#2. Króliczek.

Rankiem, dnia następnego do wyprawy rowerowej szykował się jeden z członków niegdyś, za czasów szkolnych, elitarnej grupy. Dziś jednak najchętniej, by został w domu i postarał się na powrót przywrócić dyscyplinę w swoim synu. Naoki wcinał właśnie kanapki z nutellą, a właściwie tylko słoik z masą, gdyż Sasori za bardzo był zajęty szukaniem potrzebnego ekwipunku, aby zwrócić na niego uwagę. Po chwili rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

- Tato! Drzwi! – oświadczył niczym służącemu, nie przerywając jedzenia czekolady ręką.

- To może byś otwarł, co? – zasugerował, ale nie było odzewu. – To pewnie ciocia Matsuri.

- Kiedy Miyuki wróci? – zapytał, nie był specjalnie zadowolony opieką cioci. Za dużo gadała i to nie o nim lub czymś co go interesowało. Nie mówiąc o jej krzykach.

- Nie wróci, jak będziesz taki niegrzeczny – nakłamał, by go zmotywować do poprawy. W końcu otworzył drzwi, ale dosłownie mina mu zrzedła  - Co tu robisz… babciu?

- Słyszałam od Matsuri o twojej prośbie – weszła, a raczej wepchała się do środka. – niestety, ona ma chodzić do szkoły, a nie zajmować  się tym bachorem.

- Ten bachor to mój syn i skoro się wepchałaś do mojego domu, to odnoś się do niego z szacunkiem – rzekł, zamykając drzwi. Wiedział, że staruszka bardzo go kocha, ale za bardzo lubi nim sterować. Nie chciała by zajmował się Naokim tylko oddał go do adopcji. Zresztą przez lata mieszkania razem, gdy go wychowywała niszczyła go jako człowieka. – Po cholerę przyszłaś?

- Zastąpię twoją siostrę.

- Ty? – parsknął śmiechem. – Taka stara baba nie poradzi sobie z energicznym dzieckiem. Powinnaś szukać dla siebie miejsca na cmentarzu – sarknął, zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Na to przyjdzie jeszcze pora. To gdzie jest mój prawnuk? – zapytała Chiyo.

- Tato! Wybrudziłem się! – stwierdził pokazując plamę na koszulce. Buzię też miał całą ubabraną, ale zauważając gościa ze strachu schował się za Sasorim.

- No, Noaki dzisiaj się będziemy bawić razem! – zaśmiała się, jak te baba jagi w bajkach, doprowadzając małego do płaczu i wybiegnięcia do pokoju. Sasori spiorunował, oddalającą się na kanapę staruszkę, spojrzeniem.

- Po pierwsze, on nazywa się NAOki. Po drugie, musisz wszystko utrudniać? Im starsza tym głupsza – prychnął i poszedł jeszcze do pokoju syna. Chował się pod łóżkiem zaryczany i nie chciał wyjść. – Naoki chodź, umyjemy się i przebierzemy – zawołał łagodnie, siedząc na podłodze obok łóżka. W końcu chłopiec zaczął się z niego wysuwać i ze łzami w oczach, posłusznie umył buzie w łazience. Z pomocą taty, oczywiście. Kiedy ten kucnął przy nim i ocierał mu twarz ręcznikiem, na powrót się rozwył i do niego przytulił.

- Tatusiu! Ne zostawiaj mnie tu! Przepraszam, będę grzeczny, tylko nie idź! – krzyczał, jakby zostawienie go z prababcią było największą karą. No wolałby mu tego zaoszczędzić. – Proszę, tatusiu!

- Naoki, nie przesadzaj. Wrócę najwcześniej, jak będę mógł.

- Nie idź! Nie będę brzydko mówił, oddam moją myszkę! Nie chcę zostać z prababcią! Proszę, tatusiu!

Sasori przewrócił oczami, taka szansa na poprawienie jego zachowania… niestety nie mógł z niej skorzystać. Posiedział chwile z chłopcem póki się nie uspokoił, z bólem serca opuścił mieszkanie, uprzednio jeszcze rozmawiając o planie dnia dziecka z babcią. Tyle przegrać…

Gdy była pora obiadowa, w domu państwa Hyuuga gościł Naruto wraz ze swoim ojcem. Hanabi jeszcze była w szkole, ale potem jej odgrzeją jedzenie. Zresztą lubi nie jeść przy stole – nie będzie miała nic przeciwko. Na stół zaczęto podawać obiad, a zarówno dorośli, jak i młodzi żywo dyskutowali w innych częściach domostwa. Naruto namówił Hinate, aby pokazała mu swój pokój, jeszcze go nie widział, a chciał znać jej gust. Wszakże wygląd pokoju odzwierciedla właściciela.

