ROZDZIAŁ #19

Sasuke leżał wygodnie na wielkim łóżku, pod ciepłą kołdrą i napawał się odczuwaną przyjemnością z przymrużonymi oczami. Po chwili spod kołdry wyłoniła się czarnowłosa, śliczna kobieta. Sasuke otworzył oczy i uśmiechnął się do niej lekko. Kobieta również się uśmiechnęła, oblizała usta i wpiła je w wargi mężczyzny. Całowali się namiętnie, nie szczędząc dotyku swoich ciał. Sasuke naparł ciałem na kobietę, dociskając ją do materaca, następnie pocałował ją kilkoma soczystymi całusami.

- Fajnie było cię poznać, Kin. - mruknął drażniąc oddechem jej szyję.

- I wzajemnie. Może kiedyś to powtórzymy?

- Może. - odparł wstając powoli z łóżka i zaczynając się ubierać. - Ładnie mieszkasz.

- Tak... Chyba tak.. - Wzruszyła ramionami, kładąc się naga, jak była, na brzuchu. - Kim jest Tayuya?

- Co?

- Nazywałeś mnie tak w nocy.

- Naprawdę?

Wypowiedział obojętnie, niespecjalnie go to dziwiło, bo był trochę wypity tej nocy. Gdyby nie okoliczności to Naruto dostałby niezłe wciry za pozostawienie go samego w autobusie. Kin jednak wracała koło czwartej z imprezy i okazała mu szczególne zainteresowanie, które tak milo się skończyło.

- Mhm, a więc?

- To moja dziewczyna. - odpowiedział wzruszając ramionami.

- Masz dziewczynę?

- Bez obaw. Tworzymy wolny związek.

- Musi być naprawdę super laską, skoro, aż tak jej nie zależy na takim przystojniaku. - Sasuke odpowiedział uśmiechem, przysiadł obok niej, wkładając skarpetki. Cieszyła się, że nie spieszył się z założeniem swojej koszulki. - Ja bym nie wypuściła cię nawet do kibla.

- Wróciłem Kin! - Zawołał męski głos z holu.

- O kurwa... - Syknęła Kin i zerwała się szybko z łóżka by dobyć szlafrok.

- Kto to? - Szepnął Sasuke.

- Mój stary... - Skrzywiła się, na co jej nocny kochanek parsknął śmiechem.

- Boisz się rodziców?

- Miałam na myśli męża.

- Słucham? Masz męża?

- Taa. Największy idiota jaki chodził po ziemi. - Skomentowała Kin, zawiązując sobie pas. - Pewnie jak tu wejdzie, to zapyta głupio "co tu się dzieje?"

- Kin, słuchaj, nie chcę kłopotów… - powiedział Sasuke, wkładając szybko bluzkę.

- Spokojnie, domyślam się.

Wtedy to drzwi się otworzyły, a w progu stanął długowłosy blondyn z niebieskimi oczyma. Trochę go wcięło na widok swojej żony w samym, dość skąpym szlafroczku i jakiegoś czarnowłosego faceta. Żaden z nich się nie odezwał, czekając na wybuch tego „wulkanu”.

- Co tu się dzieje? – Zapytał mężczyzna. Kin wzniosła oczy do sufitu, po czym spojrzała na Sasuke.

- Mówiłam? Idiota. – wzruszyła ramionami, a za chwilę zwróciła się do męża. – Wyluzuj Deidara, ten pan już wychodzi.

- Jasne, do widzenia. – powiedział, zmierzając do wyjścia, ale mąż Kin zagrodził mu drogę.

- Nie dasz buziaka na pożegnanie mojej puszczalskiej żonie?

Ta propozycja zmieszała Sasuke. Pierwszy raz był w takiej sytuacji i nie bardzo mu się ona podobała. Nie wiedział co ma odpowiedzieć, co ma uczynić. Spojrzał na Kin, ale ta tylko przewróciła oczami. Zero pomocy.

- Nie wiedziałem, że ma męża. – odparł w końcu, ale to niczego nie załatwiło. Deidara z wściekłością wziął zamach i uderzył go w twarz. Sasuke upadł, odczuwając już limo pod okiem.

- Przestań, do cholery! Pojebało cię czy co?! – Zawołała Kin, kucając przy kochanku, ale Deidara natychmiast pociągnął ją do siebie za ramię.

- A ciebie niby nie?! Mam nadzieję, że chociaż nie zdradzasz mnie z taką cipą, co nie potrafi sama wstać. – przeniósł swoje pogardliwe spojrzenie z Sasuke na Kin. – Ty głupia kurwo.

- Stul się. – Burknęła i chciała wyrwać się z uścisku, kiedy mąż jej to ułatwił, odpychając ją na łóżko. Sasuke wstał już z ziemi i się zbytnio nie angażował w ich sprawy.

- Wypierdalaj. – powiedział Dei do kochanka żony. – masz trzy sekundy. Raz… dwa…

Sasuke nawet przez chwilę się nie zawahał i skierował się wprost do wyjścia. Szkoda mu było Kin, ale nie na tyle, by w jakikolwiek sposób ją bronić. Będąc już na zewnątrz, zaczął dopiero wkładać buty, chyba jasne, że wkładając je w środku wykazałby się skrajnym debilizmem.

- Ej! – Zawołał blondwłosy mężczyzna z balkonu. Sasuke spojrzał do góry. – Łap, śmieciu! – dopowiedział, rzucając czymś w niego.

Sasuke trochę się przestraszył, więc odsunął się od spadającej rzeczy jak najdalej. Dopiero, gdy coś się roztrzaskało na milion kawałeczków, zrozumiał, że rzucanym przedmiotem był jego telefon. Złapał się za głowę i przeklął soczyście, zerknął na górę, ale na balkonie nikogo już nie było.

- Naruto! Hej, obudź się! Obudź się głąbie! – Wołał Shikamaru, potrząsając ciałem przyjaciela jak kukłą. – Wstawaj Naruto!

- Meh… Jutro ci oddam ten długopis…

- Jaki, kurwa, długopis? Naruto… Wstawaj upierdliwcu… Ramen na stole. – powiedział sądząc, że to go obudzi, ale nie. – Naruto, musisz sobie iść..

- Shikamaru, ogarnij salon. – rzuciła Temari.

- Się nie da.

- To się niech uda.

- Nie mogę go dobudzić.

- Jeszcze go nie obudziłeś? – dopytała załamując ręce w geście bezradności. - Rany boskie, Shikamaru, nawet w tak łatwej rzeczy nie mogę cię prosić o pomoc? – Warknęła Temari i weszła do salonu, gdzie na kanapie spał w najlepsze blondyn. ‘- Naruto!! Wstawaj, leniu śmierdzący!!

- Jezu… Głowa mi pęka, ciszej ludzie… - Bąknął odwracając się na drugi bok.

- Sama widzisz. – Shikamaru wzruszył ramionami na co kobieta wzięła ze stołu wazon, wyjęła z niego kwiaty i chlusnęła lodowatą wodą w twarz Naruto.

- Kurwa! – zawołał Naruto spadając z kanapy. – Co jest?

