#3. Chemia.

Ten przyjazd po Kushine, bynajmniej nie ograniczył się do odebrania jej stamtąd. Ku niezadowoleniu pociechy małżeństwa, postanowili zostać tam na kilka dni. Nie to żeby nie lubił swoich dziadków, ale kompletnie nie miał co tam robić przez częsty brak zasięgu czy słabą kablówkę. Jedyną atrakcją tam, taką dosyć fajną była przejażdżka konna, ale wolał raczej mieć ze sobą towarzystwo. Właśnie był w stajni, gdzie pracował brat jego dziadka, Tobirama. Fajny gość, ale był bardzo do wszystkich uprzedzony i nie przejmował się zbytnio uczuciami osoby, do której rzuci jakiś niestosowny komentarz. Pomagał przenosić siano dla rumaków z samochodu marki pickup, w tym samym czasie żywo dyskutując z nowo poznaną tam, jakąś zatrudnioną dziewczyną. Była bardzo surowa, szczególnie dla niego, ale rzetelnie wykonywała obowiązki.

- Naruto, ciulu! Przestań się wlec! Marnujesz czas! – warknęła, zacięcie pisząc coś w zeszycie.

- Zamknij dziób. Ja tu nawet nie pracuję! – prychnął, jego skromnym zdaniem Tayuya się zapominała, za bardzo wykorzystywała swoją władze w stosunku do pracowników.  Lecz Tobirama nie wnikał w jej metody.

- Nie pyskuj, szczylu i do roboty! – zarządziła, a potem wymownie spojrzała na resztę pracowników. – Może wam kawki zrobić? – zapytała ze słodkim tonem jak i uśmiechem, a ci odpowiadali rozbawieni. – To był sarkazm debile, natychmiast do pracy albo do szkoły!

- Tayuya, ucisz się, bo straszysz konie – zawołał Tobirama, a jego blondwłosy krewniak parsknął śmiechem. Tak, jak wuj, bo chyba tak się mówi na brata dziadka, rzuci jakąś ripostą to ciężko jest ukrywać respekt, którym się go darzy.

Dziewczyna się troszkę uspokoiła i poszła poobserwować stan każdego mieszkanka koni. Naruto natomiast ułożył się wygodnie na sianku i zagryzał kilka danych mu ziarenek słonecznika. Spojrzał na zegar w telefonie i wytrzeszczył oczy, ma zasięg! Trzeba korzystać i zadzwonić do Hyuugi.

- Słucham? – zaczęła osoba po drugiej stronie, miała smutny głos, załzawiony, który potrafił wyczuć na kilometr, a nawet gdy jest zakrywany maską fałszu. Taki dar odziedziczony po babci Mito.

- Cześć skarbie. Coś się stało? – zapytał z troską.

- Nie, nic. Kroiłam cebulę – zaśmiała się. – Uczę się gotować.

- Ty? – parsknął śmiechem, co nie spodobało się rozmówczyni. – A co konkretnego?

- Ramen.

- Zaraz u ciebie będę – stwierdził poważne, a dziewczyna zachichotała.

- Masz trzy minuty – wyliczyła równie poważnym tonem.

- Naruto! Rusz swoje leniwe dupsko! – zawołała Tayuya, tym swoim władczym tonem i uśmiechem go wkurzała. Przypominała mu szefa z budowlanki, Deidarę. Też się wywyższa i go nie lubi.

- Hinata, muszę kończyć. Jedna taka się na mnie wydziera, bo zgłosiłem się do pomocy – jęknął, a białooka zaśmiała się. – Nie śmiej się!

- Nie martw się za chwilę będę na powrót płakać. Grzecznie wykonuj polecenia. Pa – zaśmiała się i czym prędzej rozłączyła. Kucharka w pomieszczeniu także podzielała jej humor. Sekundę później znowu rozbrzmiała jej komórka. – Co?

- Zapomniałem ci coś powiedzieć… to ważne – zaczął Naruto, a Hinata mruknęła pytająco. – Kocham cię.

- Ja ciebie też kocham – uśmiechnęła się przy tym wyznaniu.

- Phi, teraz sobie o tym przypomniałaś – burknął rozbawiony.

- To przecież oczywiste, z miłości uczę się przyrządzać ramen – oświadczyła. -  Dobra, korzystaj z ostatnich dni wakacji, do zobaczenia w szkole. Kocham cię, pa.

- Ekhm – odchrząknął będący w pomieszczeniu Neji. Dziewczyna natychmiast na niego spojrzała, chowając telefon do kieszeni. – co robisz?

