#23. Kuracja.

            Był już na miejscu, jeszcze kilka kroków i dojdzie do bramy, która stawała na przeszkodzie do domostwa Hyuugów. Bez zastanowienia zadzwonił na domofon, lecz na jego nieszczęście odebrał pan domu.

- Słucham?

- Dzień dobry, panie Hyuuga to ja… znaczy Naruto Uzumaki.

- Raczej dobry wieczór, czego sobie życzysz? – zapytał obojętnie.

- Ja przyszedłem do Hinaty…

- Nie ma jej – przerwał Hiashi.

- Ach… a gdzie jest?

- Na spacerze.

- To… - zawahał się na moment. – wpuści mnie pan?

- Po co?

- Poczekam na nią.

- Nie ma takiej opcji, spotkacie się w szkole – odrzekł oschle.

- To chyba nie od pana zależy. Ale dobra poczekam pod bramą – stwierdził starając uspokoić swoje nerwy. No co to ma kurwa znaczyć? Ech z chęcią wygarnąłby mu, jak go wkurza to nastawienie, ale jeszcze ma resztki zdrowego rozsądku na obecną chwilę.

            Po kilku minutach do domu dochodziła Hinata. Trzymała na ręku Naokiego, którego niebywale polubiła. Chłopiec swoją słodyczą ujął jej serce. Hidan kroczył u jej boku, grając dobrego i uczynnego wujka. Kolejny raz mały Akasuna pomaga mu w startowaniu do dziewczyny – jedyna rzecz, która udała się temu rudemu niewypałowi.

- A potem robiłem z Miyuki ciasteczka i zaczęliśmy się sypać mąką! – opowiadał z rozbawieniem Naoki, od razu polubił Hyuuge. Była bardzo miła i poświęcała mu dużo uwagi. – Ale potem przyszedł tata i był zły na bałagan…

- Tak już bywa, młody. Potem to uprzątnęliście? – o Jashinie, w dupie ma co robi z tą głupią opiekunką.

- Tak. A potem tatuś i Miyuki się pocałowali. Fuj! – wzdrygnął się Naoki.

- Pie… znaczy pięknie – mało co by nie przeklął z wrażenia. – Całują się częściej?

- To chyba ich sprawa – oznajmiła Hinata.

- Masz rację… ja tylko… nie rozumiem czemu mi nie powiedział. Jest u mnie z Naokim już prawie tydzień – powiedział z udawanym wyrzutem. Wiedział czemu milczał, ale przed nim nic się nie ukryję.

- Rozumiem. Ale fajnie Naoki, że przyjechałeś  do wujka – uśmiechnęła się ciepło granatowo włosa.

- Tak, ale tatuś nie chciał tu ze mną przyjeżdżać – odrzekł smutno.

- Dlaczego? – zapytała, a Hidan dawał znaki by był cicho.

- Mówi, że wujek ma burdel w domu – odpowiedział mały szatyn.

- Co?! Ale ja sobie z nim porozmawiam potem – wpierdolę, zabiję, wykastruję gnoja… dodał w myślach.

- Heh, spokojnie. Każdy ma nieporządek w domu – zachichotała słodko, Hinata. No tak! Przecież burdel może oznaczać też nieporządek. Ech Hidan wszystko dla ciebie jest jednoznaczne z podtekstem erotycznym. – Hm? Co się tam dzieję? – zapytała retorycznie, puszczając Akasunę na ziemie.

            Przed jej wejściem do domu stał radiowóz policyjny. Na interwencji był jeden policjant, który trzymał zakutego i leżącego na masce samochodu chłopaka. Strasznie się szarpał, dlatego użycie siły było usprawiedliwione. Podeszła bliżej i po głosie poznała Naruto, który tłumaczył się najgłośniej jak tylko potrafił. Gdyby nie kapuza wcześniej, by poznała.

- Uchiha, do kurwy nędzy! Ja tu tylko czekam na swoją dziewczynę!

- Milcz Uzumaki. Naruszasz prywatność, a to wykroczenie! – oznajmił Obito, jako kuzyn Sasuke i Itachiego spędzał u nich wakacje i znał blondyna.