- Zajmiesz się resztą? – zapytała retorycznie Temari. Shikamaru odprowadził ją wzrokiem do kuchni i westchnął ciężko. Ukucnął przed Naruto.

- Stary, lepiej będzie jak sobie pójdziesz.

- Co ona taka nerwowa?

- Jej ojciec zadzwonił godzinę temu, ze jest w okolicy i niedługo wpadnie. – Wyjaśnił Shikamaru. – Zawsze panikuje na jego wizyty. Dlatego lepiej spierdalaj.

- Okej… Tacy z was przyjaciele… wyrzucacie ludzi jeszcze o suchym pysku i pustym żołądku… - Bąknął Naruto posłusznie się ubierając do wyjścia. Shikamaru zapakował do kanapy użyczoną mu kołdrę i się rozglądnął. Uznał, że wszystko jest nawet ogarnięte, więc nie musiał więcej robić. – Ej, a co ja właściwie tutaj robię?

Shikamaru spojrzał na przyjaciela, a uznając, że ten wcale nie robił sobie żartów, opowiedział mu wszystko o wczorajszym dniu. Wiele rzeczy było zastanawiających… Nigdy nie mieszkał z Shikamaru, dlaczego uznał że tak było? Skoro miał wracać z Sasuke, to gdzie ten ciapek się podziewa? No i but. Gdzie go zgubił, w którym miejscu i o jakim czasie? Pełno zagadek.

- Co on tu jeszcze robi?! – Zawołała Temari, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Shikamaru… - Złapała się za swoje zatoki nosowe. – Kochana. Ty moja. Upierdliwościo… o co ja cię przed chwilą prosiłam?

- Eee… - Przełknął ślinę. – Pozbądź się Naruto i ogarnij salon…?

- Którą z tych rzeczy zrobiłeś? – Zapytała naprawdę spokojnym głosem, a takiego bał się najbardziej.

- Ogarnąłem salon.

- A ja już sobie idę. – Dodał od razu Naruto idąc z wolna do drzwi. Wolna, bo chciał usłyszeć co się jeszcze będzie działo.

- TO MA BYĆ OGARNIĘTY SALON?!! JAJA SOBIE ROBISZ?!!

Ten wrzask Temari jednak za bardzo wystraszył Naruto. Dla swojego bezpieczeństwa wybiegł jak najdalej od mieszkania.

Naruto wygrzebał z kieszeni swój telefon i spojrzał na godzinę. Dochodziła ósma trzydzieści, kto normalny o tej porze chce się odwiedzać. Gaara zawsze twierdził, że jego stary to dziwak. Trudno się nie zgodzić. Naruto przystanął na moment w miejscu i powiedział na głos to, co teraz siedziało mu w głowie.

- Lać mi się chcę... - Zaczął się rozglądać. - Jebać, pójdę w krzaki. 

Jak pomyślał tak zrobił, ludzi i policjantów nie było na horyzoncie, więc sobie ulżył na całego, w międzyczasie jedną ręką przeglądając wiadomości w telefonie. Wybrał kontakty i opcję ostatnich połączeń, bo planował zadzwonić do Sasuke, jednakże...

- Oo kurwa... Kurwa! - pisnął nagle, kiedy poczuł, że oblał sobie spodnie moczem. Wziął telefon w zęby i pomógł sobie drugą ręką. 

Po wszystkim odszedł na ławkę i stamtąd spoglądał z niedowierzaniem na telefon i połączenie wychodzące do Hinaty o drugiej dwadzieścia osiem. Starał się przypomnieć, ale ten litr wódki, a potem zero siedem na dwóch... Od jutra nie będzie pił... 

- No dobra, czas się skonfrontować. - powiedział, ale wtedy zadzwonił do niego tata... Odebrał, wykorzystując czas, by kupić sobie w sklepie jakiegoś red bulla. - Co? 

- Naruto. Nie wiem czy te wiadomości, to był jakiś zakład z kolegami czy byłeś wczoraj aż tak pijany, ale wiedz, kolego, że przegiąłeś.

- Eee? A co ja zrobiłem?

- Przegiąłeś. Solidnie.

- Eee? Ale ja nawet nie wiem o co ci się rozchodzi, tato...

- O twoje smsy w nocy. Nie były ani trochę zabawne, dorośnij synu. - Głos Minato z każdym słowem robił się coraz poważniejszy.

- Nie wiem o co chodzi. Nawaliłem się na potęgę. Nic nie pamiętam.

- Nie obchodzi mnie to. Masz szczęście,  że nie wydałem cię przed matką.

- Rany, nie wiem o co chodzi, ale przepraszam. - Bąknął Naruto wyciągając ze sklepowej lodówki napój dla siebie.

- Obyś faktycznie tego pożałował.

Minato rozłączył się bez uprzedniego pożegnania, to się raczej nie zdarzało, więc faktycznie musiał narozrabiać. Stojąc w kolejce do kasy wszedł na wiadomości i otworzył okienko taty. Wybałuszył oczy na widok naprawdę mocnego i swoją drogą dobrego porno, jakie mu wysłał. Ale ono samo na pewno nie wkurwjło Minato tak, jak treść smsów. Naruto z zażenowaniem czytał jak kazał własnemu ojcu się onanizować zamiast uprawiać seksu z matką oraz w porę wyciągać, bo są za starzy na dziecko. Lub, bo mama znowu poroni. I pisząc to niemal wszędzie dowalał "XD"...

- To wszystko? - Dopytała ekspedientka..

- Tak... - Wyjął z kieszeni trochę drobnych i zapłacił. - Reszty nie trzeba.

- W porządku, bardzo dziękuję. Życzę miłego dnia.

- Oby, kurwa, oby...

Bąknął Naruto pod nosem i wyszedł ze sklepu. Szedł prosto do domu, czytając dalej "kocham cie" no wreszcie napisał mu coś miłego! Chociaż chwila... "przekaz to mamie", jednak nie.

Natychmiast zadzwonił na numer Minato, ale okazało się, że telefon był wyłączony. Ale i tak popróbował jeszcze kilka razy. Co do Hinaty, to cała jego pewność siebie uleciała po telefonie ojca. Sam nie wiedział, co mógł jej za głupoty nagadać, tym bardziej po ostatniej sprzeczce. Nie miał na to teraz siły. Odpił spore hausty red bulla i schował telefon do kieszeni. Byle do domu, byle do łóżka i byle udało się zasnąć.

Hinata leżała w łóżku drżąc pod kołdrą z zimna. W pokoju była również Sakura wraz z Tenten i dotrzymywały jej towarzystwa, gawędząc z nią o codzienności w pracy. Hinata bezustannie zerkała na telefon, oczekując wiadomości od Naruto. Sakura spojrzała na przyjaciółkę.

- Czekasz na telefon od Naruto? – siedziała obok niej na łóżku, więc potarła jej ramię. – Daj mu trochę luzu. To facet. Swoje musi wyszaleć.

- Daję mu więcej luzu niż sam tego chce. – Westchnęła Hinata. – Ale nie ważne. Chcę go tylko usłyszeć.

