#17. Urodziny.

            Czytał słowa napisane na lichym papierze ze szpitala w niesamowitym skupieniu. Nawet do nauki nigdy tak poważnie nie podchodził. Nie bardzo rozumiał te wszystkie medyczne odnośniki, ale to nie wyglądało najlepiej. Spojrzał na nią, była zawstydzona. Zawstydzona tym, że od razu mu o niczym nie powiedziała. W sumie trochę się bała, że zacznie ją inaczej traktować z litością lub przesadną troską.

- Czym jest arytmia? – przerwał ciszę.

- To choroba serca… pojawiła się jakoś w gimnazjum, jak zmarła mi mama.

- Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówisz?

- No bo.. widzisz – westchnęła układając w głowie zdanie. – od czasów gimnazjum nie miałam żadnych objawów, a teraz… chyba wróciło. Nie chcę nic przed tobą ukrywać. Przepraszam ja…

- Głuptas z ciebie – pociągnął ją do siebie i otulił – To nie twoja wina, że jesteś chora. Ale trzeba było od razu mi powiedzieć.

- Nie chciałam byś jakoś inaczej mnie traktował… jak na przykład Neji – oznajmiła wtulając się w jego tors.

- Neji… teraz rozumiem czemu tak zareagował.

- Hm? – spojrzała na niego zdziwiona.

- A nie, nieważne. Chodźmy do środka – nie czekając na odpowiedź, pociągnął ją. – Muszę coś wiedzieć na ten temat? Otoczę cię opieką, nie w takim stopniu jak twój kuzyn, ale wiesz.

            Rozładowywanie sytuacji dobrze mu wychodziło. Właściwie po jakimś czasie doszło do niego, że wyjawienie prawdy o zakładzie może jej w jakimś tam stopniu zaszkodzić. Też było mu głupio, w końcu nie może być z nią ze wszystkim szczery. Czy on w ogóle na nią zasługuję? Ech, tak bardzo ją kocha.

- A te kursy tańca nie są dla ciebie zbyt ciężkie? Ja tam chętnie zrezygnuję – zaśmiał się blondyn.

- Hmm – zamyśliła się. – Nie, jakoś się trzymam, a jak będzie coś nie tak, powiem – oznajmiła wchodząc do wcześniej otwieranego kluczem pokoju,

- Obiecujesz? – zapytał wchodząc za nią i kładąc się na jej łóżku.

- Obiecuję – oznajmiła z uśmiechem – Ciekawe gdzie wywiało Sakurę? – zastanowienie przerwało silne pociągnięcie na ciało niebieskookiego.

- Wiesz ty co? Masz tu takiego przystojniaka, a szukasz Sakury…

- Przystojniaka? Gdzie? – zachichotała siadając na nim okrakiem.

- Ha, ha, ha. Bo cię ukażę – powiedział i od razu zwalił ją do tyłu łaskocząc. Następnie gdy się uspokoiła pocałował ją subtelnie w usta. – Hinata… - popatrzyła na niego. – masz rumieńca na twarzy!

- A spadaj, złośliwcu – pokazała mu język. – Mam prośbę… nie mów nikomu o tym, że jestem chora.

- Dlaczego? Wiedząc o tym unikną wyrządzenia ci przypadkowej krzywdy – stwierdził.

- Nie chcę sprawiać kłopotu. Wystarczająco źle mi z tym, że robię go tobie.

- Głupia jesteś, jestem pewny, że tak tego nie odbiorą – oznajmił z uśmiechem, a potem spoważniał. – Co do mnie… nie obchodzi mnie to. Twoje serce jest chore, ale wiem, że żywi do mnie prawdziwe uczucie. To się tylko liczy. Ko..

- Hej dziewczyny, sorka, ale macie szampon na zby… - przystanął widząc parę leżącą na sobie-… ciu. Sorka, sorka nie przeszkadzam. Jestem idiotą wiem. – tłumaczył Minoru zakrywając oczy ręką.

- Ech… ty to umiesz wkurwić człowieka – odparł Naruto.

- Och, Minoru. Co tu robisz? – spytała wchodząca w samym szlafroku Sakura. Mokre włosy oznaczały orzeźwiającą kąpiel. – W ogóle spadajcie stąd to damskie piętro!