- Jakie kurwa naruszam?! Czekam, aż wróci, nikomu nie zawadzam!

- Chyba jednak tak, skoro ktoś na ciebie doniósł.

- Wujek Tobi!

            Gdy usłyszał owe wołanie, mały chłopczyk wtulił się radośnie w nogi policjanta, dzięki temu wyswobodził Naruto. Student jednak nie był zadowolony widząc towarzysza, z którym była Hinata, zaczął jej robić wyrzuty. Po chwili zaczęła rozmawiać z Obito i wyjaśniać mu całą sytuację, tymczasem Naruto i Hidan mierzyli się złowrogimi spojrzeniami.

- Możesz mi wyjaśnić o co ci chodzi? Nie rozumiesz, że masz się odpieprzyć od MOJEJ dziewczyny? – zaczął blondyn. Byli dostatecznie daleko od Hyuugi by ich nie usłyszała, więc liczył na szczere odpowiedzi.

- Nie na długo będzie twoja – rzekł spokojnie, a Naruto zmierzył go złowrogim spojrzeniem.

- Wiedziałem, że oszukujesz z tą grzecznością, jebany cwelu. Masz farta, że jestem zakuty, bo bym ci wpierdolił! – zagroził blondyn.

- Patrz, jak się trzęsę – zakpił Hidan. – Sam się ciesz, że jest tu Hinata, bo matka by cię nie poznała, gnoju.

- Lepiej się od niej odpierdol – zagroził zaczynając się do niego przystawiać.

- Ech, żałuję, że przy naszym pierwszym spotkaniu ci nie wjebałem.

- Wujku Hidan, możemy przejechać się policją z wujkiem Tobim? – zapytał radośnie podchodzący do nich chłopczyk. – Hinata powiedziała, że pojedziesz jak cię ładnie poproszę.

            Uzumaki uśmiechnął się triumfalnie, a policjant go rozkuwał. Niemal od razu przyciągnął do siebie swoją dziewczynę. Potem, gdy mężczyźni razem z Naokim odjechali, dziewczyna zaprosiła go do domu. Zdejmując buty w przedpokoju rozpoczął się dialog.

- Co tu właściwie robisz? – zapytała Hinata.

- Martwiłem się… zresztą chyba ci mówiłem byś się nie spotykała z tym wylizanym dupkiem – powiedział stanowczo, a ona się uśmiechnęła.

- Jesteś zazdrosny? - zapytała rozbawiona.

- Ja nie żartuję. Trzymaj się od tej szui z daleka! – uniósł się w podenerwowaniu.

- Przesadzasz, tylko spacerowaliśmy. Hidan nic by mi nie zrobił.                                     

- Hinata, proszę cię. On jest zbyt fałszywy, byś mu tak ufała.

- Dopiero go poznałeś…

- A już zdjął swoją maskę i okazał się skurwielem – warknął Naruto. – Nie bądź naiwna.

- Znam go dłużej od ciebie i nie wywarł na mnie takiego wrażenia – odparła białooka.

- To oczywiste, bo na niego byś nie poleciała, nie patrz na wszystkich jakby byli świętymi!

- Wcale tak nie patrzę. Oceniasz go źle, bo jesteś po prostu zazdrosny – uniosła się lekko. Nie będzie jej dyktował z kim może się zadawać, opierając się na takich wyssanych z palca wnioskach.

- O takiego śmiecia? To nie zazdrość kochana tylko strach, że cię skrzywdzi do kurwy nędzy – warknął, tego się bał, że mu nie uwierzy, a gdy bliska osoba nie wierzy to, to boli podwójnie.

- Przestań już, wyolbrzymiasz – odwróciła się, by iść w głąb domu.

- Hinata – złapał ją za rękę, zmuszając do odwrócenia. – Ufasz mi?  - zapytał twardo. Przytaknęła. – Więc nie spotykaj się z nim, ignoruj cokolwiek… nie chcę go z tobą widzieć – patrzył na nią wyczekująco. – obiecaj!

