ROZDZIAŁ #18

 Naruto wstał dosyć wcześnie, jak na niego, z łóżka i ruszył do łazienki by odbyć poranną toaletę. Dzisiaj był kolejny nudny dzień, który musiał jakoś przeżyć bez swojej ukochanej Hinaty u boku. Jego myśli natychmiast zaczęły krążyć wokół dziewczyny, zastanawiał się czy i ona aktualnie bierze prysznic i jak cudownie wygląda przy tym jej ciało. Zawsze, kiedy dzieliła ich ta znaczna odległość Naruto odczuwał ogromne pożądanie. Głód w postaci rozkosznej, cielesnej bliskości, jednak wszystko się uspokajało, gdy był z Hinatą. Wszystko to wina jej niewinnej, kruchej osobowości, której nie chciał na siłę zmieniać. Chociaż w własnych fantazjach jego Hinata potrafi być naprawdę śmiała.

 - Naruto, pospiesz się. Nie mieszkasz tu sam. - powiedział z mimo wszystko stoickim spokojem Shino będąc za drzwiami. - Zrobiłem za duże śniadanie, więc możesz zjeść resztę.

 Shino jako współlokator był naprawdę dobrym wyborem dla roztrzepanego i nie do końca ogarniętego Naruto. Po jeszcze dziesięciu minutach spędzonych w łazience wyszedł i udał się do kuchni.

 - Klop wolny. - Wyszczerzył się Naruto.

 - W końcu.

 - Co ty taki niecierpliwy dzisiaj? - Wzruszył ramionami, siadając przy stole z odgrzaną jajecznicą.

 - Spieszę się na wykład koleopterologii. Choumei też tam będzie, więc chciałbym tam być nawet wcześniej. - zadeklarował. Mówił o swojej dziewczynie, Naruto posępniał z zazdrości.

 - Gdyby Hinata tu była to zgadalibyśmy się na podwójną randkę...

 - Może. Ty zaczynasz dzisiaj pracę, nie? Daj z siebie wszystko.

 Mruknął Shino klepiąc go przyjacielsko po ramieniu, po czym skierował swoje kroki do łazienki. Naruto jeszcze szybciej wbiegł do swojego pokoju.  Na śmierć zapomniał o swoim pierwszym dniu w pracy, a jego wulgarny t-shirt nie jest zbyt dobrym wyborem na prezentowanie się w firmie.

 Kilka godzin później zbliżała się ostatnia chwila wykładów, na których Naruto się troszeczkę nudził bez towarzystwa Gaary. Okazało się, że ten przedłużył sobie znacznie ferie i aktualnie spędza czas z Samui. Każdy zakochaniec miał sposobność na spotkanie z swoją drugą połową.

 - Na dzisiaj to wszystko. Możecie iść. - Zakończył profesor Akasuna. - Panie Uzumaki, proszę pozwolić na chwilę.

 - Eee... W porządku...

 Akurat z tym profesorem rozmowy były nieobliczalne. Naruto podszedł do jego biurka i czekał, aż ten zacznie mówić. Zaczął dopiero, gdy zostali w sali sami.

 - Gdzie Pański kolega?

 - Gaara? - Dopytał zdziwiony. - Um... Pojechał... Do rodziny. - Skłamał, aby nie narobić mu kłopotu.

 - Rozumiem. Moja siostra... Ciągle jej na nim zależy. Strasznie ryczy. Niech Pan przekaże Gaarze, by z nią porozmawiał, kiedy wróci.

 - Ja? Ja zapomnę. - Stwierdził Naruto.

 - Postaraj się Pan więc nie zapomnieć. - Rzekł stanowczo. – A jak Pańska praca magisterka? Poprawił Pan te błędy?

 - Nie. Spokojnie, mam kupę czasu! Zresztą, moja dziewczyna się tym na pewno zajmie, czyta książki i ortografia, interpunkcja i tak dalej jej nie straszne.

 - Jak to zrobi, to się niech Pan ze mną jeszcze skonsultuje. – Naruto kiwnął głową. – Możesz iść. – Jednak ten stał dalej w miejscu zbierając w sobie odwagę, aby o coś zapytać.

 - Profesorze, chciałbym o coś zapytać…

 - Słucham? Nie rozumie Pan czegoś z zajęć?

 - Nie, nie o to chodzi… To bardziej osobiste pytanie, a raczej prośba o radę. – Uśmiechnął się Naruto. – Czy…

 - Nie jestem psychologiem, ani Pana kolegą. Proszę zapytać kogoś innego.

 - Rozumiem… Hmm… Więc chyba nie będę w stanie przekazać Gaarze wiadomości od Pana siostry. – powiedział nasycając wypowiedź obojętnym tonem.

 - To szantaż? - Dopytał ostrym tonem profesor. Zmrużył też gniewnie oczy na Naruto.

 - Zostałem zmuszony. - Zaśmiał się beztrosko w odpowiedzi.

 - Eh. W porządku... O co chodzi?

 - O związki... Jak pan w swoim wytrzymuje? - Westchnął Naruto.

 - Jest oparty na miłości. Jak dziewczyna Pana denerwuje, to radzę zerwać.

 - Nie, nie! Nie o to chodzi. Miałem na myśli odległość.

 - Ach.

 - No dokładnie, a co myślałeś! - Zaśmiał się Naruto kompletnie nie zwracając uwagi na taktowność względem profesora. Zwróciłby mu uwagę, gdyby nie jego potok słów. - To strasznie trudne, bo ją kocham, a co za tym idzie, tęsknię. Moja dziewczyna sobie z tym o wiele lepiej radzi, chyba nawet nasz kontakt jaki ze sobą obecnie mamy, jej wystarcza.

 - To chyba niewystarczająco jej Pan dogadza. - powiedział Akasuna, starając się jednak nie patrzeć na studenta. Naruto się lekko zaczerwienił i zaczął kręcić palcami młynka.

 - Nie robiliśmy jeszcze TEGO...

