#15. Małżeństwo.

            Dość wczesnym rankiem do życia zbudzał się kruczowłosy mężczyzna. Swoimi nieprzytomnymi do końca ruchami wzbudził także osobę pod sobą. Panowało chwilowe milczenie, chłopak nie ogarniał co się stało, jak trafił do swojego pokoju? Czemu tak strasznie go boli głowa i każdy inny mięsień? I najważniejsze, co tu robi Sakura? W dodatku z trochę wy negliżowaną odzieżą, znaczy tylko rozpięta koszula, ale liczy się.

- Haruno… co robisz pode mną?

- Może zamiast zadawać durne pytania zejdziesz ze mnie? – odpowiedziała pytaniem.

            Posłusznie wykonał to, o co prosiła. Gdy rozprostowywała kości i dopinała koszulę, ponownie spróbował zanalizować wszystko co działo się wczoraj, jednak to było trudne, a próby owocowały napadem ogromnego bólu głowy. Pamiętał jedynie do momentu jak przyszli do stolika i wygonili tego szczura.

- Sakura, co się wczoraj działo? – zapytał masując swoje skronie.

- Nie wiesz? Ach, no tak… dziwne byś pamiętał... – spojrzał na nią wyczekująco – No cóż…

            W tym momencie, ktoś zapukał do pokoju, Sakura zaoferowała się, iż podejdzie i otworzy. Była nadzwyczaj miła i pełna zrozumienia, co miłego musiał jej zrobić, że taka jest? No cóż, dojdzie do tego potem. Wracając do drzwi, w progu stał Neji, całkiem miłym tonem poprosił o rozmowę z Sasuke, bez świadków. No co miał zrobić? Wyprosił zielonooką, mówiąc, by przyszła potem, nie stawiała oporów.

- Co jest? – dopytał brunet idąc na środek pokoju.

- Czekaj… - rzekł sucho, coś było nie tak.

            Wrócił do siebie, a po kilku sekundach wrzucił wręcz, do pokoju Uzumakiego i wyszarpał Gaare. Wczorajsi balangowicze patrzyli na siebie zdziwionym oraz jeszcze nie w pełni kontaktującym wzrokiem. Potem skierowali spojrzenia na Hyuuge.

- Zjebałeś, Naruto – uświadomił czerwono włosy, zostając spiorunowany białymi oczami.

- Nie no, ja pierdolę, ktoś mnie oświeci?! – odparł siedzący na podłodze blondyn z podenerwowaniem.

- Może tak ty mnie oświecisz durniu? – Naruto kolejny raz obdarzył go niezrozumiałym wzrokiem. Neji się wściekł, złapał go za kołnierz bluzki i pociągnął do siebie. – Na chuj ten cały zakład?!

- Zakład? – po chwili go oświeciło. – Skąd ty wiesz o….?

- Powiedziałeś mi wczoraj! I co?! Powinienem ci wpierdolić… raczej kurwa, wam wszystkim! – obejrzał się na kumpli. – Wytłumacz mi coś, deklu…! – zaczął groźnie. – skąd ten pojebany pomysł?!

- No… ten… - co ma odpowiedzieć? Jak powie, że powodem była Sakura, to teraz zapewnienia o jego szczerych uczuć do Hinaty nie będą brane pod uwagę. Co robić, co robić?

- Czy to ważne? – wtrącił Sasuke. -  Po cholerę chcesz wiedzieć?

- To moja kuzynka, imbecylu! Ja za nią odpowiadam – warknął Neji, puszczając blondyna.

- Oj, co jej się może stać? Poryczy i tyle.

- Nie dowie się! – wykrzyknął Uzumaki, zwracając na siebie uwagę. – Nie dowie… no i nie zależy mi już na tym, ceną zakładu była Sakura, ale na serio już wiem, że to Hinata jest tą jedyną i…

- Heh, olśniło cię, bo ci nie dała? Myślisz tym co masz w głowie, czy kurwa w spodniach?