- Ale…

- Witam, co tu się dzieję? – tą lekką sprzeczkę przerwało wejście Hiashigo do przedpokoju. Nie ukrywał swojego niezadowolenia pobytem Uzumakiego. święta mu nie wystarczyły? 

- Nic – odpowiedziała krótko Hinata. Chciała zabrać Naruto do salonu, gdzie mogliby kontynuować, lecz Hiashi ją zatrzymał.

- Po co ci szalik w domu?

- Eee…. Ga-gardło mnie boli… - zakaszlała sztucznie.                                                

            Wtem Hiashi zsunął z szyi córki szalik, który nosiła. Jego oczom ukazała się malinka. Natychmiast spojrzał surowo na blondyna i córkę. Od razu nakazał Naruto wyjść z domu. A dopiero wszedł… z Hinatą natomiast zaczął ostrą dyskusje.

            Kilka dni później studenci i uczniowie powrócili do nauki, a dorośli do pracy. W firmie Namikaze panował ostatnio dość spory ruch, to był jeden z tych pracowitszych dni. Minato aktualnie siedział z inwestorem, a jednocześnie przyjacielem w swoim gabinecie i dyskutowali o planach inwestycyjnych pewnej placówki, która w przyszłości powinna przynieść spory zysk. Kushina natomiast stała pod drzwiami i podsłuchiwała ich rozmowę, czekając także, aż wpadnie ta Aiko. Wczoraj wyczytała w jego notesiku, że ma się spotkać o piętnastej z dziewczyną w biurze. Ja mu dam! – zawołała w swoich myślach.

- Dobra, za chwilę powinna przyjść Aiko.

- Tak, mówiła mi że nie może się doczekać tego spotkania – zaśmiał się Darui. – Żyć by mi nie dała, gdybym nie pozwolił jej tu przyjść – aha, czyli są w zmowie! Stwierdziła w myślach Kushina.

- No patrz. Nie powiedziałbym, że jestem taką ciekawą osobą – stwierdził Minato.

- A jednak. Jest tobą zauroczona, więc lepiej uważaj. Chce poczekać do pełnoletności i za ciebie wyjść za mąż – oznajmił zaśmiewając się razem z nim.

- Naprawdę? Szkoda, że mam żonę – zażartował.

- Kushina może być zazdrosna.

- Nie, nie przejęłaby się tym – że jak?! Teraz to ją wyprowadził z równowagi.

- No nie wiem. Jest sporo od niej młodsza – zaśmiali się oboje, a Kushina w końcu otworzyła twardo drzwi. Jej spojrzenie wzbudzało strach w mężczyznach.

- Ku-Kushina, co tu robisz, kochanie? – zapytał podenerwowany przez jej wzrok.

- Może ty mi wytłumaczysz, kim jest ta Aiko?! – warknęła, a on ku jej zdziwieniu się głupio uśmiechnął. Przerwała mu dojście do głosu kontynuując szereg oskarżycielskich pytań. – Zdradzasz mnie?! I to z jakąś młodszą siksą?! – wyszarpała męża za kołnierz koszuli, nachylając do siebie.

- Nie Kushina. To nie tak – rzekł zaśmiany Darui.

- Zamknij japę! – wydarła się. – Nie będziesz mydlił mi oczu!

- Ale Kushina, ja nie… - przerwało mu bardzo mocne uderzenie w policzek.

- I co to miało znaczyć, że się tym „nie przejmę”?! – wywrzeszczała robiąc w powietrzu cudzysłów. – Masz mnie za idiotkę, która niczego się nie domyśli? – głos stawał się coraz niższy przez ochotę zapłakania.

- Kushina nie, zaraz ci wszystko wyjaśnię. Chodź usiądź – poprosił blondyn wskazując na obrotowy fotel, na którym niedawno siedział.

- Nie! Mam lepszy pomysł. Pójdę sobie byś mógł się spotkać z tą swoją Aiko!

- Mówię ci, że źle zrozu… - chwycił jej rękę, lecz ją ostro odtrąciła.