- No to… tutaj – wskazała na drzwi z lekkim zawstydzeniem. Otworzyła drzwi i weszła wraz z nim do środka.

- O jacie… bardzo dziewczęcy ten pokój – stwierdził na widok różnych odcieni fioletu na ścianach. W roli ozdoby było kilka kwiatów i mnóstwo maskotek, pamiątek z dzieciństwa. – Rany, a moje zabawki kazali oddać do sierocińca… - stwierdził łapiąc w ręce jakiegoś króliczka.

- Też bym to zrobiła, ale te zabawki przypominają  mi zabawy z mamą – uśmiechnęła się ciepło. – Tego króliczka dostałam od ciebie.

- Ode mnie? – zapytał zaciekawiony.

- Tak. Jak mieliśmy siedem lat pojechaliśmy w ramach wycieczki do wesołego miasteczka, grałeś wtedy w jedną z gier. Chciałeś zdobyć maskotkę żaby – zaśmiała się, na widok jego pełnej dezaprobaty miny. – Niestety wygrałeś króliczka, którego ja chciałam.

- I ci dałem, tak? – zgadywał. – Nie, czekaj. Nie dałem ci – przypomniał sobie.

- Nie dałeś. Twoja mama się wstawiła za mną, byś mi dał – zaśmiała się, siadając na obrotowym fotelu przy biurku. Wtedy Kushina pełniła rolę dodatkowego opiekuna.

- Tak, ale co ona mi wtedy powiedziała…? – myślał a białooka zachichotała. – Wiesz? – mruknęła potakująco. – No to powiedz! – odłożył króliczka na miejsce.

- Nie – odparła słodko. Naruto od razu przyjął wyzwanie. Oparł się rękoma na oparciach fotela, na którym siedziała i pochylił kusząco do niej.

- Na pewno nie powiesz? – upewnił się lekko muskając wargami jej usta. Uśmiechnęła się i twardo zaprzeczyła głową. – A jak cię poproszę? – zapytał, delikatnie wpijają się w jej usta.

- Hinata! Obiad! – zawołał donośnie ojciec dziewczyny.

- Idziemy? – spojrzała wyczekująco na blondyna, który krępował lekko jej ruchy.

- Jak mi przypomnisz – powiedział zadziornie, dziewczyna westchnęła. Wiedziała, że on nie żartuję.

- Dobra – wstała i trzymając się z nim za ręce udała do jadalni. – powiedziała, że jak mi nie dasz maskotki to będziesz musiał się ze mną ożenić.

- Ach, fakt! Ale byłem głupi…

- No, byłeś…

Naruto zrzedła mina tą zgodą dziewczyny, ale no wiedział, że żartowała. A gdyby jednak nie, to wręczonym pocałunkiem odkupiłaby sobie grzechy. Zeszli po schodach do jadalni, gdzie przy stole czekało już jedzenie. Jedli rozmawiając na różne tematy. Musiał przyznać, że jego ojciec umiał zaciekawić Hiashiego rozmową i w dodatku wybrać taki temat, do którego on sam mógł się wtrącić. Naprawdę taka kontrolowana rozmowa szła mu o wiele łatwiej. Nawet nie musiał się podlizywać i mieć inne zdanie. Bo wiadomo tata wybroni, gdyż w wielu poważnych kwestiach się zgadzali.

W końcu przechodząc do salonu, kolejny raz zagadali na temat studiów. Hinata rozpoczyna je chcąc przejść na kierunek fizjoterapeutki. Hiashi nie do końca pogodził się z tym wyborem, ciągle ma nadzieję, że Hanabi wytrwa w swoich zapewnieniach nad byciem przyszłym architektem. Minato natomiast pochwalał ten wybór.

- Dobrze, ostatnio wielu moich pracowników narzeka na bóle stawów, więc na pewno nie braknie ci klientów – uśmiechnął się ciepło.

- Pacjentów tato. Pacjentów. Klienci brzmią trochę dziwnie – poprawił, Naruto.

- Racja, przepraszam.

- Ach, te gry słowne – przekręcił głową, Hiashi. – A Naruto rozumiem przejmie interesy po ojcu?

- Oczywiście – stwierdził z entuzjazmem, a Hiashi spojrzał znacząco na Hinatę.

