#21. Katar.

            Czas wolny zazwyczaj bardzo szybko mija i zgadza się z tym jakoś w przybliżeniu siedem miliardów ludzi na tej planecie. Pomyślałby nad dokładnością, jednak chmury, które leniwie poruszały się po niebie nie pozwoliły mu na to. Był na balkonie w domu swojej blondwłosej dziewczyny, u której spędzał święta. W sumie, nazwałby to czasem wolnym, chyba wiara była dla niego czystym przyzwyczajeniem. Widok chmur i wdychany przez usta tytoń  skłaniały go do takich, a nie innych rozmyślań.

            Spojrzał na zegarek na swojej lewej ręce, wskazywał osiemnastą. Pomimo niedzieli, Temari musiała pracować w knajpce z ramenem, ale skończyła zmianę godzinę temu. Generalnie powinna być w domu i pochwalić go, że poodkurzał. Ta dziewczyna ma temperament i potrafi go wykorzystywać. Zgasił papierosa i wszedł do salonu, od kiedy dostał zakaz wyciągania petów w domu takie palenie stawało się dla niego upierdliwe. Zabrał ze stolika telefon i myślał czy zadzwonić do panienki Sabaku. Tak zrobił, ale po kilku sekundach otworzyły się drzwi i z kilkoma torbami zakupów weszła Temari.

- Pomóc ci? – zapytał retorycznie, chowając telefon do kieszeni.

- Jasna. Weź tą po prawej jest cięższa – poprosiła, zdejmując obuwie.

            Shikamaru bez sprzeciwów podniósł reklamówkę. Papier toaletowy i jakieś puchowe ręczniki to było dla niego nic, ale skoro dla Temari to ciężkie. Przydałby się jej jakiś jednorazowy pobyt w siłowni.

- Shikamaru! Mówiłam o torbie po prawej! – wykrzyknęła oburzona.

- No to wziąłem po prawej.                                                                                                                      

- Po mojej prawej, nie twojej… ech, zostaw sama zaniosę – od chwycenia torby ubiegła ją ręka chłopaka, który i tą torbę zaniósł na stół do kuchni. – Dzięki.

            Po wszystkim położyła się bezwładnie na kanapie. Była taka obolała przez pracę, dzisiaj przyszła dostawa, więc wyładowywali kartony z produktami z ciężarówki. Przymknęła oczy, wsłuchiwała się w ciszę panującą w domu, którą po chwili przerwały kroki Shikamaru. Usiadł na kraju kanapy i po chwili pogładził jej plecy. Następnie razem z drugą dłonią masował jej ramiona.

- Ale ty jesteś spięta…                                            

- Ja się nie dziwię – uśmiechnęła się po chwili odwracając na plecy i lustrując go spojrzeniem. – Dźwiganie ciężkich skrzynek, wymuszanie uśmiechów do klientów i wykłócanie się z jakąś staruchą o miejsce w kolejce.

- Straszne – rzekł Shikamaru.

- Ty to mnie rozumiesz – powiedziała, przyciągając go do siebie, by namiętnie ucałować. – Znowu paliłeś? – zapytała z wyrzutem. Nie lubiła tego zapachu.

- Znowu się czepiasz? Robisz się upierdliwa – stwierdził, całując ją po szyi, z przyjemnością wynikającą z obu stron.

- Dobra odsuń się, idę wziąć prysznic.

- Świetnie, mi też się przyda – oznajmił obojętnie, aczkolwiek czuć było nutkę uwodzicielstwa w głosie.

            Podał swojej dziewczynie rękę, którą z uśmiechem uścisnęła. Następnie udali się do łazienki, pomieszczenie nie było zbyt duże, ale jak na dwie osoby w środku był spory luz. Shikamaru nie czekając, wpił się w usta blondynki, ponętnie całując. Odwzajemniała to wodząc językiem po jego podniebieniu, zarazem ściągając mu pas spodni. Chwycił ją w talii muskając ją po szyi z nienasyceniem. Jęknęła cicho przymykając przy tym oczy. Zaborczo zdejmowali z siebie ubrania pasjonując się swoimi pocałunkami. Po chwili będąc już nadzy, weszli do kabiny, odkręcili wodę pozwalając aby krople ciepłej cieczy spływały po ich ciałach. Temari oplatała jego szyję, a Shikamaru w dalszym ciągu trzymał ją w talii. Patrzyli za siebie pożądaniem, chwilę potem z równą żądzą się całowali.