- Przestań już! Ja też żałuję, że masz żonę i to taką idiotkę jak ja! - wykrzyczała mu w twarz i wybiegła z pomieszczenia.

- Kushina, czekaj! Przepraszam  na chwilę Darui.

- Nie, spokojnie. Leć za nią.

            Jak powiedział, tak zrobił. Kushiny już wtedy nie było w zasięgu jego wzroku, więc zapytał o drogę sekretarki. Według jej wskazówek ruszył w pogoń. Kushina kierowała się korytarzem do windy, na twarzy miała wymalowane wkurzenie. Nie zwracała uwagi na witających ją ludzi, szła wprost przed siebie.

- Nie po mokrym – oznajmił woźny, lecz kobieta przeszła po podłodze bez najmniejszego poślizgnięcia. Woźny jedynie naburmuszył się. Nie szanują jego pracy!

            W tym momencie zza zakrętu wyłonił się Minato szukając wzrokiem żony, kiedy zauważył ją czekającą na windę, natychmiastowo pobiegł w jej stronę.

- Kushina! Zaczee... - pociągnął słowo wraz z bolesnym upadkiem na podłogę. Powodem była wypastowana podłoga, na której niestety się wyrżnął. Wpatrując się w sufit jęczał gorzko z bólu.

- Nie po mokrym – powiedział głupio woźny, będąc świadkiem upadku

            Kushina widząc całą tą scenę od razu porzuciła windę i podbiegła do obolałego męża. Trzymał się mocno za lewą rękę, na którą pewnie upadł. Ukucnęła przy nim obdarzając troskliwym spojrzeniem.

- Minato, kochanie nic ci się nie stało? – na chwilę zapomniała o przykrości jakiej doznała przed chwilą. Troska i miłość do męża była silniejsza.

- Panie Minato! – zawołała jakaś dziewczynka, na oko dziesięcioletnia i ukucnęła przy parze. – Co się panu stało?

- Poślizgnął się i upadł. Nie martw się – podparła ręką plecy blondyna, popychając go do siadu. – Kim jesteś?

- Nazywam się Aiko – oznajmiła brązowooka dziewczynka.

- Co?! – krzyknęła z niedowierzeniem i impulsywnie zabrała ręce do siebie. Co poskutkowało kolejnym spotkaniem Minato z podłogą. – Przepraszam! – dziewczyny razem pomogły Minato wstać na nogi.

- Aiko, jesteś już? – zapytał pochodzący do towarzystwa Darui.

- Tatuś! – zawołała dziewczynka podbiegając i rzucając się w ramiona taty. Kushina cały czas wytrzeszczała oczy, zastanawiała się o co chodzi. Wtem została popchnięta w ich stronę przez męża.

- Może was przedstawię – zaczął uśmiechnięty Minato. – Kushina to jest Aiko, dziewięcioletnia córka Daruiego. Aiko to jest Kushina moja żona, którą kocham ponad wszystko.

- Miło mi panią poznać – powiedziała brązowooka.

            Czerwonowłosej zrobiło się bardzo głupio. Nie dość, że jej rywalka miała niespełna dziesięć lat, to jeszcze oskarżała męża o takie rzeczy, podczas gdy tak mocno zapewnia wszystkich o swojej miłości do niej. Westchnęła wlepiając wzrok w podłogę ze wstydu. Minato uśmiechnął się, chciał objąć żonę ręką, lecz syknął z bólu zwracając tym samy uwagę wszystkich.

- Co jest, Minato? – zapytał Darui

- Nic. Chyba zwichnąłem sobie rękę – oznajmił chichocząc lekko, a Kushinie zrobiło się jeszcze bardziej przykro. Znowu jej wina… - podjadę do szpitala, żeby mnie opatrzyli. Nie martwcie się.

- Podrzucę cię. Sam samochodu nie poprowadzisz – odparł i nakazał mu iść do windy, do której został popchnięty przez Aiko. – Kushina, jedziesz z nami?

- Nie… ja pojadę do domu… trochę namieszałam – zaśmiała się drapiąc w tył głowy. Mimo jego nakłaniania i tak ruszyła taksówką do domu i tam czekała, aż Minato wróci.