- Ja wiem, że to tak brzmi… ale to coś większego, poważniejszego.

- I co mnie to! Prawda jest taka, że zamierzałeś ją wykorzystać, by ci udostępnił Haruno, mam rację? – nie czekał na odpowiedź, była dla niego oczywista. – Niestety, trafiłeś na złą osobę, nawet w głowie ci się nie mieści, jakie taka dziecinada ma konsekwencję… Wszystkich was się to tyczy! – wskazał na każdego, a potem nie mogąc znieść spojrzenia Uzumakiego, przywalił mu pięścią w brzuch.

- Neji, weź się kurwa hamuj – odparł Sabaku, podtrzymując skulonego z bólu przyjaciela.

- Spoko, Gaara… zasłużyłem – wyjęczał.

- W każdym razie, nie możesz powiedzieć Hinacie prawdy – szatyn całą noc nad tym myślał,  ona nie może się dowiedzieć, skutki byłyby nienajlepsze, zwłaszcza przy jej sercu. Wujek prosił go, by na nią uważał, dzięki temu studiowaniu razem zgodził się, aby wypuścił ją ze złotej klatki, potocznie nazywanej domem.

- Dlaczego? Nie lepiej byłoby wyjaśnić i, aby zaczęli od początku? – dopytał Gaara. – Miałby to za sobą…

- Zamknij się! Mam swoje powody, by proponować nie wtajemniczenie tego – przemówił białooki. – Naruto…

- Neji, ja na serio wiem, że to było dziecinne i…

- Zerwij z nią – przerwał Hyuuga patrząc na niego z powagą.

- Co?

- Zerwij i się już do niej nie zbliżaj.

- Nie chcę…

- Nie obchodzi mnie to, ten zakład może ją zranić i to chyba boleśniejsze niż zerwanie! Związku nie buduję się na kłamstwie – pouczał Neji.

- Przecież kurwa, mówił, że ją kocha, teraz będzie postępował rozważnie – wtrącił Gaara.

- Jeśli jeszcze bardziej ją do siebie zbliży prawda bardziej ją zaboli… Bo prawda zawsze wychodzi na jaw – zmierzył blondyna złowrogim spojrzeniem.

- Tą prawdą jest moja miłość do Hinaty – odparł Naruto.

- Ciekawe, czy będzie na tyle silna, by ci wybaczyć – rzekł kpiąco. – Nie będę się w to mieszał, ale ostrzegam, że na moją pomoc nie możesz liczyć – dodał i z impetem zatrzasnął za sobą drzwi od pokoju.

            Chłopaki jeszcze chwilę potrwali w milczeniu. Rudy chłopak pomógł zbolałemu przyjacielowi położyć się na łóżku. Targane sumienie studentów było straszne, ale Uchiha chciał rozładować sytuację, narzekając na szatyna. Ale cóż, miał rację… sam zareagowałby podobnie, ba każdy, by tak zareagował.

- Ej, Uzumaki, nie spinaj się z zakładem koniec. Oficjalnie. Także mamy czyste sumienia – stwierdził Gaara.

- Racja, czym my się przejmujemy? – zaśmiał się cicho, Sasuke.

            Koniec końców i Naruto przeszło, teraz miał szczere i dobre intencję do granatowowłosej. Ta niefortunna, dziecinna gierka została wszem i wobec puszczona w niepamięć. Odzyska przyjaźń Nejiego, to kwestia tygodni, bo nie liczy na żadną pomoc, czy inne korzyści. Chcę po prostu uregulować stosunki z nim.

            Po chwili Gaara wyszedł z pokoju i nawet dobrze, bo w progu minął się z dziewczynami przyjaciół. Miał zamiar wejść do pokoju i trochę ostudzić atmosferę, która między nimi panowała. Kiedy wszedł, Neji ze stoickim spokojem czytał, naprawdę grubą książkę. Czerwono włosy w odróżnieniu od kompanów, miał tego pecha, iż osobą, której się narazili była osoba, z którą dzielił pokój. Nie zamierzał jednak do końca studiów trwać w spięciu z współlokatorem.