- To jeszcze nie jest przesądzone – wtrącił Minato. – Musi sobie zasłużyć na bycie prezesem firmy. Jest tylko synem szefa - zaśmiał się akcentując słowo „tylko”.

- To chyba nie problem. Naruto bardzo się stara – stwierdziła Hinata.

-  Zobaczymy. To my się już zbieramy. Pojedziemy jeszcze po moją żonę do stolicy, więc czeka nas długa droga.

- To ja jeszcze skorzystam z toalety – przeprosił Naruto i wyszedł.

Po wykonaniu czynności związanych z higieną zszedł ze schodów. Niestety za szybko i spadł, uderzając o podłogę tuż obok siedzącej na schodach Hanabi, która żywo parsknęła śmiechem.

- Haha, o rany jaka ciota – skomentowała nadal się wdzięcznie śmiejąc.

- No dzięki za propozycje pomocy czy coś – stwierdził, wstając z podłogi i rozmasowują sobie plecy. Wtedy do przedpokoju weszła Hinata.

- Co się stało?

- Wyrżnąłem o podłogę – stęknął blondyn. Dopiero potem przywitał się z przyszłą szwagierką. Śmiało tak do siebie mówili, obu im to pasowało, więc dlaczego nie? – Jak w szkole?

- Weź nie pytaj, zadali nam tyle zadania, że nawet moi niewolnicy by sobie nie dali rady w jeden dzień. W dodatku już zaczynają nas stresować maturami.

- Biedny Konohamaru – wtrącił Naruto, a ona się zaśmiała.

Hinata go skarciła, bo jak on traktuje przyjaciela. No, ale nawet wtedy nie przestali z niego drwić. Najśmieszniej obgadywać nieobecnych, on i tak by się nimi nie przejął. Właśnie to w tym czubie lubiła, dystans do siebie. Po chwili przez próg drzwi przeszedł Hiashi .

- Już wróciłaś Hanabi? Masz zadania?

- Nie – skłamała, rozbawiając tym Uzumakiego, a przez to odkrywając prawdę. – No dobra, mam. Ale to z matmy, nie umiem tego robić.

- Przeczytałaś chociaż polecenia? – zapytał surowo. Wiedział, że ona robi wszystko, aby się nie uczyć i obawia się, że to wpływ tego jej chłopska.

- Po co? Skoro wiem, że nie umiem – wzruszyła ostentacyjnie ramionami. Wtem do przedpokoju wszedł również Minato. Mała Hyuuga się wściekła, to Minato też z nimi był i ją pominęli? Co to ma znaczyć?

- Hanabi, uspokój się – powiedziała Hinata, a potem nachyliła i szepnęła do jej ucha, kiedy blondyni poszli zakładać buty. – To jest MÓJ przyszły teść.

Młodsza siostra pokazała jej język i naburmuszyła się. Hinata zaśmiała się zaciekawiając widokiem Uzumakich. Jednak starszy z nich nie dochodził co było przyczyną. Naruto się jednak domyślał, jak mogą się jarać jego ojcem? Fuj. Pożegnał się czule z Hinatą, ale krótko, bo czuł się obserwowany. Potem odjechali już samochodem, a dziewczyny rozeszły się do pokoi. Po kilku minutach Hanabi weszła do pokoju siostry.

- Ej, siostrzyczko… - zaczęła, trzymając w ręku podręczniki, jednak widok zakrzątanej siostry zmusił ją do zmiany tematu. – Szukasz czegoś?

- Nie… - odparła, szukając czegoś wzrokiem – jednej maskotki, ale nieważne. Co chciałaś?

- Tego króliczka? – dopytała.

- Tak, widzisz go gdzieś?

- No tu go nie ma – oznajmiła, po chwili zostając obdarowana pytającym spojrzeniem. – Naruto go zabrał ze sobą. Mówił coś, że chcę się z tobą ożenić… nie wiem, nie słuchałam.

Wzruszyła ramionami i poprosiła siostrę o pomoc w zadaniu, ewentualnie zrobienie go za nią. Co nie przeszło, przynajmniej w teorii, w praktyce wyszło na jej korzyść.

Tymczasem kilku tak zwanych przyjaciół jeździło rowerami w trasę po lesie. Ich celem było dotarcie nad rzekę, ale nie przebywanie razem było jedynym celem wycieczki. Odpoczynek od dorosłego życia, od ciągłej pracy czy czegokolwiek. Nie wszyscy byli zadowoleni oczywiście, ale w ich przyjaźni chyba chodziło głównie o egoizm. Zresztą i tak nie narzekali na ten sposób traktowania, a przynajmniej nikt nie robił tego na poważnie.