            Tegoż samego wieczoru, prosto z pracy wrócił Minato. Pomimo nałożonej opasce uciskowej na ręce, kontynuował pracę, a potem wrócił podwieziony przez jednego z pracowników do domu. Od razu udał się do salonu, gdzie na kanapie w towarzystwie Kuramy czekała Kushina.

- Wróciłem – uśmiechnął się do kobiety. – Sio – wyganiał psa.

- Minato…

- Jak ci się podoba twoja rywalka? – zaśmiał się wrednie, a Kushina się zirytowała.

- Nie wiedziałam, że ma dziewięć lat – burknęła.

- Chcesz jakąś starszą? – zażartował obejmując ją ramieniem.

- Nie prowokuj – odgryzła, strącając jego ramię.

- Nie dąsaj się, przeproś mnie i będziemy kwita.

- Co proszę? Ja mam przepraszać? Już mi przeszło poczucie winy – odparła, ale jej w sumie nie słuchał tylko pieścił ustami szyję kobiety, czemu się oddawała i po chwili zaczęła odwzajemniać. – Wybacz… z niesprawną ręką mnie jakoś nie podniecasz. Idę zrobić kolację – rzekła, wystawiając mu język i udając się do kuchni. Mina Minato była bezcenna, ale gdyby nie dokuczał inaczej by się to wszystko skończyło.

            Następnego dnia wszyscy z wyjątkiem jednej osoby byli na zajęciach. Blondyn został, gdyż wolał się wyleczyć z choroby. Do kataru, którego miał dosyć, jak i jego współlokator, doszła wysoka temperatura. Aktualnie leżał w łóżku pisząc esemesy z Hinatą i zbijając gorączkę. Właściwie nijak mu to wychodziło, bo no… Naruto i siedzenie w miejscu? Toż to dwie obce sobie rzeczy jedynie z Hinatą przyjemnie się robi nic. A co do ostatniej rozmowy na temat Hidana, żaden z nich nie chciał jej wznawiać, na bank doprowadziłaby do sprzeczki, a tego żadna strona nie chciała.

„Naruto: Myślę o Tobie… Kiedy kończysz zajęcia?”

„Hinata: Pytasz się już trzeci raz ;) Potrzebujesz czegoś?”

„Naruto: O tak, bardzo potrzebuję czegoś co ma cudowny zapach, jej widok rozpala moje serce, jest moją muzą w każdej czynności,,, moja zupka ramen ;) kup mi po drodze :D”

            Uśmiechnął się do siebie wysyłając wiadomość, lecz długo czekał na odpisanie. Zastanawiał się, czy się nie obraziła on wie, że to żart, ale czy nie wzięła tego na poważnie? Ech, następnym razem ugryzie się w palce nim coś napiszę. Kiedy pisał pokrzepiającą wiadomość, zapukano do drzwi. Nikt nigdy nie puka, więc się zdziwił.

- Wbijaj, jestem sam – zaśmiał się, a do pokoju weszła Hinata. Uśmiechnęła się delikatnie po czym zza pleców wyciągnęła miskę z ulubionym daniem chłopaka. – Jak tu cię nie ko… ko… psik! Psik! Kochać?

- Na zdrowie – odrzekła i usiadła na skraju łóżka. Swoją dłonią dotknęła jego czoła – Jak gorączka?

- Chyba lepiej.

- Czaruj dalej, jesteś rozpalony – rzekła troskliwie. – Przykryj się. Musisz się wypocić.

- Ale… - patrzył z utęsknieniem na zupę. – Może mnie nakarmisz?

- Hm? Tym? – wskazała na ramen. przytaknął. – To moje – zachichotała. – Sądzisz, że przyniosłabym ci coś co jest moim potencjalnym rywalem?

- Okrutne… - popatrzył na nią otwierającą nakrywkę z miski. – Zamierzasz to przy mnie jeść? – oburzył się, a ona bez skrępowania jadła ciepłe danie. – Podłe to… znęcasz się nade mną. Normalnie foch!