            Ich ręce z niezwykłą czułością się dotykały, zatracając w gorących pocałunkach. Woda z prysznica czasami wpadała na ich języki, ale to im nie przeszkadzało. Pragnienie było silniejsze. Nara zachłannie dotykał ustami kark dziewczyny delikatnie obracając ją tyłem do siebie. Dziewczyna oparła się dłońmi o ścianę, dając tym znak gotowości. Szatyn zaczął delikatnie w nią wchodzić.

- Mocniej – nakazała drapieżnie.

- Wiem, co i jak mam robić – powiedział, nie kochali się pierwszy raz, doskonale wiedział jak dziewczynie zrobić dobrze. Ona też, lecz przywykła do pouczania ludzi.

            Uśmiechnęła się słysząc jego wywód. Ruchy chłopaka stawały się mocniejsze, dogadzały blondynce. Okazywała to jęcząc nie, wyjąc wniebogłosy z przyjemności. W objęciu swojego mężczyzny przeżywała niesamowitą rozkosz, ale wybrzydzając będzie jeszcze lepiej.

- Ale nudzisz – skomentowała bez uprzedzenia z niego wychodząc i stając naprzeciwko. – Weź  rżnij porządnie – nakazała groźnie. Chłopak gwałtownie przyparł ją do ściany, wpijając się agresywnie w jej usta.

- Upierdliwa, jak zawsze – dodał w przerwie. Uniósł ją do góry po ścianie, że zgodnie z jego zamierzeniami oplotła nogi wokół jego bioder, zaciskając palce na jego plecach.

            Od razu, bez zbędnych ostrzeżeń władował w nią swoją „broń”. Z bólu i rozkoszy jej oczy się zaszkliły, łzy poleciały, ale przez wodę spod prysznica ich nie widział. Zaczęła się głośno drzeć, czym wystraszyła Narę i zwolnił tempo.

- Nawet się kurwa nie waż przerywać! Boże, jak mi dobrze! – wykrzyczała.

            Jakieś objawy masochizmu? Uśmiechnął się do siebie, dziewczyna wbiła mu paznokcie w plecy, przez co pociekła mu krew, syknął groźnie posyłając w jej stronę wulgaryzmy. Nie była dłużna, ale takie igraszki słowne ich jeszcze bardziej napalały, dla jednych byłyby obrazą, a dla nich grą na dominację. Po chwili Shikamaru spuścił się w dziewczynie, brała przed stosunkiem tabletkę, więc mógł sobie na to pozwolić, a męski wytrysk to jej fetysz. Uwielbia go czuć w swoim ciele.

- Kurwa mać, nie za szybko? – zapytała udając oburzenie.

- Trzeba sobie zasłużyć – powiedział zadziornie, a ona wpiła się namiętnie w jego usta, schodząc ponętnie do szyi. – Czyżbyś sugerowała drugą rundę w łóżku?

- Nic nie sugeruję, ale masz mnie zadowolić – rozkazała władczo Temari.

            Potem, podczas kąpieli rozkoszowali się swoimi dotykami, nawzajem obmywali swoje ciała, używając żelu pod prysznic. Nie szczędzili sobie intymności czy narastających  pocałunków. Wyszli z kabiny i ubrali się w szlafroki, marząc o spotkaniu w łóżku, nie potrafili się sobą nasycić.

            Wtedy ktoś zapukał do drzwi, okazało się, że sąsiad wraz z policją, manifestował swoje oburzenie dla głośnych jęków z  domu, w Temari pulsowała żyłka, co ten gnój sobie myśli, żeby wzywać policję? Nie jej sprawa, że zazdrości jej pożycia seksualnego, jednak Shikamaru wkroczył i biorąc na nich winę pozbył się natręta. Z tego Sabaku nie była zadowolona, bo to nie jej wina. Dlatego nie było drugiej rundy w łóżku.

            Nastał nowy dzień, poniedziałek. Siostry Hyuuga, wstały wcześnie rano, aby wybrać się na zakupy i potem w podzięce za gościnność przyryktować śniadanie. Wracając do domu spotkały Konohamaru przed drzwiami. Popatrzyły na niego dziwnie, bo przytaszczył przed dom brodzik dla dzieci. Potem wtajemniczył w plan dziewczyny, a śmiech oznaczał zgodę. Weszły z torbami do domu i spotkały się z zdezorientowanym Minato. Sarutobi od razu wszystko mu powiedział, a Minato nawet się nie zawahał przy wpuszczeniu go do salonu.