W końcu dotarli do rzeki, a właściwie wodospadu. Widok był nieziemski, towarzyszące promienie słońca dodawało miejscu zjawiskości. Porzucili swoje rowery na ziemię i odetchnęli.

- Rany, ale tu jest zajebiście! – zachwycił się Yahiko.

- Wiadomo, byłem tu w wakacje z Nagato i naszymi „dzieciakami” – odparł z uśmiechem Itachi, wykonując cudzysłów w powietrzu. Na myśli mieli Sasuke i Naruto, bynajmniej nie oni chcieli wyruszyć na wyprawę.

Był taki dzień, kiedy miał pójść sprawdzić co u nich, zasiedział się, bo grali w jakieś gry na konsolach. Wpadła Kana i trochę się porządziła, skutkiem czego zrobili sobie wyprawę na rowerach. Blondyn się wkurzył najbardziej, bo mu świeżo zdjęli gips. Deidara nachylił się nad rzeką i wziął w dłoń trochę wody.

- Ej, Kakuzu – zwrócił się do kolegi obok. – Myślisz, że ta woda jest pitna? – zapytał, przed wypiciem.

- NA BOMBĘ! – krzyknął, biegnący Hidan i wskoczył do wody, ochlapując towarzystwo.

- Już nie – stwierdził w odpowiedzi, Kakuzu.

- Niesamowita woda, chodźcie! – nawoływał szarowłosy.

Mężczyźni nie dali się długo przekonywać, zdjęli swoje bluzki, ukazując swoje nienaganne sylwetki. Śmieli podejrzewać, że w obecności dziewczyn one zaczęły by piszczeć i wzdychać z zachwytu. W końcu są tacy zajebiści! Nagato wyjął z torby od roweru swój profesjonalny aparat, takie spotkanie nie może pozostać bez upamiętnienia. No a tak nie chwaląc się, robił całkiem niezłe zdjęcia.

Po kilku minutach skakania sobie do wody rozsiedli się na brzegu. Słońce raziło ich ciała swoimi promieniami, przy okazji susząc mokre spodnie. Sasori od razu wygarnął Hidanowi swoją frustracje nad nowym charakterem syna, ale nikt zbytnio go nie słuchał.

- A  te myszę, którą mu dałeś to sobie wsadź, z łaski swojej w dupę – warknął.

- Nie dawałem mu jej, sam znalazł. Jeszcze wtedy podrywałem jakąś laskę, a on ją wystraszył tym gryzoniem – odparł z zamierzeniem pokazania, że jest większą ofiarą..

- Ej, wyluzuj Akasuna – wtrącił Kakuzu. – ostatnio cały czas jesteś wkurwiony.

- Może przejdziemy się w przyszłym tygodniu do kina? – zaprosił go Deidara, a reszta już zaczęła jakieś głupie pomruki im posyłać, a zaostrzyły się, kiedy Sasori zgodził się na ten wypad.

- Mogę pójść z wami? – zapytał Itachi, a blondyn parsknął śmiechem, by po chwili spoważnieć.

- Nie. Żadnych kurwa Uchih.

- Co jest? Problemy w szczęśliwej rodzince? – zapytał Kisame.

- Nie, ale trochę tęsknie za wolnością – rzekł Itachi. – ostatnio znalazłem moją kronikę z liceum i tak zatęskniłem. Chciałbym znowu mieć szesnaście lat.

- Jestem głodny – powiedział w końcu Yahiko całkowicie olewając wyznanie kolegi. – Poproszę Konan, aby upiekła ciasteczka.

- Czyli wbijamy do Yahiko – zarządził Hidan. – Sprawdzimy czy twoja kobieta spełnia się w roli gospodyni domowej.

- Mowy nie ma. Chcę spać dzisiaj w łóżku – fuknął rudowłosy.

Chłopaki bardzo długo go namawiali, by w końcu uległ. Nawet Nagato nie bronił swojego współlokatora, chciał spróbować ciasteczek Konan. Jedynie Sasori odmówił, nie chciał zostawiać Naokiego z babcią.

- Co kurwa?! Z kim go zostawiłeś?! – oburzył się Hidan.

- Z babcią.

- Ja pierdole, wyrośnie z niego taka ciota, jak ty… zadzwonię ci po kogoś na zastępstwo – zadecydował, wyciągając komórkę. – Ta nie, ta też nie, ta by miała fajny pokarm, ale Naoki za duży na cyca. Ta nie lubi dzieci, ta podejrzanie bardzo je lubi, ooo Deidara co mi robisz wśród kobiet…? Nie wiem jak to się stało, naprawdę, hehe – rozjuszał blondyna do złości. Bez oporów zabrał mu telefon i rzucił do płynącej rzeki.