- Słuchaj Neji, sorry, że tak wyszło… Hinata nie byłaby ofiarą tego żartu, gdybyśmy nie byli pewni, że się w niej zakocha – tłumaczył, lecz ten to ignorował. – No daj spokój, co mogłoby się stać? W końcu przeszedłby jej ten dół, wiesz jakie są baby.

            Szatyn zamknął książkę i odłożył z hukiem na półkę. Musiał jakoś odreagować, zrozumiałe. Następnie zrównał się wzrokiem do rudowłosego, nie wiedział czy postąpi słusznie, ale zaryzykuję,.

- Hinata jest chora, ma słabe serce – zaczął, czym natychmiastowo zdziwił rozmówce. – każda emocjonalna wiadomość, może źle na nią wpłynąć… studiuję tutaj, tylko dlatego, że mam na nią oko, inaczej za sprawą ojca miałaby nauczanie domowe, a ciągłe zamknięcie, by ją wykończyło.

- Ni… Nie wiem, co powiedzieć, nie wiedzieliśmy. Głupio mi…

- I słusznie.

- Wiesz, sugerowaliśmy się tym, że skoro go kocha...

- Jeszcze bardziej ją to zaboli. No i nie zastanawialiście się, co by było gdyby jednak mu się oddała, a on by się nie zakochał? – zapytał nerwowo, białooki. – Macie po pięć lat, do cholery?!

- Nie no.. wiedzieliśmy, że wasza rodzina nie uznaję seksu przed małżeństwem…

- Kretyni! Najlepszym rozwiązaniem byłoby zakończenie tego fałszywego związku.

- Daj spokój, od teraz będzie między nimi lepiej. O zakładzie wiemy tylko my i żaden nic nie powie. Odpuść mu, zarzeka się, że będzie o nią teraz dbał… bardziej niż ty – zaśmiał się, ale został spiorunowany spojrzeniem. – Za wcześnie…?

- Za wcześnie – odparł stanowczo. – No dobra, ale jak…

- Wiadomo… spoko, nie dopuszczę, by twoja kuzynka się dowiedziała i, aby coś spierdolił.

- Dzięki… ale nie mów nikomu o jej chorobie, sama musi się przyznać.

- Jasne.

            Oboje odetchnęli, spodziewał się trochę gorszej reakcji na jego osobę, wyszło jednak spokojnie. I dobrze, cieszyli się, że jakoś złagodzili stosunki między sobą. Trudno, by było mieszkać w jednym pokoju, a starać się ignorować czy unikać.

            W czasie tej rozmowy, w przeciwnym pokoju odbywało się sprawozdanie z wczorajszej imprezy, dziewczyny śmiejąc się z ich reakcji, opowiadały o ich wyczynach. Chciałyby robić im z tego powodu wyrzuty, ale to ich wina.. oczywiście przyznały się do tego. Studenci chcieli się zapaść pod ziemię ze wstydu, z drugiej strony jeden z drugiego się napierdalał.

- Boże, czy zrobiłem coś jeszcze, co potwierdzi mój idiotyzm? – zapytał Sasuke, mając nadzieję, że to koniec.

- Twoje istnienie to potwierdza – dogryzł blondwłosy.

- Milcz, pajacu!

- Sam milcz, to ja miałem racje w tym no, wywodzie z filozofii!

- Fizyki, durna pało! – warknął Uchiha.

- Wiesz, Sasuke powiedziałeś mi coś miłego, na co po trzeźwemu nie możesz się zdobyć… - oznajmiła dźwięcznie zielonooka, jej partner spojrzał na nią podenerwowanie, domyślił się. – Chodzi o tak zwane „KC”.

- KC? Kupię Ci? – rozwinął głupio Naruto. – Toś się wjebał, Uchiha.

