#22. Zwierzenie.

            Późnym wieczorem, czy tam nocą, bo dochodziła północ, w skromnym mieszkanku, gdzie na co dzień zamieszkiwało dwóch współlokatorów i narzeczona jednego z nich, odbywała się lekka parapetówka. W odwiedziny przybyła Rin razem z Obito, oraz Deidara, po naparzaniu się przez nich wodą w domu było ładnie mokro. Wszyscy suszyli się po wojnie w salonie, dziewczyny miały gorzej, gdyż lądowały w wannie, a chłopaki dostali co najwyżej z chluśnięcia szklanką.

            W końcu dziewczyny weszły na temat sukni ślubnej Konan. Ona zaproponowała jej pokazanie, więc w tym celu udały się do sypialni, gdzie znajdował się laptop. Chłopaki także rozmawiali o weselu, wspominali ślub Kisame i parsknęli śmiechem. W końcu Deidara oznajmił, że za niecałe trzy tygodnie wieczór kawalerski zorganizowany w pełni przez Hidana.

- Nie będzie źle. Razem z Nagato wymusiliśmy, że nie wydamy go przed jego dziewczyną o ile zrobi grzeczną imprezę – oznajmił dumnie Yahiko.

- Już to widzę… skoro „gwałcić” w jego słowniku oznacza „lubić na siłę”, ciekawe co oznacza „grzeczność” – zaśmiał się Dei do wtóru z Tobim, który wiedział o co chodzi.

- No ej… ja modlę się, aby ta laska z nim przyszła – złączył ręce i wołał z bezsilnością.

- Z opisu wynika, że ma mózg – odparł Nagato niwecząc nadzieje współlokatora.

            Tobi z Deidarą zaczęli głośno myśleć nad scenariuszami wieczoru. Wprowadzali tym w wytrzeszczenie oczu lidera, pomysły mieli genialne. Ale nawet jak na Hidana to za dużo.

- Nie będzie tak źle. Nie będę pił, aby panować nad sytuacją – zapewnił Nagato.

- Takiego chudzielca bez cienia, się nie przestraszy – skomentował Deidara.

- Takiej dziewczyny, jak ty tym bardziej – odgryzł.

- Zamknijcie się – warknął Yahiko. – Nawet zbliżając się do trzydziestki zachowujecie się, jak dzieci…

- Dorosły się odezwał – zaśmiał się Nagato.

- To ty zawsze wymyślałeś coś głupiego na nudę – oznajmił Tobi.

- Chciałem żeby moje pomysły były wam bliskie – fuknął Yahiko.

- Spadaj – odparł Nagato, który jako jedyny skumał podtekst.

            Potem do pokoju weszły dziewczyny i Rin zarządziła powrót do domu. I tak za długo się już zasiedzieli, Obito posłusznie udał się do przedpokoju za swoją połówką.

- Ja też już idę. Chociaż wolałbym nie. Mamy kilku studentów pracujących a czarno i są strasznie aroganccy… jeden jest bratem Itachiego… wkurwiający jak on.

            Ta też tym podsumowaniem, zaczęli obgadywać Itachiego. Wyśmiewali to, co może teraz robić, mianowicie zmieniać pieluchy dziecku. Pożegnali się i udali w swoje strony. Konan będąc w pokoju z Yahiko zwierzyła mu się, że Rin ma dosyć czekania na Obito i że zastanawia się nad zerwaniem. Nie przejął się tym, znał plan Uchihy, nie powiedział jej o nim. Mężczyźni w odróżnieniu od kobiet nie wygadują tajemnic kumpli, nawet swoim drugim połówką.

            Rankiem, kiedy dochodziła dziewiąta na materacu obok łóżka spał Naruto. Natomiast na wspomnianym meblu Hinata, ręka dziewczyny cały czas była złączona z ukochanym, choć nie była tego świadoma. Promienie słoneczne przedostały się przez okno i trafiły w jej twarz. Zamierzała przewrócić się z boku na brzuch, lecz spała na kraju. Skutkiem czego było spadnięcie na dół, wprost na leżącego tam Naruto, który zawył z bólu. Okazało się, że Hyuuga trafiła dość mocno kolanem w jego krocze.

- Przepraszam! Wybacz Naruto… - powiedziała okraczając i będąc nad nim na czworakach.