- Uczę się gotować – odparła dumnie, wskazując na swój fartuszek.

- Powodzenia – rzekł krótko. – Hinata… jak bardzo kochasz Naruto? – jej niezrozumiałe spojrzenie nakazało mu się poprawić. – Chodzi mi o to czy wierzysz, że on to samo do ciebie czuję.

- Tak. Nie musisz być co do niego podejrzliwy, powinnam wyczuć gdyby jego intencje były nieodpowiednie – uśmiechnęła się.

- Nie chcę, żebyś cierpiała – skomentował cicho. – Wiesz, gdzie podziewa się twoja siostra?

- Mm, jest u Konohamaru. Mają jakąś pracę na chemię robić. Jak mam być szczera to ich sobie nie wyobrażam – zachichotała, posłusznie wykonując polecenia kucharki.

- Taa, do nich bardziej pasuję biologia. No nic, ja będę się zbierał.

- Zaczekaj, może spróbujesz gotowanego przeze mnie ramenu. Wprawdzie z wielką pomocą – ukłoniła się w podzięce kobiecie. – więc raczej się nie zatrujesz.

- Jak nie tu to pewnie u Tenten – zaśmiał się, a Hinata podała mu jedzenie z nic nierozumiejącym spojrzeniem. – Dzisiaj jem kolację z jej rodziną – wytłumaczył i nabrał makaronu na pałeczki. – Już mogę powiedzieć, że zapach niesamowity – podmuchując lekko parującą porcję, włożył ją do ust. – Pyszne – stwierdził z uśmiechem, naturalnie dojadł wszystko nawet na chwilę nie przerywając.

- Cieszę się – uśmiechnęła się.

- Ach ci głodni  mężczyźni – wtrąciła kucharka. – od razu cieplej na sercu, gdy się im poda posiłek.

Hyuuga zgodziła się przytaknięciem głowy, ale nie zamierzała kończyć nauki. Musiała korzystać póki jej ojca nie było, nie pozwalał jej niszczyć sobie rąk pracami domowymi, jako że żyli pod dostatkiem. Potrafiła gotować jakieś podstawowe, nieskomplikowane posiłki. Neji pozmywał po sobie naczynie i zostawił panie samym sobie i książce kucharskiej. Sam musiał się powoli zbierać do Tenten.

W domostwie Sarutobiego, zostawili licealistów sam na sam z projektem, którego rzecz jasna nie robili. Musieli zastanowić się nad tematem, więc wgapiali się w książkę, gdzie mieli spis doświadczeń. Musieli jedno wybrać i je jakoś przedstawić. Czytali po kolei tematy, krzywiąc się na dźwięk skomplikowanych wyrazów i zjadając zakupione chipsy.

Po chwili Hanabi wstała rozprostowując swoje kości i udała się do kuchni nalać sobie wody. Była w sumie gościem ale czuła się, jak u siebie. Zawsze, bo Konohamaru jakoś tam specjalnie o nią nie dbał, co bynajmniej jej nie przeszkadzało. Przechadzała się po całym mieszkaniu, oglądając wiszące na ścianach zdjęcia, aż zatrzymała się na będącym wyposażonym w komodę, lustrze. Zaczesywała palcami swoje proste włosy, może jakaś zmiana wyglądu by się jej przydała?

- Hanabi – jęknął Konohamaru otulając ją od tyłu w pasie i opierając głowę na jej ramieniu.

- Wybrałeś temat? – zapytała patrząc w jego odbicie.

- Nie, te tematy są jakieś z kosmosu. Zróbmy po prostu jakieś kryształki z soli.

- Ale to temat na poziomie podstawówki, dadzą nam najwyżej tróję – odparła z frustracją.

- To taki nasz poziom w końcu – zaśmiał się. – zresztą, jak zrobisz plakat to będziemy mieć stopień wyżej.

- Ja? Raczej MY.

- Nie, nie, bo ja wszystko zjebię. W ogóle sama mówisz, że „do niczego się nie nadaję” – przedrzeźniał jej piszczący gdy się irytuje głos.

- Ja tak nie mówię – burknęła, po chwili śmiejąc się razem z nim. – Fajnie razem wyglądamy, nie? – zapytała nakłaniając go do spojrzenia w lustro.

- No, zajebiście, chociaż… - oddalił się troszkę w bok, ale po chwili ponownie przybliżył się do niej, otulając wokół pasa. – Nie, racja, razem ze mną wyglądasz zajebiście.

- Jesteś głupi – fuknęła, uderzając go w łeb. Ten pusty łeb. Nie no, tak naprawdę lubiła te jego żarciki i ten dystans, jaki jej okazuje. Pocałowała go delikatnie w usta.