- Sama do niego zadzwoń. – Poradziła Tenten. – Przy okazji pomożesz mu znaleźć komórkę.

- Nie! – Zawołała Sakura i przedwcześnie wzięła telefon przyjaciółki do ręki. – To zły pomysł. Kobieta powinna być dumna.

- Gadasz od rzeczy. – Westchnęła Tenten. – Nie masz nawet faceta, a chcesz dawać rady.

- Ty też nie masz. – Bąknęła Sakura, a po chwil parsknęła śmiechem. – Przypomniały mi się czasy jak rozmawiałyśmy o naszych przyszłych księciach z bajki

- Po pierwsze: mówi się książętach. – Poprawiła ją Hinata, a Tenten parsknęła na widok miny Sakury. – A po drugie: Nawet mi nie przypominaj. – Hinata zakryła z zażenowania twarz poduszką. – To było takie…

- Urocze. – Mruknęła Tenten. – I nierealne.

- Dokładnie. – Przyznała Sakura. – Gdzie ten mój przystojniak mający forsy jak lodu i chodzący ze mną na zakupy?

- A gdzie mój tajemniczy, nieokrzesany mężczyzna? – Zapytała Tenten. Obie spojrzały na Hinatę uśmiechając się szeroko.

- Ta, śmiejcie się głupio. Naruto jest sto razy lepszy.

- Oj, no wysoko po prostu mierzyłaś. – Zaśmiała się Sakura. – Oczytany, inteligentny, dojrzały… - Nie wytrzymała o kolejny raz parsknęła śmiechem. Hinata rzuciła w nią poduszką.

- Głupia.

Po chwili po pomieszczeniu rozniósł się dźwięk telefonu w dłoni Sakury. Spojrzała na wyświetlacz i z uśmiechem pokazała Hinacie połączenie od Naruto, która momentalnie się ożywiła. Tenten i Sakura posłały sobie porozumiewawcze spojrzenia i pożegnały się z Hinatą. Obie miały jeszcze plany na wieczór.

Hinata przeczesała palcami włosy, choć Naruto i tak nie zobaczy jak się prezentuje jej aparycja. Po chwili odebrała telefon i odchrząknęła flegmę gnieżdżącą się w jej ustach.

- Słucham?

- Cześć. - przywitał się Naruto dziwnym, niepewnym głosem.

- No hej mordeczko. - mruknęła lekko..

- Eee... Dobrze się dodzwoniłem...? - Zapytał sam siebie, sprawdzając swój wyświetlacz.

- Jak kac?

- Nadal umieram. – odrzekł po chwili, a po kolejnej zaczął się tłumaczyć. – Nie pamiętam, że do ciebie dzwoniłem. Przepraszam za wszystko, nie mówiłem poważnie.

- Co?

- Dobra, nie pamiętam co mówiłem, ale na bank żartowałem.

- Przypomnieć ci? – Zapytała, uśmiechając się do siebie. Naruto przejechał sobie ręką po twarzy i wydał z siebie westchnięcie. – Mówiłeś, że mnie kochasz, nikogo przedtem nie kochałeś tak mocno i że warto na mnie czekać.

- Hm? To wszystko? – Zdziwił się.

- Według ciebie mam fajne cycki i nogę.

- Nogę? Tylko jedną? – Zapytał już w lepszym nastroju. – Którą?

- Nie wiem, mordko.

- Dlaczego mnie tak nazywasz? Czuję się dziwnie…

- Sam zacząłeś mówiąc do mnie mordo, mordeczko lub ziomeczku. – wypomniała roześmiana Hinata.

- Dobra. Niech ci będzie, mordo… Nie, nie potrafię tak. – jęknął Naruto. – Jesteś moją dziewczyną, moim kochaniem. Wróćmy do poprzedniej wersji.

- Nie chcesz bym była twoim ziomeczkiem?

- Nie bardzo. – mruknął Naruto. – Nie całuję się z ziomkami.

- W takim razie wygrałeś. – odrzekła Hinata. - A nadal podtrzymujesz, że twoje wczorajsze słowa były żartem?

- Nie. Znaczy może tylko to o nodze. Bo lubię obie. – Przyznał bez chwili zastanowienia. - W każdym razie cieszę się, że chociaż u ciebie nie narozrabiałem.

- Dlaczego? Co się stało?

Naruto rzecz jasna opowiedział jej o wszystkim, będąc dla siebie bardzo surowy. Lubił to, że może jej się ze wszystkiego wyżalić, a to wyżalanie traktowała odpowiednio poważnie. Nie to co Gaara, czy ktokolwiek inny. Porady też by mu nie dali, a Hinata wręcz kazała mu pojechać do domu i osobiście przeprosić tatę.

- Chyba masz rację.

- Nie chyba, tylko na pewno. To twój tata ma rację. Przegiąłeś.

- Przecież wiem. Nie męcz mnie.

- Przepraszam… - powiedziała po chwili. – Nie chciałam cię krytykować jeszcze bardziej.

- Ok. Ochrzan od ciebie to i tak, jak uderzenie piórkiem. – mruknął Naruto. – Nasze dzieci, będą miały przy tobie bezstresowe dzieciństwo.

- Przekonamy się.

- Zakładamy się? Jak wygram to kupujesz mi samochód! – Zaśmiali się oboje.

- A jak ja, to ty mi kupujesz.

- A masz prawo jazdy w ogóle?

- Specjalnie je na tę okazję zrobię.

- Ożesz ty. - Wyszczerzył się Naruto

- Chcę mieć z tobą dzieci, wiesz? – Zaczęła Hinata. Jej rozmówca również uśmiechnął się do telefonu i wiedziała o tym, ponieważ cisza w jakiej byli była bardzo przyjemna. – Strasznie mi zimno.

- Ubierz się cieplej. W ogóle jak się czujesz?

- Źle… Wczoraj odwiedził mnie twój brat.

- Menma…? – Dopytał po chwili. Hinata przytaknęła. – Po co?

Naruto niezbyt podobała się ta wiadomość i ogólnie to jego przyssanie do Hinaty. O nic go nie oskarżał, ale nie chciałby nigdy usłyszeć od Hinaty, że mógłby być choć trochę podobny do brata.

Tenten skończyła pracę późnym wieczorem, na szczęście dzisiaj była swoim motocyklem, więc droga do domu była jej niestraszna a przy okazji też bardzo szybka, ponieważ cała trasa zajęła jej niecały kwadrans. Dobrze, bo praca dała dzisiejszego dnia jej w kość. Po zaparkowaniu poszła wzdłuż chodnika do swojego bloku, otwierając buzię do maksimum w ziewnięciu.

- Cześć mała, zmęczona? - Przywitał się mężczyzna leżący na publicznej ławeczce. Gdy wstał i zrzucił z głowy kaptur rozpoznała jegomościa.

- Ach, cześć Kankurou.

- Miło mi, że pamiętasz jak się nazywam. - Zarumieniła się przez sposób w jaki to powiedział. Po chwili telefon w jej kieszeni zaczął wibrować. - Pogadamy sobie u ciebie?

- Co? A o czym? - Wyjęła telefon.