            Naruto ledwo co zdążył pożegnać się z granatowowłosą, bo Sakura złapała go za ucho i razem z Minoru zatrzasnęła im drzwi przed nosem. Blondyn spojrzał na niego z mordem w oczach. Co on sobie myśli wchodząc do ich pokoju nie dość, że bez pukania to jeszcze o późnej porze. W dodatku marna ta wymówka, szampon? Serio? Ale ma chęć mu wpieprzyć.

- Masz… może pożyczyć szampon? – odezwał się zielonooki.

- A weź wypierdalaj – prychnął idąc w swoją stronę. W dalszym ciągu był szykanowany przez tamtego.

            Tego samego wieczoru w domu państwa Hoshigaki trwała niechciana impreza. Znaczy byłoby okej według gospodarzy, gdyby pojawili się tylko Konan z Yahiko, którzy się zapowiedzieli z przyjazdem. Natomiast wprosił się Zetsu ze swoją dziewczyną, Reiko. Mimo tego, że była młodszą siostrą żony Kisame, Sachi to uwielbiała z niej szydzić i zachowanie Zetsu było jej w tej sprawie zupełnie obojętne. W każdym bądź razie musieli ich ugościć. Kobiety wyszły na chwilę do kuchni pomóc w przyszykowaniu przekąsek.

- Nie wierzę, że za miesiąc będziesz na smyczy – zaczął zaśmiany Zetsu.

- Jej to dam się związać. Wiecie o co mi chodzi – rzekł dwuznacznie, na co przyjaciele się zaśmiali. Ich rozmowy zawsze musiały zejść do tematu seksu, to było silniejsze.

- No proszę, jakiś masochista w naszym szeregu – podsumował zielonowłosy.

- Nie daj się kontrolować przez babę. Zaznacz granicę, ty jesteś tym w spodniach – zastrzegł Kisame.

- Phi! I mówi to taki pantofel ja ty? Nie bądź śmieszny – dogryzł Yahiko.

- Nie jestem pantoflem, zasrańcu! – bronił się.

- Taa jasne. „Sorry chłopaki, żona mi zakazała pić” – zacytował Zetsu.

- Ty się nie odzywaj, bo nie wiesz co to stabilizacja w związku!

- Właśnie Zetsu, czemu wy nic… - uciął gdy dziewczyny weszły do pomieszczenia, na stolik zawitały różne przekąski.

- O czym gadaliście hm? – zapytała Konan, siadając obok Yahiko.

- Zastanawialiśmy się, czemu Zetsu i Reiko nie planują małżeństwa – odpowiedział rudowłosy.

- Z nim?

- Z nią? – zapytali jednocześnie, wskazując na siebie. – Jeszcze nas nie pojebało – dopowiedział w zgodnym geście ze swoją dziewczyną.

            Wszyscy byli pod wrażeniem ich  obojętnej postawy. Znaczy można to też zrozumieć, iż są tak pewni siebie, że nie potrzebują świstka pieczętującego ich związek. Zresztą żyją jakby byli już po ślubie. Wspólne mieszkanie, co rok wspólne wakacje i zarazem rzadsze kłótnie.

- Czyli co Yahiko? Hidan ci robi wieczór kawalerski, nie? – zapytał Zetsu z uśmiechem.

- Co?! – zawołali wspólnie Konan z Yahiko, a ona dopytała. – Skąd te głupie pytanie?

- No widzisz Konan. Na ślubie Kisame, Hidan sprowokował Yahiko, że jak się będzie żenił przed trzydziestką, to zrobi mu wieczór kawalerski – wyjaśnił zielonowłosy.

- O kurwa… zapomniałem – pomarańczowowłosy zakrył twarz w dłoniach.

- Toś się wkopał – podsumował Kisame.

- Nie no, może też o tym zapomniał? – marzył chłopak.

- Nie.  Zetsu mu przypomniał o tym wczoraj przez telefon – poinformowała Reiko.

            Ten temat troszkę podminował kobiety w pomieszczeniu. Konan i Sachi, nie chciały aby Siwy był organizatorem. Każda jego impreza kończy się czyjąś zdradą Tobi zabawiał się wzrokowo z striptizerką, Yahiko ze trzy razy całował się z innymi i po pijaku chwalił tym przed nią, a Itachi zaciążył Kane przez imprezę, na której brunet był pocieszany z powodu zerwania związku. Natomiast Reiko była zła, bo przez swoją płeć nie może dołączyć na ich wypad.

- A ile osób wam razem wyszło, jako gości? – zapytała Sachi zmieniając temat.

