#1. Powrót.

Wakacje minęły, jak z bicza strzelił. Już zaczął się drugi tydzień września. Licealiści uczyli się już w szkołach, a studenci albo zdawali poprawki, albo zwyczajnie wykorzystywali ostatnie dni swojej laby. Sasuke pojechał odwieźć Naruto na uniwersytet, aby zdawał poprawki, do których o dziwo bardzo się przykładał, z drobną pomocą. W tym czasie on robił zakupy w markecie, o które poprosił go Naruto. Ich rodzice wrócili wcześniej z wakacji, przez to, że Kushina została zaalarmowana chorobą swojej matki. Nie mogła się zrelaksować, więc Minato zadecydował wcześniejszy powrót, a starsi Uchiha również woleli wrócić. Koniec końców, Kushina wyjechała sama do rodziców, dlatego Naruto został w domu z ojcem i jedyne co jedzą to gotowe obiadki.

- Rany, może poproszę rodziców, by ich zaprosili na kolację? – zapytał sam siebie, wrzucając do wózka dwa pudełka mrożonej pizzy. – Nawet w akademiku jemy lepiej.

- Cześć Uchiha – zawołała doganiająca go blondynka. – Masz schizofrenie?

- Hej Temari… - zaczął, ignorując jej zaczepkę. – Co tu robisz?

- Pomyśl, zanim zapytasz, dobra? – spojrzała na niego z politowaniem. – Zakupy robię, durniu.

- Chyba opowiastki o kobiecych hormonach są prawdziwe – odgryzł, na co spiorunowała go spojrzeniem. Popatrzył na jej zapełniony wózek. Biada temu, kto będzie za nią w kolejce. – Shikamaru wpada z Choujim, czy co? – zapytał z uniesioną brwią.

- Nie. To wszystko dla mnie – stwierdziła, a on mruknął zdziwiony. – Pamiętaj, że teraz jem za dwóch – uśmiechnęła się i pogładziła swój wypukły brzuch.

- Jesteś pewna, że to nie trojaczki? – zaśmiał się, myszkując w jej zakupowych produktach. Dziewczynie niebezpiecznie pulsowała żyłka na skroni, czego biedny brunet nie widział. – Skąd w ogóle taka lista zakupów? Nie pomyliłaś jej z „zbiórką jedzenia dla krajów trzeciego świata”? – jego przygłupie uwagi i śmiech zostały przerwane przez mocne uderzenie pięścią w twarz.

- Pomyśl nim coś powiesz marna imitacjo dżentelmena! – warknęła wściekle do siedzącego pod regałem chłopaka. – Sakura musi cię ograniczyć w słownictwie!

- Tak? A ciebie Shikamaru z jedzeniem – stwierdził dumnie. Był wyższy od niej, więc gdy się podniósł dosłownie patrzył na nią z góry. Uwielbiał tak robić. Sabaku uśmiechnęła się zadziornie.

- Masz pryszcza na czole – Sasuke z paniką dotknął swojego czoła, wyszukując tej wypukłości. Przecież jest Sasuke Uchihą! On nie ma pryszczy!

Temari zaśmiała się z jego zachowania, bo to takie straszne zapomnieć się wypudrować. Udała się do kasy, a brunet po jeszcze parę produktów z listy. Mijając ludzi czuł, że patrzą się na jego pryszcza, dlatego ile mógł tyle zakrywał swoje czoło, szkoda, że ten problem znajdował się nad nosem. Dobrze, że nie wiele ludzi go tu zna, ale to nie znaczy, że wyciśnie go sobie na środku supermarketu! Nagle ktoś do niego zadzwonił to był Naruto. Dał mu znać, że zdał i czeka pod sklepem. Czym prędzej wrzucił do wózka ostatnie produkty z listy i ruszył do kasy. Sprzedawczyni stale dziwacznie na niego patrzyła, a ten trzymał się maniakalnie po swoim czole.

- Dowód poproszę – powiedziała, czekając z przewijaniem sześciopaku puszek piwa. Uchiha wyciągnął z portfela dowód, nie patrząc na kobietę. Przez głupi trądzik już go mają za smarkacza.

Kobieta w końcu kazała go schować i wydała mu wszystkie zakupy, za które uprzednio zapłacił. Przed sklepem zobaczył rozmawiającego z Temari, Naruto. Wkurzony wcisnął mu w ręce reklamówki z zakupami.