            Wtem rozdźwięczał się telefon Haruno, poinformowała, że to z domu i wyszła na korytarz. Jeśli dzwoni jej przygłupi brat, woli nie rozmawiać z nim przy świadkach. Hinata siedziała obok leżącego na łóżku Naruto, marudził jak go wszystko boli, zresztą nie tylko on. Brunet wytoczył jeszcze argument, że głos blondyna jest cholernie wnerwiający za ten czas.

- Przywaliłbym ci za to pedale, ale nie mam siły…

- Nie masz siły, bo jesteś większy pedał – odgryzł się Uchiha

- Hinata, weź go jebnij za mnie – poprosił, ale wtedy i jej telefon przerwał konwersację chłopaków.

- Kto to? Kochanek? – zażartował blondyn.

- Może… nieznany numer – pokazała mu wyświetlacz i doprowadzają do zrzednięcia jego miny. – Słucham? Tak, to ja, a kto mó… - przytkała telefon do ramienia i zakomunikowała. – To twoja mama…

- Że jak?! – zawołał desperacko.

- Umm, pozdrawia panią – przekazała, lekko naginając prawdę. – Głośnomówiący? – powtórzyła patrząc wyczekująco na blondyna, ten zaczął wyganiać wzrokiem współlokatora. Bez sprzeciwu wyszedł. – Już, włączyłam… skąd…

- Cześć Żabciu! – przerwała jej, witając z synem. – jak minął weekend?

- Mamo… - wyjęczał. – nie masz nic do roboty?

- Naruciak, nie tym tonem – skarciła chłopaka, po chwili z tego chichocząc.

- Umm, skąd pani ma mój numer? – wtrąciła nieśmiało granatowo włosa.

- Och, no tak. Hanabi mi dała.

- Hanabi, a kto to? – zapytał Naruto.

- To moja siostra – odpowiedziała mu dziewczyna.

- A no fakt, pamiętam – po chwili wytrzeszczył oczy. – Zaraz, chwila skąd ty ją znasz? – zapytał do komórki. – Błagam, nie gadaj, że tam byłaś!

- Byłam, razem z twoim ojcem, dlatego dzwonię, mam wieści…

- O nie… jestem skończony… dlaczego ja? – marudził Naruto, przerywając matce.

- Nie przesadzaj Żabko, załatwiłam, żeby Hinatka spędziła u nas święta! – wykrzyknęła radośnie, Kushina.

- Ty załatwiłaś? – odezwał się lekko stłumiony głos Minato.

- Oj no dobra, tata mi trochę pomógł – poprawiła się.

            Jeszcze przez chwilę pogadali, Naruto chciał znać szczegóły ze spotkania. Jego matka wolała, jednak omówić z Hinatą to, jak planowała spędzić czas. Ona natomiast była zmieszana, nie wierzyła, że ojciec zgodził się na ten wypad i to z Hanabi. Nie chodzi o to, że ma coś przeciwko tylko… jest w końcu młodsza od niej.

- Powiedz o książce – rzekł męski przytłumiony głos.

- Okej, w piątek wieczorem podjedzie po was ciocia Hinaty razem z siostrą – poinformowała Kushina.

- Powiedz o książce – powtórzył.

- Minato! Zamknij się, rozmawiam, nie widzisz? – odparła kobieta, Naruto przewrócił oczami i czekał, aż ta już przytłumiona sprzeczka się skończy. – Dobra, już… Żabko, masz przywieźć do domu książkę, którą dał ci tata, gdy zaczynałeś rok, ma tam jakąś kartkę z numerami współpracowników, czy coś.

- Jasne, nie ma spra…

- Tylko niech nie zapomni! – krzyknął mężczyzna, co było słyszalne dla odbiorców.

- Podziękuj tacie za wiarę we mnie – rzekł załamany, a Hinata zachichotała. - Do piątku, cześć – rozłączył się, patrzył dalej na chichoczącą dziewczynę z delikatnym uśmiechem – A ty z czego się śmiejesz?