- Kurwa… - zwijał się z bólu, trzymając obolałego miejsca. – Co ty…? Nie chcesz mieć dzieci? – zapytał bolejąco, zarumieniła się. Bo czyż to nie oznaczało, że jedynie z nim je będzie mieć?

- Przepraszam, nie chciałam… nie wiedziałam, że tu jesteś…

- Ach, czyli teraz będzie, że to moja wina? – zapytał z wyrzutem.

- Nie o to mi chodziło… prze…. – chciała zejść, lecz ją zatrzymał.

- Wybaczę ci, jeśli zostaniesz jeszcze chwilę w tej pozycji – patrzyła na niego zdezorientowana, a ten się uśmiechnął. Nie dość, że mógł spoglądać na jej lekko zarumienioną twarz, to jeszcze ukazywał się mu dość obfity dekolt, ale z pierwszym spojrzeniem dziewczyna zerwała swoje ręce, by zakryć ów miejsce.

- Naruto! – czerwona, zakłopotana i zła, na ten stan odpowiedział szeroki uśmiech.

- Naruto, Naruto – powtórzył kładąc ją obok siebie i nachodząc z boku. – Wiem jak mam na imię – oznajmił i wpił się czule w jej malinowe wargi. – Kocham cię.

- Ja ciebie bardziej – stwierdziła i z rumieńcem na policzkach cmoknęła jego usta. On przedłużył tą pieszczotę przeistaczając skromny buziak w namiętny pocałunek. Ich języki delikatnie się stykały, wzmagając chęć swojej bliskości. – Naruto… twoi rodzice mogą przyjść…

- Fakt… - chłopak odsunął się zrezygnowany. – Mama jak wpadnie to potem czekają mnie „poważne” rozmowy, a jak tata to zdrowy opierdol – zaśmiał się nerwowo.

- Masz wspaniałych rodziców.

- Taa, bo z nimi nie mieszkasz.

- Nie, naprawdę chciałabym mieć takich – uśmiechnęła się.

- Głupia jesteś – zażartował, czochrając jej włosy.

- Sam jesteś głupi – zapadła cisza, Naruto z szokiem patrzył na Hinate. To pierwszy raz, gdy zażartowała obelgą w jego stronę. – Przepra…

- Spoko, to z miłości do… do… a… a… psik! Do ciebie – dokończył podciągając pod nosem.

- Zarazisz mnie, słonko.

            Po tych słowach, zmienił temat na samopoczucie, wyznał jej, jak bardzo się martwił i przez to pozwolili mu spać w tym samym pomieszczeniu. Gawędzili, aż w końcu postanowili się przebrać. Hinata wzięła ubranie i udała się do łazienki, Naruto nadal leżał i podciągał pod nosem.

            Natomiast w salonie odbywały się douczki licealistów po nadzorem Minato. Kushina zrobiwszy uprzednio bento, które leżało na stole, siedziała na kanapie. Plany maratonu nocnego przepadły, dziewczyny usnęły po dwóch filmach. Ale trudno, mierzyła wzrokiem swojego męża. Wczorajsza podsłuchana rozmowa nie dawała jej spokoju, o co chodziło gdy mówił, że ma wszystkiego dość? Czy ich relacje jakoś się ochłodziły? Czy to przez nią, nie okazuje mu miłości? O co ci kurwa chodzi Minato? Poczuł jej wzrok na sobie i oddał go posyłając do tego swój czarujący uśmiech.

            Z czego się cieszysz Namikaze? Myślisz, że nie wiem, że mnie zdradzasz? Wiem! – odpowiedziała sobie w myślach. Posłała mu durny, przesłodzony uśmieszek. Wtedy do salonu weszli Naruto z Hinatą u boku. Blondyn ucałował matkę w czoło na powitanie.

- Dobra, jeszcze dwa pytania zostały – uśmiechnął się Minato.

- Spiszę je przed lekcją – odparł Sarutobi. – Ręka mnie boli… i jestem głodny.

- Dzieci w Afryce głodują przez kilka dni, a nie jak ty co minutę – warknęła Hanabi, miała go dość ciągle jakiś pretekst do przerwy. – Co one mają powiedzieć?

- Cóż… one też mogą powiedzieć, że jestem głodny – odparł szczerząc się.