- A to za co?

- A tak, po prostu – spojrzał na nią podejrzliwie, a ta się tylko uśmiechnęła. – Porobimy sobie słit focie w lustrze? – wyjęła telefon z kieszeni. – No co?

- Nic, ale to ja jestem tym słodszym w naszym związku.

- Chyba sobie jaja robisz – zakpiła wyniośle. – ale okej i tak chcę. Muszę wywołać kilka naszych wspólnych zdjęć, bo więcej mam z Daisuke…

- Hę? Jak to się stało? – rozbawiona dziewczyna tylko wzruszyła ramionami. – Dobra, rób – Hanabi, jak na zawołanie włączyła w telefonie aplikację aparatu, a potem zerknęła na swojego chłopaka i parsknęła śmiechem.
- Po co zdjąłeś koszulkę?

- Żeby wyglądać męsko, no i podziwiaj, jak dla ciebie schudłem – roześmiał się. Tak naprawdę przytył dwa kilo, oby się nie zorientowała.

- To co? Przechodzisz przez efekt jojo? – sarknęła z rozbawieniem.

- To nasza wirtualna ciąża – wskazał na brzuch. – efekt naszych całonocnych wakacyjnych rozmów. Jesteś ojcem naszego Konobi albo naszej Hamaru – oświadczył, a ta parsknęła śmiechem, nawet nic z siebie nie mogła wykrztusić. – Śmiej się, śmiej. Ja to zrobię przy sprawie o alimenty.

- Straszne, może cię jeszcze mam poprosić o rękę? Nie odpowiadaj – zastrzegła i przyciągnęła go do siebie, robiąc pierwsze, jej zdaniem, udane zdjęcie. -  Ej, w ogóle to czemu j jestem facetem? – burknęła, gdy ją olśniło. Sarutobi zaśmiał się z jej zapłonu, oczywiście szturchnęła go mocno w ramię.

- Ała... – mruknął, rozmasowując sobie ramię. – Właśnie dlatego. Ciągle mnie bijesz.

- Wybacz, nie wiedziałam, że cię to boli… baba.

- E, e! Uspokój się młoda.

- Wiesz… rzucam cię, chcę mieć przy sobie mężczyznę – uśmiechnęła się zadziornie. – pokonałam cię nawet na wfie w ilości robionych pompek – nabijała się, co z tego, że zrobiła pięć, on dał radę tylko trzy.

- Ach tak? – odparł. – Dobra! – wraz z tym okrzykiem zarzucił ją sobie na ramię i udał się do pokoju. Modlił się, by się nie przewrócić, a jej kręcenia bynajmniej nie pomagały. W końcu rzucił ją na swoje łóżko. – Chcesz się kochać?

- Chcę – przytaknęła odważnie, patrząc na niego pewnym wzrokiem swoich białych tęczówek.

Okroczył na łóżku jej ciało, po czym się do niej nachylił. Wabił swymi ustami jej, aż w końcu dzielił z dziewczyną ów rozkosz. Ich języki rozpoczęły pełen namiętności taniec. Konohamaru  zaczął rozpinać partnerce flanelową koszulę, czujnie doszukiwał się jakiegokolwiek sprzeciwu, ale taki nie miał miejsca. Odważnie zjechał ustami na pachnącą dziewczęcymi perfumami szyję Hyuugi. Zaczęła pojękiwać z tej dawki pieszczoty, czekając na kulminację tegoż stosunku. Sarutobi składał mokre pocałunki na jej biuście, uwielbiał jej filigranowy kształt ciała. Nawet po tylu miesiącach spędzonych razem, kochał podziwiać każdą jej część ciała. Ręką przejechał po jej udzie, chwytając za zakończenie jej getrów.

- Czekaj! – przerwała, zatrzymując jego dłoń. Ten natychmiast ją oderwał, odsuwając się. Hanabi była zdziwiona swoją reakcją, jest pewna, że jest gotowa i wie, że tego chcę, a mimo to… bała się. – Ja… ja po prostu muszę się wysikać.

- Eee, co? – zapytał zdziwiony. Taka reakcja, bo musi do łazienki…?

- No, do toalety muszę… zaraz wracam… - wstała dumnie z łóżka i weszła do łączonej z pokojem, łazienki. Trzasnęła drzwiami i stanęła nad umywalką, ogarnął ją lęk przed zbliżeniem, aż cała zbladła. To do niej takie niepodobne, odkręciła kurek z zimną wodą i ochlapała twarz cieczą. – Ja pieprzę…

- Hanabi…?