Hidan wzburzony jego zachowaniem, postanowił wytargać go do wody i tam utopić. Obito dołączył do nich, ratując swojego ulubionego kolegę. Zetsu natomiast postanowił pomagać Siwemu. Natomiast ci normalniejsi patrzyli na nich obojętnie. Nagato zdecydował się podejść i porobić zdjęcia. O dziwo każdy szanował to, że ma bardzo drogi aparat i nic nikczemnego na niego nie planowali, przynajmniej gdy w jego zasięgu był ów przedmiot.

- Akasuna, a to Miyuki jeszcze nie wróciła? – zapytał Yahiko. Może to trochę paradoksalne z jego wcześniejszymi zastrzeżeniami, ale chciał się spotkać całą ekipą w domu. Rudowłosy zaprzeczył ruchem głowy. – Kiedy wraca? – kolejne pytanie, ale też niema odpowiedź, poprzez wzruszenie ramionami.

- Może zadzwoń do tej swojej siostry, aby tam wpadła? – zaproponował Kisame. Pamiętał Matsuri, wkurwiająca, wymądrzająca się, dorosła dziewczynka. – Weź, nie będziesz ciągle gnił w domu z dzieckiem.

- Nie gniję ciągle w domu.

- Jak nie dom to praca – wtrącił Kakuzu. – Nie pierdol tylko idź dzwonić.

Po kilku ostrych namowach i mocnych szturchnięciach dał się przekonać. Odchodząc na bok usłyszał gromkie brawa od kolegów, przewrócił leniwie oczami, co za dzieciaki. Na szczęście była akurat pora, kiedy Matsuri skończyła zajęcia szkolne.

- Słucham? – zaczęła osoba po drugiej stronie.

- Siostra, idź do mnie i sprawdź jak sobie babcia radzi z Naokim.

- Nie mogę – oznajmiła dziewczyna. – Jestem właśnie z Gaarą.

- No to idź razem z nim – powiedział obojętnie. Wtedy też Itachi podszedł i wyjął butelkę z wodą z roweru. – To moja – szepnął mu groźnie, w odpowiedzi dostając wzruszenie ramionami.

- Nie. To twoje dziecko nie moje. Sam się nim zajmuj – fuknęła Matsuri.

- No weź, nie rób tego dla mnie tylko dla Naokiego. Został z babcią – dodał, sądząc że ta informacja będzie adekwatna do zgody. Przeliczył się.

- Współczuję. Znienawidzi cię, ale ja cię kocham braciszku. No to pa – posłała mu buziaczka i rozłączyła się.

- He-Hej! Matsuri! Ty mała, pierdolona, gówniaro. Załatwię cię – powiedział do siebie, wybierając kolejny numer na liście kontaktów. Uchiha zaśmiał się wymownie, on też ma problemy z młodszym bratem, też musi tak śmiesznie wyglądać, jak się na niego wścieka. – Halo, Gaara…?

- Och, cześć szwagrze – zaczął Gaara, a siedząca naprzeciwko Matsuri zakrztusiła się popijaną colą. – Co tam?

- Muszę ci powiedzieć coś ważnego… - nagle usłyszał szmery i krzyki Matsuri z nawoływaniem oddania telefonu. Uśmiechnął się do siebie, wszystko idzie zgodnie z planem. – Gaara jesteś tam?

- Wygrałeś, gnido – syknęła do słuchawki.

- Też cię kocham siostrzyczko. Pa – zakończył słodko.

- Spierdalaj! – warknęła wściekle. Razem ze swoim chłopakiem pili kawę w kawiarni całkiem niedaleko liceum dziewczyny. Błękitne oczy jej partnera przewijały się to na dziewczynę to na ściskany w jej dłoniach jego telefon. Znał fochy Matsuri i dziwił się, że Sasori jakimś cudem zmusił ją do zmiany decyzji. W końcu oddała mu telefon, a jej oczy ogarniała chęć zdemolowania pomieszczenia. – Idziemy!