 - Och... W takim razie zacznijcie. - rzekł, wzruszając ramionami. - Wtedy będziecie się starać zrobić wszystko, by choć na chwilę się spotkać.

 - To raczej nic nie zmieni, tylko bardziej będę za nią tęsknił...

 - Chciał Pan rady. W moim przypadku, znalazłem drugą pracę na weekendy w miejscowości mojej dziewczyny, której nigdy nie potrzebowałem.

 - Nie potrzebował Pan dziewczyny?

 - Drugiej pracy, dur...! - powstrzymywał się przed dokończeniem zdania. Akasuna zrobił trzy uspokajające oddechy, a wtedy do sali wszedł jeden z profesorów.

 - Masz dziennik klasy ekonomicznej?

 - Tak, tutaj.

 - Dzięki, tylko coś sprawdzę. Nie przeszkadzajcie sobie.

 - Już i tak skończyliśmy. .- Zapowiedział Naruto. -  Więc proponował pan seks...? - Zarówno Akasuna, jak i drugi profesor wybałuszyli na Naruto oczy. - Przemyślę to, dziękuję.

 Zawołał i ruszył do wyjścia, kiedy zamknął za sobą drzwi profesor spojrzał z niesmakiem na Akasunę. Ten przejechał sobie dłonią po twarzy.

 - To tylko tak głupio zabrzmiało...

 Ledwo udało się Naruto przysiąść na ławeczce pod przystankiem, a już zza rogu wyłonił się autobus z numerem, na który czekał. Gdy tylko się przy nim zatrzymał, to wszedł do środka. Pierwsze co, to oczywiście skasował bilet miesięczny, a potem rozglądając się wyciągnął z kieszeni telefon. Wtedy też dostrzegł znajomą postać.

 - Woo! Sasuke! Siema, mordo, co tu robisz? - Zapytał od razu, z szczerym wyszczerzem przyjmując do wiadomości jego wizytę. Sasuke wziął na kolana swoją torbę, aby odstąpić mu miejsca.  Żart, wziął torbę w ostatniej chwili ratując przed kontaktem z dupskiem blondyna.

 - Ja jebię, ledwo się spotkaliśmy, a już denerwujesz..

 - Hm? Ale o co chodzi?

 - W torbie mam aparaty, a niemal na nich usiadłeś.

 - Obok. – Sprostował Naruto. – Przewrażliwiony jesteś, to tylko aparat.

 - Bardzo drogi aparat. Cenniejszy niż twoje życie. – Naruto w odpowiedzi wskazał na swoje czoło.

 - Tu się puknij. – Sasuke więc z niemałą siłą puknął rozmówce w wskazane miejsce – Au! – Naruto spojrzał na kolegę oburzony i rozmasował sobie czoło. – Auaaaaa…

 - Poprawić?

 - Spierdalaj? – odpowiedział pytaniem na pytanie, Naruto.

 - Sam spierdalaj.

 - A może tak, obaj spierdalajcie? – Wtrącił się głos wysokiego i umięśnionego mężczyzny, spojrzeli na niego, a on wymownie wskazał na dziewczynkę przed nim, której zatyka uszy. – Powściągnijcie język albo wywalę was przez okno.

 - Jasne, nasza wina… Przepraszamy… - Zmieszał się Naruto.

 - To TYLKO twoja wina. – stwierdził niewinnie Sasuke. – Matoł.

 - Głupek.

 - Idiota.

 - Gałgan.

 - Zbój. – Wyzwał Sasuke, z powodu czego Narut3o zaczął się mocno śmiać. Do rozpuku. – Babcia mnie tak nazywała, jak nabroiłem…

 - Biedny Sasiu. – nabijał się Naruto. Ten w odpowiedzi zacisnął wargi, nie chciał oberwać od tamtego faceta. – A wracając, co robisz w tym mieście?

 - Zdjęcia. Mam takie zlecenie by popstrykać fotki Dla pewnej marki samochodowej.

 - Jakiej?

 - Tajemnica biznesowa. – odparł Sasuke.

 - I ściągnęli cię aż z drugiej strony kraju? –Dopytał z powątpieniem Naruto.

 - Chcieli najlepszego.

 - I ja mam w to uwierzyć?

 - Zamknij dziób, głąbie! – Warknął głośno Sasuke, zwracając na siebie uwagę małej dziewczynka. Spojrzała w górę na swego opiekuna.

 - Pan z tamtym Panem głośno rozmawia. – mruknęła dziewczynka. – Jak ty z mamusią.

 - Nie zwracaj  uwagi, księżniczko. – odrzekł spokojnie, biorąc ją na ręce i się oddalając. Sasuke z Naruto ucieszyli się, że mają teraz większą swobodę rozmawiania.

 - Od kiedy tu jesteś?

 - Dwa dni.

 - Dwa?! - Zdziwił się Naruto. - I nie dałeś mi znać?

 - Jak widać. - Sasuke uśmiechnął się złośliwie. Jego kompan w odpowiedzi odwrócił się urażony. - No daj spokój. Nie przyjechałem tu dla zabawy, zresztą nie wiedziałem, że konkretnie tu mieszkasz.

 - No dobra, ale teraz nie możesz mnie wystawić. - Stwierdził szatańsko.

 - Czyżby?

 - Mhm.

 - Wierz mi, jestem asertywnym człowiekiem. - Odrzekł pewny swego.

 Naruto spojrzał uważnie na Sasuke, a gdy ich spojrzenia się spotkały, to blondyn wiedział, że wyjdzie na jego. Ten tylko strugał takiego introwertyka.  Zaczął więc na głos planować dzisiejsze wyjście do klubu, nawet nie zważając na jego tak zwaną asertywność.

 O południu przed domem Namikaze-Uzumakich nadjechała taksówka, do której przymierzał się wsiąść Menma, ale przy Kushinie pożegnania nie są łatwe. Głównie dla niej. Już dwadzieścia minut go ściskała, poprawiała i dawała życiowe porady przeznaczone dla nastolatka. Menma złapał się w pewnym momencie za zatoki, będąc tym gadaniem sfrustrowany.