- Jesteś głupi!

- Spokojnie Hanabi – rzekł Minato z uśmiechem.

- Panie Minato, dlaczego tacy fajni chłopacy, jak pan wyginęli – ułożyła głowę na swoją książkę. – Ma pani szczęście pani Kushino.

- Zgadzam się z siostrą – włączyła się Hinata posyłając uśmiech matce swojego chłopaka.

- Ej – Naruto spojrzał na dziewczynę z wyrzutem. Po chwili każdy się zaśmiał.

            Kilka godzin później pożegnawszy się państwem Uzumaki, dziewczyny zostały odprowadzone na przystanek. Za kilka minut powinien nadjechać samochód z panem Hyuuga. Mimo, że pary spotkają się niebawem w szkole żałowali, że muszą już wracać. Naruto ciągle podciągał pod nosem, nabawił się kataru.

- Kochanie, nie płacz – zachichotała Hinata.

- To zostań – odgryzł się, następnie odszedł trochę by się wysmarkać.

            Jeszcze chwilkę pogawędzili, kiedy na horyzoncie pojawił się samochód, nieznany dla sióstr Hyuuga. Jednak samochód zatrzymał się parkując na przystanku, a z niego wyszedł wysoki mężczyzna w przeciwsłonecznych okularach i ubrany w jeansy i czarną koszulę.

- Hidan? – zapytała Hinata, ten się uśmiechnął zdjąwszy okulary. – Co tu robisz?

- Cześć. Twojemu ojcu coś wyskoczyło, więc przyjechałem odebrać cię w zastępstwie.

- Chyba raczej nas – poprawiła Hanabi, zwracając na siebie uwagę.

- Tak, racja. Wybacz – powiedział i zlustrował stojącego za nią Konohamaru. – a ty to kto?

- Konohamaru Sarutobi chło…

- Mój kumpel z klasy – przerwała Hanabi, wzrokiem każąc mu milczeć. Wiedziała, że Hidan wszystko wygadałby jej ojcu, ta szuja jest do tego zdolna.

- Acha, cóż słyszałem, że spędzacie święta u przyjaciela – rzekł szarowłosy, uśmiechając się do Hinaty. Następnie sięgnął do jej ręki po torbę.

- Sorry, moje gluty wymagały więcej chusteczek – zaśmiał się wychodzący zza przystanku Naruto. Od razu poznał rozmawiającego z dziewczynami mężczyznę, impulsywnie odciągnął Hinatę. – Ty! Ta ciota!

- Ech?! – Hidan nie wiedział o co mu chodzi, jednak po chwili do niego dotarło, zderzył się z tym zjebem… ale kurde, jak mu teraz… przecież się wyda. – Chyba mnie z kimś pomyliłeś – zabrał torby i wpakowywał je do samochodu, trzeba szybko stąd zdupczać.

- Nie pomyliłem, ty jesteś tym durniem, co się rzucał o potrącenie!

- Naruto, o czym ty mówisz? – zapytała z przejęciem Hinata.

- No, bo… kiedy w ferie cię odprowadzałem, potrąciłem tego kolesia, a  on wyjechał na mnie i chciał wjebać – wytłumaczył posyłając mu nienawistne spojrzenie.

- Na pewno się pomyliłeś. Hidan jest bardzo miłym chłopakiem – odparła Hinata.

- No, ale ma wygląd durnia – uśmiechnęła się wrednie Hanabi.

- Miła jesteś – sarknął siwowłosy. – Nie jestem tym za kogo mnie wziąłeś, blondynie…. – kurwa, przecież go obraził… musi się zreflektować. – Nie pamiętam imienia.

- Jasne, weź ściemy pociskaj swojej starej – warknął.

- Naruto! – upomniała zła. – To było nie na miejscu… bo niedawno…

- Nieważne – przerwał, hehe ten dureń się wkopał. Kiedyś nakłamał dziewczynie, że mu matka wykorkowała, by go pocieszała. – To jedziemy już? – otworzył grzecznie drzwi z przodu. Hinata chciała podejść, lecz blondyn nie ustępował w swoim

- Nie pojedziecie z tym pajacem – powiedział stanowczo. Starsza Hyuuga znowu spojrzała na niego zdezorientowana. – Nie widzisz, jak obleśnie na ciebie patrzy?