- Zaraz wyjdę! – zawołała, ale i tak otworzył drzwi i wszedł do środka. – Co robisz? Mówiłam, że zaraz wyjdę.

- Wiem, ale wiesz… no… nie zmuszaj się, jak nie chcesz…

- Chcę! – zawołała od razu.

- Więc co to było przed chwilą? – zapytał, zakładając ręce na piersiach.

- Nie ważne, już mi się ode chciało, skoro się tak gówniarsko zachowujesz. Ej, a może sam nie chcesz tego robić? – zapytała, mrużąc oczy. Ale on ją za dobrze zna i wie, kiedy kłamie.

- Nie zmieniaj tematu tylko ga… - zablokował ją, łapiąc z obu stron jej ciała za krawędzie stojącej za nią półki z kranem. – …daj.

- Będziesz się śmiał – burknęła, odwracając wzrok.

- Ech? Ja? No dobra, możliwe – spojrzała na niego z politowaniem, ale i tak nie ukryła uśmiechu. – ale i tak chcę wiedzieć, bo to jest ważne.

- Dobra… boję się… - spojrzała na niego niepewnie, a on jęknął niezrozumiale. – no wiesz seksu… słyszałam, że pierwszy raz boli… - Konohamaru parsknął śmiechem. – głupek…

- Sorry, sorry kotku, ale teraz w ogóle nie zachowujesz się jak SEME – cmoknął ją w policzek. – jeśli jednak za bardzo się boisz to możemy poczekać, a jak nie, to się nie obawiaj, będę delikatny – mruknął z uśmiechem.

Odwzajemniła uśmiech i objęła go wokół szyi. Jego słowa bardzo jej pomogły, bo naprawdę chciała przeżyć z nim swój pierwszy raz. To wakacyjne rozstanie tylko ją uświadomiło do tego, jak pragnie bliskości. Jej organizm wręcz domagał się intymnego kontaktu, nawet nigdy nie sądziła, iż takie zapędy mogą dotykać człowieka. Wpiła się w jego usta, pokazując czynami, że chce więcej…

Pod wieczór w jednym z domów, które wyznaczały się bogatym wyglądem. Zabrzmiały uporczywe dzwonki do drzwi. Już od minuty ktoś przyciskał przycisk, pewnie nawet nie odrywając stamtąd ręki. Hidan – mieszkaniec tego domu, leżał w łóżku i zastanawiał się dlaczego do cholery Kakuzu nie ruszy swojego dupska i nie otworzy? Po co z nim mieszka? W końcu westchnął ciężko, jednocześnie się ubierając. Nawet pospać sobie nie można. I jeszcze, przechodząc przez salon, gdzie siedział jegomość, wyjebał się o stertę jakiś ubrań.

- Kakuzu, do cholery jasnej pindy! Może byś po sobie posprzątał?!

- Morda… czy tobie się wydaję, że ja chodzę w spódnicy? – zapytał wskazując na ciuch.

- To sukienka, durniu – prychnął. Takie rzeczy musiał wiedzieć, gdy podrywał i z obiektem trzeba było przeżyć trochę randek. – I czemu nie otwierasz drzwi?

- Bo to nie do mnie, ostatnio jak otworzyłem, to jakiś mąż twojej dziwki mnie wziął za ciebie. Nie będę ryzykował.

Hidan parsknął śmiechem na samo wspomnienie. To było całkiem śmieszne, przecież. On się śmieje. Jednak uporczywego dzwonienia już się nie dało ignorować. Podszedł twardym krokiem do drzwi wejściowych, otwierając je na oścież. Nie mógł się wydrzeć, bo to zawsze mógł być jakiś sąsiad, a w umowie lokatorskiej, nie chcieli sobie grabić u tych bogatych szuj. Przed drzwiami zastał jakiegoś niewysokiego chłopaka.  Miał jasno brązowe włosy i różowe źrenice, w dół lewego oka do policzka przebiegała blizna.

- Kim jesteś? – zapytał w końcu, a chłopak parsknął śmiechem. No pojebany jakiś, jaja sobie robi chyba.

- Zabawne Hidan – stwierdził i zabrał z ziemi torbę, teraz dopiero zauważył, że ten skrzat ma torbę, okej ale…

- Koleś, kim ty jesteś do chuja?

- Idiota – westchnął ciężko. – Yagura, twój młodszy brat, pamiętasz zjebie?

- Aaaa… czego tu? – warknął. – I po cholerę te torby?

- Nasz kochany tatuś wysłał mnie do ciebie, bo chcę wyjechać ze swoją kochanką… gdzieś tam.