 - I nie garb się.  – Pouczyła, a ten dla świętego spokoju się wyprostował. - Masz tu brudne od pasty. - Zauważyła i oblizała kciuk w wiadomo jak strasznym celu.

 - Mamo, zostaw mnie... - Burknął, powstrzymując jej dłoń. - Jestem już duży i potrafię się sobą zająć...

 - Wiem, słoneczko. - Uśmiechnęła się i kolejny raz przytuliła do syna. - Jedź ostrożnie i zadzwoń, kiedy będziesz na lotnisku. Kiedy wylądujesz też zadzwoń.... I jak pogodzisz się z Izumi.

 - Jak nie zapomnę to zadzwonię.

 - Menmo, nawet mnie nie denerwuj! - Oburzyła się Kushina.

 - Żartowałem. - skłamał, gdyż taka możliwość była bardzo prawdopodobna. - Jadę. Kocham cię.

 - O boże - Kushinie zaszkliły się oczy. - Będę za tobą tęsknić. - Przytuliła go. Znowu. Menma westchnął, przewracając oczami. - Rozważcie powrót na stałe do kraju...

 - Może za rok.

 - Słyszę to już od trzech lat. - Bąknęła.

 - Ja już dwanaście lat czekam na swojego ścigacza.

 - Po moim trupie. - Burknęła.

 - Kierowca się niecierpliwi, mamo. Puść mnie...

 Kushina w końcu go wypuściła z rąk, a Menma, nie czekając dłużej wsiadł do pojazdu i nakazał facetowi jechać. Ten miał z niego naprawdę sporą polewkę. Zatrzymali się jeszcze pod supermarketem, z którego Menma chciał zakupić jakąś wodę na czas podróży. Po wszystkich mijając sklep z gazetami, zauważył przyglądającego tam czasopisma, Gaarę.

 - Myślałem, że wróciłeś razem z Naruto na studia. - Zdziwił się Menma, zagadując do chłopaka. Gaara spojrzał na rozmówce zdziwiony, ale szybko się połapał q jego tożsamości.

 - Wróciłem, ale skoro mam jeszcze trzy dni wolnego, to chciałem go spędzić z Sam.

 - Jasne...

 - Co?

 - Nic takiego. Podziwiam cię, bo dojazd tutaj to nie pięć minut. - odrzekł Menma, wzruszając ramionami.

 - Cóż. I tak w mieszkaniu nie miałbym nic do roboty. - odparł Gaara. Jego rozmówca jedynie skinął głową i zamierzał się oddalić. - Zaczekaj chwilę...

 - O co chodzi?

 - Bo... Mógłbyś mi powiedzieć, czemu zerwałeś z Sam?

 - Może lepiej niech ci sama powie? - odpowiedział Menma, sugerując inne rozwiązanie. - Raczej nie ma problemu o tym gadać.

 - Niekoniecznie chcę z nią rozmawiać o jej byłych, ale... Chcę wiedzieć, nadążasz? - dopytał Gaara.

  - Chyba wiem o co chodzi. Cóż. Poróżnił nas poziom zaangażowania w związek. - skrzywił się.

 - Poziom zaangażowania...?

 - Ta, prędzej czy później czeka cię rozmowa o ślubie. Znając Samui, to raczej prędzej.

 - Heh, takie tematy mnie nie przerażają. - mruknął Gaara. - Nie wydajesz się kimś, kto boi się zaangażowania.

 - Bo się nie boję. Po prostu nie jestem fanem zmian.

 - Ok. Dzięki.

 - Spoko... Gaara, mogę ci dać radę?

 - Rada od byłego? Nie wiem czy to mądre.

 - Nie mów do Samui, Sam. - Gaara uniósł do góry brew. - Jej biologiczny ojciec ją tak nazywał.

 Nim Gaara zdążył jakoś zareagować, Menma już wychodził przez drzwi obrotowe. Na parkingu wciąż czekał na niego taksówkarz mający podwieźć go do przyjaciela. Przed samym wyjazdem za granicę chciał się z nim jeszcze widzieć, bo będzie mu to wypominać, gdy się dowie.

 Droga była długa, trwała trzy i pół godziny, ale w końcu dojechał pod sklep fotograficzny, w którym pracował Sasuke. Zapłacił taksówkarzowi za przejazd i wyciągnął z bagażnika torbę ze wszystkimi swoimi rzeczami. Za jakieś osiem godzin wyjedzie autobusem na lotnisko, więc będzie się musiał trochę nałazić z tą torbą.

 - Witam. Zawołaj szefa. - mruknął do chłopaka czytającego jakiś komiks i z wyciągniętymi na biurko nonszalancko nogami.

 - Nie ma go. - odpowiedział Suigetsu nie racząc go nawet wzrokiem.

 - A gdzie jest?

 - Wyjechał na delegację. Wróci za trzy dni.

 Menma westchnął ciężko i zmierzwił sobie włosy. No nic nie poradzi, odwrócił się do wyjścia, a w tym czasie w drzwiach pojawił się Kiba.

 - Menma! O rany, co tu robisz?

 - Cześć Kiba. Przyjechałem odwiedzić Sasuke.

 - Po co? - Zapytał głupio, chociaż głupim dla niego było odwiedzanie Sasuke.

 - Chciałem być miły, ale tego chuja nie ma.

 - No, chociaż mam wolną chatę. - Wyszczerzył się Kiba. - To znaczy, Akamaru jest ze mną cały czas, ma teraz własny pokój.

 - Sasuke na pewno będzie szczęśliwy na wieść o lokatorze.

 - Pewnie, w końcu to taki dobry człowiek. - oznajmił Kiba, a po chwili oboje parsknęli śmiechem.

 - Czołem Menma. - z ogromną silą, klepnęła mężczyznę w plecy Tayuya. - Ależ Sasuke będzie mi zazdrościł spotkania z tobą.