- Wypraszam sobie! – warknął zirytowany. Co za koleś, wkurwia go… zaraz mu wpieprzy i jeszcze się przystawia. Tak, byli blisko siebie i piorunowali spojrzeniami, jeszcze chwila i by się zaczęli tłuc. Jednak Konohamaru ich rozdzielił. – Ech, bez względu na to co powiesz, obiecałem panu Hyuudze przywieźć dziewczyny.

- Wisi mi to! Sam je odwiozę!

- Nie Naruto – zaczęła  Hinata. – Ty masz niedługo autobus do pracy.

- Ale…

- Proszę – powiedziała posyłając mu zapewniający uśmiech.

- To ten, ja pojadę z nimi braciszku. Potem wrócę autobusem, albo prześpię się z… znaczy u Hanabi – zaśmiał się na te poprawkę, a razem z nim zachichotała Hanabi

- Chciałbyś. Dobra, Hidan chyba nie ma nic przeciw, prawda? – ależ oczywiście, że ma! Nie będzie tego wieśniaka woził swoim pięknym autkiem! Wbrew sobie przytaknął Hanabi.

- Dobra… ale nie zbliżaj się do niego - zaczął Naruto. – To do zobaczenia, potem, w szkole – powiedział i pocałował jej słodkie usta.

            Hidan patrzył na to z irytacją, jeszcze ją odzyska, w końcu nie na darmo dba o dobre relacje z Hiashim. Żadna dziewczyna mu się nie oparła i to się nigdy nie stanie. Potem wszyscy już wpakowywali się do samochodu, Naruto szarpnął Konohamaru sadzając go z przodu samochodu, co jeszcze bardziej rozjarzmiło siwowłosego. Jednak nie skomentował. Szybko wyjechali, a kilka minut później nadjechał jego autokar.

            Byli już niedaleko miejsca zamieszkania dziewczyn, Hidanowi niestety na skroni niewidocznie pulsowała żyłka. Sarutobi cały czas gadał, gadał i gadał, w akcie czego dowiedział się, że Hanabi jest jego dziewczyną, ale pod naporem Hinaty obiecał nie wygadać. To nie ma dla niego znaczenia, właściwie może tym nawet szantażować białooką szatynkę.

            Konohamaru go wkurzał. Co zaczął jakąś swoją historie, którą przywłaszczył sobie od takich poukładanych ludzi, jak Yahiko, Kakuzu czy Itachi, to ten szczyl mu przerywał swoimi anegdotkami. Brama się otworzyła, wjechał na podjazd. Po wyciągnięci torb, Hinata poprosiła Hidana na rozmowę. Musiało go przeprosić za zachowanie Naruto. Natomiast Sarutobi, razem z młodszą Hyuuga udali się do domu odstawić torby.

- Dobra, ja muszę do łazienki, zaczekaj tu na mnie – nakazała oddalając się do najbliższej toalety.

            Licealista zdejmował buty, gdy nagle zauważył jakiegoś gościa w długich brązowych włosach i białych oczach. Nie przejął się nim z opowiadań braciszka mają tu w chuj służby.

- Witam – zaczął niepewnie mężczyzna. – Kim…

- No cześć – odpowiedział skacząc, by zdjąć kurtkę. – ty pewnie jesteś ten, jak mu tam… kamerdyner. Łap! – zawołał rzucając w niego kurtką. Nie złapał. – Jaki żal, normalnie refleks szachisty.

- Nie przygot… ekhm… kim jesteś, młodzieńcze?

- Heh, „młodzieńcze”, mój dziadek tak na mnie woła… Jestem Konohamaru Sarutobi, chłopak Hanabi… ale to tak między nami. Sam-wiesz-kto, nie może się dowiedzieć, bo będzie przypał – zaśmiał się. – Fajna chata!

- Dziękuję akurat to pomieszczenie jest mojej roboty – oznajmił dumnie.

- Przypomina trochę kościół. Albo muzeum! Ty pewnie robisz za mumię w Halloween – zaśmiał się. – nie no to żart, wyluzuj – mężczyzna otwierał usta, by coś powiedzieć, ale wtem weszła Hanabi.

- Tata? – zapytała, a Konohamaru od razu pobladł ze strachu. – Co tu robisz? Miało cię nie być.