- Właściwie niewiele, prócz naszej rodziny, moi najbliżsi znajomi i jego czyli Akatsuki – oznajmiła Konan z uśmiechem. – Ach i twoje szefostwo z Naruto.

- Właśnie chciałem dodać – zaśmiał się Yahiko.

- Szefa zapraszasz? Co jest, nie chcesz już tam pracować? – zadrwił Kisame.

- Nie, to w porządku gość i ojciec mojego kumpla.

- W ogóle żona jego szefa jest taką fajną osobą. W klimatach waszej paczki – zaśmiała się.

- Muszę ją poznać – zadecydował Zetsu.

            Reiko od razu udała zazdrość, choć z perspektywy każdego prócz zielonowłosego była bardzo prawdziwa. Potem rozmowa już się potoczyła na obgadywaniu Itachiego, a dokładnie na zachwycie nad dzieckiem. Aż w końcu na samych dzieciach.

- Fajnie będzie mieć taką małą wersje ciebie, skarbie – rzekł Yahiko obcałowując swą wybrankę w wargi.

- Z twoją małą wersją byłoby łatwiej – oceniła Konan.

- Tak, nasze dzieci też będą – Kisame ujął dłoń żony. – piękne i mądre.

- Zapomniałeś kurwa dodać, że wymyślone – dopowiedział Zetsu. – Wybacz Sachi, w parze z Kisame nie licz na mądre dziecko – mimowolnie każdy się zaśmiał z wyjątkiem biednego Hoshigakiego.

            Oczywiście jak to oni, nie przejmują się licznymi obelgami ze swojej strony. Można by powiedzieć, że przywykli. Jeszcze chwilę sobie pogadali na temat pracy i ogólnie życia.

- Dobra, wybaczcie, ale jest już późno, a robota czeka – tłumaczył się Kisame.

- Tak, tak dni płodne – dogryzła Reiko.

- Lepiej pilnuj własnego nosa, siostrzyczko. I pilnuj swojego żigolaka – odgryzła Sachi z czego mieli niezłą polewkę. Cóż, ta ksywka jakoś nie urażała zielonowłosego.

            Wszyscy jeszcze w przedpokoju pogadali jeszcze kilka minut. Zawsze tak jest, że gdy wychodzisz masz milion tematów w głowie. Yahiko już śmiało stwierdził, że trochę żal mu, iż nie pospędza całego swojego czasu na weselu ze znajomymi. Z nimi zawsze było zabawnie.

            Rankiem Sakura udała się na swoje praktyki odprowadaona przez chłopaka. Dzisiaj były jej urodziny, więc miała nadzieje, że od niego pierwszego usłyszy życzenia, jednak milczał. Chciała mu przypomnieć, ale wyjdzie na jakąś pazerną, którą obchodzi tylko prezent. Czekała razem z nim na autobus. Stał obojętnie oparty o mur i słuchał muzyki przesyłanej z komórki do słuchawek, które miał w uszach.

- Nie pamiętasz? – szepnęła, jej chęć życzeń była bardzo silna.

- Hm? Mówiłaś coś? – zapytał zdejmując kable z uszu.

- Nie… znaczy tak! – poprawiła się, a ten uniósł brew do góry. – Bo widzisz… dzisiaj jest bardzo specjalny i super ważny dzień, wiesz?

- Nie, nie wiem – odparł obojętnie Sasuke.

- Pomyśl.

- Ja pierdole… - jęknął, po czym się zastanowił. – A, no tak.

- Wiesz?! – zawołała zachwycona..

- Dzisiaj ci do tego sklepu zwożą te ciuchy Amaniego.

- Armaniego! – poprawiła. – Gorgio Armani, światowej sławy projektant mody, jak możesz nie pamiętać?

- Uspokój się, ja się nie czepiam, że nie znasz  choćby marek samochodów.

- Dobra nieważne! – przerwała robiąc wdech, nastąpiła cisza. – Powiedz mi, że mnie kochasz.

- Po co? Wiesz o tym – odparł, nie lubił, nie umiał okazywać uczuć słowami. To go nawet krępowało, wystarczy, że powie to raz na… rok?

- Tak, ale chcę to usłyszeć – powiedziała tuląc się w jego tors. – No dalej.

- Twój autobus jedzie. Powinnaś jechać – rzekł oschle.