            Licealista widząc śpiącego jak kamień Naruto, parsknął śmiechem, lecz to go nie wzruszyło. Z pomocą dziewczyn ustawił niewielki basenik przed kanapą ze śpiącym blondynem. Minato podszedł do nich z wężem dołączonym do kranu ze zlewu w kuchni, a Hinata poszła odkręcić kurek z wodą. Starała się, aby nie było za chłodno, albo za gorąco. Kiedy basen został do połowy napełniony, Minato wraz z Konohamaru podeszli za kanapę. Dziewczyny zatykały usta ręką, aby się nie roześmiać.

- Trzy…. Dwa… jeden! – zawołał Minato i razem z sąsiadem pochylili mebel, aby Naruto wpadł do basenu.

            Tak też się stało i chłopak mocno zawrzeszczał budząc się w wodzie. Lustrował wszystkich spojrzeniem nie wiedząc o co chodzi, z czego się śmieją? I co tu robi ta gnida, Konohamaru?

- Śmigus dyngus, braciszku! – odpowiedział, ściskając brzuch ze śmiechu.

- Co tu się dzieję? – do pokoju weszła Kushina, już powracała do zdrowia, ale Minato nadal otaczał ją troską. – Nruciak! Co ci zrobili? – podbiegła do mokrego syna.

- Nie wiem… tata i ten pasożyt zepchnęli mnie do basenu – z pomocą matki wydostał się z basenu, w międzyczasie Kushina puściła dyskretnie oczko do syna i dziewczyn niedaleko.

- Na mózg padłeś Minato?! Już spodziewałam się tego po Konohamaru, ale ty? – pytała z wyrzutem, następnie dotknęła wody w basenie. – Ta woda jest lodowata!

- Ech? – jęknął i podszedł. Zrobiło mu się głupio, to było nieodpowiedzialne. Pochylił się, by ocenić zimno wody.

- Prima Aprilis, skarbie – rzekła za nim i pchnęła go do basenu. – i śmigus dyngus! – zaśmiała się.

- Z tobą, ja się policzę! – zawołał Naruto wściekle do sąsiada.

            Blondyn biegał za sąsiadem po ogrodzie, w tym pościgu pomagał mu Kurama, którego Konohamaru przez przypadek nadepnął na ogon. W pewnym momencie Sarutobi się potknął co od razu zostało wykorzystane. Niebieskooki usiadł na nim blokując jego ruchy. Sąsiedzi patrzyli na te dwójkę z rozbawieniem, niektórzy przez okno, inni z ogrodu. Krzyki Konohamaru były niczym syrena policyjna.

- Kurama, weź przynieś tego węża ogrodowego – zachichotał diabolicznie, a pies posłusznie wykonał polecenie. Jak dobrze, że wąż, miał w sobie spust, jak pistolet, tylko zamiast strzelać, tryskał wodą.

- Ostatnie życzenie? – zapytał ironicznie.

- Wypuść mnie, debilu! Ludzie! Pomocy! ­- wrzeszczał, prawie przez łzy.

- Ja ci dam debila! – zawołał i włożył końcówkę przedmiotu w spodnie szatyna, następnie wystrzelił z spust. Miotanie bardzo się nasiliło, blondyn starał utrzymać się jak najdłużej.

- A! Kurwa! Dupę mi rozerwie! – krzyki osiemnastolatka wzbudzały w nim niebywałą satysfakcję, a dziewczyny przed domem dosłownie leżały na werandzie i zwijały się ze śmiechu.

            Po kilkudziesięciu sekundach wstał z sąsiada, który już zmordowany leżał na trawniku. Nawet lekkie wybudzające kopniaki Uzumakiego nie pomagały mu się ruszyć. Dlatego spryskał go wodą po twarzy, nie ukrywając rozbawienia.

- Wynoś się  z mojej posesji! – warknął kolejny raz uderzając go wodą, przez co upadł na trawnik.

- Hanabi! Pomóż mi! – zawołał wykończony. – Zrobię ci zadanie z matmy!

- Nie. Z zera przeszłabym do minusowych punktów! – zawołał chichocząc z siostrą.