- Tata? To twój ojciec? – wskazał na niego palcem. – Bujasz!

- Nie, to  mój tata – oświadczyła białooka.

- Ekhm… Hanabi, czy to twój chłopak? – zapytał marszcząc gniewnie brwi.

- Kto? On? – upewniła się grając obojętną. – Hahaha, dobre… hahaha ja z nim?! No proszę cię, mierze trochę wyżej – zaśmiała się nerwowo. Nie będąc lustrowana wzrokiem ojca, dawała chłopakowi znaki milczenia.

- No co ty Hanabi… zrywasz ze mną? – zapytał zrozpaczony.

- Nie… znaczy my nigdy nie byliśmy razem – mówiła z sztuczną teatralnością.

- Hahaha, nie no ale się pan spiął – wyśmiewał. – jakby miał pan patyk w du… - przerwało mu zakrycie ust przez dziewczynę. – No tak czy siak, nie jesteśmy razem.

- Doprawdy? Wcześniej mówiłeś co innego.

- No tak, ale… niech pan na mnie spojrzy – obrócił się dookoła siebie. – Jestem za ładny dla Ha… - spiorunowała go spojrzeniem. – dla jednej dziewczyny, no kaman.

- W takim razie po co tu przyszedłeś? – kolejne podejrzliwe pytanie Hiashiego..

- No… torby pomogłem wnieść – wskazał na przedmioty.

- I w podzięce zaprosiłam go na soczek – dodała Hanabi. W duchu chciała, aby to przesłuchanie się skończyło.

- Gdzie twoja siostra? – zwrócił się do córki.

- Jest z tym siwym gorylem – odpowiedział Konohamaru.

- Hidanem – poprawiła białooka. – rozmawia z nim i coś tam – Sarutobi chciał coś dodać, ale tupnęła go mocno w stopę. – To my pójdziemy do kuchni...

            Hiashi odprowadził ich wzrokiem do pomieszczenia. Szykuję się poważna rozmowa z tą pannicą, na dodatek spotkał w sklepie jej nauczyciela biologii, który nie miał zbyt korzystnych dla niej wieści. Ale to potem, teraz zamierzał podejść do starszej córki, specjalnie posłał Hidana, aby po nią pojechał. To jest idealny kandydat na jej przyszłego męża i choć się broni, kiedyś się do niego przekona.

- Jeszcze raz bardzo cię przepraszam za Naruto. Nie wiem co w niego wstąpiło.

- Wybacz Hinata, że to mówię, ale nie pasujecie chyba do siebie – stwierdził Hidan.

- Nie. Masz po prostu mylne zdanie, przez ten incydent – rzekła z uśmiechem. – To, dziękuję za podwiezienie… trzymaj się.

- Hinata…. – zatrzymał ją łapiąc za rękę, ale po chwili jednak zdecydował ją puścić. – Bo.. pamiętasz, jak w szpitalu poprosiłaś o zapoznanie cię z dzieckiem przyjaciela?

- Tak, pamiętam – w sumie nie mówiła poważnie, by się tym kłopotał.

- Tak się składa, że jest u mnie na święta… mogę wpaść potem i pójdziemy z nim na spacer?

- Pewnie, nie mam nic innego do roboty…  chyba, zależy czy mój tata mnie puści.

- Puszczę – oznajmił, podchodzący do nich Hiashi. Jakżeby mogło być inaczej? Może podczas spaceru córka uświadomi sobie, jaki skarb ma koło siebie i zapomni o tym wieśniaku, Naruto. – Witaj Hinata – przytulił córkę do siebie.

- Cześć..  to… ja już sobie pójdę…

- Zaczekaj, mam jeszcze jedno pytanie. Za trzy tygodnie mój przyjaciel się żeni, towarzyszyłabyś mi? – zapytał pewny siebie, będąc przy jej ojcu.

- Naturalnie, że się zgadza – odrzekł za nią Hiashi.

- Tato nie decyduj za mnie… wybacz Hidan, ale nie mogę – odparła, a jego uśmiech znikł z twarzy. – Mam chłopaka.

- Oj jaki tam chłopak, zwykłe zauroczenie – stwierdził Hiashi. – Przyda ci się rozrywka z kimś na poziomie – wskazał na Hidana,.