 - Ta, żałuję, że nie zobaczę jego smutku. - mruknął Menma. - Co u ciebie, Tay? Urosłaś coś?

 - Wal się. - warknęła z uśmiechem.

 - Znacie się? - Wtrącił Kiba.

 - Jasne, w końcu to psiapsiel Sasuke. Zostałam skazana by go poznać.

 - Może skoro Sasuke nie ma, to spędzimy wspólnie czas? - Zaproponował Manna. Ów dwójka spojrzała na siebie.

 - Wiesz...

 - Nie. Mamy inne plany. - Kiba wzruszył ramionami. - Takie dla dwojga, kumasz?

 - Chyba nie do końca... Masz na myśli randkę? - Kiba mu przyklasnął w odpowiedzi. - Randkujecie ze sobą? Sasuke wie?

 - Nie muszę się mu spowiadać z kim się spotykam. - Burknęła Tayuya. - Chyba by go posrało. Poczekam na zewnątrz.

 - No właśnie, w końcu to jej szef, a nie chłopak. - prychnął Kiba. - Musisz sobie sam odgarnąć czas.

 - Jasne...

 - Tak w ogóle, to w pierwszej chwili sądziłem, że twój brat przyszedł. W końcu Hinata tu mieszka. - Uśmiechnął się Kiba. - Teraz pracuje, więc pewnie przylazłby tu z nudów.

 - Taa, racja. Wiesz, gdzie pracuje? Może chociaż ją odwiedzę.

 - Pewnie. Poślę ci smsem adres. - powiedział Kiba, wpisując mu adres w smsie.

 - A tak w ogóle, to odpuść sobie Tay. To nie dziewczyna dla ciebie.

 - Odpierdol się. - mruknął Kiba.

 - Sasuke ją lubi. - powiedział, aby go ostrzec. - Nie zadzierajcie ze sobą, skoro razem mieszkacie.

 - Menmo, Menmo, Menmo... - Westchnął Kiba chowając telefon z powrotem do kieszeni. - Przez ciebie pragnę jej jeszcze mocniej. Nara.

 Mężczyzna odprowadził go wzrokiem na końcu jednak wzruszając ramionami. Wolał się nie wtrącać, podrzucił wygodniej torbę na ramieniu i ruszył pod adres wskazany w smsie. Fajnie, że Kiba podrzucił mu pomysł, bo pojechałby bezpośrednio na lotnisko.

 Po kilku minutach dotarł do restauracji, w której już w sumie kiedyś był, a przynajmniej tak się Menmie zdawało. Wszedł do środka lokum o sympatycznym wyglądzie i rozejrzał się w poszukiwaniu z znajomej osoby.

 - Witam. Zamawia pan coś? - Zapytał kelner za jego plecami, lecz wystarczyło by się odwrócił, a ten miał już kolejną wypowiedź w pogotowiu  - Hinaty nie ma. Jest chora.

 - Ja to mam dzisiaj pecha na niezapowiedziane wizyty... - Skomentował cicho Menma.

 - Jeśli masz dobry organizm, to idź do niej do domu. Na pewno się ucieszy na twój widok, Naruto. - Uśmiechnął się mężczyzna. - Wiesz gdzie mieszka czy podać ci adres?

 - Umm, właściwie to... - zawahał się na moment. - nie. Nie pamiętam.

 Menma po chwili zastanowienia postanowił przyjąć tożsamość brata i zdobyć adres dziewczyny, nawet bez tego by do niej zadzwonił i zaproponował odwiedziny, a tak to ma sposobność zrobić jej niespodziankę. Droga do jej domu zajęła około godziny, wolał nie brać taksówki, a spis na przystankach autobusowych był skomplikowany. Miał śmiałość podchodzić do ludzi i pytać o drogę.

 - Przepraszam, gdzie znajdę dom z tego adresu? - Zapytał dwójki młodych osób w wieku szkolnym, którzy wesoło acz nieśmiało sobie świergotali.

 - To ja już spadam... Cześć.

 - Pa.... - mruknęła dziewczyna z żalem mu odmachując. Menma odchrząknął by zwrócić na siebie uwagę, wtedy zmiażdżyła go wzrokiem.

 - Wiesz gdzie znajduję się dom z adresu?

 - WieszGdzieJestDomZAdresu? - przedrzeźniała go zirytowana. - Jakbyś nie wiedział, ty ułomie! - Warknęła szturchając go w ramię. Następnie ruszyła na drugą stronę ulicy.

 - Jaka dziwna. - Skomentował, szukając kogoś innego za przewodnika.

 - No idziesz czy nie?! - Zawołała dziewczyna po drugiej stronie. -  Chodź, taty nie ma w domu!

 Menma trochę nie wiedział o co chodzi, ale co mu szkodzi. Przeszedł na drugą stronę, stając twarzą w twarz z dziewczyną.

 - Zaprowadzisz mnie?

 - Jasne, babo. - Hanabi przewróciła oczami i ruszyła przodem. Te kilka sekund ciszy zmusiły ją do obejrzenia się za siebie. - Mam cię potrzymać za rękę?

 - Co?

 - Eh. Idź szybciej, boisz się mnie czy co, że się trzymasz z tyłu?

 - Wydajesz się niezrównoważona, więc trochę tak. - Hanabi nie przejęła się słowami mężczyzny, ale zaczęła mu się uważnie przyglądać. - Coś nie tak?

 - Nie... Chociaż... Jesteś jakiś ładniejszy... - Menma spojrzał na nią zdezorientowany. – Ponoć zmiana fryzury dodaje pewności i takie tam, ale ty masz taką maczo-aurę.

 - Znasz Naruto? - Zapytał.

 - A ty? - zapytała ironicznie.

 - To mój brat bliźniak. - Hanabi zatrzymała się, rozdziewając buzię. - Kim jesteś?

 - Młodszą siostrą Hinaty.

 - Och, świat jest mały.... Menma.. - przedstawił się, wyciągając do niej rękę.