- Nic, masz wspaniałą mamę – uśmiechnęła się ciepło.

- Zbyt nadopiekuńcza co do mnie – odsunął się na bok, i pociągnął do siebie białooką tak, że leżała przy nim.

- Trzeba było poprosić o siostrzyczkę lub braciszka – uśmiechnęła się, zgarnął włosy z jej twarzy odkrywając lekkie zaczerwienienie na policzkach, mimowolnie się uśmiechnął.

- Nie mogłem… - spojrzała pytająco. – Pamiętasz, jak opowiadałem ci, że ciąża mojej mamy była zagrożona – kiwnęła twierdząco głową.

- Tak, ale się urodziłeś.

- No, ale skutkiem tego było uszkodzenie… czegoś tam i moja mama, nie może już zajść w ciąże – wytłumaczył niebieskooki. – dlatego ja jestem jej oczkiem w głowie.

            Hyuuga odpowiedziała jedynie uśmiechem, widziała, że cisną mu się na usta coś w stylu „mogła mnie nie urodzić”, a nie chciała ich słyszeć. Wtuliła się w jego tors dodając tym samym otuchy. Naruto, uśmiechnął się do siebie, ucałował ją w czubek głowy i otoczył ramieniem. Przysypiał w jej objęciu szybciej, niż zazwyczaj.

            Była pora obiadowa, w domu państwa Nohara gościł Obito. Jak zawsze bardzo energicznie rozmawiał z ojcem Rin o różnych pierdołach, które były ich wspólnymi zainteresowaniami. Kobiety szykowały stół, aby podać obiad. Również rozmawiały i o dziwo mama Rin, bardzo dobrze się wypowiadała o jej partnerze. Tymczasem ona zaczęła się skrycie wahać, czy dalsze trwanie związku ma sens. Wtem do kuchni przyszedł jak co dzień wesoły obiekt przemyśleń.

- Pani Mamo, jak tu cudownie pachnie!

- Dziękuję Obito. Może pomożesz nakryć do stołu? A ty Rin idź z ojcem po wino do piwnicy – poprosiła z uśmiechem. Rin po otrzymaniu całusa od Uchihy zeszła do piwnicy, gdzie jej ojciec szukał wina, które byłoby zwieńczeniem dla spożytej kolacji.

            Po kilku minutach poszukiwań wybranego przez jej ojca trunku, zamierzali ruszyć na górę. Rin jednak zatrzymała swojego ojca, by móc mu się zwierzyć. Wygadała się mu z rozterek sercowych, ojciec był bardziej obiektywny niż matka, dlatego jego wybrała na rozmówce.

- Jeśli z nim zerwiesz… okażesz się głupsza niż myślałem – zaśmiał się wrednie. To były żartobliwe zwroty, przywykła do nich.

- Ja ci się zwierzam, a ty mi z takimi tekstami wyskakujesz – odparła oburzona.

- Chcesz zerwać, bo jeszcze nie zaproponował ci małżeństwa – puknął się głupio w czoło. – Chłopak ma mózg, którego mi zabrakło prosząc o  rękę twoją matkę – zaśmiał się.

- Po prostu chce być go pewna…

- Jest z tobą dziesięć lat, jest wierny choć nie musi. Po małżeństwie będzie musiał, więc skoro do tej pory z tobą wytrzymuję to nie masz się o co martwić – zapewnił pan Nohara, na co przytaknęła i przytuliła wychodząc do jadalni. – Ucz się cierpliwości.

- Nie ogarniam jej – zaśmiała się.

- Więc – wtedy do pomieszczenia wszedł Obito. - nie jesteś moją córką.

- Co?! Jak to?! A kogo? – zapytał zmartwiony… a taki fajny teść.

- A ja wiem? Hydraulika? – zażartował klepiąc go po ramieniu.

- Hydraulika? – uśmiechnął się lekko. – Daj mi namiary Rin. Zlew mi się zepsuł. Może dostanę rabat – zaśmiał się razem z panem Noharą. Rin jedynie przekręciła teatralnie spojrzeniem.