            Nie odzywała się już, ale była na niego zła. Nawet buziaka mu nie chciała wręczyć, ale go od niej wymusił. Rozumiał jej złość, ale jeśli szuka romantyka, który co pięć minut będzie gadał „kocham cię” to pomyliła adresy. Wie jaki jest i jej kaprysy go nie zmienią.

- Nie  byłeś za oschły? – spytał wychodzący zza murku Naruto. Rano ustalili, że blondyn za nim pójdzie     , bo muszą nakupić smakołyki i jakieś prezenty dla Sakury. Blondyn rzecz jasna urwał się z wykładów, potem Gaara mu powie, co stracił.

- Nie sądzę. Wiedząc, że podsłuchujesz nie będę nic wyznawał.

- Okej, rozumiem. Jeszcze bym się zaśmiał i by się wydało – wyszczerzył się.

- Weź wypierdalaj – oburzył się Sasuke.

- Po prostu bądź dla niej lepszy, zachowujesz się jakby była ci obojętna.

- Może trochę tak jest…

- Wypluj te słowa! Sakura zasługuje na kogoś, kto odda jej całego siebie!

- Och, ty śmiesz mi dawać rady? Taki dupek, co zakłada się o babę, kosztem innej?

- Ty razem z Gaarą mnie sprowokowaliście! Ja.,.

- Daj se siana – przerwał Sasuke, patrząc na niego spod oka. – Do niczego cię nie zmuszaliśmy. Sam się wkopałeś w to gówno, godząc się nawet mnie zaskoczyłeś. To nie zgodne z twoimi zasadami.

- Zamknij mordę! Nawet nie wiesz, jak mi teraz bardzo wstyd z tego powodu… jednak kocham Hinatę!

- Wyznałeś jej to? – zapytał, a jego przyjaciel się zmieszał. – Więc mnie nie pouczaj.

- Moja sytuacja jest skomplikowana. Wyznając jej uczucia, mogę bardziej ją zranić…

- To przyznaj się do zakładu – zasugerował obojętnie Uchiha.

- Nie mogę… jest chora – Sasuke mruknął zdziwiony.- Ma arytmie, czyli…

- Wiem, co to jest… najwyraźniej wtedy Ten odnosiła się do Hinaty… - tym razem to blondyn czekał na wyjaśnienie. – Sakura tłumaczyła Ten tą chorobę… przejebane.

- No wiem, a nie chcę jej okłamywać… ona mi się zwierza, wszystko mówi, a ja co? No właśnie.

- Nie przesadzaj, powiedz jej.

- Ech?!

- Może jeszcze nie kocha cię tak bardzo, aby jej stan się jakoś pogorszył.

- Sasuke… ona darzyła mnie uczuciem kilka lat! Dobra nieważne, po prostu bądź cieplejszy dla Sakury.

- Nie wtrącaj się – prychnął wchodząc do centrum handlowego, a za nim wszedł Naruto.

            Postanowił już zostawić przyjaciela w spokoju. Nie zmieni go, choćby jak bardzo chciał. Lecz miał nadzieję, że w porę się ogarnie i uczucie, które żywi do Haruno zniszczą jego dumę.

            Tymczasem w szkole licealnej trwała lekcja biologii. Była nudna jak zwykle, pomimo wspaniałej, energicznej dykcji Iruki uczniowie wręcz zasypiali. Konohamaru słuchał nauczyciela z głową opartą o rękę.  Trwało to nie więcej niż dwie minuty, a jego powieki mimowolnie się zamknęły. Z tego amoku obudziło go nagłe trafienie kredą w łeb.  Tak go to wystraszyło, że przechylił się i wypadł z krzesła.

- Sarutobi! Ja ci dam spać na mojej lekcji! – krzyknął Iruka.

- No właśnie! Botanika roślin jest super. Warto wiedzieć po czym deptasz – sarknęła Matsuri, rozbawiając klasę.

- Ech, czym sobie zasłużyłem na taką klasę…

- Panie Umino, doprowadzi mnie pan do zawału – stwierdził zbolały Sarutobi. – Umrę szybciej, niż dziadek.

- Trzeba było nie zasypiać na lekcji.

- Zwolnię pana, jak odziedziczę te budę – zagroził, cóż dobrze mieć dziadka za dyrektora i założyciela szkoły.

- Tak, a ja jestem baletnicą – sarknął, ale każdy się zaśmiał, jakby natychmiast sobie to wyobrazili. – Cisza! Bo zrobię kartkówkę – i nastała cisza.