- No to ci zap… - przerwał mu prysk po twarzy.  – zap… - i kolejny. – zapła… - i znowu. – Naruto! – zawołał zezłoszczony, ale wtem Hanabi mu pomogła wstać i zaprowadziła do domu naprzeciwko.

            Naruto odrzucił na trawnik diaboliczne urządzenie i pochwalił pupila za dobre sprawowanie. Energicznie zaproponował mu, aby częściej łączyli siły, ale ten prychnął i zrobił kupę na trawniku.

- Ja tego nie będę sprzątał – odparł kierując się do zaśmianej Hinaty. – Kochanieee… chodź się przytul – powiedział zawadiacko.

- Nie ma mowy, jesteś cały mokry – odparła uśmiechnięta, wchodząc prędko do środka. Potem gdy zaczął się do niej zbliżać dodała. – Naruto, jestem przebrana do kościoła. Potem możesz mnie oblać.

- Ech, no dobra. Idę na górę się przebrać – oznajmił i wszedł po kilku schodkach, lecz kiedy się odwróciła podbiegł do niej i otulił ją, mocząc ubranie. – Kłamałem – powiedział, i wziął wazonik i wytrąciwszy z niego jakąś róże oblał jej ubranie.

- Naruto! – zawołała, drżąc. – Ta woda była zimna! – odepchnęła go od siebie, piorunując wzrokiem przy coraz to głośniejszym śmiechu chłopaka.

- Ja cię rozgrzeje, tylko mnie nie odpychaj – pociągnął ja do siebie tuląc w swych ramionach.

- Puść. Muszę się przebrać.

- Ta, ja też… idziemy w tym samym kierunku – oznajmił podejrzliwie, a po chwili wziął ją na swoje ręce i zmierzał do pokoju, mimo ciągłych protestów. – No i co? Było tak źle?

- Okropnie – odparła obrażona. I wyciągała z torby suche ubranie.

- Doprawdy? – zapytał niewinnie otulając ją od tyłu. Mogła poczuć jego oddech na szyi.

- Tak.. bardzo wilgotnie i… - w czasie tej kwestii muskał szyję Hyuugi, a ta oddawała się tej rozkoszy. – i momentami przerażająco…

- Uhum  - wymruczał robiąc na karku dziewczyny malinkę

- Nie! – zawołała odpychając go. Patrzył na nią zdezorientowany. – Jak mój tata zobaczy malinkę to mnie zabiję… - rzekła przerażona, spoglądając w lusterko. – Noszenie szalików go zaniepokoi…

- Nie przesadzaj… najwyżej zamknie cię w wieży, a ja ocalę – zaśmiał się.

- To nie jest śmieszne – oburzyła się. – Bo jeszcze tak zrobi… - dodała cicho. - dobra… wyjdź stąd – jęknął w geście niezrozumienia. – Chcę się przebrać.

- To mój pokój. Zostaję – pokazał jej język idąc do szafy i wyciągając swój ubiór. Hinata patrzyła na niego zdezorientowana jego komunikatem. – No dobra, nie będę patrzył.

- Będziesz. Naruto… - wyjęczała jego imię. – No to idę do łazienki – i wyszła, ale po paru sekundach wróciła. – Łazienka zaję…. O matko! – zawołała i zakryła oczy odwracając się do ściany. Widok swojego chłopaka bez koszuli i zapinający pasek w spodniach może nie jest czymś ekscytującym, ale dla niej owszem. – Prze-przepraszam… już wy-wychodzę.

- I kto tu, kogo podgląda – zaśmiał się. – Zostań, już prawie kończę.

- Ja.. ja tylko… nie wiedziałam, że… - przerwało jej delikatne szarpnięcie i nagłe złączenie ust.

- Wiem, wiem. Kocham cię Hina – oznajmił z uśmiechem, gładząc dłonią jej wściekle czerwony policzek. – Teraz powinnaś powiedzieć, że też mnie kochasz – nadstawił uszu.

- Kocham – rzekła, cmokając go w policzek stając na palcach.. Na szczęście dla niej był już ubrany. Czarna koszula i jeansy, wyglądał bardzo przystojnie. – Bardzo cię kocham.

            Naruto opieczętował to wyznanie głębszym pocałunkiem, który szybko został przerwany przez wchodzącą do pokoju Hanabi. Jej widok sprawił, iż oboje parsknęli śmiechem, nie dość, że była calutka mokra, to jeszcze obsypana mąką. Młodsza Hyuuga spiorunowała ich spojrzeniem, a przez hałasy do pokoju zajrzała Kushina.