 - Hanabi. - Odwzajemniła uścisk. - Jak ty tu...?

 - Nie ty pierwsza się dziś pomyliłaś.

 - Leżałbym z tobą i przytulał cię by dać ci swoje ciepło, dopóki nie poczułabyś się lepiej. - powiedział rozczulająco Naruto. - Kocham cię i tęsknię.

 - Ja też. Bardzo, bardzo mocno. - Zapewniła Hinata do słuchawki. - Jednak cieszę się, że nie widzisz mnie w tym stanie. - Stwierdziła po chwili wydmuchując nos. - Katar mnie wykańcza.

 - Musisz być teraz niesamowicie POCIĄGAJĄCA, hehe.

 - Dlaczego?

 - Eee... To taka gra słów, bo pociągasz pod nosem, rozumiesz?

 - Ach... No tak...

 - Kochanie, .myślałem o nas na zajęciach... - zaczął troszeczkę onieśmielony.

 - Też o tobie myślę.

 - Zapytam cię o coś... Pasuję ci nasz związek? - Nim powiedziała cokolwiek Naruto kontynuował. - Dla mnie ta odległość między nami jest męcząca... codziennie za tobą tęsknie, a nie daję rady nic innego na to poradzić. To mnie frustruję.

 Hinata milczała, nie wiedziała co ma na to odpowiedzieć, poza słowami pocieszenia, których z pewnością Naruto nie chciał słuchać. On także nic nie mówił, czuł wielką ulgę, kiedy to powiedział, ale i trochę tego żałował, bo trochę lamersko wyszedł w jej oczach.

 - Powiedz coś.

 - Nie wiem co. – odpowiedziała Hinata i wzięła wdech. – Przykro mi słyszeć, że męczysz się w naszym związku.

 - To nie tak. – Zaprzeczył od razu Naruto. – Męczy mnie to, że rzadko się spotykamy.

 - Rozmawiamy codziennie, Naruto. Czasem nawet po kilka razy.

 - Wiem, ale ile można? Znaczy, uwielbiam z tobą gadać, ale stoimy cały czas w jednym miejscu…

 - Więc jak proponujesz to rozwiązać?

 - No, nie wiem… - splajtował, przez uczucie skrępowania. – Może jak się następnym razem spotkamy, to przejdziemy o krok dalej?

 - Seks?

 - Ostatnio nam ciągle przeszkadzano, ale oboje tego chcemy, więc może następnym razem?

 - Może… Sama nie wiem…

 - Co? – Naruto otępiała ta wypowiedź, co to znaczy „nie wiem”? – Nie chcesz? Wcześniej byłaś chętna, a teraz nie wiesz? Zmieniło się coś?

 - Nie. Po prostu… Zdałam sobie sprawę, że wcześniej dobrze się stało, bo nie znaliśmy się długo, a teraz to wciąż za krótko. Wolę z tym poczekać. – Podsumowała, a po drugiej stronie zaległa cisza. – Przepraszam, że robiłam ci nadzieje.

 - W porządku. Nie rozumiem cię, ale w porządku. – Burknął Naruto. – Chcesz czekać do ślubu?

 - Nie. – uśmiechnęła się pod nosem. – Aż tak, to nie.

 - Samymi rozmowami telefonicznymi poczujesz się mnie pewniejsza?

 - Dlaczego pytasz?

 - Nie widzisz tego? Wcześniej byłaś gotowa, bo wystarczyły dwa tygodnie codziennego spędzenia razem czasu, dotykania się i całowania, a teraz miesiąc gadania i coś się oziębiło. – Burknął rozdrażniony. – Jak tak to ma działać to się nie dziw, że jestem wkurwiony.

 - Jak zamierzasz się ze mną kłócić z takiego powodu, to się lepiej rozłącz.

 Bąknęła, a po chwili abonent, czyli Naruto, się posłusznie rozłączył. Trochę to Hinatę zaskoczyło, ale nie mogła się dziwić, w końcu to ona zmieniła zdanie i niechcący potwierdziła jego obawy. Jednak nie miała takiego zamiaru, więc zadzwoniła z wyjaśnieniem. Nieodebrane połączenie tylko ją zdołowało, ale po chwili dostała smsa:

Naruto: teraz pracuje

Hinata: Przepraszam…

Naruto: ok

 Rzecz jasna domyślała się, że wcale nie było okej. Westchnęła ciężko i zaczęła pisać bardzo długiego smsa, w którym i tak trochę się wytłumaczy. Po chwili do jej pokoju weszła młodsza siostra z uśmiechem na twarzy.

 - Nie mówiłaś, że Naruto ma bliźniaka. – zarzuciła na wstępie.

 - Naruto ci mówił.

 - Och… Serio? – uniosła w zaskoczeniu brwi.

 - Tak. – Skinęła głową. –Skąd to nagłe zainteresowanie?

 - To trochę creepy, ale szukał twojego adresu od godziny włócząc się po mieście. On, Menma w sensie. Czeka na dole, w salonie.

 - Kto? – dopytała zdezorientowana.

 - No Menma, brat Naruto. – powiedziała Hanabi. – Lepiej się uczesz.

 - Ale, co on tu robi?

 Hinata była wielce zdziwiona tymi odwiedzinami, odrzuciła na łóżko telefon z niedokończonym smsem i poszła do łazienki trochę się ogarnąć. Hanabi w międzyczasie jej opowiadała o spotkaniu z Menmą. Nawet był fajny, nawet go by polubiła, gdyby nie odstraszył jej prawie chłopaka. Po kilku minutach Hinata zeszła na dół, wyglądając na mniej chorą niż była.

 - Menma, ciebie to się nie spodziewałam!

 - Cześć Bratówko. – mruknął Menma przytulając ją na powitanie. – Bez obaw, nie boję się zarazków.

 - Ja jednak nie chcę cię zarazić. – odrzekła, odsuwając się krok do tyłu. – Usiądź. – Wskazała na kanapę. – Co tu robisz?