            Odwrócił się do ściany z miną wściekłego dziecka. Wtedy zlitowała się i dmuchając mu w kawałki trzymanego w pałeczkach posiłku. Zupę wolała dopić sama, ale Naruto strasznie się upominał, bo to najlepsza część ramenu. Z lekkim wahaniem, ale dała mu do ust skraj miski. Musiała uważać, by nie wylać tego na pościel. Wychodziło jej, lecz blondyn był tak niecierpliwy, że rękoma spod kołdry bardziej pchnął do siebie miskę skutkiem czego, diametralnie się oblał.

- Naruto, uważaj – powiedziała Hinata odkładając naczynie na półkę. Wyciągnęła z torby chusteczki higieniczne i oczyszczała twarz i oblaną szyję chłopaka.

            Uśmiechał się czując jej delikatny dotyk na ciele. Oddała go, nakazując wypoczywać, sama wyjęła z torby książkę, którą wypożyczyła z biblioteki i siedząc na kraju łóżka w ciszy zaczęła czytać. Przyglądał jej się uważnie. Miała na sobie białe buty na koturnie, jeansowe rurki i flanelową koszule, w której cudownie się prezentowała. Włosy miała spięte na bok w zaplecionego warkocza.

- Hinata… - zaczął, odrywając dziewczynę od książki. – Kocham twoje włosy, ale gdy są spięte jeszcze bardziej mnie podniecają… - zarumieniła się na to wyznanie. – No rozpuść je, bo… może nie będę dokańczał – od razu rozplotła włosy chwile nimi czochrając, jak na reklamie szamponu. – Hinata!

- Co?

- Może postawię ci tu rurę? – sarknął. Ale wybrała sobie moment na wyglądanie super seksownie… albo to jego zmysły nagle jakoś się wyostrzyły.

- Ale ty jesteś dzisiaj jakiś nie w sosie… może lepiej sobie pójdę – rzekła wkładając książkę i gumkę do włosów do torby.

- Nie, nie idź. Ta choroba mnie po prostu męczy.. przez to nie mogę cię nawet pocałować.

- Więc o to chodzi – rzekła z uśmiechem. Odrzuciła torbę na podłogę i zdjęła buty.

- Co ty robisz? – zapytał, wtem białooka wpakowała mu się do łóżka i wtuliła w niego swoim ciałem. – Weź, będziesz chora, zarażę cię… psik!

- Na zdrowie. Wtedy się mną zaopiekujesz – odparła pewna siebie. Nie kłócił się, bo po co? Nie jest takim idiotą, by wyrzucać własną laskę z łóżka. Przytulił ją bardziej do siebie. – Przyjemnie, prawda?

- Nie Okropnie. Masz lodowate ręce – zaśmiał się, a ona wraz z nim nie szczędząc mu lekkich szturchnięć. – Jak zasnę to sobie pewnie pójdziesz..

- No nie wiem. Tak mnie ścisnąłeś, że chyba się nie uwolnię – zachichotała słodko.

            Naruto skomentował to zadziornym uśmiechem, lecz rozluźnił uścisk i powoli usypiał w jej objęciu. Po godzinie już miała dość tego gorąca i pozostawiła go samemu sobie. Patrzyła na jego uśmiechniętą twarz.

- Ciekawe co ci się śni?

- Raaaamen – pociągnął słowo, a Hinata opadła głową w dół. Mogła się tego spodziewać.

            Wieczorem jak co tydzień na zajęcia taneczne ruszyli Sakura wraz z Sasuke. Naruto jest chory, więc nie poszedł z nim. Co prawda Minoru chciał się wybrać, jako zastępstwo dla Hinaty, ale zarówno Uchiha stanął za przyjacielem i nie pozwolił temu kolesiowi się w to wjebać. Naprawdę trzeba mu pokazać jego miejsce.

            Będąc już na sali czekali na instruktora, a właściwie za chwilę się dowiedzą, że go nie ma. Sasuke uśmiechnął się do siebie.

- Z czego się śmiejesz? – zapytała podejrzliwie Sakura.