- Hanabi, co ci się stało? – zapytała strzepując z niej biały puch na podłogę. Naruto się tym nie przejął i tak mama mu to posprząta.

- No bo… Ta szuja, Konohamaru. Zwabił mnie do siebie, a miał tam wszystko przygotowane! Oblał mnie wodą i zwalił na głowę mąkę – wychlipała zła. Kushina od razu ją do siebie przytuliła.

- Tego się można było domyśleć. Pół roku razem i mu ufasz? – Naruto przewrócił oczami, to przecież Konohamaru.

            Potem pod nakazem matki wyszedł z pokoju i udał się z nią na dół. Spojrzeli na miejsce, gdzie przed chwilą Naruto został brutalnie obudzony. Wody było wszędzie, Kushina postanowiła posprzątać, więc poprosiła syna o przyniesienie mopa. Mimo ubrania wyjściowego sprzątali razem, bardzo ostrożnie. Później pomógł im Minato, a właściwie robił za nich, reszta rodziny nim dyrygowała. Pozwalał na to żonie, ale z każdym wtrąceniem syna piorunował go spojrzeniem. Potem wyszli razem do kościoła. Po drodze dołączył Sarutobi, wszyscy myśleli, że będzie błagał Hanabi o wybaczenie, ale wyśmiewał się jeszcze bardziej.

            W zbliżonym czasie, znaczy dochodziła dziesiąta, a osoba o różowych włosach nadal smacznie spała nikt jej nie budził. Sasuke spał już w pokoju Daisuke, tak zarządził najstarszy brat Sakury. Jemu były obojętne wrzaski siostry i nie pozwalał jej na wszystko, nawet jego ojciec nie miał w tej kwestii nic do powiedzenia.

            No przechodząc do rzeczy, Uchiha siedział na parapecie okna, spoglądał na dzieci bawiące się w piaskownicy. Tak zabijał czas, musi czekać na Haruno, aż łaskawie ruszy dupę z łóżka i pójdą na mszę. Jak już to chodził na najwcześniejszą razem z Naruto. Chwilkę potem do pokoju weszli dwaj bracia z diabolicznymi uśmiechami, aż w końcu młodszy chlusnął Uchihie wodą ze szklanki.

- Kurwa – skomentował, kompletnie zapomniał, że dziś lany poniedziałek. – Dobrze, że nie jesteś na moim terenie, bo posmakowałbyś zemsty – oznajmił zaśmianemu blondynowi. Znali się zaledwie cztery dni, a już nie bał się zacząć im grozić.

- Nie bądź ciota, wyschnie – odparł szczerząc się.

- Mamy propozycję – zaczął Kazuya, patrząc na brata.

            Wtajemniczyli go w plan zrobienia psikusa Sakurze. Brunet miał pójść obudzić dziewczynę i wybawić ją z pokoju. Natomiast bracia będą czekać z obu progów zaopatrzeni w wiadra wody. Przyszłego teścia nie ma aktualnie w domu, a pięcioletni Mikio spał, jak na dziecko uwielbiał spać, ciekawe czy Yukari jest taka?

- To co? Piszesz się na to?

- Pewnie – odpowiedział i zabrawszy jedną z zabawek wyminął ich. Bracia spojrzeli na siebie z uznaniem, Sakura dobrze wybrała z chłopkiem, lepszego szwagra nie będą mieć.

            Po wyjściu udali się do łazienki lać wody do wiader, Sasuke jedynie zastrzegł ich na temat temperatury. Nie chce, aby się przeziębiła… nie będzie robił w akademiku za jej niańkę. Wszedł cicho do pokoju zielonookiej, smacznie spała na plecach. Popatrzył na trzymaną w ręku zabawkę, przypominała prawdziwego szczura pochodzącego ze ścieków. Położył go na jej brzuchu i przeszedł na tył łóżka. Na stoliku miała butelkę z wodą, odkręcił ją i delikatnie oblał twarz dziewczyny. Fuknęła niezadowolona ocierając buzię, potem gdy spojrzała na lekki ciężar na jej brzuch zaczęła wrzeszczeć na cały regulator. Przy tym miotała się na tyle by spaść z łóżka. Sasuke parsknął śmiechem zwracając na siebie uwagę.

- Sasuke! Ty idioto, kretynie, durniu! Nienawidzę cię! – warknęła zła, ale chłopak się nie przejął.