- Przykro mi, ale nie. Już zostałam przez niego zaproszona na wesele – rzekła spokojnie. – Dziękuję i przepraszam, pójdę już.

- To wpadnę po ciebie o siedemnastej – zawołał do niej, a potem pożegnał się z Hiashim.

            Ale go wkurwiła, a właściwie nie ona… to przez tego jej pierdolonego gogusia! Co do cholery, jemu żadna nie odmawia, a ta proszę o! to chyba go w niej najbardziej pociąga. Niby nieśmiała, ale sprzeciwić się umie. Na szczęście ma Naokoiego… i jest przystojny, złamie się… jak każda pozostała.

             Kiedy dobijał już tak zwany fajrant w pracy na budowie, każdy poświęcał się rozmyślaniom na dalsze spędzenie czasu. Naruto pomimo, iż prosił szefa o przeniesienie na coś mniej męczącego z powodu przeziębienia, nadal zasuwał wyrównując teren razem z Sasuke i Shikamaru. Otóż Deidara uznał, że tylko udaję, by móc się jeszcze bardziej rozleniwiać.

            Sasuke razem z Shikamaru zacięcie opowiadali o swoich spędzonych świętach. Dzisiaj akurat to oni w przeciwieństwie do Naruto byli niebywale rozmowni. Sasuke z satysfakcją w głosie mówił o mokrej, z jego i jej braci powodu, Sakurze. Szatyn śmiał się na samo wyobrażenie o tym.

- A co z Temari?

- No wiesz… jej zawsze przy mnie jest mokro, jeśli wiesz o co mi chodzi – rzekł, na co zareagował cichym śmiechem. – A ty Naruto? – odpowiedziała cisza. – Naruto!

- Hm? – mruknął oderwany z własnych myśli. Toczyły się one bowiem, na temat Hidana, nie wyrobił sobie o nim dobrego zdania, przecież był w areszcie, a przynajmniej tak jego kumpel wspomniał mówiąc o kaucji. Rzecz jasna, agresja od niego wręcz pałała… i te głupie spojrzenia na Hinatę. Dosłownie pożerał ją wzrokiem, miał ogólnie złe przeczucia. – Ach, tak… fajnie, nabawiłem się kataru – ta krótka odpowiedź wywołała u przyjaciół lekką dezorientację, ale postanowili poczekać, aż sam się wygada.

- Jedno dobre, że na te jebane tańce nie pójdziesz – odparł Sasuke.

- No, aby tyle. Chętnie bym zrezygnował, ale za dużo kosztowały – skomentował blondyn podciągając pod nosem.

            Shikamaru nic nie rozumiał z tej konwersacji, dlatego poprosił o wytłumaczenie. Zajął się tym Uchiha widząc, że przyjaciel znowuż gdzieś odpłynął swoimi myślami.

- Macie numer do tego instruktora? – zapytał po chwili namysłu.

- A co, chcesz skorzystać z jego usług? – sarknął Sasuke.

- Oddam ci swoje karnety – zawołał Naruto – Psik!

- Na zdrowie – powiedzieli razem. – Nie chcę, ale mogę wam pomóc w tej sprawie – zasugerował Nara, od razu przystali i szukali po kieszeniach ulotek z numerem, być może mieli je w tych ciuchach.

- Mam! – zawołał Naruto ponownie zanosząc się kichnięciem. Shikamaru kazał mu dyktować numer. Co jak co, ale nie będzie ryzykował zarażenia, po chwili dzwonił, a chłopaki z przejęciem wyczekiwali rozmowy.

- Witam, czy to szkoła tańca latynoskiego pana Santosa? … Świetnie, z tej strony urząd imigracyjny… halo? Rozłączył się – oznajmił chowając telefon do kieszeni.

- Czyli co? – zapytał Naruto, a Sasuke pokręcił głową z dezaprobatą

- Czyli koleś myśli, że będą go ścigać z powodu nielegalnego pobytu u nas w kraju. Macie go z głowy.

- Stary, jesteśmy twoimi dłużnikami – rzekł brunet i przybił z nim żółwika.