- Nie śmieje tylko uśmiecham – oznajmił obojętnie. Oparł się leniwie o ścianę. – Czekamy już dziesięć minut. Pewnie nie przyjdzie.

- Miałeś coś wspólnego z tym spóźnieniem? – dopytała, a ten zaśmiał jej się w twarz.

- Zadziwia mnie twoja niepojęta logika – sarknął. – niby jak i kiedy miałbym to zrobić? – zapytał, lecz odpowiedziało mu zażenowane milczenie.

            Wtedy do pomieszczenia weszli nowi uczestnicy, którymi okazali się Suigestu i Karin. Suigestu znał z liceum, był w równoległej klasie. No i poznali się w jednej z przesiadek w kozie razem z Naruto. Podczas rozmowy wyszło, że został wykorzystany przez Karin. Spłaca jej tym przysługę, którą jej wisi.

- Współczuję – patrzył na kłócącą się Karin z Sakurą. – ale może zaraz twój wyrok się skończy.

- Hm? – mruknął zdziwiony. Uchiha wszystko mu wyjaśnił z wkręceniem nauczyciela salsy o imporcie do swojego ojczystego kraju. Chichotali cicho i czekali kolejne dziesięć minut.

            Brunet zamierzał nakazać zielonookiej powrót do akademika, ale wtedy do pomieszczenia weszła niezwykle atrakcyjna kobieta. Przeprosiła za spóźnienie i zdjęła z siebie płaszcz, ukazując swoje ponętne kształty. Mężczyźni wgapiali się w dziewczynę całkowicie ignorując swoje partnerki.

- Witam. Jestem nową instruktorką salsy. Noriko Ayasegawa – przywitała się, poprawiając zalotnie włosy do tyłu.

- Suigestu Hozuki. Miło mi poznać taką – ujął jej dłoń, po czym pocałował w jej wierzch. – taką piękną kobietę.

- A ja jestem – popchnął mocno w bok przedmówce. – Sasuke Uchiha. Bardzo miło mi będzie uczyć się pod twoim czujnym okiem.

- Sasuke! – warknęła Sakura odciągając go za ucho. – Wychodzimy! Wygrałeś nie będziemy się już uczyć.

- Nie, nie, nie Słońce. Lekcje już opłacone, zresztą chcę dobrze tańczyć – odparł przebiegle i pociągnął ją na środek sali.

            Z ogromną niechęcią postanowiła dotrwać do końca. Na szczęście odejmując pół godziny spóźnienia tyle zostało im do końca. Jednak nie należy do osób, które nie uczepią się choćby dotknięcia partnera przez obcą kobietę.

- Noriko, może dodamy te pół godziny spóźnienia? – wszyscy mężczyźni wstawili się za prośbą Hozukiego. Każda partnerka piorunowała ich wzrokiem, potem Suigestu, a na końcu instruktorkę.

            Sasuke patrzył na Sakurę z wyższością. Niech teraz wie, jak w poprzednim razie się czuli. Powinien z nią poflirtować, ale ma za ładną twarz, aby zielonooka ją uszkodziła. Po chwili instruktorka zaczęła tłumaczyć kolejne ruchy wykonywane w salsie, jej ruchy pełne gracji skupiły uwagę każdego z mężczyzn.

- Chyba coś mi staję – zaśmiał się Suigestu, tym samym odpowiedział mu Sasuke.

- Chodźmy już. Nie podoba mi się – oznajmiła Sakura, patrząc krzywo na partnera.

- Nie obchodzi mnie to, ja w zeszłym tygodniu cały czas musiałem znosić, jak kokietowałaś nauczyciela.

            Tym argumentem sprawił, iż zamilkła. Jednak nie miała zamiaru gnić tu jeszcze dwudziestu minut. Kiedy instruktorka się zbliżała, postanowiła podłożyć jej nogę… może „niechcący” jej coś się stanie, wszakże w miłości, jak na wojnie. Wszystkie chwyty dozwolone. Niestety jej misterny plan nie wypalił, bo kobieta wylądowała na Sasuke, przez co także upadł z Noriko na górze. Hozuki uśmiechnął się z lekką zazdrością, natomiast Karin jak i Sakura strąciły te babsko z ich obiektu westchnień. Sakura spojrzała na nią ze wściekłością, na co się wzdrygnęła.