Nie sprzeciwił się jej rozkazowi, jak każda kobieta, potrafi być cholernie straszna. Sabaku nawet lubił małego brzdąca Akasuny, więc z chęcią jechał do jego mieszkania. Matsuri niestety nie, całe wakacje robiła jako jego opiekunka, zbrzydło jej to. Jednakże bratanka kochała całą sobą, tylko jego tatuś od siedmiu boleści przeginał! Nadgodziny w pracy, spotkania z kumplami albo zabranie go gdzieś na dwór. No co to ma być?! Kiedy byli już na miejscu, na odpowiednim piętrze bloku, zapukała do drzwi. Nikt nie otwierał, zaczęła dzwonić i walić  w drzwi, była porządnie wkurzona.

- Matsuri, uspokój się – zaczął Gaara, blokując jej ręce. – twoja babcia to staruszka, nie pobiegnie ci sprintem otworzyć. Bądź rozsądna.

Naburmuszyła się. Była bardzo dorosła, jak na swój wiek, wszyscy jej to powtarzali, a on jeden twierdził inaczej. Pewnie, gdy go pozna z takim Daisuke to się w ogóle nie dogadają. Wyjdzie na to, że ma dwie różne osobowości. W końcu zamek w drzwiach zestrzelał, a one się otworzyły ukazując Chiyo.

- No co tak długo?! – szatynka dała upust swojej irytacji.

- Hm? A co ty tu robisz? – zapytała zaskoczona, ale nie chciała jej tu, jest zbyt pyskata.

- Dzień dobry – wtrącił Gaara, a staruszka skinęła głową z uśmiechem nareszcie ma jakieś godne towarzystwo. – przyszliśmy z polecenia Sasoriego czy daję pani sobie radę.

- Oczywiście, że daję – burknęła. – własny wnuk we mnie nie wierzy. Niewdzięcznik jeden.

- Naoki w ogóle żyję? Bo coś tu cicho jest – zakpiła licealistka, a babcia spiorunowała ją spojrzeniem. – No dobra, skoro dajesz radę to spadamy. Sasori wróci późno.

- Co?! Dlaczego?!

Chiyo zatrzymała ich i przyznała się, że nie bardzo daję radę, znaczy daję, ale nie żeby na cały dzień. Wpuściła ich do mieszkania, twierdząc że Naoki został najpewniej opętany, przez jakąś nieczystą moc. Sabaku spojrzał na dziewczynę, a ta postukała się w czoło odnośnie wygadywanych bzdur kobiety.

- Babciu nie przesadzasz? Zajmowałam się Naokim przez całe wakacje. Po prostu się starzejesz – oznajmiła szatynka z litością w głosie.

- Lepiej się ucisz dziecko – syknęła  Chiyo. – Naoki! Chodź tu, łobuzie! – Gaara usiadł sobie na kanapie. Wszyscy patrzyli w stronę, gdzie dochodził tupot kroków. Wtem wyszedł chłopiec owinięty papierem toaletowym.

- Patrz, jestem mumią! – zawołał radośnie. – Prawie jak ty, babciu! – kobieta spojrzała wymownie na chichotającą dwójkę, a nie mówiła?

- No co? Podobny, tylko potrzebował tego no, ee… jak to się nazywało…?

- Zmumifikowania – podpowiedział Gaara, razem z nią się nabijając. – Cześć Naoki.

- Sabaku! – zawołał z uśmiechem. Nie wiadomo czemu, ale zakodował sobie w głowie mówienie do niego po nazwisku, co zresztą nie przeszkadzało błękitnookiemu. – Pokażę ci moją myszkę!

- Stój urwisie – zawołała Chiyo, zdejmując z niego papier. – Najpierw dokończysz obiad.

- Nie chcę! – fuknął, krzywiąc swoją buźkę. – Nawet tata, by tego nie zjadł! To wygląda jak gówno!

- Nie interesuję mnie to. Masz zjeść i przestać się brzydko wyrażać!  Bo dostaniesz w pupę! – krzyknęła popychając go do kuchni. Wywinął się zręcznie i ku zdziwieniu obecnych, wydarł.

- Nie chcę! Głupia babcia! Dupa, dupa, dupa!

Gaara wraz z Matsuri tłumili parsknięcie, odegrał się z nawiązką. Czerwono włosy jednak zabrał Naokiego do pokoju, pod pretekstem pokazania myszki. Matsuri w tym czasie wyganiała babcie do domu, gdyż ta jest po prostu zbyt zmęczona, aby zajmować się takim energicznym dzieckiem. Udało się, a wtedy zadzwonił telefon stacjonarny. Bez wahania odebrała.