- Stary ma nową laskę? Dlaczego mi jej nie przedstawił?

- Może dlatego, że pierwszy chciał ją przeruchać…? – zastanowił się sarkastycznie. – Ta, to chyba to – stwierdził, chcąc wejść do środka, ale wtedy zamknął mu drzwi przed nosem. Zaśmiał się pod nosem, jakiż ten zjeb dziecinny. – Hidan, jeden telefon do ojca, że nie mam gdzie spać i zablokuje ci konto. Ciekawe jak utrzymasz te chatę i swoje babskie auto.

- Zamilcz gnoju! – warknął na powrót otwierając drzwi i szarpiąc chłopaka z daleka od domu. – Nie będziesz ze mną mieszkał. Wracasz do ojca albo pójdziesz do jakiegoś domu dziecka! Chuj mnie to obchodzi!

- Nie szarp mnie – wyrwał się z uścisku, ale szedł posłusznie za tym debilem. Będzie śmiesznie. – Nie jestem dzieckiem, nie przyjmą mnie. – Hidan tylko prychnął, jakby mogli takiego krasnala nie przyjąć? Co on znowu mu za kity pociska? – Czemu nie jedziemy samochodem?

- Nie interesuj się.

Siwowłosy był wściekły, nie zamierzał znosić tego pedanta, manipulatora i swojego brata, w jednym. Wkurwiał go, od początku! Gówniany pieszczoch! Zatrzymał się na przystanku autobusowym skąd za dziesięć minut przyjedzie ktoś, zmierzający do stolicy. Bracia nie odzywali się do siebie,  jak oni nerwowo na siebie wpływali! Nagle z uliczki naprzeciwko pojawiła się Hinata. Poznając Hidana natychmiast postanowiła zagadać. W czasie jej dotarcia, Hidan  przyciągnął do siebie pijącego wodę mineralną, Yagurę.

- Słuchaj gówniarzu, słowem się odezwij, a cię zabiję – syknął do niego, a ten jedynie się zaśmiał kpiąco.

- Patrz, jak się trzęsę – prychnął i przeniósł spojrzenie na kilka kroków od nich idącą dziewczynę. Hm, jakaś taka znajoma.

- Cześć Hidan, wybierasz się gdzieś? – zapytała beztrosko.

- No ja… - spojrzał chwilę na młodego. – chcę załatwić bratu jakieś mieszkanie.

- Bratu? Masz brata?

- Ta, wabi to znaczy, nazywa się Yagura – chłopak tylko przysłuchiwał się tej rozmowie, aha, czyli to nowy obiekt do zaliczenia, jego pojebanego brata, no uroczo. Swoją drogą nawet ładna, o kobiecych kształtach, słodka twarz, przypominała mu koleżankę z klasy.

- Och, ile ma lat?

- Yyy – odwrócił się w stronę szatyna, a ten z drwiącym uśmiechem upił łyk wody. – no… czternaście…? – zakrztusił się napojem przy okazji wypluwając go na sporą odległość. Zakaszlał ostro.

- Pomogę…

- Nie – może umrze…? Takie nadzieje tkwiły w sercu szarowłosego. – ja mu pomogę – po chwili zaczął bardzo mocno uderzać w plecy swojego braciszka. Och tak, lubił jak ten ma mord w oczach. Wtedy też nadjechał autobus, z którego wysiadła młodsza siostra Hinaty.

- E, siema…? – przywitała się, widząc ten komitet powitalny. Jej wzrok spoczął w końcu na szatynie. – hej Yagura! – uśmiechnęła się przyjacielsko, a ten odwzajemnił i machnął ręką. – co tu robisz?

- Znacie się? – wtrąciła Hinata.

- No, to nowy chłopak w naszej klasie – oświadczyła Hanabi, a Hidan wytrzeszczył oczy, no nie, zna tego skurwysyna i on nie ma czternastu lat… a wygląda.

- I brat Hidana.

- Uch, współczuję. To do niego się wprowadzasz? – zapytała, mówił że przenosi się, mieszkać gdzieś bliżej.

- Hidan mu ma coś załatwić -  wtrąciła Hinata, w sumie mogły konwersować tylko ze sobą.

- W sierocińcu chyba – mruknął cicho, a Hidan zmiażdżył go wzrokiem. – chciałem zamieszkać z bratem, ale woli mieszkać ze swoim chłopakiem sam.

Dziewczyny zaśmiały się cicho,  Hidan miał taką ochotę mu wpieprzyć, że to się w dupie nie mieści. W dodatku ten gówniarz tak wkręcił Hinatę, że musiał przystać na dzielenie się mieszkaniem z kolejnym pasożytem.