- Co się stało? – zapytał, widząc go z przyczepioną do czoła ręką. – Masz gorączkę?

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że mam pryszcza na twarzy, durniu?! – zamrugał zdziwiony tym zarzutem, a Temari starała się stłumić parsknięcie. – Na dodatek wysłałeś mnie z tym gównem na czole do sklepu!

- Uspokój się! – zawołał, obserwując mu dokładnie twarz. – Nie masz przecież żadnego pryszcza…

Przekonywujący wyraz twarzy i ton głosu blondyna, zmusił go do przejrzenia się w lusterku pobliskiego samochodu. Faktycznie jego twarz była idealnie gładka, jak zazwyczaj. Sabaku  nie wytrzymała i zaśmiała się na całe gardło. Co za idiota, tak się przejąć wyimaginowanym pryszczem.

- Masz szczęście, że jesteś w ciąży, jesteś kobietą i dziewczyną mojego kumpla, bo…

- Tak, za dużo szczęścia na raz po prostu – sarknęła dziewczyna. – Dobra nie mam czasu, spieszę się do domu.

- Czekaj! – zawołał Naruto. – może ci pomożemy?

- Nie będę jej pomagał.  Przez nią wzięli mnie za durnia!

- Straszne – sarknęła Temari, rozbawiając Naruto.

- Stul twarz! – warknął Uchiha. – Nie zapomnę ci tego, blond jędzo! – wykrzyczał i wycofał się w stronę samochodu.

- Po powrocie upewnij się, że opisałeś to w pamiętniczku! – zawołała do niego. Nie wie czemu, ale miała taką potrzebę dokuczania mu. Musi zaprosić Sakurę do siebie. Koniecznie z Uchihą. – Idź Naruto. Gaara jest niedaleko. Trzymaj się.

- To narka, pozdrów Gaarę i przekaż, że jeszcze będziemy w tej samej klasie – wołał, a potem pobiegł za Sasuke. Pocieszał go klnąc na Temari, bo przecież jest taka zła.

Uzumaki już od paru tygodni ma zdjęty gips, ale polubił jeżdżenie samochodem Uchihy. Ten też nie miał nic przeciwko, w końcu wykorzystywał ostatni czas posiadania wypasionej fury Itachiego. Kierowali się właśnie do swojego byłego liceum. Podenerwują byłych nauczycieli, dostali w końcu zaproszenie od dwóch bardzo  dobrych znajomych z maturalnej klasy.

Zbliżało się południe,  pomimo poniedziałku, który słynie z pracowitego dnia, jedna osoba wzięła dzisiaj wolne. Siedział na kanapie, wcinając bułkę własnej roboty i delektował się ciszą panującą w domu. Tak właśnie, jego pięcioletni synek wyjechał na weekend z Hidanem. Może to nie było najodpowiedniejsza decyzja, ale wykorzystano jego słaby psychicznie dzień i doprowadzili do poważnego wkurwienia, skutkiem czego była zgoda. Zresztą i tak nie bardzo miał, kto się nim zająć – zerówka w weekendy nieczynna, Matsuri… z nią się posprzeczał, a Miyuki wraca za jakiś tydzień. Propos, przez całe wakacje jakoś mu jej brakowało, nie żeby coś czuł, ale wolał, gdy dziewczyna była zawsze na miejscu… przy Naokim.

Ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Pewnie już wrócili, oby Naoki nie wrócił z jakimiś kontuzjami, bo Hidan pewnie go zbytnio nie pilnował… taa… jak on mógł się zgodzić na ten wyjazd?! Otworzył zamek z góry i potem drzwi. Zobaczył dwie znajome twarze, ale oczywiście do mniejszego się uśmiechnął. Na szczęście porządnie wyglądał.

- Cześć staruchu! – wykrzyczał radośnie chłopiec, a jego ojciec wytrzeszczył oczy.

- Coś ty powiedział?!

- Naoki… - Hidan przewrócił oczami. – miało być staruszku – poprawił, nie uspakajając tym Sasoriego.

- Przepraszam – malec zatkał sobie usta. – Zapukamy jeszcze raz?

- Nie trzeba, właź do domu! – nakazał Akasuna, robiąc przejście chłopczykowi.

- Wow, znowu trafiliśmy, jak masz okres? – sarknął Hidan. Rudowłosy nic mu nie odpowiedział tylko zabrał od niego ostro torby, należące do syna.