            Potem wrócili do rozkopywania piasku trwając w wkurzającej ciszy. Znaczy normalnie byłaby dla nich kojąca, jednak cisza i Naruto? Zdecydowanie było coś nie tak. Wtedy rozległo się wołanie Deidary, że na dzisiaj to koniec pracy. Sasuke cicho komentował z Shikamaru zachowanie Uzumakiego, dlatego poradził mu z nim pogadać, bo sam musi wracać do Temari, z którą idzie wieczorem na kolację.

            Przy wyjściu szatyn się z nimi pożegnał i udał w swoją stronę. Wtedy usłyszeli rozbawione wołanie.

- No to nara Nara – chichotał Deidara, - Ale ma głupie nazwisko.

- No co ty nie powiesz, Deidaro Niruha – sarknął Uchiha. – Od kiedy?

- Co od kiedy? – zapytał zdezorientowany szef, nadal utrzymując wyższość w głosie.

- Od kiedy Deidara ni(e) ru(c)ha? – dopytał Naruto, śmiejąc się do wtóru z Sasuke i przybijając żółwika.

- Zamknijcie ryje! – warknął oburzony. Klął w myślach na matkę, która po owdowieniu zmieniła nazwisko na panieńskie. Dobrze, że do końca gimnazjum był Douhito, bo żyć, by mu nie dali.

            Chłopaki ani myśleli przestać się śmiać, w końcu byli po pracy, co im może zrobić? Tak więc Deidara wyminął ich kierując się do swojego domu. Sasuke miał iść na komisariat policji, gdzie do domu odwiezie go Itachi, ale jeszcze zatrzymał Uzumakiego, by zaproponować mu zwierzenie się.

 - Dobra… mów co ci leży na wątrobie – zaczął Sasuke, a ten spojrzał na niego głupio. – Mnie nie oszukasz.. zresztą za cienko ci to wychodzi.

- Nic mi nie jest… tylko jeden gnojek mnie wkurwia.

- No to pojedźmy do niego jutro i mu wpierdolmy – zasugerował brunet.

- Poradziłbym sobie – zawołał pewnie, a kolega przewrócił oczami.

- No to o co chodzi? Bo nie nadążam za twoją logiką.

- Okazał się znajomym Hinaty. I nie chcę mi wierzyć, że ten pojeb jest pojebem! Natknąłem się raz na niego i omal byśmy się nie zaczęli bić, no to stwierdziła, że wymyślam. A rano przed pracą okazało się, że mój teść go nasłał, by je od…

- Jaki teść? – zapytał głupio, na co go spiorunował spojrzeniem. – Sorry, mów dalej.

- No to miał je odwieźć do domu, byłoby okej, ale patrzył na Hinatę jak sęp na padlinę – wydusił z siebie, z nerwów wkładając ręce do kieszeni.

- No to jedź do niej – nakazał Uchiha i pociągnął go do pobliskiego przystanku.

- Na cholerę, skoro jej tata mnie nie wpuści?

- Weź się w garść Naruto… jesteś Uzumaki, umiesz włazić w dupę ludziom bez ich zgody.

- Zabrzmiało dwuznacznie, imbecylu – warknął blondyn, ale fakt.…. potrafi sobie zjednać ludzi.

- Dobra, masz autobus za dziesięć minut. Powiedz jej o wszystkim, myślę że bardziej tobie uwierzy, niż jego masce – oznajmił stanowczo.

            Niebieskooki zgodził się pojechać do niej, wszakże nic mu to nie zaszkodzi, a nóż widelec może pójdzie po jego myśli? Jedno wiedział, ten cały Hidan nie jest taki grzeczny, jak ona może wierzyć jego zrytej gębie? Autobus nadjechał, a on wsiadł. W głowie układał sobie dobre argumenty przeciw siwemu.

~*~

No najpierw się trochę wyżalę... głupi bloog.pl zmienił wygląd i ustawienia na serwerze i nie ogarniam tego :/ Gdyby jeszcze zajęli się prawdziwym problemem, jak likwidacja limitu znaków, ale nie :/ Po co? :/

Zaległości... ja wiem, ja nadrobię, w tym tygodniu się za was zabiorę, znaczy za wasze blogi :P (Sama na blogu, który czytam nic nowego nie weszło ;])

I tym sposobem przeniosłam się na blogspota, powolutku poprzenoszę wasze komentarze :* No to pozdrawiam gorąco ;* Dziękuję za komentarze :)

a i notka za tydzień -> 15.06.2013