            Kiedy zapadł już wieczór, studenci wybierali się do Ichiraku. Miejsca, w którym podawali najlepsze ramen na świecie, tak przynajmniej osądził Naruto. Świadomość, iż zaraz zje ulubiony ciepły posiłek, wprawiła go w energiczną postawę. Obejmował ramieniem swoją ukochaną białooką dziewczynę, a przy tym przepraszał za rodziców. Nigdy, by nie pomyślał, że pojadą do jej rodziny… ciekawe czyj to był pomysł? Pewnie mamy, tata jest zbyt poważny i rozsądny.
- Nie martw się Naruto, będzie fajnie – oznajmiła granatowo włosa.                                                                

- Heh, a Sasuke ci się nie chwalił,  że też jedzie poznać moją rodzinkę? – zapytała wrednie Sakura, wiedziała, iż chłopak, by się tym nie chełpił, tak to został narażony na późniejszą opowieść z wydarzeń.

- Haruno! Nie wiesz, kiedy się zamknąć? – zawołał obrażony Sasuke.

- Oj, Sasuke… nie ma co się wstydzić przyszłych teściów! – roześmiał się blondyn.

- Ja nie panikowałem poznając ją z własnymi rodzicami – odgryzł się, na co już umilkł.

            Po jakimś czasie doszli do wyznaczonej knajpy, ludzi nie było tak dużo, jak ostatnio, jednak usadowili się przy barze i zamówili jedzenie, w międzyczasie. Chłopaki doszli do wniosku, że jadą na tym samym wózku, z kobietami zawsze jest pod górkę…

- Nie zapominacie się? Siedzicie tu w ich towarzystwie – upomniała Sakura.

- Nie no, z Hinatką jest inaczej – blondyn spojrzał w jej piękne oczy z uczuciem, na co odwróciła wzrok, by nie ujrzał jej wypieku. – Jest zbyt urocza, słodka i w ogóle, bym miał z nią źle.

- Jak ładnie powiedziane – zachwyciła  się  Haruno i spojrzała na Uchihe. - …. Sasuke?

- Ten ee… z  tobą też nie jest źle… można pogadać, jak z kumplem.

- Ludzie… nie umiesz prawić komplementów, idioto – burknęła i odwróciła się od niego. – Hej, a co to? – wzięła do ręki ulotki leżące na blacie.

- To zostawił jeden z naszych ulubionych klientów, jako reklamę – uświadomił wchodzący właściciel z czterema porcjami ciepłego dania.

- Ach, pięknie pachnie – piszczał Naruto. – Hinata to danie, to jedyna rzecz, o którą możesz być zazdrosna!

- Straszne – zaśmiała się. – muszę konkurować z jedzeniem.

- Masz wybór, rzuć go lub naucz się gotować ramen – powiedział Sasuke.

- Ej, jha wszysztko szyszę – wybulgotał blondyn z pełną buzią.

            Sasuke wraz z Hinatą zaśmiali się z jego wymowy,  chłopak w końcu się obraził i zjadał ramen ignorując tą dwójkę. To było dziwne, ale żaden z nich się tym nie przejął, no w końcu Hinata jednak się przełamała. Ale powodem była jego upaprana buzia, gdyby jeszcze oczyściła go swoimi ustami to uzyskałaby pełne wybaczenie.

- Ej, słuchajcie – zawołała  Sakura wręczając im ulotkę. – idziemy tam!

- Kurs salsy? – zapytała siebie Hyuuga.

- A co to? To coś do jedzenia? – zapytał blondyn patrząc w kartkę partnerki.

- To tańce! – zakomunikowała Haruno.

- Nie – zadecydował brunet.

- Ale….

- Nie – powtórzył. – Naruto też nie idzie, nie będę się wydurniał sam,

- Ja bardzo chętnie pójdę – rzekł wspomniany chłopak. – A ty, Słonko?