- Panu już dziękujemy – i tym akcentem, zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

Jak zawsze same problemy z tym idiotą. Zdemoralizował mu dziecko! Poszedł do pokoju chłopca i wrzucił mu tam torbę, potem  rozpakuje. Nagle coś w niej się poruszyło, Sasori zbliżył się niepewnie do torby, gdy przerwał mu trzask rozbijającego się naczynia w kuchni, czym prędzej poszedł do pomieszczenia.

- Co ty kurwa wyprawiasz?! – warknął, widząc chłopca wlewającego wrzątek z czajnika do szklanki. Ominął szkło i odebrał dziecku gorący przedmiot. – Na mózg upadłeś?! Jak chciałeś pić, trzeba było powiedzieć! – ton głosu się tylko podwyższał. Tego jeszcze nie było, dzieciak stojący na krześle i robiący sobie herbatę, niczym dorosły.

- Ale ja… - zaczął, głosem tak smutnym, że aż bliskim płaczu.

- Nie obchodzi mnie to! Jesteś na to o wiele za mały! Mogłeś się sparzyć! – Naoki już zaczął obcierać łezki o rękaw, tłumiąc w sobie szloch. Sasori wziął go na ręce i przeniósł do salonu, aby nie powbijał sobie przypadkiem szkła do stopki. – Idź i siedź w salonie! Ja tu wszystko posprzątam.

Nie zwracał uwagi na smutek dziecka, niech wie, że źle zrobił. Skąd mu w ogóle się takie coś wzięło? Oszaleje przez tego chłopaka, a planował to zrobić, kiedy ten będzie miał szesnaście lat. wiadomo okres buntowniczy i tak dalej. Kiedy już wszystko usprzątał, zrobił mu herbaty do kubka i zaniósł do chłopca. Naoki siedział na kanapie, jedząc sobie bułkę, która pierwotnie należała do Sasoriego i oglądał bajkę. Wydawał się kompletnie niewzruszony wcześniejszą sytuacją.

- Proszę – zaczął rudowłosy, podając mu kubek z parującą cieczą. – tylko uważaj gorące.

- Nie chcę – fuknął, a Akasunie, aż żyłka na skroni zapulsowała. Jednak stłumił wybuch i położył to na stoliku, następnie usiadł przy nim i szykował się do poważnej rozmowy… na temat zachowania.

- Naoki, co ci strzeliło do głowy, żeby zrobić sobie sam herbaty? – dziecko milczało, bardziej było zainteresowane kreskówkami w telewizji. – Naoki, słuchasz ty mnie? – znowu zero reakcji, dlatego brutalnie wyłączył mu telewizor.

- Ej no! – krzyknął oburzony.

- Dlaczego robiłeś sobie sam herbatę? – powtórzył, ignorując jego foch.

- U wujka sobie robiłem – burknął.

- Że co?! Z wrzątkiem?! – zapytał podenerwowany.

- Nie krzycz na mnie – powiedział zatykając uszy. – Jak będziesz krzyczał, nie będę cię słuchał!

- Ja zwariuję… - stwierdził i zaczął jeszcze raz. – Hidan… dawał ci robić herbatę…  wrzątkiem?

- A co to jest wrzątek? – zapytał.

- Gorąca woda – odpowiedział w miarę spokojnie.

- Y, y. U wujka herbata była zimna – oznajmił, a Sasoriemu kamień spadł z serca.

Czyli Hidan jeszcze ma trochę rozumu we łbie, kto by pomyślał? No, ale nie cieszył się na zapas. Chłopiec wyrwał mu pilota z rąk i włączył sobie telewizor. Arogancki się zrobił i zaczyna pyskować, zniszczył mu dziecko! W myślach rozpaczał nad tym co się stało z dzieciakiem. Wziął przygotowany wcześniej napój i zatopił w nim smutki, gorąco wody było takim odreagowaniem na jego nerwy. Po kilku minutach oglądania jakiejś dziwnej bajki, wziął ze sobą gazetę i wstał z kanapy.

- Gdzie idziesz? – zapytał znudzony Naoki.

- Do łazienki – odparł beznamiętnie, dopijając ostatnie łyki herbaty.

- Idziesz zwalić konia? – zapytał zaciekawiony, a Sasori wypluł na podłogę to co miał w ustach i zaczął walić się w plecy, by się odkrztusić.