- Chciałbym cię poznać. - Tenten szybko uniosła głowę, by spojrzeć Kankurou w oczy. - Nie jestem zboczony, po prostu cię chyba lubię.

- Chyba?

- Ta. Może to coś więcej... - Wzruszył ramionami. - Nie chcę stracić okazji i wpraszam się na kawę. Mogę?

Tenten zerknęła na wyświetlacz swojego telefonu. Długi czas się zastanawiała nad odebraniem, jednak koniec końców odrzuciła połączenie od Nejiego i zaprosiła Kankurou do mieszkania.

W mieszkaniu nie było idealnego porządku. Rzeczy były trochę porozrzucane, a winny temu sierściuch dostojnym krokiem przechodził przez przedpokój.

- Przepraszam. Nie spodziewałam się gości... Ani takiego bałaganu.

- Nie przejmuj się. - Powiedział zaczynając się rozbierać z zimowego odzienia. - Nie wiedziałem, że masz kota.

- Nie mam... To kot sąsiadów, oni są na feriach.

- Rozumiem. - Mruknął. - ładne mieszkanie. Duże, jak na jedną osobę.

- Miałam tu z kimś zamieszkać, ale nie wyszło. - Tenten wzruszyła ramionami.

- Z mężczyzną? - Dopytał. - Tak, robię się zazdrosny. - Dziewczyna z uśmiechem przewróciła oczami.

- Z mężczyzną. Z młodszym bratem.

- Dobrze. Wybrnęłaś.

- Hura. – mruknęła bez większych emocji.

Kankurou się uśmiechnął, odbierając Tenten jako strasznie uroczą dziewczynę. Nachylił się do niej, przymykając lekko oczy,. To było takie nagłe i szybkie, że kobieta nijak nie zareagowała. Zlepiła z nim wargi w czułym pocałunku, ale nie trwał on dłużej niż trzy sekundy, bowiem odsunęła twarz do tyłu.

- Co robisz?

- Całuję cię. Coś nie tak?

- Chciałeś gadać... - Powiedziała z zasady. Chciała być porządna, choć pocałunek jej się podobał. Kankurou zaśmiał się szczerze i w jakiś taki sympatyczny sposób, po czym posłusznie się oddalił o krok.

- W porządku. Będziemy gadać.

- Z drugiej strony... - wtrąciła się Tenten. - Nie jestem zbyt ciekawą osobą...

- Fajnie. Lubię takie zwyczajne.

Mówiąc to ujął dłoń kobiety i pogładził kciukiem. Spojrzenie jakim ją obdarzył sprawiło, że w Tenten coś pękło. W jednej chwili rzuciła się w objęcia Kankurou i zaczęła go całować, co było odwzajemnione. Zgiął kolana, by podnieść kobietę i usadzić ją na szafce, w której trzymała buty. Nie przerywając pieszczot Kankurou zdjął z siebie bluzę. Atmosfera bardzo szybko zrobiła się gorąca. Koszulę zdjął z siebie w sekundę. Bardzo polubił jej dotyk, taki ostrożny i chętny. Po tej grze wstępnej przenieśli się do sypialni…

Następnego dnia rano mężczyzna wstał pierwszy i poszperał z głodu w lodówce. Nie umiał jednak gotować, nawet jego własnoręcznie przyrządzone kanapki zostały okrutnie wyśmiane przez starszą siostrę. Liczył, że znajdzie jakiś jogurt, ale nic z tego. Wziął więc warzywo typu por i się nakarmił. Co do karmienia, w kuchni kot też się zajadał, zerkając na Kankurou.

- Ty masz w tej karmie chociaż mięso…

Gdy zjadł wyszedł do przedpokoju i zebrał z podłogi bluzę, koszulkę Tenten i własną. Wrócił do sypialni i zaczął wkładać skarpetki, spodnie już miał na sobie, ale pasek był odpięty. Gdy się z nim mocował, słyszał wibracje, rozglądnął się, odnajdując urządzenie na podłodze. Podniósł je i położył na półce.

- Tenten, hej. - Zawołał Kankurou, szturchając dziewczynę w ramię. - Obudź się, słyszysz?

- Jeeezu... - Stęknęła wciąż mając zamknięte oczy. - Odwal się.

- Telefon ci dzwoni. Podpisany jako Neji.

Tenten otworzyła oczy na dźwięk zlepku literek tego imienia. Niedaleko półki, na której leżało urządzenie stał Kankurou. Miał na sobie jedynie spodnie, a widok jego mięśni bynajmniej jej nie raził. Cieszyła się, że go widzi – miło jest zobaczyć mężczyznę o poranku.

- Później oddzwonię. - Mruknęła, podnosząc się do siadu. W tym też momencie dźwięk ucichł. - Chcesz coś zjeść?

- Nie. Pośpij sobie, dziś sobota.

- Spieszysz się gdzieś? - Zapytała, gdy założył koszulkę.

- Za dwadzieścia minut powinienem być w pracy. Ja dziś niestety pracuję.

- Nic nie mówiłeś! Gdybym wiedziała to... Pewnie jesteś padnięty po tej nocy... - Kankurou uśmiechnął się lekko i podrapał za uchem łaszącego się przy nim kota. Zwierzakowi podobał się samczy zapach jakim mężczyzna emanował.

- Wierz mi, nie miałbym nic przeciwko – powiedział, puszczając do niej oko. - Ale zasnęłaś nim doszło co do czego.

- Zasnęłam...? -Zapytała z niedowierzaniem. - O rany... Zasnęłam…

- Dobra, zmywam się. - powiedział Kankurou patrząc na zegarek na ręce.

- Oczywiście… - Burknęła Tenten. – Miłej pracy. – Dodała zjadliwie.

- Dzięki.

Chyba tą całą zjadliwość w głosie słyszała tylko ona. Albo Kankurou jest zwyczajnie cymbałem. I tak nim jest, wychodząc od tak z domu i to tylko dlatego, że się z nim nie przespała. Po usłyszeniu, jak zatrzaskują się drzwi frontowe odczekała chwilę i zawarczała z frustracji. Nawet, gdyby to miała być jednonocna przygoda, to jedyne czego by żałowała to zaśnięcia w takim momencie. Komu się to zdarza…? Nikomu, tylko Tenten. Po chwili znowu zadzwonił telefon. Sakura. Z braku laku odebrała

- Cześć Saci…

- Tenten! Kochanie! Szykuj się, załatwiłam nam podwójną randkę! – Zawołała w pełni emocjonalnie. Tenten drgnęła żyłka na skroni. Starała się powstrzymać, jednak nie dała rady i odpowiedziała. Może ciut za głośno.

- Daj ty mi już spokój z facetami!

Na wykładach profesora Akasuny, Naruto wgapiał się w brudne framugi okien nawet nie starając się udawać, że słucha. Tego dnia w ogóle nie miał zapału do nauki. Prawie nigdy go nie ma, ale dzisiaj wyjątkowo się zjawił. Spojrzał na swój zeszyt, w którym tworzył rozmaite fonty z własnym imieniem lub nazwiskiem. Zrobiłby z tego graffiti na ścianie, ale nie ma własnej ściany. Gaara, który siedział obok pisał notatki, jak zawsze pilnie. Jednak im bliżej było końca nauki, tym bardziej przestawało mu się chcieć. W dodatku jego magisterka to porażka, a promotorka zbytnio mu nie pomagała.