- Tak się wściekać z powodu niewinnego żartu – odpił sobie wodę z butelki, a następnie oblał jej twarz.

- Uchiha, nie żyjesz! – zawołała chroniąc się od licznych kropel.

- Najpierw musisz mnie złapać Barbi – powiedział i pchnął ją mocno na łóżko, następnie wybiegł czym prędzej z pokoju.

            Za nim wyleciała Sakura i od razu została z obu stron oblana wodą. Bracia też się lekko ochlapali, ale jedynie dziewczyna zaczęła niebywale głośno piszczeć. Mężczyźni śmiali się w najlepszy z złej i mokrej Sakury. Kazuya przywołał  swojego przyszłego szwagra ręką, nadal się zaśmiewając. Daisuke zsunął się na dół po ścianie zwijając ze śmiechu.

- Chcesz się zemścić? – zapytał go cicho, ukazując jakieś trzydzieści procent wody w wiaderku i patrząc na młodszego brata. Uchiha nawet się nie zawahał, złapał za czerwony pojemnik i chlusnął w chłopaka, który pisnął, dlatego on stał się centrum chichotów. Nie trwało to długo, gdyż sam się z siebie śmiał, a to nie było fajne.

            Po pięciu minutach do domu wszedł pan Haruno. Widząc Sasuke i Daisuke z wiaderkami w ręku się zdziwił, nie spodziewał się tego po gościu. Cały przedpokój wyglądał jak… brak słów. Wszystko nadawało się  do remontu. Sakura od razu wybroniła Uchihe, że niby chciał odebrać im tą wodę. Bracia jej przytaknęli. Nie wsypią go przecież, ale i tak zaprosił wszystkich do salonu na karną rozmowę.

            Pod wieczór rodzina Uzumaki wraz z siostrami Hyuuga i wiecznie zagłodzonego sąsiada jadła kolację. Konohamaru i Hanabi pogodzili się, gdy wyszli na popołudniowy spacer. Dziewczyna zgodziła się na niego tylko dlatego, że zgodnie z jej ironicznymi instrukcjami oblał sobie krocze wodą, a każdego spotkanego osobnika powiadamiał, iż się zsikał. Koniec końców zemściła się spychając go do rowu z obornikiem. Musiała szybko uciekać do domu, bo śmierdział całym tym kałem i moczem zwierząt, a chciał się przytulić.

            Teraz ku ucieszę każdego był czysty i pachnący kokosem. Kushina teraz czynnie brała udział w byciu gospodynią domową. Właściwie kolację przygotowywała razem z Hinatą. Zawsze marzyła, by robić to z córką, a teraz nadarzyła się okazja, która może jej to w jakimś sensie zastąpić. Spojrzała na męża, który dogadywał się z Naruto na temat pracy, do której pociecha musi jutro jechać. Czerwono włosa żałowała, że nie może dać Minato więcej dzieci. W końcu niegdyś planowali trójkę.

- Psik! Psik! – zakichał Naruto, podciągając co chwila pod nosem.

- Tak się kończy bieganie po podwórku cały mokry – skarcił syna.

- Przypo… przypomi… apisk! Ech, przypominam, że gdyby nie pewna… pewna… a-a-uch – przeszło. – dwójka w ogóle nie byłbym mokry!

- Daj se siana, miałem gorzej, niż ty braciszku – stwierdził Konohamaru, a wystarczyły spojrzenia na niego, aby wszyscy parsknęli śmiechem.

- Masz morał, nie zadzieraj z moją siostrą – podsumowała Hinata.

- Nie mogę się oprzeć, tak słodko się złości – Hanabi spojrzała na niego z politowaniem, - Co chciałaś Cukiereczku? – zapytał retorycznie. – Nie oddam ci swojej porcji, wiesz że nie dzielę się jedzeniem.

- Przepyszne było. Hinata musisz częściej wpadać – rzekła Kushina, odpowiedział jej tylko zmęczony uśmiech.

- Naruto pozmywaj naczynia – poprosił Minato.

- Sam to zrób, ja się zajmę gośćmi, „odprowadzę” naszego pasożyta.

- Naruto, nie prowokuj – rzekł groźnie. Po chwili zadzwonił telefon. – Wybaczcie to z pracy, muszę odebrać – ucałował żonę w czoło i poszedł na górę odebrać.