- Co proszę?!

- No… wujek Hidan, jak bierze gazetę to mówi, że…

- Dosyć! – warknął i szarpnął boleśnie dziecko za ramię, prowadząc do pokoju. – Żeby takie rzeczy pierdolić przy małym dziecku – mówił do siebie po drodze, aż tu Naoki nie dotrzymał kroku i się przewrócił, dzięki amortyzacji upadku przez Rudego, nie był on bolesny, ale jednak był.

- Kurwa… - po sekundzie dotarło do niego, co powiedział i zatkał swoje usta.

- Chyba sobie żartujesz! – warknął, jeszcze bardziej wściekły. – Wynoś się do pokoju i nie wychodź póki nie oduczysz się tego, co nauczył cię ten dureń!

- Nie mów tak o wujku! – odpyskował, siadając na swoim łóżku z założonymi rękami.

- Nie pyskuj, smarkaczu! Przemyśl swoje zachowanie inaczej trochę sobie posiedzisz w tym pokoju! – zakończył trzaskając drzwi od pokoju, z którego rozległ się krzyk.

- Głupi tata! Nienawidzę cię!

Nie skomentował tej obelgi, ale wolał ją usłyszeć za jakieś dziesięć lat, kiedy nie pozwoli mu wyjść ze znajomymi na koncert. Ech, jego planowanie poszło się jebać. Wtem rozbrzmiała jego komórka, udał się po nią do salonu, był to Itachi. Powiedział mu, że jutro przyjadą pod jego dom na rowerach około siódmej. Okazało się, że od tygodnia całe Akatsuki planuje wyprawę w góry, o której nie miał pojęcia! Ale Uchiha stwierdził, że chłopak jest przecież rudy, to niech się nie dziwi, że zapominają go powiadomić. Zabawny się zrobił, ha, ha, ha.

- Pierdol się Uchiha! Nie jadę z wami, nie mam z kim tego gówniarza zostawić…

Cóż tak go nazwał, bo liczył na zainteresowanie i ewentualną pomoc, ale nic z tego. Dowiedział się tylko, że ma sobie kogoś znaleźć, bo inaczej wpadną do niego i go uprowadzą, a Naoki zostanie sam. Kretyni… ale to prawdopodobne, dlatego bezzwłocznie  zatelefonował do Matsuri, trochę się zdziwił, że z pokoju Naokiego dochodzi cichy chichot, ale potem to sprawdzi.

- Hej Matsuri, mam prośbę. Możesz się jutro cały dzień zająć Naokim? Napiszę ci usprawiedliwienie do szkoły… Babci powiedz, że zwyczajnie idziesz do szkoły… ja pierdolę, to zwalisz winę na mnie… ok, dzięki, bądź o siódmej. Narka – i rozłączył się.

Jeszcze tylko sprawdzić źródło radości Naokiego. Podejrzewał najgorsze. Otworzył drzwi i zobaczył bawiącą się z dzieckiem mysz. To jeszcze nie najgorzej, ale szczur w jego domu? Nie, nie, nie.

- Co ten szczur tu robi? – zapytał groźnie.

- Znalazłem go – odparł bezceremonialnie. Sasori westchnął ciężko, nie zgadza się na żadnego zwierzaka, jak mu to teraz powiedzieć, by nie histeryzował? Podszedł do chłopca i ukucnął przed nim.

Tak jak sądził rozmowa opiewała w wszelakie protesty i krzyki, a także zgodę. Właśnie, dał sobie z tym święty spokój, gryzonia się pozbędzie, jak mały pójdzie do zerówki. Niestety dopiero za tydzień, bo teraz jego klasa pojechała na wycieczkę.

Pod wieczór w domu Uzumakich panował nieznośny hałas. Przynajmniej najstarszy mieszkaniec tam nie mógł wytrzymać ich wrzasków, a mowa o Naruto i Sasuke, którzy z wypadu z liceum zabrali ze sobą jeszcze Konohamaru, Daisuke i Matsuri. Naprawdę, cieszył się, że ma tylko jedno dziecko tylko szkoda, że nie obchodzi go zdanie ojca. Minato udał się na górę, gdzie w łazience brał prysznic z powodu całej głowy mokrej po coli. Nie wnikał, jak to się stało.

- Naruto! – zawołał przez drzwi.