Październik nadszedł bardzo szybko. Studenci już  na powrót zaaklimatyzowali się w akademiku, a nawet poszli na pierwsze w tym roku wykłady. Jakoś specjalnie profesorowie za nimi nie tęsknili, lecz trudno się im dziwić. Zawsze myśleli, że ucząc na uniwersytecie, będą mieli luzy, nie przeciążą gardła i w ogóle…

Po zajęciach Naruto czekał pod klasą, gdzie znajdowała się Hinata. Rozpoczynała swoje pierwsze zajęcia z fizjoterapii, a on jako dobry chłopak, chce ją wspierać. Towarzyszyła mu Sakura i tak chciała wyciągnąć przyjaciółkę do Temari, Tenten też miała dołączyć. Trochę załamała się faktem, że Ino opuściła sobie studia na pewien czas, gdyż chciała pomieszkać trochę z chłopakiem.

- Wiesz co…? Ja tylko wiem jak ten chłopak się nazywa, widziałam go ze zdjęć, ale oficjalnie mnie z nim nie poznała. To jakaś masakra – wyżalała się różowo włosa. – Wybacz, że tak cię zanudzam, ale jesteś takim dobrym słuchaczem.

- Nie ma sprawy. Zawsze możesz ze mną pogadać, od czego są przyjaciele – wyszczerzył się Naruto. – a jak tam ty i Sasuke?

- Nie wiem, jest taki obojętny na wszystko. Chyba wszystko mu się w dupę mieści, bo tam ma wszystko – Naruto zaśmiał się cicho, jak to fajnie zabrzmiało. – tak, bardzo zabawne. A jak ty i Hinata, co?

- Nie narzekam – uśmiechnął się radośnie.

- Cieszę się waszym szczęściem – objęła go przyjaźnie, jakby był jej jakąś przyjaciółką. Takich rozmów nie przeprowadzała nigdy z Sasuke, a chciała by okazał trochę wrażliwości. – w ogóle Hinata przez te wakacje się zmieniła, no nie? Jest taka… śmielsza.

I tak zeszło im na temat związku blondyna. Musiał przyznać, że takie rozmowy są całkiem fajne, a wiadomo, że przy chłopakach nie mógł sobie pozwolić na takie uczuciowe tematy. Po dziesięciu minutach  zajęcia się skończyły, a z sali wyszła Hyuuga. Naruto od razu otworzył ramiona, czekając, aż dziewczyna w nie wpadnie. Haruno patrzyła z uśmiechem na te słodką scenkę.

- Ale wy się kochacie! Normalnie, aż jestem zazdrosna – naburmuszyła się żartobliwie.

- Nie jesteś z Sasuke? – zapytała Hinata, a ta przekręciła głową. – Hm, myślałam, że pójdziemy na jakąś podwójną randkę, skoro tu jesteś.

- Nie, chcę cię wyciągnąć do Temari, musimy o czymś pogadać – ukradkiem puściła jej oczko.

- Ona z tobą nie pójdzie, ja chcę z nią spędzić czas – mruknął kąśliwie blondyn, pokazując jej język. – ona zresztą też, prawda?

- Nie, nie prawda – Sakura oderwała od niego przyjaciółkę. – mamy bardzo ważną kwestie do obgadania, więc daruj – jak gdyby nic zaczęła odciągać Hinatę do wyjścia, ale wtem Uzumaki je rozdzielił i sam objął dziewczynę.

- To chociaż ją odprowadzę… ciebie też – dodał z nutką zawodu.

- A może was jednak zostawić samych…? – burknęła obrażona.

- Tak.

- Nie – odparli jednocześnie, no cóż Naruto postawił na szczerość, szkoda, że Hinata wolała być miła… - Naruto, nie. Pójdziemy razem.

Z teatralnym ciężkim westchnięciem, zgodził się. Oczywiście droczył się… znaczy tak na wpół. Przez obecność Haruno nie mógł się całkowicie skupić na Hinacie. Chciał wiedzieć, jak minęły jej pierwsze zajęcia, ile ma zadane. Czy wykładowcy są zryci czy po prostu pojebani. Niestety musiał słuchać jaki to Sasuke jest nieczuły, bo mało się nią zajmuję, blablabla.

- Sakura… nudzisz… - stwierdził obojętnie Naruto.

- Wysil swoją empatię panie Uzumaki – mruknęła Hinata, ciągnąc go za ucho. Jęknął boleśnie, na co się zaśmiała. – skoro Sasuke ma cię w poważaniu to może to zakończ…?