- Jesteś zbyt głupi, by sobie poradzić.

- Przymknij się. – Bąknął cicho Gaara, zwracając na siebie uwagę przyjaciela.

- Co?

- Powiedziałem byś się przymknął.

- Ziomek, ja nic nie mówię. – Naburmuszył się Naruto. Gaara spojrzał na niego, nie do końca mu wierząc. – O! – zawołał Naruto, a cała grupa wraz z wykładowcą na niego spojrzała.

- Coś nie tak, panie Uzumaki? – Zapytał profesor.

- Nie, nie… Zaskoczyła mnie zajebistość zajęć…

- Po czterech godzinach?

- Mam spóźniony zapłon profesorze. – mruknął Naruto, na co Akasuna tylko wzniósł oczy do góry i kontynuował. – Gaara miałem ci przekazać, że siostra profesora za tobą płaczę i on chcę byś z nią pogadał.

- E?

- Siostra Akasuny to ta lafirynda. Idźmy do niej. Skrzywdźmy ją bardziej. - Odezwał się głos w głowie Gaary. Mężczyzna odrzucił z ręki długopis, by przycisnąć sobie dłonie do bolejącej głowy.

- Ej, stary, co jest?

- Nic… W porządku…

- Na pewno? – Dopytał Naruto.

- Taa. Odwal się. – Odburknął.

- Jak chcesz… Jutro w południe i tak wyjeżdżam…

- Gdzie? – Zainteresował się Gaara.

- Do rodziców. Przejebałem sobie u ojca i powinienem go przeprosić. – jęknął, czekając na zainteresowanie. – Nie zapytasz co zrobiłem?

- Moje relacje ze starym są gorsze, a właściwie to wręcz ich nie ma. Nic co zrobiłeś mnie nie przebije.

- To nie zawody… Ostatnio odwiedził Temari… o dziewiątej rano. – Naruto popukał się wymownie w czoło.

- Zawsze był niczym hiszpańska inkwizycja. – Gaara przewrócił oczami. – A siorka mu usługuje jak niewolnica, bo pragnie pochwały. Chwilami jest taka żałosna. – wycedził przez zęby.

- Mimo wszystko, zazdrościsz jej. – Zauważył rozmówca, a brak odpowiedzi to potwierdzał. – Jak zobaczę Sam, to ją od ciebie pozdrowię. – Gaara wzruszył ramionami.

- Zerwaliśmy. I lepiej nie mów do niej Sam…

Naruto uniósł do góry brew w zdziwieniu, jednak na wyjaśnienia najwyraźniej nie zasłużył. Gaara od razu po skończonych zajęciach pogadał z profesorem. Ten zaproponował mu podwózkę, ponieważ na dziś już skończył pracę, a jeśli Gaara szybciej załatwi sprawę z Matsuri tym lepiej będzie dla jego samego. Naruto musiał, więc wrócić do domu w samotności. Akasuna kierując się ze słuchaczem do samochodu rozmawiał z nim o siostrze.

- Nie chodzi mi o to byś do niej wrócił, jak nie chcesz. – Sasori wzruszył ramionami – Po prostu się z nią spotkaj i powiedz co ci w niej nie pasowało.

- Nie o to chodzi. Matsuri była w porządku, po prostu… - Zaczął Gaara. - Zasługuje na lepszego.

- To nie przejdzie. Powiedz jej, że jest zbyt niedojrzała i kiepska z geografii.

- Nawet nie wiem, czy faktycznie jest z niej do kitu.

- Jest.

- Panie Akasuna! – Zawołała jakaś dziewczyna. Gaara ją znał, bo kto nie znał, zadawała się z profesorem. – Mógłby mi pan wyjaśnić jedną rzecz? – Zaczęła przewracać strony w notatniku.

- Na dzisiaj skończyłem pracę. – stwierdził, wyjmując z kieszeni kluczyki samochodowe. Hotaru jednak złapała go za nadgarstek, uniemożliwiając wszystko inne.

- Błagam, to ważne! – powiedziała piskliwie. Sasori westchnął ciężko.

- Zgoda.

 - Jaka zgoda, misiu? - Zawołał mężczyzna za nim, bardzo gejowskim tonem. Wyrwał rękę Saso z jej uścisku. – On jest mój, kumasz czaczę?! – kontynuował nie szczędząc nawet ruchów. Sasori złapał się gniewnie za zatoki. – Dlatego wywalaj szmato. Yhyy.

 Hotaru istotnie przestraszyła się dużego, barczystego faceta z wyżelowanymi włosami. Zapominając o całej sprawie zaczęła się w pośpiechu oddalać. Gaara odprowadził ją wzrokiem, a potem przeniósł wzrok na Sasoriego, zastanawiając się czy jest homo. Profesor zrobił krok dalej.

 - Zaczekaj…! – następnie odepchnął od siebie Hidana. – To była moja uczennica, imbecylu!

 - Nie musiała cię dotykać. –wzruszył ramionami.

 - No nie, ja mam dość. – Warknął do siebie wyciągając z kieszeni telefon i natychmiast wykonując połączenie. – Hej, Pakura. Słuchaj, wiem, że zjebałem, rozumiem, że jesteś zła. ale nie wytrzymam przy tym debilu. Odwołaj go albo ze sobą zerwijmy, bo ja tego, kurwa nie zniosę. – Warknął do telefonu.

 - Kumpelka prosiła bym jej faceta pilnował, bo ją po pijaku zdradził. – Wyjaśnił Hidan Gaarze, korzystając z chwili czasu.

 - Acha.

 - Tak. Chcę tego, skoro to oznacza, że przestałaś mi całkiem ufać. Taki związek nie ma sensu. Bywaj! – Warknął, kolejny raz i zwrócił się do Gaary. – Wsiadaj. Jedziemy.

 - Ej. Podwieziecie mnie?

 - Wypierdalaj, pajacu.

 Po ostatecznym na te chwilę warknięciu, wsiadł do swojego samochodu. Gaara wszedł po stronie pasażera i ruszyli, w napiętej, milczącej atmosferze, której Gaara nie odważył się przerwać.

 Naruto już o dwudziestej pierwszej udało się przybyć do swojego rodzinnego domu. Niemniej kilka rzeczy go zaskoczyło. Na przykład to, że rodziców nie było w domu, a samochód stał w garażu. Na szczęście wiedział, gdzie zawsze jest schowany zapasowy klucz. Tym sposobem wszedł do domu, a słyszał jedynie… nie no, nic nie słyszał. Ściągnął buty, plecak i kurtkę, którą powiesił na wieszaku, wziął z powrotem plecak i ruszył na górę do pokoju rodziców. Zapukawszy uprzednio, otworzył drzwi, ale nikogo tam nie było. Dziwne, może gdzieś wyszli? – z tym pytaniem w głowie, udał się beztrosko do swojego pokoju, gdzie w chwili, gdy przeszedł przez próg, zaczął go obszczekiwać pies.