- Nie, ja… nie, nie dziękuję… rozdepczę cię, nie chcę – stwierdziła,

- No weź, jak co to ci oddam -  wyszczerzył się głupio.

- Nie zmuszaj jej, głupku - powiedział Sasuke, jedząc swój posiłek.

- A ty się do nich nie wtrącaj – skarciła go Sakura. – to ci się przyda, bo w klubie tańczyłeś jak…

- Że co? Ja tańczyłem? – spojrzał zszokowany.

- Macie to nagrane? – zapytał wesoło Naruto.

- N… Tak, mamy – skłamała różowo włosa, posyłając ukradkiem oczko przyjaciółce. – więc, słoneczko… - zwróciła się do swej miłości. – idziesz na kurs albo puszczę to na Youtube, gdzie wszyscy to zobaczą!

- To podchodzi pod szantaż, Haruno – podsumował oschle, na co wzruszyła ramionami zalotnie się uśmiechając. – No dobra… nie cierpię cię.

- Kochasz mnie – zaprzeczyła radośnie Sakura.

- Hinatko… - jęknął Naruto patrząc na nią wymownie.

- N-Nie, naprawdę… to nie dla mnie, no i muszę się uczyć i… - nie dokończyła, gdyż wpił się w jej delikatne usta, standardowo wywołując rumieniec, potem spojrzał na nią pieskim wzrokiem. – Nie… Naruto, nie patrz tak na mnie – zakryła oczy, a ten z uśmiechem ją w siebie wtulił

- Hinata, jesteś taka słodka, ale jak zamierzasz tańczyć na weselu?

            Wszyscy na dźwięk ostatniego słowa się zszokowali, Sasuke zakrztusił się zupą, którą popijał. Sakura, z otwartą buzią wgapiała się w parę przyjaciół, a Hinata spojrzała na niego z szerokimi oczami.

- No Naruto… nie sądziłem, że już myślisz o smyczy… znaczy się małżeństwie – rzekł Sasuke.

- Nie! Nie, nie, nie, nie! Źle zrozumieliście, chodziło mi o ślub kumpla – bronił się nerwowo. – Bo oczywiście, wybieramy się razem, skarbie – wyszczerzył się do białookiej.

- Sakura, zamknij buzię, bo ci mucha tam wleci – sarknął brunet, potem w geście przeprosin pocałował łagodnie jej ponętne wargi.

- No to, skoro tak stawiasz sprawę…. – zaczęła Hinata. – dobrze, pójdę…

- Zajebiście, jak ci się nie spodoba wyjdziemy – zapewnił Uzumaki.

            Dokończali posiłek w żywiołowej atmosferze, dziewczyny nabijały się z chłopaków, którzy postanowili udowodnić sobie, kto jest lepszy. Konkurencję były różne, kto zrobi więcej pompek, kto zje więcej misek ramen, kto wygra siłowanie na ręce lub kto dłużej wytrzyma patrzenie na siebie bez mrugania. Był remis, jak Sasuke wygrał w pierwszej rundzie, tak na zmianę już to trwało. W końcu odprowadzili dziewczyny do pokoju w akademiku.

            W tym czasie do budynku wchodzili jeszcze studenci weterynarii, nieźle już nachlani. Znaczy, to Inuzuka był tak wstawiony, że Shino męczył się, by go odprowadzić. Razem z Minoru, który wracał z domu i przy okazji zaproponował pomoc Aburame. Ciężko im było się dogadać z studentem weterynarii, a miał dużo do powiedzenia.

- Miru, stary! A ja… tego no, no, no, no, wiesz o co chodzi? Bo blebleble – bełkotał bez sensu.

- Tak, tak rozumiem – przytaknął śmiejący się Minoru.

            Potem za prośbą Shino, zatrzymali się na piętrze, by trochę odpocząć od taszczenia kolegi.

- Idę do kibla – zakomunikował i poszedł.

- Kiba, czekaj! To bab… - zawołał Shino, ale drzwi już się zamknęły. -…ski kibel..

