – stwierdził Minato. Po chwilowej dyskusji, udali się do domu. Minato wziął torby od Konohamaru i nakazał wracać do domu. W sumie wolał zostać, ale nie będzie się sprzeczał z wujkiem.

- Ej – zaczął Naruto, spoglądając na zrobione zakupy. On nigdy nie robił zakupów. – pokłóciłeś się z mamą?

- Nie – odrzekł zdziwiony. – Dlaczego pytasz?

- Robisz zakupy – wskazał na jedzenie trzymane w siatkach. – a nie umiesz tego robić.

- Nieprawda. Ty się zastanów, co powiesz matce – zastrzegł syna, a ten od razu spojrzał na niego maślanymi oczami. – Jesteś dorosły, poradzisz sobie.

            Te zdania w ogóle nie wyratowały Minato z sytuacji, z ciężkim westchnięciem zgodził się mu pomóc, przed nadopiekuńczością Kushiny. To nie będzie takie łatwe. Weszli do domu, Minato skradł się po cichu do kuchni, gdzie znajdowała się Kushina. Zastanawiał się jak zacząć, a ponaglające spojrzenie syna bynajmniej nie pomagało. Westchnął ciężko, zwracając na siebie uwagę żony.

- Kochanie… pamiętasz jak złamałem sobie rękę?

- Tak,  niedawno zdjęli ci gips, przecież. No i zajmowałam się tobą. To takie rozkoszne, jakbym miała drugiego dzieciaczka – zaśmiała się radośnie, a z nią Minato.

- Chciałabyś się tak pozajmować Naruto, prawda? – zapytał z uśmiechem.

- Pewnie. Z chęcią wróciłabym do czasów, kiedy Żabka stale coś ode mnie chciał i nazywał najlepszą mamą na świecie – rozmarzyła się czerwono włosa - ale do czego zmierzasz?

- Bo widzisz… - zawołał kogoś gestem dłoni, ale nie poskutkowało, dlatego wyszarpał go do pomieszczenia. Kushina zamarła, widząc swoje dziecko z uszkodzoną nogą. – Naruto… powiedz coś.

- Eee… witaj najlepsza mamo na świecie!

- Naruciak! – wykrzyknęła panicznie kobieta.- Coś ty narobił?! Nic ci się nie stało? – podbiegła do niego i mocno go objęła. – Powiedz mamie, gdzie cię boli? Jak to się w ogóle stało? Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Minato! – wykrzyknęła na męża, że aż się wzdrygnął. – Dlaczego nic nie wiem o stanie Żabki?

- Zapytaj syna. Ja sam się niedawno dowiedziałem – wzruszył ramionami i wszedł w głąb kuchni.

            Kushina natychmiast nakazała synowi iść na górę do łóżka, eskortując go, gdy wchodził po schodach. Kiedy przyszła do niego razem z Minato, wypytała o szczegóły. Powiedział prawdę, za co został zrugany przez Minato i pochwalony przez Kushinę. Już nie wiadomo czy ma się na siebie uważać, czy chronić swoich przyjaciół. No, najlepiej oba, ale nie zawsze się da.

            Tydzień później, Naruto wracał właśnie do domu odwieziony przez Sasuke, który wreszcie skorzystał z układu z Itachim i za konfiskował mu samochód na okres wakacji. Koniec studiów, wakacje! Nie no, tak naprawdę Naruto we wrześniu ma dwie poprawki, bo po prostu brakło czasu. Za mały odstęp pomiędzy egzaminami. Ale ten, z którego wraca – zdał. Zaprosił Sasuke do siebie, lecz ten umówił się z Sakurą na obchód sklepów. No w sumie został zmuszony, cieszyło go to, że w sklepie jako ochroniarz pracuję jej brat, Kazuya. Także przeżyje ten dzień. W takim razie Uzumaki otworzył drzwi od domu, gdzie z impetem wyleciał Kurama, strącając po drodze jedną z jego kul. Skutek był oczywisty – wyrżnięcie się na podłogę.

- Cholerne psisko! – warknął, ale już go nie było w zasięgu wzroku. Podniósł się ostrożnie, zauważając starte spodnie. – Zajebiście po prostu!

            Już z lekko zagniewanym nastrojem wszedł w głąb domu, gdzie w tle słychać było podniesiony ton głosu Kushiny. Najwyraźniej razem z Minato o coś się kłócili. Postanowił przerwać i wszedł do pomieszczenia.