            Naruto musiał iść pozmywać, ponieważ Kushina wszystkich wygoniła do salonu. Zdziwił się, że zostawiła go samego, no ale bez marudzenia zbierał wszystkie naczynia i udał się do kuchni. Musiał przyznać, że dawno nie jedli wszyscy razem i to w jadalni także to było miłe. Nasączył gąbkę płynem do naczyń i ścierał odpadki z naczyń. W tym momencie do kuchni weszła Hinata

- Cze… ech… ech… psik! – zachichotała podchodząc do niego. – Co tu robisz?

- Przyszłam ci pomóc – podciągnęła rękawy do góry. – ja pozmywam a ty wytrzesz, dobrze?

            Niebieskooki uśmiechnął się zezwalając na taki układ. Przez cały czas rozmawiali na temat jutra, a właściwie słuchała marudzeń Naruto, że jutro wyjeżdża. Z bólem serca ustalili, że razem z Konohamaru odprowadzi dziewczyny na przystanek niedaleko jakiegoś sklepu, skąd odbierze je ich ojciec, a sam odjedzie busem do pracy. Chwilę potem usłyszał lekki trzask talerzy, odwrócił się do dziewczyny. Wyglądała jakby siłowała się sama ze sobą, aby ustać.

- Hina, w porządku? – uchwycił ją dając tym samym oparcie.

- Naruto, źle się czuję… - rzekła słabo, chwytając się za głowę.

- Ech? Teraz? Czekaj… co ja mam robić? – zapytał spanikowany, gdyby nie sytuacja zaśmiałaby się z niego.

- Wystarczy, że się położę, odprowadź mnie do pokoju.

            Nie bacząc na niepozmywane talerze odprowadził Hinatę na górę do siebie. Po drodze odpowiedział Kushinie na nieme pytanie, opowiadając o zajściu. Potem kobieta przyszła sprawdzić jak się miewa Hyuuga, usnęła a blondyn siedział obok niej.

- Zostanę z nią – powiedział po chwili.

            Kobieta jedynie skinęła głową, normalne, że syn się zamartwiał. Po zamknięciu drzwi skierowała się do swojej sypialni, gdzie znajdował się jej mąż. Przez niedomknięte drzwi usłyszała niechcący jego rozmowę. Normalnie, by się nie przejęła, lecz blondyn rozmawiał z daną osobą na ty.

- Kochana jesteś Aiko, ale nie mogę do ciebie wpaść.. – na dźwięk tego imienia, przypominała sobie wszystkich znajomych męża. – Hehe, nie wymknę się. Kushina jest chora i mamy gości… - oznajmił, a w Kushinie zawrzało. Zdradza ją! Ewidentnie. – No dobrze, jak chcesz to ty do mnie wpadnij – zaśmiał się. – Dobra w czwartek u mnie w pracy – Kushina już ustaliła, że wtedy ich przyłapie na gorącym uczynku. Nie będzie tak bezczelnie sobie pogrywał. Zawróciła do salonu na dół. – Ale bądź wtedy po szkole, jasne? Dobra, daj mi z powrotem tatę – poprosił i kontynuował rozmowę ze swoim inwestorem.

            Po zakończeniu zszedł na dół i wyszukiwał wzrokiem Naruto oraz Hinaty. Wtedy Kushina dość chłodnym głosem mu wszystko wyjaśniła. Wolał nie wnikać o powód jej humorku. Po chwili nakazała mu wrócić do sypialni i zanieść Naruto materac do pokoju. Ona wraz z Hanabi ustaliły, że zrobią sobie maraton filmowy, by nie przeszkadzać wypoczywającej Hinacie.

- Dobra, zrobimy wyjątek – rzekł z uśmiechem Minato.

- Kto do ciebie dzwonił? – zapytała czerwono włosa.

- Inwestor z pracy – uśmiechnął się. – Darui. Masz pozdrowienia od niego.

- Jasne – sarknęła niewyczuwalnie. Ucałował ją w policzek, którego ze złości zdarła, gdy zniknął z jej pola widzenia.

            Chętnie by teraz do niego zadzwoniła i wypytała o wszystko. Jednak to był jego przyjaciel wszystko, by potwierdzał zgodnie czy niezgodnie z prawdą. Nawet gdyby mu nakłamała, że Minato nie spędził nocy w domu to zarzekałby się, że jest u niego i właśnie robi kupę w jego łazience. Ech, ta męska solidarność… z nią nie wygrasz.