- T-To może jednak skoń-skończymy na dziś zajęcia? – zapytała, wszyscy by jęknęli, ale miażdżący wzrok partnerek, jak i Sakury na Suigestu ich powstrzymał. Także posłusznie wracali do szatni.

            Różowowłosa popatrzyła na Uchihe, który nadal leżał na podłodze przygwożdżony przez Karin. Do której rozkazy Sasuke nie dochodziły, co za idiotka…

- Karin, kurwa! Złaź ze mnie wariatko – strącił ją z siebie, lecz natychmiast uwiesiła się jego szyi.

- Saskuś, kochanie! Tak się bałam, że cię skrzywdzi – zapiszczała irytująco.

- Odwal się od niego! Zaraz go zabijesz, ty ruda szmato! – Sakura odtrąciła ją dość mocno , a gdy chciał wrócić do chłopaka, została pociągnięta za włosy w tył. Karin nie dawała za wygraną i w akompaniamencie ich wrzasków, pisków zaczęły się szarpać.

            Tymczasem Suigetsu zaśmiewał się z czarnookiego, który odkaszliwał po niedawnej próbie uduszenia. Zgromił go spojrzeniem, ale na niego to nie działa. Popatrzyli chwilę na szarpiące się za włosy lub ciuchy dziewczyny.

- Brakuję tu budyniu i stroi biki… nie wróć. Oślepnąłbym widząc Karin w bikini.

- Ja też – dołączył brunet, po czym razem z nim drgnął ze strachu. – Rozdzielmy je.

            Nakazał i razem odciągnęli je od siebie, znaczy Uchiha złapał zielonooką, ale oderwała się i z łokcia niechcący przypieprzyła mu w oko.

- Ała, kurwa! – warknął do siebie, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. W końcu rozdzielili dziewczyny i zwrócił się do Sakury. – Wszystko w porządku?

- Tak, wszystko dobrze – oznajmiła Karin.

- On mówił do mnie, wariatko! – warknęła Sakura.

            Gdy wracali przepraszała go z tysiąc razy za podbicie oka, co wkurzało chłopaka. Wszedłszy do pokoju zastali Hinate rozmawiająco z Naruto. Blondyn zobaczył śliwę pod okiem i momentalnie wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Haruno wszystko opowiedziała przyjaciółce o nowej instruktorce. A szczegółami zajął się Sasuke zacieszając z Naruto.

- Bo majtek nie dopierzecie – sarknęła wściekła Sakura i pociągnęła Hinate do pokoju.

~*~

OD AUTORKI

Sorry bardzo za spóźnienie, jestem chora i nie wytrzymałam do północy :<

To na początku, dziękuję bardzo za komentarze :* Za to, że czytacie, że się śmiejecie :)

Ten rozdział jest... jak zwykle beznadziejny :P Powinniście się wstydzić, że chcecie kłótnie między NaruHina... to taka idealna para! :P propos ich hentai'a  ( póki pamiętam odpowiedzieć xD) to tak: kiedy nadejdzie ich hentai, to będzie znaczyło, że zbliżamy się do KOŃCA opowiadania ^^

Ach i wyżalę się, gdy piszę o akasiach to czuję mega presję! xD 

Pozdrawiam gorąco wszystkich :)

W NASTĘPNYM ODCINKU (xD)

Naruto i Sasuke zajmują się dziećmi, jak sobie poradzą?

Długo oczekiwany wieczór kawalerski Yahiko, czy wróci z niego cały?

Naruto dowiaduję się strasznej prawdy, jak teraz będzie spał po nocach?

Hinata podejmuję decyzję zmiany, jak inni na to zareagują?

DATA

29.06.2013 <- późno, bo chcę zrobić porządek na blogu, no i jestem chora, muszę się wykurować, by pisać coś z czego będę zadowolona... choć w sumie nigdy nie jestem... xDD