- Yo. O co się kłócicie?

- Nie kłócimy się, tylko rozmawiamy – odparł Minato i wyszedł do kuchni, nie zważał na pełne politowania spojrzenie syna. Nie sądził, że uwierzy w taką odpowiedź, ale to ich sprawa.

- Żabko, co ci się stało ze spodniami?! Całe obdarte w okolicach kolan! – kobieta patrzyła na niego podejrzliwym spojrzeniem. – Chyba zdałeś egzamin bez żadnych…

- Mamo! O co ty mnie podejrzewasz?! Zdałem, bo się uczyłem – wrzeszczał oburzony. 

- Naruciak, już myślałam, że błagałeś na kolanach o trójkę – rudowłosa przekręciła głową w dezaprobacie. Po chwili śmiejąc się cicho razem z mężem u progu drzwi. – Ale gratuluję zdania!

- Ja też, jeszcze dwa we wrześniu – dogryzł trochę Minato.

- Nie ważne… powiedzcie mi o czym „rozmawialiście”? – zapytał, usadawiając się na kanapie i patrząc na nich wyczekująco.

- Twój tata chce wyjechać ze mną na wakacje razem z rodzicami Sasuke – powiedziała i razem z mężem patrzyła na jego reakcje, którą było wielkie zdezorientowanie.

- No.. to w czym problem?

- Twoja mama nie chce zostawić cię samego – z ust Naruto wymsknęło się pełne zdziwienia mruknięcie.

- No właśnie! Przecież masz chorą nóżkę, trzeba się tobą zaopiekować – skwitowała Kushina, patrząc oburzona na Minato. Przewrócił oczami.

- Jest dorosły – spojrzał na niego, a potem znowu na Kushiną. – zresztą można mu załatwić odpowiedzialnego lokatora.

- Chwila! Moment! Jestem odpowiedzialny, umiem się sobą zająć – wtrącił Naruto.

- Polemizowałbym. Wolałbym tu sprowadzić kogoś doroślejszego albo wysłać cię do dziadków – zaprotestował Minato po chwili małżeństwo spojrzało na siebie porozumiewawczo.

            Od razu zaczęły się głośne protesty młodzieńca. Narzekał, że u rodziców Minato nie będzie miał co robić, a babcia go utuczy, no i na miasto też nie wyjdzie, bo już nie raz go zaczepiali i kończyło się to bójką. U rodziców Kushiny tym bardziej. Oni mieszkają na wsi! Takiej śmierdzącej gnojówką, a jego zajęciami byłoby pewnie zajmowanie się gospodarstwem razem z dziadkiem. Jako rozwiązanie zasugerował przyjazd Nagato z towarzyszącą mu dziewczyną. Kobieta jest jak skarb w domu, w końcu!

...KONIEC PIERWSZEGO SEZONU...

DATA

- 7.09.2013 - Nowy rozdział, a jakąś w międzyczasie pojawi się One Shot, ale nie wiem dokładnie kiedy, prócz pomysłu i czterech linijek nic nie mam xD

OD AUTORKI

- Jak widzicie zakończyłam pierwszy sezon :D zdradzę, że jak się nie wypalę będzie ich ogółem trzy xP Bardzo wam dziękuję za komentarze, za trwanie ze mną xD Zarówno stałym czytelnikom, jak i nowym, komentującym jak i jedynie czytającym, a także tym, którzy zwyczajnie reklamują mi bloga :D Kolejny raz zarzekam się, że nadrobię wasze blogi, większość przeczytałam, ale pisanie komentarza to już druga sprawa xD Wrócę z uporządkowanym wszystkim xD Trzymajcie się :* 

W NASTĘPNYM SEZONIE

- Taa, napiszę tak bardzo ogólnikowo xP Mogę Wam obiecać, że:

Rozdziały będą dłuższe xD Będę z nich bardziej zadowolona xD Oczywiście nie zabraknie w nim humoru, jednak będzie więcej kłótni, zarówno poważnych, jak i nie xD Będą bardziej rozbudowane opisy i sensowne zdania xD Hentaie będą troszkę częściej (ale spokojnie, będą objęte cenzurą) xD Pojawią się nowe postacie, niektóre planowane, a niektóre nie xD xD

Zachęcam do spojrzenia do zakładki "Linki", tamtejsze blogi cieszą się mianem zajebistych, więc MUSICIE wręcz je odwiedzić! xD