- Słucham? – po drugiej stronie rozbrzmiał znajomy dziewczęcy głos. – Miyuki! Kobieto wracaj szybko, Sasori nie daję sobie rady. Wykorzystuje mnie – wyżaliła się, dostając upragnione pocieszenie. No może poza tym, że opiekunka bardzo silnie broniła swojego pracodawcy. Biedna, nieszczęśliwie zakochana. – Kiedy wracasz? – odpowiedź ją nie satysfakcjonowała, zdecydowanie za długo. Postanowiła trochę nakłamać. – Mój brat cały czas mówi, że za tobą tęskni. Zrób mu te przyjemność i wróć wcześniej – heh, manipulacja jako klucz do sukcesu. Potem zauważając wychodzących chłopaków, przekazała słuchawkę Naokiemu.

Gaara zachichotał cicho, a potem pokazał swojej dziewczynie białego koleżkę. Pisnęła uciekając na kanapę, jak ona nie cierpiała tych gryzoni! Mały piszczący gryzoń chodził sobie po ramionach Gaary. Fuj! Jak on to może znieść? Kazała chłopakowi odnieść zwierzaka z powrotem, ale gdy potem wrócił była przezorna i nie pozwalała mu się do siebie zbliżyć, przewrócił oczami.

- To co? Mam się rozebrać i ci udowodnić? – sarknął, a Matsuri zmarszczyła brwi. Jednak później spojrzała na to z innej perspektywy.

- Kuszące, no dobra – usiadła, patrząc na niego wymownie. Chłopak  podszedł do niej i pstryknął w czoło.

- Dorośnij najpierw – sarknął, siadając na fotelu w pobliżu.

- Jestem bardzo dorosła! – zawołała oburzona.

- Aha, pewnie.

Swoją ironiczną postawą, sprowokował Matsuri do prezentacji dojrzałości. Wstała z kanapy i usiadła na nim okrakiem. Przysunęła do jego zaskoczonej twarzy usta, a następnie złączyła je z jego. Miała wpierw lekkie opory, ale to czułe odwzajemnienie Gaary pomogło. Było całkiem miło, wcześniej nigdy tak namiętnie się nie pocałowali. Ich związek był taką grą, aby nie swatali ich z kimś innym bardziej upierdliwym. Naoki rozmawiał przez telefon w pokoju obok i nie zapowiadało się, aby kończył. Dziewczyna ubarwiła pocałunek wykorzystując język, a ręką, którą opierała o jego tors zaczęła posuwać w dół w celu włożenia mu jej w spodnie i dostatecznie go podniecić. Jednak ostro zatrzymał jej dłoń, przerywając chwilę.

- Hej, hej, hej. Bycie zdzirą nie uczyni cię dorosłej – stwierdził z pełnym wyższości uśmiechem. – Dzieciak.

- Spieprzaj – fuknęła i zeszła z powrotem na kanapę.

Nie obrazili się za takie gadanie, powiedzmy, że mieli do siebie dość duży dystans. Akurat teraz podsłuchiwali i komentowali rozmowę pięciolatka. Matsuri od razu wiedziała, że Naoki chciałby Miyuki za mamę, problem tkwi jedynie w Sasorim. W tym, że ma na wszystko wyjebane. Natomiast Gaara się zastanawiał czy maluch nie jest zauroczony swoją opiekunką…? Jego teoria została obalona pełnym politowania spojrzeniem rozmówczyni i wymownym puknięciem się w czoło. Kiedy już rozmowa dziecka została zakończona wzięli go do siebie i oglądali telewizje. Zamówili pizzę, nie są tacy okrutni, aby kazać mu jeść te babciną breję.

- Ej, Naoki… lubisz Miyuki? – zaczęła Matsuri, nie mogła tak tkwić w niepewności, a to ciekawy temat. Gaara spojrzał na jej entuzjazm z dezaprobatą.

- No – skinął głową. Rany jak on jej teraz przypominał Sasoriego, ta obojętność w głosie, krótka odpowiedź, ech jakie to wkurwiające, pomyśleć że niektóre laski na to lecą.

- Chciałbyś żeby była twoją mamą? – dopytał Gaara, widząc w cioci malucha narastającą frustrację.

- Kto to jest mama? – zapytał, wyciągając z pudełka kolejny kawałek pizzy. Akasuna się zdziwiła, czyżby jej brat nigdy nie rozmawiał z młodym na ten temat?

- W każdym modelu rodziny powinno być dziecko, jego mama i tata. Pewnie w przedszkolu po twoich kolegów przychodzą ich mamy – zaczął chłopak.