 Menma więc zaczął dziewczynie opowiadać o dzisiejszych zmaganiach z odwiedzinami Sasuke, następnie omówił jak się będzie mieć jego odprawa za granicę, a przez naciski Hinaty trochę jej opowiedział o kłótni z Izumi.

 - Zabawne. Ja też się pokłóciłam z twoim bratem… ale nie chcę o tym mówić. – Dodała szybko. Wejście na tak osobisty temat byłby krępujący.

 - Wybacz tej łajzie. Nie ma dla ciebie litości nawet, gdy jesteś chora. – mruknął uderzając ją lekko z piąstki w 1ramię. Uśmiechnęła się.

 - Tym razem to w całości moja wina.

 - Nie sądzę, znam swojego brata. – mruknął Menma.

 - Jesteś dla niego zbyt surowy.

 - Powiedz o co poszło, to może zmienię zdanie. – powiedział, odwracając się do niej na kanapie. Hinata podciągnęła kolana pod brodę i tylko zaprzeczyła ruchem głowy. – Jak wolisz.

 - Naruto jest ciężko w związku na odległość, a ja go nie wspieram odpowiednio, bo mi ten układ nie przeszkadza… To znaczy brakuję mi go i cieszę się, gdy jest blisko, ale…

 - Cenisz sobie swobodę. – Dokończył za nią. – U dziewczyn to rzadka cecha.

 - Myślę, że to kwestia przyzwyczajenia. Nigdy nie miałam chłopaka, a pierwszy mężczyzna, któremu wyznałam uczucia, wyśmiał mnie publicznie. Dostałam traumy i nie szukałam nigdy miłości. Naruto…

 - To szczęściarz. – Ponownie wszedł jej w słowo.

 - To raczej ja jestem szczęściarą.

 - Wiesz, ja zawsze szukałem takiej dziewczyny jak ty. – Wyznał z uśmiechem Menma, - No może tylko bardziej walecznej. Nie lubię osaczenia, a niestety takie kobiety przyciągam.

 - Mówisz o Izumi?

 - Nie całkiem. Miałem gorsze. – Zaśmiał się Menma.

 - Rozumiem, a jak wyglądały wasze początki?

 - Szybkie. Gdy poznałem Izumi była świeżo po rozwodzie. – Menma parsknął. – Niecałe dwa miesiące później mieszkała już u mnie. Nie miała gdzie się zatrzymać.

 - Wy… Już wcześniej ze sobą spaliście…? Nie musisz odpowiadać.

 - Spaliśmy. Dla żadnego to nie był pierwszy raz, po co czekać, nie? – Wzruszył ramionami.

 - A w przypadku twojego pierwszego razu, ile czekałeś? – Manma się zamyślił. Hinata czuła się strasznie rozmawiając na takie tematy, ale z kimś musiała, a pierwszy napatoczył się Menma.

 - Trzy miesiące.

 - Szybko… - Skrzywiła się.

 - Faceci czują większe zapotrzebowanie. Poza tym, gdybym czekał kolejne dwa miesiące dłużej, to by w ogóle nic nie wyszło, a ja miałbym czego żałować.

 - Bo?

 - Zerwaliśmy.

 Hinata skinęła niepewnie głową i zmieniła temat. Chwilami jednak wracała do tego myślami, taki bieg wydarzeń nie był pociągający. Chciała, aby to Naruto był jej pierwszym mężczyzną, to w jego ramionach chciała zostać rozdziewiczona, ale to nie musiało przecież nastąpić już teraz. Pół godziny później wysoka gorączka ją osłabiła zupełnie. Zasnęła, Menma nie zmierzał jej budzić, ale tak odejść też było głupio. Udał się na górę do pokoju Hanabi.

 - Hej, Hinata zasnęła na dole i ma gorączkę.

 - To może zaniesiesz ją do łóżka? – Zastanowiła się. – Nie wiem, gdzie w domu mamy lekarstwa…

 - Sądzę, że sen jej chwilowo wystarczy.

 - Skoro tak…

 - Przeniosę ją i się zmywam, za pięć godzin mam odprawę.

 - To kupa czasu.

 - Nie mam nic do roboty. – Menma wzruszył ramionami. – Może w sumie skoczę jeszcze do kina.

 - Mam fajne planszówki.

 - Przekonałaś mnie.

 O dwudziestej drugiej bawili się szampańsko w dyskotece. Z początku Sasuke wcale nie chciał tam być, ale wraz z kilkoma drinkami jego zdanie się zmieniało. Naruto udało się również wyciągnąć do klubu Shikamaru wraz z Temari i Rocka Lee - bawili się przednio. Temari nie była zbytnio zafascynowana postacią Sasuke i jego uwaga jakoby nie powinna pić będąc w ciąży, nic do tego nie miała. Lee wyciągał na parkiet masę dziewczyn, co prawda niezbyt urodziwych, ale nie to się liczyło.

 - Hej - do towarzystwa podeszła drobna blondynka. - nie wiedziałam, że cię tu zastanę, Naruś.

 - To była spontaniczna decyzja, bo spotkałem w autobusie kolegę. Poznajcie się. Yukie to jest Sasuke, Sasuke to Yukie. No, a resztę znasz.

 Pomachała reszcie ręka uśmiechając się sztucznie, Temari prychnęła na jej widok i odwróciła wzrok, Shikamaru normalniej się przywitał. Sasuke zlustrował wzrokiem ciało dziewczyny. Kiwnął jej głową w akcie powitania i napił się drinka

 - Jesteś modelem? - Zapytała Yukie.

 - Fotografem. - odpowiedział.

 - Yukie jest modelką. - Powiedział dumnie Naruto.

 - Przestań. - Szturchnęła go Yukie, udając skrępowanie.

 - No co? Może kiedyś będzie ci robił sesję zdjęciową!

 - Nie jesteś za niska na modelkę? - Zapytał Sasuke.

 - Najwyraźniej nie. - mruknęła w odpowiedzi. - Korzystając z okazji, że tu jesteś, kochanie. - Zwróciła się do Naruto. - Zatańczymy?