            Konohamaru ze śmiechem usiadł na krześle, lecz po chwili opadł na ławkę, przymykając swoje oczy. Usnął, świadczyło o tym ciche chrapnięcie. Jego towarzysz z ławki Udon, Matsuri z ławki obok i Hanabi, z siedzącym obok Daisuke się odwrócili w jego stronę..

- Umarł? – zapytał blondwłosy Daisuke. – Bo śmierdzi, jakby się rozkładał – szepnął, a grupka się zaśmiała cicho.

- Oddycha, ale ta lekcja może zabić – skwitowała Hanabi.

- A potem jest jeszcze jedna… - dodał Udon.

- Zamknijcie się… chcę spać – odparł Konohamaru.

- To śpij, Hanabi łap.

            Akasuna rzuciła jej flamaster, by mu coś porysowała na twarzy, tak zrobiła. Mimo grymasu nie sprzeciwiał się, zresztą Hanabi bardzo ładnie rysowała, więc nie musiał się obawiać, że motywem będzie jakiś karny kutas. Propo tego, jej nieuwagę wykorzystywał Daisuke, kreśląc w zeszycie męskie genitalia.

            Hanabi, w ciągu piętnastu minut narysowała na twarzy Sarutobiego ładnego smoka. Schodził od czoła przez skroń do policzka, Udon i jej kolega z ławki byli zachwyceni.

- Ej. Pst, pst, Konohamaru odwróć się, też chcę zobaczyć – szepnęła Matsuri, rzucając w niego kawałkami swojej gumki do mazania. – Oddam ci moje drugie śniadanie – jak na zawołanie się odwrócił, ukazując swoją dziarę. – Zajebista!

- Tak sądzisz, Matsuri? Też myślę, że łodygi kwiatów są ciekawe – odpowiedział Iruka, potem się odwrócił i zobaczył pomazanego czarnym flamastrem szatyna. – Sarutobi! Coś zrobił z twarzą?!

- On nie ma takiego talentu nauczycielu, niech pan wpadnie czasem na plastykę – odparła Matsuri z sarkazmem.

- Nieważne, idź do łazienki i zmyj tą twórczość Hanabi  jak mniemam.

- Dokładnie, mogę iść go zaprowadzić – zgłosiła się Hyuuga, podnosząc z krzesła.

- O tak – dodał ochoczo, Konohamaru.

- Siadaj Hanabi. Dostajesz uwagę za malowanie po twarzy kolegi – poinformował.

- Panie Umino! Nie oszpeciłam go, jest teraz ładniejszy!

- Hyuuga robisz mi przykrość – rzekł smutno Konohamaru, ukrywając przed nauczycielem perfidny uśmieszek.

- Zamknij się! Nie zasłużyłam na uwagę!

- Hanabi dostajesz uwagę za malowanie kolegów, pyskowanie nauczycielowi i obrażanie kolegi – podsumował nauczyciel, przez co usiadła oburzona.

- Hm… chyba jednak z tym zostanę – rzekł Sarutobi. – Skoro jestem ładniejszy…

- Skaranie boskie z wami… dobra zostań, ale cicho już.

- Panie Umiono – zaczął Daisuke. – Myślę, że za te kutasy w zeszycie też jej się należy kara.

- Ech?! – białooka spojrzała w zeszyt, gdzie na notatkach były powiedziane przed chwilą rysunki. – To Daisuke!

- Że co? Panie Umino, to chyba jakaś aluzja, że jestem cytuję  „chujem” – powiedział wskazując na podpis w zeszycie pod narysowanym członkiem. Klasa za to śmiała się w najlepsze.

- Daisuke! Nie pozwalaj sobie – upomniał nauczyciel.

- Daleko od prawdy nie odbiegła – dodał szatyn, śmiejąc się wraz z blondynem i resztą klasy.

- Konohamaru! – znowuż upomniał.

- Nie to miałam na myśli. Chodziło mi, że to twój kutas – warknęła Hanabi do kolegi z ławki.

- Uch, wypraszam sobie, Mój jest większy! – odparł z dumą, a wszyscy parsknęli śmiechem.

- Ta, akurat! – krzyknęła zła.

- A chcesz sprawdzić? – zapytał blondyn, tym samym zostając zrzuconym z krzesła, poprzez mocnego kopniaka zadanego przez Hyuugę. Klasa śmiała się w najlepsze.