            W pomieszczeniu zdziwiło chłopaka, brak pisuarów, no ale okej, zrobi na siedząco, aby trafi do celu. Chwycił za klamkę jednej z kabin i pociągnął do siebie, z drugiej strony ktoś nawet ją pchnął, dziewczyna rozzłościła się na jego widok.

- Co ty tu robisz, złamasie?! – wydarła się.

- Karin? To ja pytam, co tu robisz, pokrako?!

- To damska toaleta, imbecylu! – wygarnęła, potem złapała go za koszule i wyciągnęła z pomieszczenia wskazując na znak na drzwiach. – Widzisz durniu, to kobieta! Ale dla ciebie uczynimy wyjątek i wpuścimy cię, bo w spodniach pewnie nic nie masz – uśmiechnęła się wrednie.

- Karin, daj spokój – rzekł Minoru.

- Tak?! A ty skąd wiesz? Zaglądałaś? – odparł Inuzuka.

- Ech?! Yyy, nie, ty napaleńcu! – wypaliła buraka.

- Hah, taa pewnie marzysz, by w końcu jakiegoś zobaczyć, głupia!

- No chyba cię pojebało, dupku!

- Karin, Karin, Karin – popatrzył na nią z dezaprobatą. – Wiesz… po trzeźwemu jesteś dla mnie brzydka, ale po pijanemu… - kumple patrzyli na niego wstrząśnięci. – też tak jest! – zaśmiał się.

- Ta jasne, pewnie chciałbyś mnie mieć – dogryzła.

- Sorry, mam, dużo pasztetu w lodówce – odgryzł zręcznie Inuzuka.

- Pojeb! Nienawidzę cię i tego twojego kundla!

- Nie mieszaj w to Akamaru, ty głupia wiewiórko! – po tych docinkach, doszło do rękoczynów, mianowicie Karin kopnęła go w krocze, natychmiast ukląkł zwijając się z bólu.

- Kiba, nic ci nie jest? – spytał z troską Minoru.

- Skoro jestem wiewiórką, intuicyjnie zgniotłam orzechy – zaśmiała się dumnie – Nara!

- Co za… Inuzuka, jak twój sprzęt? – zapytał Shino, po czym zaśmiał się z kumpla.           

            Razem z Minoru, pomogli mu dojść do ich pokoju, poszło im lepiej, bo najwyraźniej spowodowany ból wpłynął na szatyna, niczym wylany  kubek zimnej wody na głowę. Shino otworzył pokój i wprowadzili go do pokoju, kładąc na łóżku. Tak jęczał i zwijał się z tego powodu, że zsunął się na podłogę i tam już został.

- Jej… jak tak na ciebie patrzę to, aż mnie boli – stwierdził Minoru i wyszedł parsknąwszy na korytarzu ze śmiechu.

~~*~~

Po pierwsze, bardzo wam dziękuję za komentarze :) To uczciwe ja rozbawiam was w opowiadaniu, a wy mnie w komentarzu :P

Ten rozdział jest w sumie nudny :/ ale inaczej się nie dało, następne są  lepsze :)

Może tak podsumuje coś, ogólnie spieprzyłam główny cel opowiadania, ale nic. Ten blog będzie na zasadzie serialu komediowego (coś a'la "Przyjaciele") - poważne sprawy przedstawie w dość zabawny sposób :)

No i witam nowych czytelników - Mitshie, Yezoo, Anayanna, Kartona, Hitaru, Aszej, Mikorie ;* dzięki, że jesteście ;D Jak i stali bywalcy ;* i ci przerywani ;* xD

Anayanna - żeby dostać się do opowiadania muszę cię bliżej poznać xD Hidana chcesz? OK, chciałam Kirei z nim na jeden rozdział spiknąć, ale nie wiem czy zachowuję się, jak to interpretuję po komentarzach :P W każdym razie Ana - chcesz do opka to łap mnie na GG :P

Pozdrawiam, Soli ;* ;)