 - Eeem, no o...

 - Naruto boli noga. - Wtrąciła Temari. - Idź z Sasiem,

 - Jestem chujowym tancerzem.

 - Tym bardziej. Połamcie nogi. – Uśmiechnęła się słodko do Sasuke. Ten lekko zdziwiony tym atakiem, zmrużył na nią oczy.

 - Tak u niej działają ciążowe hormony? – Dopytał, zwracając się do Shikamaru.

 - Nie jestem w ciąży! – Warknęła wreszcie. Sasuke się skrzywił.

 - A ja głuchy!

 - Ale ślepy już tak!

 - Eh… robi się upierdliwie. – jęknął Shikamaru, który zajmował miejsce pomiędzy Sasuke i Temari, więc był w epicentrum tych krzyków.

 - Wolisz bym myślał, ze jesteś po prostu gruba? – Dopytał Sasuke. Kobiecie zapulsowała żyłka znajdująca się na skroni.

 - Myśl sobie co chcesz, ale zamknij mordę jak do mnie mówisz.

 - Taa. – Sasuke przewrócił oczami. – CIĘŻKIE masz życie, Shikamaru.

 - Nawet nie wiesz, stary, jak bardzo się mylisz.

 Taka odpowiedź Shikamaru zadowoliła Temari. Oparła głowę na jego ramieniu i się uśmiechnęła by to wyrazić. Sasuke wniósł oczy do sufitu. Shikamaru ucieszyła taka reakcja Temari, tym bardziej, że chyba nie został poprawnie zrozumiany. Bo związek z taką na swój sposób feministką jest dosłownie LEKKI. Sama sobie szafę przesunie czy wniesie siaty z zakupami.

 - Naruś, obiecuję nie nadwyrężać twojej nogi. – Obiecała Yukie, a Temari wymownie spojrzała na Shikamaru, by się poświęcił i zastąpił Naruto. Zrozumiał o co jej chodziło, ale tylko w połowie.

 - Wybacz Yukie, ale Naruto powinien posiedzieć z nami, a szczególnie z Sasuke, bo ten długo tu nie zabawi. Zgadzasz się Naruto?

 - Taa. Wolałbym posiedzieć.

 - Eh, jak chcesz. – rzuciła Yukie, szczerze niezadowolona z odrzucenia. Oddaliła się bez słowa.

 - Spryciarz. – mruknęła Temari do swojego narzeczonego. – Czego to nie zrobisz by nie tańczyć.

 - Tańczyć?

 - Mój dyplomata. – Dodała, cmokając go w policzek.

 - Czemu twoi znajomi jej nie lubią? - Zapytał Sasuke Naruto, zerkając w bok na Yukie. – Wydawała się w porządku.

 - Jest w porządku, po prostu była kiedyś moją dziewczyną. – Wyjaśnił Naruto. – Temari uznała, że będzie strzec mojej wierności z Hinatą, a skoro ona, to i Shikamaru. – wskazał na kolegę podbródkiem.

 - Upierdliwe.

 - Powiem ci, bo wszyscy są dla niej zbyt mili, bo jest ładna.  – Wtrąciła Temari. – Yukie to dwulicowa, impertynencka szmata.

 - Sorry, ale twoje zdanie mnie nie interesuje, bo pewnie nie jest zbyt obiektywne. – stwierdził Sasuke.

 - Trudno przy niej o obiektywność.

 - Zmieńmy temat. – Zaproponował Naruto. – Shikamaru i Temari biorą ślub… kiedy to miało być?

 - Radzę ci się, chłopie, dobrze zastanowić. – mruknął Sasuke

 - Dla mnie już za późno. – Shikamaru uśmiechnął się w odpowiedzi, dopóki nie napotkał spojrzenia przyszłej żony. – Taa… ślub za trzy lata, Naruto.

 - Za dwa. – Poprawiła go Temari.

 - Za dwa?

 - Tak, kochanie, za dwa. – wycedziła przez zęby, uśmiechając się uroczo. Shikamaru uniósł brwi, będąc nadal zdziwiony tym faktem.

 - A więc za dwa… - Sasuke spojrzał na mężczyznę wzrokiem pełnym politowania. – Pozamiatane, że tak powiem.

 - A macie fotografa? Bo możecie wykorzystać, Sasuke. – Szturchał kolegę w ramię. – Reklamuj się ziomek. – Temari spojrzała niepewnie na mężczyznę, fotograf, owszem, przydałby się, ale nie byle jaki.  Sasiu musi być niezły, bo jakaś marka samochodowa go zatrudniła.

 - Jaka? Multipla? – zadrwiła Temari.

 - Skarb – wtrącił Shikamaru. – Multipla to nie marka samochodowa, a model samochodu marki fiat.

 - Otóż to. – skomentował Sasuke.

 - Mężczyźni. – Burknęła, po czym wstała od stołu.

 - Dokąd to? – Dopytał Shikamaru.

 - Domyśl się.

 Skierowała swoje kroki, które do pewnego momentu były uważnie śledzone przez narzeczonego do łazienki. Shikamaru wtedy na spokojn;ie zagadał do Sasuke, prosząc go o wizytówkę. Jeszcze się nie dzielili organizacją i miał nadzieje, że przypadnie mu najmniej, tylko jedna rzecz albo nic.

 - Myślenie o tym jest upierdliwe.

 - Wasze zamówienia, kochani. – powiedziała wesoło kelnerka dokładając im do stolika litr wódki z pięcioma kieliszkami. – Dobrej zabawy.

 - Oj coś czuję, że tak będzie. – powiedział Naruto przecierając ręce. Sasuke sobie pozwolił jako pierwszy nalać towarzystwu do kieliszków.

 - Dla Lee lepiej nie lej. – Poradził Shikamaru.

 - Jesteś jego matką, by mu tego bronić? – zaśmiał się Sasuke.

 Naruto zamiast poprzeć Shikamaru jedynie się wyszczerzył. Będzie wesoło.