- Zawryj dupę. Hanabi leci na mnie – zawołał dumnie Sarutobi.

- Chyba ci chomiki w mózgu grają w ping-ponga! – sarknął Daisuke. Śmiał się razem z kumplem, aż im się łezka zakręciła. Natomiast dziewczyny zazdrościły Hanabi takich relacji z chłopakami.

- CISZA! – wrzasnął Umino, posłusznie się zamknęli. – Dorośnijcie w końcu! Druga klasa liceum, osiemnaście lat! wstydzilibyście się! Zamiast poświęcać czas na głupoty, zajęlibyście się nauką, czymś pożytecznym – klasa słuchała Iruki z lekkim zdołowaniem. – za karę wasza czwórka – wskazał na Hanabi, Daisuke, Konohamaru i Matsuri. – zajmie miejsca w czterech kątach klasy.

- Ale ja…! – zaczęła wkurzona Matsuri.

- Natychmiast! I przez wasze pogaduszki zostajemy w klasie na przerwie!

            Cała klasa jęknęła i obrzuciła całą czwórkę nie przychylnymi spojrzeniami. Lubili Irukę, ponadto nie dziwili się tej reakcji, ale no… sami rozumiecie. Zabrzmiał dzwonek, każdy uczeń westchnął ciężko, mieli inne plany jak pójście do biblioteki, sklepiku lub na dach budynku. Wtedy też do chłopaków i Matsuri doszła kartka z nakazem wejścia na chat’a z komórki. Zrobili to z uśmiechem na ustach.

Hanabi: Zabiję cię Daisuke! >.< Przez ciebie mam w chuj minusowych puntów!

Hanabi: punktów*

Daisuke: Przez ten błąd, zniszczyłaś grozę swojej wypowiedzi :P

Matsuri: Stulcie facjaty -.- Jak chcecie się umówić to nie mieszajcie w to klasy, dekle…

Konohamaru: Co? >.< Hanabi jest moja! XD

Daisuke: Zdupczaj Sarutobi :P Tutaj kibicują DaisHana, a nie KonoHana… KonoHana ssie! :P

Hanabi: Spieprzajcie, wolę mądrych ^^

Konohamaru: Czyli mnie! :> Jestem mondry ;D

Matsuri: „Mondry” ???? XDD

Hanabi: Taa… jesteś mondry… :P

Konohamaru: mądry* kurwa :/

Daisuke: LOOOOOOOOL XDDD Weź, kurwa XDD Ogarnij się daltonisto ;]

Matsuri: … ja pierdolę… xDD

Konohamaru: Sam potrzebujesz ogarnięcia, złamasie XD XD

Hanabi: Dai, chyba miałeś na myśli analfabetę :P :P :P

Daisuke: *_____* zdrobniła mi imię :D Chyba mnie kocha XD

Matsuri: Raczej skróciła, durniu ^^”

Konohamaru: Imiona zdrabnia się pedałom, więc się nie dziw ;>

Hanabi: … weźcie zejdźcie ze mnie =.=

Daisuke: Jeszcze nawet nie wszedłem XD

Konohamaru: Jak wejdę to prędko nie wyjdę XDD

            Matsuri z tego tekstu już nie wytrzymała i zaczęła się głośno i niemiłosiernie śmiać. Hanabi dopiero po kilku sekundach także zaczęła, a chłopaki posyłali sobie wymowne uśmieszki. Gdyby mogli przybiliby żółwika. Umino zobaczył, że w ręku trzymają telefony i niezwłocznie kazał oddać. Dziewczynom natomiast nakazał wyjść na korytarz i się uspokoić.

            Wieczorem w pokoju Sakury i Hinaty, szykowała się impreza. To miało być tylko przyjacielskie grono, więc szykowała się zabawa. Nie brakowało chipsów alkoholu i zabaw, które sugerowały przyszykowane talię kart. Wszyscy najbliżsi siedzieli na łóżkach lub podłodze i wyczekiwali powrotu różowowłosej. Nagle drzwi się otworzyły i wraz z wejściem solenizantki wszyscy krzyknęli „sto lat”. zielonooka ze szczęścia zaczęła piszczeć i przyjmować życzenia od przyjaciół.

            Uchiha stał z boku i czekał, aż będzie jego kolej, wtedy Naruto szturchnął go w ramię i wskazał na drzwi, w których czekał uśmiechnięty Minoru. Ustalmy coś do tego kolesia, nie był zły fajnie się z nim gada i w ogóle, ale za dużo sobie pozwala przy dziewczynach

- Czego? – zapytał Sasuke podchodząc do drzwi.