- Już wychodzę – odpowiedział i faktycznie po jakiś pięciu minutach wyszedł z pomieszczenia w samych spodniach i zarzuconym na ramionach ręcznikiem. Jednak nie dane mu było iść dalej.

- Naruto, weź ich tam uspokój. Wrzeszczą tak, że niedługo wpadnie policja – oznajmił.

- No, spoko – kolejne zatarasowanie drogi. – Dobra no, powiem im. Na pewno.

- Proszę cię – dodał Minato, a potem zlustrował łazienkę. Nie ma miejsca gdzie nie było wody. – Naruto! Myłeś siebie czy łazienkę? Wszystko jest mokre…

- Bo widzisz – zaśmiał się, powoli wycofując ku schodom. – czasem budzi się we mnie zwierzę! – wykrzyczał i zbiegł na dół, zostawiając zdezorientowanego Minato samego.

- Taa… - westchnął i spojrzał na podłogę w łazience. – Chyba jakaś ryba…

Naruto uspokoił trochę te gromadę i było ciszej. Na jakieś pięć minut, ponieważ chłopaki zaciemnili sobie salon i grali w gry na play station 3. Blondyn miał bardzo bogatą kolekcję, ale i tak Konohamaru przyniósł coś od siebie. Matsuri również grała i wcale nie słabiej. Czasem nawet obawiali się czy za chwilę nie dostaną po ryju za pokonanie jej lub rzucenia z przyzwyczajenia jakiejś obelgi. Rany boskie, grające laski są fajne.

- No Naruto, pojebie – warknęła Matsuri, kiedy ten niechcący do niej dobił w grze samochodowej.

- Sorry – skomentował, a potem znowu do niej dobił. – Sorry – powtórzył obojętnie, ale został popchany tak mocno, że spadł z krawędzi kanapy na podłogę. – E-Ej! Kurwa, przeginasz!

- Widzisz braciszku, kobiety są okrutne.

- Racja – zgodził się Sasuke i przybił żółwika z Konohamaru.

Naruto kontynuował grę na podłodze. Nawet w tej niewygodnej pozycji zdołał wygrać, ale nie szczycił się zwycięstwem. Mordercze spojrzenie Matsuri za bardzo go przerażało. Potem pady przejęli dwaj licealiści, którzy bardzo na serio traktowali ten wyścig. Naruto razem z Sasuke wycofali się na moment do kuchni po coś chłodnego do picia. Blondyn cały czas pisał z kimś esemesy.

- Hinata cię męczy? – zapytał zadziornie Uchiha.

- Nie, to Sakura – oznajmił, a brunet wzruszył ramionami. – Czemu ona nie gada z tobą? Pokłóciliście się?

- Jak zawsze, ale to nie tak bardzo, by się nie odzywać – odpowiedział, a przyjaciel spojrzał na niego wyczekująco. – Nie ma z kim gadać. Ino pojechała do Sai’a, Hinata nie wróciła z wakacji, ze mną nie pogada o babskich rzeczach jak z tobą.

- Nie gadamy o babskich rzeczach! – naburmuszył się blondyn.

- To o czym gadacie?

- O… o butach – spochmurniał, a Sasuke parsknął śmiechem.

- Frajer.

- Pisała, że po ostatnich zakupach z tobą sobie nic nie kupiła. Że się posprzeczaliście wtedy – powiedział, zabierając się za odpisywanie na kolejnego esemesa.

- Huh? – mruknął teatralnie zdziwiony, - zwierzacie się sobie? Pełnisz rolę takiego geja.

- Zamknij się… to o co poszło? – drążył dalej.

- Rozumiem.. To taka gorąca plota – sarknął z udawaną ekscytacją. – No dobra, byłem z nią po buty… pamiętasz te moje szerokie białe adidasy?

- Te, co w nich wlazłeś w psie gówno? – upewnił się.

- Właśnie te. Chciałem kupić takie same, tylko nowe. Sakura oczywiście musiała wtrącić swoje trzy grosze. Wiesz co powiedziała?- zapytał, a on ponaglił go do kontynuacji ruchem głowy. – Powiedziała, że wyglądam w nich jak Hobbit – Naruto parsknął śmiechem. – Nie śmiej się!