 Około drugiej nad ranem z klubu wyszli Sasuke z Naruto, byli kompletnie zalani. Shikamaru z Temari zmyli się wcześniej biorąc ze sobą uśpionego alkoholem Lee. Mieli nadzieję, że zostawiają samych sobie dwójkę dorosłych i odpowiedzialnych mężczyzn, ale chuja tam. Sasuke i Naruto szli przed siebie lekko się zataczając i śmiejąc z byle czego.

 - Patrz, ja pierdolę!

 - Co? - Zapytał nie rozumiejąc o co chodzi. Sasuke podniósł z chodnika jakiś prosty kawałek gałęzi. - Patyk?

 - Expecto patronus!

 Naruto zaczął się histerycznie śmiać, razem z Sasuke. Mieli w sobie naładowania głupawki i śmieszyło ich absolutnie wszystko.

 - Naruto...

 - No?

 - Dokąd my właściwie idziemy? - Naruto na to pytanie zaczął się śmiać. - Skończ się śmiać, chuju ty. - mruknął, samemu się lekko śmiejąc.

 - Kiedy ja nie wiem.

 - Nie pierdol.

 - Ty byłeś z przodu, to chyba jasne, że prowadziłeś... - Spojrzeli na siebie poważnie. W końcu Sasuke nie wytrzymał i zaczął się śmiać. Naruto również.

 - Jesteś zjebany. Przeczytam rozkład jazdy z przystanku.

 - Ja przeczytam. Posuń się. - Bąknął wyprzedzając go do rozpiski.

 - Przecież jestem posunięty.

 - Naprawdę? Kto cię tak skrzywdził? Kto był na tyle pijany? – Pytał zaśmiany. Otarł aż łezkę z oka.

 - Wiesz co? – Sasuke pokazał środkowy palec. – Wykurwiaj.

 - Poważnie… Spokojnie, Misiaku. Mi możesz powiedzieć. – Złapał go za rękę. –Pomogę ci. Kto cię posunął? – Wraz z zadaniem tego pytania, Naruto zadrżała warga ze śmiechu.

 - Twoja stara. – odpowiedział, a Naruto odrzucił jego dłoń.

 - Odjeb się, ok? Moja matka jest święta!

 Naruto zaśmiał się w sumie z tego określenia, Sasuke też, ale on szybciej skończył to robić i wydzierał się na blondyna. Naruto potem krzyczał na rozpiskę, by literki na niej stanęły w miejscu. W końcu Sasuke go wyręczył. Usiedli na ławce by poczekać kilka minut na autobus do mieszkania Natuto. Sasuke nie pamiętał na jakiej ulicy był jego hotel, więc się u niego zatrzyma. W autokarze zajęli osobne miejsca, gdyż pojazd był pusty. Naruto wyjął z kieszeni telefon i widząc cztery nieodebrane połączenia id Hinaty, natychmiast do niej oddzwonił. Odebrała dopiero w ostatniej chwili.

 - Halo...?

 - Cześć, kochanie. Dzwoniłaś, więc oddzwaniam.

 - Naruto...? Jest w pół do trzeciej...

 - Racja...  To zadzwonię później. - powiedział obojętnie.

 - Nie, czekaj... - Wtrąciła Hinata. - Długo czekałam na odzew. Pora nie ma takiego znaczenia...

 - Mogę ci coś powiedzieć? Bardzo cię kocham. - Wyznał nim w ogóle padła jakaś odpowiedź. - Nigdy nie kochałem tak mocno sercem. Jesteś zajebista, mordo.

 - Co...?

 - Powiedz jej, że ma fajne cycki. - podpowiedział mu Sasuke.

 - I masz fajne cycku. - powiedział, wyciągając do kumpla kciuk w górę.

 - Słucham...?

 - Oczywiście nie tylko. Nogę też masz ekstra.

 - Naruto, czy ty jesteś pijany?

 - Czy jestem? - Parsknął z kpiną. - Jestem. I co z tego?

 - To przeze mnie?

 - Wszystko co robię  jest przez albo dla ciebie. Kocham cię, Hinatko. Dzisiaj trochę mniej, ale mi przejdzie. - Zapewnił.

 - Mam nadzieje...

 - Na ciebie warto czekać. - Hinata uśmiechnęła się na tą wypowiedź. - Choć czasem ci nieźle odjebie, ziom.

 - Dobranoc, Naruto. - Bąknęła. - Kocham cię.

 - Jakby można było inaczej. - Przewrócił oczami. - Pa mordeczko.

 Po rozłączeniu się, Naruto napisał jeszcze do kogoś smsa, ale w obecnym stanie sam nawet nie wiedział czy w ogóle go wysłał. Zresztą jaki sms? Wstał z siedzenia i wysiadł na swoim przystanku. Przeszedł z trudem po schodach w klatce schodowej, a na swoim piętrze źle się poczuł.

 - Naruś, wszystko w porządku? – Zagaił go słodki głosik, dotykając mu ramienia.

 - Zaraz puszczę pawia.

 - Co…? – Ledwo skończyła pytać, a jej buty zostały przemoczone, śmierdzącą i lepką konsystencją. - Ach…

 - Przepraszam.

 - To nic. – Naruto w odpowiedzi się uśmiechnął, ale chwilę później znowu go naciągnęło i zwymiotował. – Kurwa! – Warknęła Yukie już nie słodkim głosem. – Pojebało cię? Czy moje buty wyglądają jak miska?!

 - Nie, ale na ich widok chcę mi się rzygać. – Zaśmiał się, a wtedy został potraktowany solidnym plaskaczem w twarz. Nie utrzymał przez niego równowagi.

 - Prostak. -  podsumowała i wyszła do siebie.

 - Odezwała się… Zakichana Prima Donna… Zrobię jutro obdukcję i oskarżę cię o napaść…! Co ja tu robię… przecież mieszkam z Shikamaru… - stwierdził. Wzruszył ramionami i skierował się do wyjścia z budynku.