- Weź nie mów do niego tak sztywno. Czego ty wymagasz od dzieci w zerówce… dzieciak – dogryzła Matsuri. – mama to pani, która mieszkałaby u was. Kochała zarówno ciebie jak i twojego tatę, robiła ci jedzenie, byłaby ostatnią osobą, którą widzisz w nocy i pierwszą, którą widzisz w dzień.

- Przy dobrych prądach, dała by ci braciszka lub siostrzyczkę – szatynka plasnęła się w czoło, no co za debil z tego Gaary.

- Jak? – wypalił Naoki.

- Sabaku ci powie, jest studentem – wrobiła dziewczyna.

Po niezrozumiałej próbie odpowiedzi, o dziwo Naoki zrozumiał, że chodzi o seks i wszystko im ładnie powiedział, co, jak, gdzie i kiedy. Hidan go już uświadamiał kilka razy. Licealistce, aż było wstyd, o kilku rzeczach ona sama nie wiedziała, dziwnie jest być uświadamianym przez pięciolatka. Oglądali telewizje, krępująca cisza ich nie opuszczała, aż do powrotu właściciela mieszkania. Jeszcze raz przeprosił gości za kłopot, kiedy wychodzili z domu i został sam na sam z synem. Jakoś nie miał siły na pouczanie go, więc postanowił spędzić z nim odrobinę czasu. Wziął kawałek pizzy i otulił go ramieniem.

- Tato...? – zaczął, a mruknięcie pozwoliło mu kontynuować. – Chcę, by Miyuki była moja mamą – zakrztusił się zajadanym kawałkiem.

- Przepraszam bardzo, ale co?! – zdziwił się, ten temat pozbawił go apetytu, no ile można słuchać o tym, że powinien sobie kogoś znaleźć, że wygląda jak frajer z dzieckiem i inne.

- Chciałbym mieć mamę. Taką, która byłaby cały czas ze mną – oznajmił, robiąc słodkie oczka. Więc doskwiera mu samotność, tego nie podejrzewał. Chyba nieświadomie popełniał bardzo duży błąd, zaniedbuje go. Za dużo czasu poświęca pracy i krzywdzi tym syna.

- To nie jest takie łatwe… - wyczekujący wzrok syna, wzmógł gorąco w jego ciele. – wiesz, musi się ją kochać i takie tam.

- Kocham Miyuki – odpowiedział prosto.

- To ja ją muszę kochać – poprawił się.

- Kochasz Miyuki?

- Nie! – krzyknął podenerwowany. Nie chce już rozmawiać na ten temat.

- Czemu? – zadał kolejne pytanie.

- Bo nie – burknął, ale widząc, że syn nie daję za wygraną, dodał. – Jak się będziemy kochać to wtedy Miyuki zostanie twoją mamą, koniec rozmowy – ulżyło mu widząc zgodę Naokiego. – A co do twojego zachowania…

- Powiedziałeś „koniec rozmowy” – zacytował go zręcznie. – Puść mi „gdzie jest nemo?”!

Chyba nigdy nie miał takiej ogromnej chęci zlania mu tyłka. Tak zręcznie mu pyskuję, no widać szkołę Hidana. Jednak dla świętego spokoju poszedł puścił mu bajkę i zostawił samego, zajmując się ogarnięciem całego mieszkania i przyszykowania synowi kąpieli.

DATA

28.09.2013

OD AUTORKI

Zdążyłam! xD No dobra, tutaj bądźcie wdzięczni Tsuki i jej "piszesz?", "ile już masz?", "co robisz? xD" - serio, ja jestem jej bardzo wdzięczna ♥  xD Bardzo dziękuję wam za komentarze, wiem, że do większości ludzi mam wbić na blogi, bez obaw, zrobię to! Już wam mogę powiedzieć, że od października całkowicie mogę się poświęcić blogsferze xD Więc spodziewajcie się mnie na dniach :) Dzięki, że czytacie, pozdrawiam gorąco ;*

W NASTĘPNYM ODCINKU (te kolumnę również zawdzięczacie Tsuki...)

Naruto spędza ostatnie dni u dziadka, jak to zniesie? Hinata uczy się gotować, czy kogoś zatruję? 

Konohamaru i Hanabi, wspólnie robią zadanie z... chemii. Jak to się skończy?

Niespodziewany gość w domostwie Hidana, co zrobi? Jak i czy w ogóle wyrzuci tą przybłędę?

Czasy szkolne i pierwsze zajęcia Hinaty na nowym kierunku. Kto będzie czekał na nią pod salą? Dokąd pójdą?

Rodzinka Uchiha, czy jakoś się tam coś zmieniło?

Decyzja Hinaty, o co chodzi?