Mimo prób nadal się śmiał, nie żeby coś, on sam lubił takie buty. Były bardzo wygodne i w ogóle, ale porównanie do hobbitów. W sumie trafne, bo oni mieli bardzo duże stopy. Uchiha już nie chciał słuchać jego zaśmianego współczucia, więc wrócili do salonu z napojami. Konohamaru gadał z kimś przez telefon, chociaż to chyba za dużo powiedziane. Mianowicie chłopak skupiał się na grze, a słuchawkę miał odłożoną na kanapie, co chwila przykładając się uchem do niej i mówiąc „aha”.

- Trzymaj się. Pa – zakończył, rozsiadając się już wygodniej. – No nareszcie.

- Kto to był? – zapytał Sasuke.

- Hanabi.

- Co u niej, kiedy wraca? Ta to ma farta, do szkoły nie iść. Konohamaru odpowiadaj! – pogoniła Matsuri, odbierając mu pada.

- Nie wiem. Cały czas gadała, wolałem grę – stwierdził obojętnie, przybijając z Uchihą żółwia. Też tak robi Sakurze, do tej pory się nie zorientowała. – Właśnie zagrajmy w to!

- Co to? – zapytał Daisuke, przybliżając się do trzymanego w rękach przyjaciela, pudełka. – Naruto Shippuden Ultimate Ninja Storm 3…? Jestem całkowicie za!

Wszyscy się zgodzili, lubili anime Naruto (należy tu powiedzieć, że dla bohaterów opowiadania, bohaterzy anime są całkiem obcy xD w sensie nie widzą  podobieństwa imion czy wyglądu xD – dop. Autorki). Oczywiście zaczęła się wojna kto gra pierwszy i tym razem argumenty Matsuri, „bo jest kobietą” ani Naruto, „bo tu mieszka” nie zadziałały. W końcu grali w papier, kamień i nożyce i wypadło na Konohamaru i Naruto. Ach to zacięcie w ich oczach. Rzecz jasna tak dla jaj ustalili sobie, że wezmą laskę z największymi cyckami. Mianowicie Tsunade i Hinata, jedynej obecnej dziewczynie nie podobało się to czym sugerowali się przy wyborze.

- Nie dąsaj się Matsuri – zaczął Daisuke zarzucając ramię na dziewczynę, a po chwili ręką macając jej mały biust. – Też masz niezłe – zaśmiał się i nie przerwał, nawet gdy dostał po pysku.

- Dureń – prychnęła obrażona. – następnym razem dostaniesz mocniej!

- Może następnym razem je wyczuję – sarknął, rozbawiając obecnych.

Matsuri zaczerwieniła się ze złości. Ujęła młodego Haruno za ucho i pociągnęła brutalnie na  kanapę, a potem oznajmiła, że chcę zagrać z Daisuke i skopać mu dupę. Nikt się nie sprzeciwił, mówiła to z taką żądzą, że nie ryzykowali. Sarutobi rozpoczął walkę z braciszkiem, najczęściej bazując na jednym układzie walki – trójkąt, trójkąt, kółko. W tym czasie po mieszkaniu rozbrzmiał dźwięk dzwonka.

- Naruto… - zaczął Minato, mknący do kuchni.

- Tato… otworzysz? – zawołał słodko, po czym kolejny raz formacja Konohamaru się powiodła. – Ja pierdolę, używaj kurwa innych przycisków! Cioto głupia.

- Naruto! Bo natychmiast skończycie grać! – skrzywił się na słowa ojca, ale wiedział, że najlepszym wyjściem są przeprosiny, już otwierał usta.

- Właśnie Żabko, co to za słownictwo? – zaszydził Konohamaru.

- No dalej, przeproś kolegę – dołączył Sasuke, a blondyn się naburmuszył.

- Spier… spadajcie debile!

- Naruto…

- Czego kurwa?! – odwrócił się ostro, a jego oczom ukazał się nie tylko srogą minę ojca, na temat jego wyrażania się, ale i państwa Hyuuga. Tak, tak Hiashi też tam był i niestety słyszał padające wulgaryzmy. – Przepraszam… - oddał pada, siedzącej na kanapie Matsuri i podbiegł przytulić Hinatę. – Kochanie, co za niespodzianka! Dlaczego nie powiedziałaś, że przyjedziesz?

- W sumie mój tata zaproponował odwiedziny – wskazała na mężczyznę, rozmawiającego uprzejmie z Minato. – a Hanabi zadzwoniła do Konohamaru przecież.

- Mówiłam ci, że mnie nie słuchał… nawet teraz nie ogarnął, że jestem obok – stwierdziła Hanabi.