 - Rany boskie! Nie strasz mnie, ty bestio! – Bąknął Naruto, siadając na łóżku obok zwierzaka. – Co jest, Kurama? Nie poznałeś mnie? – Zaśmiał się, czochrając mu sierść. – Starzejesz się.

 Kurama w odpowiedzi prychnął i ułożył swój pysk na kolanach Naruto. Blondyn z zadowoleniem zaczął gładzić tego pieszczocha. Przybliżył do siebie torbę, z której wyjął słuchawki. Podłączył je do swojego telefonu i odpalił na nich jakąś swoją playlistę, ale wyciszył głośność tak, że kiedy rodzice wrócą to i tak ich powinien usłyszeć.

 Po dwóch godzinach, gdy na dole drzwi zostały otworzone, a Kurama poderwał się lekko w górę, to Naruto spał w najlepsze w niezbyt normalnej pozycji. Kurama zszedł z łóżka, ale nie po toby przywitać się z gośćmi głosy i zapachy się zgadzały, więc to żaden wróg. Używając swojego łebka po prostu zamknął drzwi, by głosy z dołu ucichły, następnie z powrotem ułożył się przy swoim ulubionym właścicielu.

 Na dole, kiedy Minato otwierał drzwi trochę się zaniepokoił, że były one otwarte. Niemniej na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się być normalne. Nie chciał niepokoić Kushiny, a tym samym ich gości. Rozbierali się z butów i kurtek po wieczornym wspólnym wyjściu na kolację. Nawaki spał w objęciach Dana, a Tsunade na nich spojrzała ciepło.

 - Trzeba go położyć do łóżka.

 - A może połóżcie go do łóżka Naruto? My jeszcze możemy posiedzieć.

 - Jeśli wygonicie stamtąd to psisko. – Bąknęła Tsunade. – Wiecie, że Nawaki się go boi.

 - Tsunade, nie przesadzaj. Wiesz, że strach naszego syna jest trochę irracjonalny. – mruknął Dan z uśmiechem.

 - Kushina. – zawołał żonę Minato i pociągnął ją kilka kroków. – Zamykałaś za sobą drzwi? – kobieta zmrużyła na niego oczy.

 - Znowu się czepiasz? – Burknęła. – Tak, zamknęłam je na sto dwa procent.

 - Wybacz, skarbie, ale kiedy otwierałem drzwi były one otwarte… - powiedział, wieszając kurtkę na wieszaku. Wtedy dostrzegł ubranie, którego wcześniej nie było, ale należało do… zauważył też nowe buty

 - To niemożliwe. Na pewno je zamykałam… Aleś mnie teraz zdenerwował.

 - Spokojnie, chyba już znam odpowiedź. Uśmiechnął się Minato, a ona spojrzała na niego ciekawa wyjaśnień. Zdjął z wieszaka kurtkę syna. – Wcześniej tu tego nie było, wiesz do kogo należy?

 - Do Naruto… O mój Boże! – Zawołała z coraz szerszym uśmiechem. – On tu jest?

 - Tak sądzę. Pójdź zobacz w jego pokoju, a ja się zajmę szwagierką. – mruknął odwieszając z powrotem kurtkę. Kushina pocałowała męża w usta i pobiegła na górę.

 - Gdzie ona znowu poszła? – zapytała Tsunade, gdy Minato pojawił się w salonie.

 - Cóż, wydaje nam się, że Kurama ma gościa.

 Kushina otworzyła drzwi pokoju Naruto i tak, zobaczyła w nim syna. Kurama obudził się na jej wejście i z jej właśnie widoku nie był zadowolony. W momencie gdy się zbliżała wolał unieść pysk z brzucha Naruto i oddalić się do tyłu. Nie dostrzegł jednak odległości i z piskiem wypadł poza łóżko. Kushina nie przejęła się nim i usiadła na łóżku. Wyjęła mu z uszu słuchawki i zaczęła potrząsać.

 - Naruto, żabciu, obudź się, kochanie.

 - Spierdalaj… - Bąknął przez sen.

 - ŻE CO?!! JAK TY SIĘ DO MATKI ZWRACASZ, GÓWNIARZU?!!

 - Co? Co jest? – obudził się, wyrwany z objęć morfeusza. – Mamo…? – przestraszył się na widok jej spojrzenia. Kobieta uśmiechnęła się diabolicznie.

 - Teraz mamo, co? Nie ważne ile masz lat, smarkaczu… - Kobieta strzeliła kośćmi w zaciśniętych pięściach. - ZARAZ CI URZĄDZĘ KRÓLEWSKIE LANIE!!

 - No co ty, mamo…! AŁAA! MAMO! MAMO, DAJ SPOKÓJ, PRZEPRASZAM!! AŁAA!

 Minato, jak i wszyscy na dole, z wyjątkiem śpiącego Nawakiego, słyszeli każdy wrzask dochodzący z góry. Gospodarz zakrył oczy będąc zawstydzony sytuacją. Sam wolał się nie wtrącać, bo jeszcze jemu by się oberwało. Słownie lub fizycznie. Kilka sekund później z góry zszedł Kurama i usiadł obok stojącego mężczyzny. Kushina nawet w takim dużym psie, jak Kurama, wzbudza przerażenie. Co za kobieta.

 - Hm? Czy ja słyszę Naruto? – Zapytał rozbawiony Dan, chcąc rozluźnić atmosferę.

 - W istocie. – Przytaknął Minato.

 - Kushina zawsze jest taka nerwowa? – Zapytała Tsunade, wywołując w szwagrze jedynie nerwowy uśmiech i zakłopotane drapanie się w tył głowy. – Może powinnam przepisać jej tabletki na uspokojenie?

 - Nie sądzę by to było konieczne… Idą. – Zakomunikował, widząc swoją wesołą żonę i idącego za nią ze spuszczoną głową poobijanego syna. Minato westchnął na jego widok.

 - Patrzcie, kto przyjechał z wizytą? – mruknęła Kushina ściskając ramię męża. – Przywitaj się z ciocią i wujkiem!

 - Cześć. – Bąknął Naruto. Nie spodziewał się tak brutalnego powitania. W dodatku gości, chociaż, gdyby nie oni mogło się skończyć gorzej.

 - Witaj Naruto. – Przywitał się Dan. – Hm, co ci się stało? – Zapytał rozbawiony. Naruto spojrzał krzywo na mamę, która się do niego uśmiechnęła. Zerknął też na jej dłoń ściśniętą w pięść tak mocno, że aż drżała. Przełknął ślinę.

 - Jestem po prostu niedobrym synem i sobie zasłużyłem. Mam nadzieję, że to mnie czegoś nauczy. – Powiedział formułkę z głowy. Dan zachichotał cicho.

 - Macie teraz wolne? – Zapytała Tsunade.

 - Tak, ciociu. Mamy wolne weekendy. – odpowiedział sarkastycznie. - Jutro po południu już wracam.

 - Tak szybko? – Zapytała Kushina. – Zostań do niedzieli chociaż.