- Ale on taki po prostu jest. Nie będzie twoją psiapsiółką, on i takie dziewczęce tematy… chyba tylko po pijaku, by się na to zdobył – zastanowił się blondyn i na powrót zwrócił do Sakury. – za dużo od niego wymagasz.

- Nie prawda! Ja potrzebuję uwagi, takiej jaką ty dajesz Hinacie. Was to idzie zdiagnozować, jako parę. Chłopaka i dziewczynę, a mnie i – blondyn otworzył buźkę i zaczął ziewać. – Naruto!

- No co?! – parsknął śmiechem, jak to on. Hyuuga też się zaśmiała z tego drażnienia. Podziwia, że blondyn do wszystkich ma taki dystans i potrafi sprawić, by inni go między innymi za to lubili. – Zmieńmy temat, Hinata jak twoje pierwsze zajęcia?

Siłą rzeczy postanowił olać swoją przyjaciółkę na rzecz dziewczyny. Powinna zrozumieć i jednak trochę poczuć się jak to piąte koło u wozu. Hinata skromnie opowiadała na temat zajęć, ale wtrącenia Sakury szybko jakoś zmieniły temat, na przyszłoroczne praktyki w szpitalach, gdyż tam też się znajduję oddział rehabilitacyjny.

Dlatego, odczucie piątego koła u wozu, bardziej odczuł Naruto. W mig znaleźli się pod domem Temari, z którego nawet właśnie wychodził Gaara wraz z Shikamaru. Naruto kazał Hinacie do niego zadzwonić, gdy będą wychodzić. Razem z Sasuke czy kimś tam je odbiorą.

Chłopaki razem wracali już do akademika. Naruto wypytywał przyszłego ojca o stan dziecka. Nawet całkiem dobrze sprawdza się w roli przyszłego ojca. Zawsze ma… wyjebane, więc humorki panienki Sabaku po nim tylko spływają. Jednak przygotowuję się do roli ojca dziecka, którego płeć chcą poznać po porodzie.

Natomiast w domu państwa Uchiha, jeden z mieszkańców szykował się do wyjazdu na uniwersytet, zajęcia zaczynał dopiero jutro, ale skoro Itachi, Kana i mała Yukari też się wybierają na trochę do stolicy, do znajomych to go podrzucą po drodze. Starszy Uchiha rzecz jasna prowadzi. Kana jeszcze zabierała jakieś przybory dla dziecka z ich pokoju, natomiast Itachi pokazywał córce jej własne odbicie w lustrze, a Sasuke stał oparty o ścianę i wzdychał głośno.

- Co się burzysz księżniczko?

- Ile ma… nie jestem księżniczką, padalcu! – warknął Sasuke.

- A kto powiedział, że mówiłem do ciebie? – prychnął, usadawiając córkę na komodzie, ta bawiła się rzeczami na niej leżącymi. Sasuke odwrócił wzrok, zarumieniony.

- Nie ważne… ile jeszcze twoja żona będzie się ociągać? – zapytał poirytowany.

- Nie wiem, zapytaj jej, właśnie tu schodzi – mruknął patrząc na schody.

- O co chcesz zapytać? – spojrzała na chłopaka, ubierając buty.

- Już nie ważne, myślałem, że już nie zejdziesz. Przy was to jestem narażony na spóźnienie choć wyjeżdżam dzień wcześniej – wygarnął spokojnie. Miał już dawno być na miejscu, a Sakura pewnie czuję się olana i znowu będzie musiał wysłuchiwać tego i tysiąca innych oskarżeń.

- Zamiast narzekać to byś pomógł – rzekł Itachi uśmiechając się do córki.

- To ty jesteś jej mężem! – oburzył się. On ma pomagać? – Czy ja wyglądam, jak akcja charytatywna?

- Raczej jej owoc.

- Zamknij mordę! – warknął, a Yukari jak na zawołanie zaczęła płakać.

- Itachi – burknęła Kana, odpychając go i odgradzając sobie drogę do dziecka. – Może zajmij się Yukari, a nie kłóć z bratem – poczęła ubierać dziecku ciepłe ubranko.

- To właśnie przez niego się rozpłakała – wytłumaczył, a młodszy brat się perfidnie zaśmiał. Pantofel, ta kobieta śmiało może sobie nim gardzić, uwielbiał ją. Z rozmyślań wyrwało go trzepnięcie w tył głowy.

- Kurwa, co robisz?! Teraz będę musiał znowu się uczesać głupku – warknął i jak na zawołanie w jego głowę przywaliła twarda szczotka do włosów.