Wtem udała się do niczego nieświadomego Sarutobiego i uciszając pozostałych, wzięła i pograła z nim w grę. Uchiha jako jedyny posiadający wiedzę, kiedy narusza prywatność czy coś podszedł do Naruto, powiadomić, że się powoli będzie zbierać.

- No to szybciej i spadaj stąd. Chcę zostać z Hinatą – oznajmił blondyn, całując ją ciepło w usta.

- Nie poganiaj go. Szanuj przyjaciela – skarciła granatowo włosa, uśmiechając się do chłopaka.

- To? To nie jest mój przyjaciel – stwierdził wskazując na niego palcem. – To tylko mój pachołek, sługus – zaśmiał się, doprowadzają Uchihę do po litowanego spojrzenia. – Żartuje no.

- Spoko, wy mi przypominacie pewną bajkę… och, wiem – uderzył pięścią w swoją dłoń. – Księżniczka – wskazał z uśmiechem na Hinatę, a potem na Naruto dokańczając. – i Żaba – Hinata parsknęła śmiechem.

- Te, Hobbit wypierdalaj – odgryzł się, otwierając mu drzwi.

Jego wkurzona mina była bezcenna. Jednak nie chciał się teraz z niego nabijać, swoją uwagę zwracał tylko i wyłącznie na Hinacie. Natomiast w głębi salonu, gdzie odbywało się granie licealistów, pojedynek w końcu się zakończył zwycięstwem białookiej.

- Jak?! Pokonałeś Tsunade! – odwrócił się oburzony. – Hanabi…?! Hanabi! – zawołał radośnie wtulając się do dziewczyny, na tyle mocno, że upadła z nim na kanapę.

- Konohamaru, zgnieciesz mnie grubasie – syknęła z bólu.

- Tak za tobą tęskniłem!

- Serio? Przecież w szkole się cieszyłeś, bo nikt cię nie budzi na lekcjach – wypomniał Daisuke.

- Odbierasz od niej telefon i udajesz, że słuchasz – dodała Matsuri, zrzucając go z przyjaciółki.

Hanabi nie skomentowała jego zachowania. Po przywitaniu się z resztą padła propozycja wyjścia do pizzerii. Hiashi nie był przeciwny. W sumie też załatwiał zamówienie w firmie Namikaze, to teraz będzie mógł jeszcze wszystko uzgodnić, bo Minato nawet do tego zachęca. No i chociaż na moment będzie miał ciszę w domu. Po wyjściu z domu Naruto jednak zostawił bandę licealistów samym sobie, a zabrał Hinatę na spacer po swojej zacnej miejscowości, do dwójki dołączył też Kurama, dlatego musiał wrócić do domu po smycz. Jego rodzic właśnie odbierał telefon, jak się okazało dzwoniła Kushina. Minato przeszedł do pokoju obok, natrafiając na swojego syna i nakazując mu iść porozmawiać z Hiashim. Z niechęcią, ze strachem, ale podszedł.

- Witam, potowarzyszę panu póki tata nie wróci – zaczął siadając na oparciu fotela.

- A gdzie moja córka?

- Spokojnie, bawi się z moim psem przed domem – uśmiechnął się.

Wtedy to zaczęli temat  ostatnich egzaminów Naruto. Oczywiście zdał wszystkie tłumacząc się z tego, dlaczego pisał poprawki. Tak głównie przedstawił problem nie wystarczającego czasu, bo jawnie nie będzie mówił,, że zapomniał terminu, nie był taki głupi. Do pokoju wrócił gospodarz, powiadamiając syna o odwiedzeniu jutro dziadków i odebrania czerwonowłosej kobiety.

- Może przed tym mógłbym zaprosić was do siebie na obiad? – zaproponował Hyuuga.

- Ja jestem za – wyszczerzył się Naruto.

- To nie będzie kłopot? – dopytał Minato. Nie chciał się wpychać do kogoś, ale to by było w sumie tak po drodze. Chociaż Kushina będzie wściekła z nieuwzględnieniem jej w tymże spotkaniu. Potem się wszystko ustali z synem. – Nie chcemy się narzucać.

- Zapraszam – powtórzył, chciał się jakoś odwdzięczyć za uratowanie jego członka rodziny. Nie ukrywając, młody student bardzo wzrósł w oczach tym uczynkiem.