 - Chciałem, mamuś, ale nie było już biletów.

 - Tata cię odwiezie. – Zadecydowała za męża. Minato trochę się zdziwił, ale skinął głową. Dla Naruto taki mózg jak tata, był nierozwiązalną zagadką.

 - Nie chce wam przeszkadzać.

 - Po co przyjechałeś, skoro nie chcesz siedzieć z rodzicami? – Zapytała Tsunade. Naruto zerknął skrępowany na ojca i odpowiedział.

 - Muszę pogadać z tatą,,,

 - Co? A o czym? I czemu nie ze mną? – Burknęła Kushina.

 - Kushina. – Upomniał Minato. – Nie naciskaj go.

 - No dobrze. - Bąknęła Kushina. - Naruto, weź Nawakiego do swojego pokoju. Zamknij drzwi, żeby Kurama tam nie wszedł i zejdź do nas.

 - Czemu mam zamykać drzwi przed Kuramą?

- Nawaki się go trochę boi. - Wytłumaczył Dan, na co Naruto parsknął śmiechem.

- Serio? Kuramy? O rany.

- Ty za malucha bałeś się żab. - Bąknęła Tsunade, wybraniając syna przed dalszym kpieniem.

- Przez twojego byłego faceta, ciociu, pokochałem te zwierzątka tak mocno, że noszę na sobie majtki z ich wzorkami.

- Poważnie? - Zaśmiał się Dan. – Jiraiya chyba przesadził, wszczepiając w tobie miłość do tych stworzonek.

- Jiraiya zawsze miał obsesje na punkcie żab czy ropuch. – Tsunade przewróciła oczami.

- Często to powtarza na wykładach, i że związał się ze swoją eks poprzez podobieństwo. – powiedział szczerząc się wesoło. Tsunade drgnęła żyłka na skroni i w momencie przywaliła siostrzeńcowi w głowę. – Ała… Ja tylko powtarzam, co usłyszałem.

- Lepiej naucz się milczeć…

- Szkoda, że ze…

- Naruto. – Upomniał go Minato, domyślając się co chciał powiedzieć. W obecności Dana byłoby to bardzo nietaktowne. – Miałeś zabrać Nawakiego do swojego pokoju.

- Już, już. – Rozmasował sobie głowę i podszedł do swojego młodszego, śpiącego, kuzyna. – Chodź tu pierdoło. – Chłopak miał osiem lat i podniesienie go nie było problemem. – Tato, czy…?

- Możemy porozmawiać przecież w samochodzie, jak cię będę odwoził. Pasuje?

Naruto skinął lekko głową, właściwie to ciężko mu było patrzeć na rodzica, będąc tak zawstydzonym. Ruszył więc na górę z Nawakim na rękach, a Kurama zaczął człapać za nimi. Kushina razem z Minato usiedli na rogówce, zaczynając zajmować się gośćmi. Minato przynajmniej miał taki zamiar, jego żona zastanawiała się nad czymś innym.

- Ciekawe o czym Naruto chce z tobą rozmawiać? –Przerwała Kushina mężowi w połowie zdania dotyczącego dyskusji z Danem na tematy polityczne kraju. Minato spojrzał na nią dziwnie.

- Kochanie, rozmawiamy…

- Skręca mnie z ciekawości. – stwierdziła naburmuszona, a jej mąż westchnął ciężko łapiąc się za zatoki. Dan się zaśmiał z niego. – No dobra… Też mi trochę szkoda, że wam nie wyszło z Jiraiyą. – Zwróciła się do siostry.

- Kushina! – Zawołał rozzłoszczony Minato. – To było nie na miejscu!

- E tam, nie przejmuj się Minato. – uśmiechnął się Dan. – Nasz teść co spotkanie mówi to Tsunade. Przywykłem. Z legendarnym Jiraiyą nie wygram.

 - Nawet po prawie trzydziestu latach od zerwania, wszyscy go żałują… - Burknęła małżonka.

 - Nie przejmuj się, wujku. – Naruto trzymał tym razem na rękach Kuramę, to psisko było strasznie ciężkie. – Jiraiya jest super, ale bardziej lubię Nawakiego.... I Nagato.

 - Co prawda, to prawda. – mruknęła Kushina. –Przy Jiraiyi bym się nie doczekała siostrzeńców.

 Minato uśmiechnął się lekko do żony. Cieszył się, że oboje z Naruto się jakoś zrehabilitowali. Sam bardziej lubił Jiraiyę, mimo wszystko, a dlatego, że umiał trzymać język za zębami, to teraz nie musiał wymyślać Danowi, pocieszających komplementów. Zresztą sam nigdy nie zdobył poważania u Tobiramy i jakoś z tym żył.

 Kolejnego dnia każdy z domowników, pogrywał ping-ponga którego wcześniej Naruto wyciągnął z Nawakim z piwnicy. Chłopiec lubił spędzać czas z kuzynem, dlatego cieszył się na jego przyjazd. Nie wiedział jak starszy kuzyn to robi, że przyciąga do zabawy nawet dorosłych – on zawsze bawi się sam. Może to też wina stosunku rodziców? Dan i Tsunade bardzo kochają Nawakiego, ale to pracoholicy, natomiast Minato i Kushina… Nawaki spojrzał na Naruto i szturchnął go w ramię, by ten się nachylił i szepnął mu do ucha.

 - Twoi rodzice są fajni. – Mężczyzna spojrzał na kuzyna zdziwiony tym nagłym wyznaniem, ale się koniec końców wyszczerzył. Poczochrał mu włosy.

 - Beze mnie by tacy nie byli.

 Po chwili zabawa została przerwana. Trzeba było coś zjeść, a nawet nie zrobili zakupów. Tsunade postanowiła pojechać z siostrą, a Naruto również się zgłosił, by móc podwieźć kobiety samochodem taty. Skoro Naruto jechał to Nawaki też – tak brzmiał argument chłopca. Tak więc mężczyźni – Minato i Dan – mieli za zadanie pilnować domu pod nieobecność swoich pań.

 Kurama za to pilnował podwórka - kiedy Nawaki się zjawia, psa wyganiają na dwór. Głupie, bo nic mu nie robił, tylko warczał, bo go ten maminsynek denerwował swoim jestestwem. Po jakichś dwudziestu minutach od wyjazdu na zakupy domowników, przed dom nadjechał samochód. Wysiadła z niego dziewczyna o czarnych włosach i przyjaznej aurze. Kuramie zapach wydawał się znajomy, ale nos wcale nie ufał instynktowi.

 - Przyjadę po ciebie wieczorem. Zadzwonię.

 - Jasne, wielkie dzięki, ciociu. Pozdrów Pakurę. – mruknęła Hinata, zamykając za sobą drzwi.

 Pomachała kobiecie, odprowadzając wzrokiem samochód. Poprawiła swoją torbę i bluzkę i odwróciła się w stronę domu. Od razu zauważyła zwierzaka i wchodząc przez ogrodzenie pozwoliła mu się obwąchać. Kurama zaakceptował gościa i podprowadził go do drzwi, zaczynając na nie ujadać. Hinata uśmiechnęła się lekko i wcisnęła dzwonek.