- Mogę się dołączyć do imprezy?

- Nie, tu nie ma żadnej imprezy. Wiesz coś o imprezie Naruto? – zapytał z powagą Sasuke.

- No nie, inaczej bym na niej był.

- Uwielbiam waszą dwójkę… wpuścicie mnie? – zapytał żałośnie, a Naruto już chciał zatrzasnąć mu drzwi przed nosem.

- Naruto, co robisz? – zapytała, przecież nie można tak traktować ludzi.

- A nic… testuje drzwi – odparł głupio. – Ooo Minoru, jeszcze tu jesteś?

- Wejdź Minoru, w końcu jesteś przyjacielem Sakury – zaprosiła go Hyuuga, chłopaki piorunowali go spojrzeniem. Ech, tak to jest, jak się baba w coś wpieprzy.

            Sasuke wszedł w głąb pokoju za nieproszonym gościem, podszedł do solenizantki, ale nic nie powiedział. Uchiha go odepchnął dając pudełko z prezentem dla dziewczyny.

- Mogę otworzyć? – zapytała, a ten wzruszył ramionami, co oznaczało zgodę. – Och nie gadaj… - zaczęła wyciągając z pudełka wisiorek z serduszkiem. – O rany, dziękuję.

- Nie ma za co – przytulił ją do siebie. – Wszystkiego najlepszego i… - jak na złość zapanowała cisza. – Kocham cię – wszyscy zaczęli wiwatować i krzyczeć gorzko, a Sasuke był tym zażenowany.

- Ja ciebie też kocham – wpiła się mu słodko w usta, po chwili jednak odrywając. – Powiedz to jeszcze raz.

- Poczekaj do przyszłych urodzin – odparł nonszalancko.

            Nie była z tego powodu zadowolona, ale chwilowo wolała się bawić, skoro zadali sobie ten trud. Ino od razu wyskoczyła do niej z drinkiem  i wystarczyła chwila nieuwagi Sasuke, a Minoru już się wkręcił w towarzystwo Haruno, Ino, Tenten i Temari. Uchiha spojrzał na Naruto, który był zajęty swoją dziewczyną, więc gawędził z chłopakami.

            Uzumaki tłumaczył się, że nie chciał nic zrobić Minoru, to tylko takie tam żarciki. Nie przeszło.

- No dobra, powiem prawdę.. jestem zazdrosny.

- Nie masz o co, to tylko przyjaciel – oznajmiła z uśmiechem.

- Wiem, ale…

- Żadnego ale – przerwała. – Nie ufasz mi?

- Ufam… Pewnie, że ufam. Jemu nie ufam, patrz jak on się zachowuje – wskazał, więc spojrzała na rozmawiającego z dziewczynami Kisuke.

- No i?

- Gada z dziewczynami. To podrywacz! – wygarnął, a Hyuuga się zaśmiała.

- Tak, rzeczywiście dziwne – sarknęła i wtuliła się w niego.

            Te czułości przerwał krzyk nawoływań do gry w karty. Grali we wszystkie znane im gry, jednak zatrzymali się na grze w „kuku” na bicie. Przy tym było najwięcej śmiechu, ponieważ chłopaki nie oszczędzali sobie rąk, na mocnych bili w kostki, a na krwawych zdzierali z siebie skórę. Dziewczyną odpuszczali wykonaniem jakiegoś ćwiczenia pompek czy czegoś. I tak czas im zleciał do dwudziestej trzeciej.

~*~

O notce się nie wypowiem XD

Ojej, tak dużo komentarzy, no jestem bardzo wdzięczna wszystkim :) :*

Więcej pewnie nie będzie :P

Propos, znacie gościa? :D Polecam obejrzenie jego wywiadów :P

Gorąco witam nowych czytelników :) Torii (Sakury nie lubię, więc sprawie, byście ją znienawidzilik ]:-> ale to potem :D), Kashi (nie mam go w planach, ale dla ciebie jakoś go wcisnę :P), Martyna (będzie ci trudno w tym opku się odnaleźć, ale dzięki ;*), gaaramanta (spoko, aż tak mi się nie wyrwie spod kontroli :P), Asoka Volo Matsuya (jak przekonuje to się cieszę :D Pisz notkę :P)