Co tu kryć, zgodził się. Naruto, by mu tego nie wybaczył w innym razie, oczy świeciły mu niczym pięciozłotówki. Potem już odprawił syna i ponownie wdał się z Hiashim w poważną dyskusję w kwestii pracy. Student wyszedł na dwór i z zaskoczenia przytulił Hinatę cmokając ją w policzek.  Całą drogę był bardzo wesoły, w końcu wszystko idzie tak, jak winno iść od początku.

- Wariat – skomentowała dziewczyna, kiedy machał wysoko trzymaną ją ręką.

- Dla mnie okej. Oszalejemy razem? – zapytał, niespodziewanie unosząc ją na murek mostku, przez który przechodzili. Ucałowała go w usta.

- Nie podoba mi się ta perspektywa – zaśmiała się. – Jestem zbyt normalna.

- No trudno, będziemy żyć więc, jak szlachta. Tak, jak jesteś do tego przyzwyczajona – dokuczył jej, wiedział, że nie lubiła być brana jako panienka z dobrego domu. Dlatego się naburmuszyła.

- Obawiam się, że panicz nie poradzi sobie z nadto wysokimi standardami mojej osoby – uśmiechnęła się zadziornie, zaczynając ironiczny dialog.

- Śmie panienka wątpić w mą dużą klasę? – Hinata parsknęła śmiechem.

- „Dużą klasę”? – powtórzyła nabijając się, aż do bólu brzucha. Nietrafny dobór słów, ale się starał! – Kupić ci słownik?

- Te, uspokój się – fuknął, wyciągając telefon. Uśmiechnął się do siebie, zabierając za odpisywanie.

- Kto napisał? Sasuke? – przekręcił głową. – Gaara? – znowu prze kręcił. – Konohamaru? – znowu. – To kto?

- Sakurcia – powiedział, a ona spojrzała na niego dziwnie.

- Dlaczego z nią piszesz?

- To przecież przyjaciółka. Sasuke mi powiedział, że brak jej dziewczyn więc do mnie wypisuję, spotyka się, bo niby nie jestem męski.

- Aha… spotykacie się? – spytała z nutą zazdrości.

- No, czasem – schował do kieszeni telefon na nowo krzyżując się z nią spojrzeniem.  – Powiedziała mi, że mam lepszy gust w ubraniach, niż Sasuke – chciał by to zabrzmiało dumnie, ale jedyne co, to dziewczyna zaśmiała się perliście. – Co cię bawi?

- Nic, nic. Faktycznie jesteś bardzo męski – sarknęła.

- Jestem! Zaraz ci to udowodnię!

Ujął dziewczynę za tył głowy i przyciągnął zaczynając bardzo namiętny pocałunek, który subtelnie odwzajemniła. Zdecydowanie coś w niej się zmieniło przez wakacje i tym czymś była je śmiałość, pewność siebie i zdecydowanie. Podobało się to Uzumakiemu i tak od momentu rozpoczęcia związku starał się wykrzesać z niej te cechy. Po kilku chwilach postanowili wrócić do domu i jak się uda, tam pospędzać ostatnie chwile dzisiejszego dnia.

DATA

No i tu mam problem... w przyszłym tygodniu mam ślub... znaczy nie ja tylko brat, ale też tam idę xD ja i małżeństwo hahaha xD w przeciwieństwie do brata jestem mądra xD Wracając... postaram się dodać w piątek, jednak nie wiem czy mi wyjdzie, ale bądźcie dobrej myśli :)

OD AUTORKI

Powracam wraz z nową serią, która będzie liczyć 20 rozdziałów :D Chciałabym was poprosić byście mi powiedzieli czy taka długość notek wam odpowiada, bo są dłuższe, niż przedtem :) 

To tak, śmiechu oczywiście nie zabraknie, ale w tej serii nie będzie już tak ładnie między NaruHina :)

I... bo ja... w tej serii też będę trochę faworyzować losy Sasoriego, dlaczego? Bo go lubię xD No i nie chcę by NaruHina mi się znudziło, jak będę pisać tylko o nich :<

No i jak obiecałam, jestem zadowolona z tego co mam do tej pory napisane i w ogóle ;D (pewnie okaże się słabe xD) W kwestii blogów, ja wszystko ogarnę i nowe i te bieżące, tylko proszę o czas ;D
Pozdrawiam was wszystkich gorąco ;* dzięki za czytanie, komentowanie, obserwowanie ;*