 - Otworzysz? – Zapytał Minato Dana, który siedział bliżej. Uśmiechnął się do niego cwanie z tego powodu.

 - To twój dom. – Oddał mu uśmiech. Mężczyzna parsknął i wstał z kanapy.

 - Zapamiętam to sobie. – Bąknął z uśmiechem. Po kilku krokach był już przy drzwiach i je otworzył, a przez nie gwałtownie i czym prędzej wbiegł pies, podcinając nogi swojego pana. – Kurama! Do cholery! – Syknął siedząc na podłodze.

 - Pomogę panu. – powiedziała Hinata, wyciągając do mężczyzny rękę. Uśmiechnął się na jej widok i oczywiście skorzystał z pomocy.

 - Dziękuję. Naruto nie wspominał o tym, że przyjedziesz.

 - Tak, wiem. W planach było tylko, by z panem porozmawiał. Ja byłam u cioci, której coś wyskoczyło… Stęskniłam się za nim i pomyślałam, by go odwiedzić. Mam nadzieję, że to nie było z mojej strony głupie i nie przeszkadzam.

 - Skądże. Wejdź. – odrzekł, zamykając za nią drzwi mieszkania. – Naruto pojechał na zakupy, niedługo powinni wszyscy wrócić. – Dodał, pomagając jej zdjąć płaszcz. Hinata skinęła głową i zdjęła sobie rękawiczki, buty i szalik.

 - Panie Minato, mogłabym z panem porozmawiać?

 Zapytała, a jej poważny wzrok, kazał się mężczyźnie domyśleć na jaki temat będzie ta rozmowa. Zgodził się skinieniem głowy i zaprowadził do jadalni, gdzie mogli pomówić w cztery oczy. Minato także zasunął drzwi, by nie zostali usłyszani. Po chwili Hinata wyjaśniła zaznajomienie się z ostatnim incydentem Naruto.

 - Chciałam pana bardzo za niego przeprosić i prosić, by nie był pan na niego zły. Przysięgam, że żałuje.

 - Po jego postawie się tego domyślam, Hinato. Jednak, to nie ty powinnaś przepraszać za mojego syna.

 - Czuje się za to trochę odpowiedzialna. Tego dnia się trochę pokłóciliśmy i to przeze mnie wypił za dużo. – Zaczerwieniła się. – Jestem pewna, że w innym razie by tego nie powiedział.

 - Wiem o tym. – Powiedział Minato. – To dobry chłopak. W końcu mój syn. – Wyszczerzył się. Hinata się do niego uśmiechnęła.

 - Podobny.

 - W każdym razie nie gniewam się na niego. Ochłonąłem. Ale korona mu z głowy nie spadnie, jeśli przeprosi. I nie czuj się winna, bo nie tak mężczyzna ma załatwiać swoje problemy sercowe. Zrozumiano?

 Hinata skinęła głową i pozwoliła sobie objąć swojego przyszłego teścia. Trochę go to zaskoczyło, ale pogłaskał ją czule po plecach. Po chwili usłyszeli głosy sprzed wejścia. Minato spojrzał zachęcająco na dziewczynę, a następnie przeszli na korytarz.

 - Zakupy udane? – Zapytał Minato, chwilę się rozglądając. – Gdzie Naruto?

 - Rozmawia z Samui na dworze. – odpowiedziała Kushina, racząc go w końcu wzrokiem.

 Kiedy zobaczyła Hinatę, to aż zapiszczała z uśmiechem i wyściskała dziewczynę. Zadała jej setki pytań, na które nawet nie dała jej odpowiedzieć, bowiem przedstawiła ją siostrze, szwagrowi i Nawakiemu. Lubiła słuchać komplementów na temat swojej przyszłej synowej, czuła się na swój sposób powiązana do roli matki, lecz w przypadku Izumi zawsze był dystans, ponieważ miała dziecko i byłego męża. Hinata, to dziewczyna z czystym kontem. Uratowana przez Minato ubrała się szybko i wyszła na dwór do ukochanego, który wraz z Samui opierał się o ogrodzenie i z nią konwersował. Hinata przyłożyła mu ręce do oczu, zasłaniając je.

 - Eee…

 - Zgadnij, kto cię kocha najbardziej na świecie? – Na dźwięk tego najbardziej pożądanego na świecie głosu Naruto nawet nie odpowiedział. Wyrwał się z dotyku, aby natychmiast odwrócić, a gdy zobaczył Hinatę prędko przeskoczył przez płot i ją objął.

 - Moje kochanie! Ty tutaj? Ale jak? Nieważne, nie odpowiadaj. Cudownie cię widzieć.

 - I vice versa. – mruknęła dając mu buziaka w usta.

 - Mmm. Jeszcze. – Poprosił, a ona z uśmiechem spełniła prośbę. – Jeszcze… Jeszcze… Jeszcze raz… Ostatni…! Nie no, chcę jeszcze!

 - Ja spadam, Naruto. – Pożegnała się z uśmiechem Samui, zostawiając ich samych.

 - Taa. Okej, Hinata ten będzie ostatni, naprawdę!

 - A co? Spieszy ci się? – Zaśmiała się i dała mu kolejnego buziaka, ale nie pozwolił jej go tak szybko przerwać. Jednocześnie całując, objął ją w pasie i okręcił wokół własnej osi.

 - Trochę piździ, nie? Wejdźmy do domu. – Zaproponował Naruto. – Przedstawię cię ciotce.

 - Już mnie twoja mama przedstawiła.

 Naruto się naburmuszył, to było jak na nią typowe, ale sam chciał się chwalić Hinatą. Weszli do domu, gdzie w salonie zaczęło się robić głośno i podejrzanie. Naruto wszedł do salonu, trzymając za rękę swoją ukochaną i zauważył, jak jego ojciec usilnie trzyma się za twarz, czoło, oko – ciężko było sprecyzować.

 - Przepraszam, skarbie, to nie było celowe. – powiedziała przejętym głosem Kushina.

 - Co się stało?

 - Twoja matka nie zna słowa umiar. – Wzruszyła ramionami Tsunade.

 - Co? Umiar? Nie rozumiem…

 - Jaka matka taki syn…

 - Ciocia grała z wujkiem w ping ponga. – Zaczął wyjaśniać Nawaki. – W końcu ciocia tak mocno uderzyła piłeczkę, że trafiła w oko wujka. – chłopiec pokazał w ręku pękniętą piłeczkę. – Zepsuli.

 - Kochanie, w porządku? – Dopytała Kushina. – To była tylko piłeczka…

 - Chyba mam wybite oko. Muszę pojechać na pogotowie...

 Naruto natychmiast zgłosił się do pomocy, ale to Kushina postanowiła się zająć mężem. Choć i tak narodził się problem, bo Kushina prowadziła tak, że Minato wolał nie ryzykować życia. Dlatego Dan miał z nimi jechać, a pozostali mieli przypilnować by w domu było w porządku. Naruto spojrzał na ciotkę jej słodki uśmiech i diabliki w oczach.