Sprawczynią tego sabotażu była mała Yukari, która śmiała się ze swojego uczynku wraz ze swoim tatusiem. Kana natomiast od razu zrugała i córkę i męża, gdyż swym zachowaniem, pokazuję iż nic się nie stało. Bo nic, wzruszył tylko ramionami, a u Sasuke, szykuję się niezły guz na czole.

Tymczasem dziewczyny przesiadujące w mieszkaniu Temari ustalały plan, zrobienia Naruto imprezy urodzinowej. Jednak okazało się, że Sakura i Hinata mogą to same zrobić,, ponieważ tamte mają bardzo napięty grafik. Teraz Tenten dodatkowo teraz ma staż na studiach, więc musi wszystko sobie pogodzić z czasem.

Temari to oczywiste, na dniach może mieć termin porodu, więc woli nie ryzykować.

- Dziewczyny… - zaczęła niepewnie Hinata, na jej policzkach od razu pojawiły się rumieńce. – bo ja… mam pytanie… - wszystkie przeniosły na nią zaciekawiony wzrok, zachęcając do kontynuowania. – chodzi o prezent…

- Dla Naruto? Jesteście tak blisko, a nie masz pomysłu na prezent? Nawet ja wiem co kupiłabym Sasuke!

- Sakura, zamknij się – rzuciła Temari. Nie będzie z nią całe spotkanie pieprzyć o Sasuke. Tym bardziej, że on nie jest interesującym tematem. – teraz mówi Hinata – Haruno naburmuszyła się, wszyscy mają ją w dupie.

- Co myślicie o takim… niematerialnym prezencie?

- Niematerialnym? Czyli jakim? – zapytała Tenten.

- No bo… - przyozdobiła się w jeszcze większy rumieniec. – ja bym…

- No nie mów, że zamierzasz mu się oddać?! – zawoła radośnie Sakura, ta z niemałą krępacją, przytaknęła ruchem głowy. – Jejku, to wspaniale!

- Nie! – wrzasnęły razem Tenten i Temari, a pod naporem pytającego spojrzenia ta druga kontynuowała. – To chujowy pomysł. Jeszcze zajdziesz w ciążę – odstraszała ją.

- Tak, wiesz, że on nawet taką prostą rzecz potrafi spieprzyć – dodała szatynka.

- Przestańcie. To chyba dobrze, że wybrała akurat Naruto, jest moim najlepszym przyjacielem i wiem, że ją kocha. Także ja ci kibicuję kochana – przytuliła ją Sakura.

Pozostałe przyjaciółki zagryzały ze złości wargi. Wiadomo, że Haruno ją do tego przekona. Hinata za bardzo ulega wpływom innych, a jeszcze różowo włosa jest jej bardzo bliska.

DATA

- 5.10.2013

OD AUTORKI

- Jestem xD Po weselu, fajnie było, znaczy mogłoby być lepie, dlatego spieprzałam na dwór zamiast się w sali bawić :P ale nie żałuję, kuzynów lubię bardziej niż brata xD dobra, do rzeczy... z góry mówię, że ja NIE jestem studentką :P To nie dla mnie, jestem za głupia xD dalej... mieliście skojarzenia do tytułu? świntuchy! xD 

- Teraz tak, rozdział taki... przeciętny, ale ma znaczenie w pewnym sensie xD mam nadzieję, że was rozbawiłam, bo nie oszukujmy się tylko to mi wychodzi xD

- Blogi wasze PRAWIE ogarnęłam, jak nadrobię teraźniejsze, zabiorę się za nowe, wybaczcie zwłokę <niski ukłon>

Dziękuję wam za wszystko komentowanie, czytanie, obserwowanie, rozmowy na GG, nasycanie moich oczu waszymi zajebistymi notkami, za wszystko ;* ;*

W NASTĘPNYM ODCINKU

- Praca w szpitalu, jakie spotkania czekają Akasunę?

- Budowlańców ciąg dalszy, jak tym razem potoczy się rozmowa chłopaków z Deidarą?

- Staż Hinaty i nagonka Naruto, jak to się skończy?

- Przyjacielska wyprawa do kina na czele Naokiego, kto wkroczy i wszystko przewróci do góry nogami?

- Licealna praca w grupach i wytoczone ostrzeżenie.

(ma-sa-kra, nie wiedziałam jak skleić te dawkę spojlerów xD mam nadzieję, że czwarty podpunkt będzie mi wybaczony xD ach i co do powiadomień, to nawet GG mi czasem nie dosyła, więc zwracajcie uwagę na daty next'a...)