#4. Ostrożność.

Czwartek. Jak te dni wolno mijają, szczególnie Akasunie się tak wydawało. Był cały zagoniony robotą, od świtu do nocy. Rano musi wszystkiego dopilnować i zawieźć Naokiego do zerówki, skąd odbiera go o osiemnastej. Przynajmniej w tym tygodniu, bo potem szykuję się inna zmiana, gdzie od osiemnastej do trzeciej rano go nie będzie. Rany, może ubłaga przełożonego o wyznaczenie innych godzin. Albo z kimś się zamieni.

- Ja pierdolę. Miyuki wracaj już – mruknął do siebie, leżąc na biurku w gabinecie lekarskim. Nie był to jego prywatny, gdyż w jego pracy przydatna jest konsultacja z ludźmi o różnej specjalizacji.

Po chwili przymknął powieki, chociaż dwie minuty. Jest taki zmęczony. Naoki swoim zachowaniem doprowadza go do jakiejś nerwicy. Przeklina dzień, w którym oddał go Hidanowi. Tak zepsuć dzieciaka w dwa jebane dni.  Dureń, idiota, kretyn, gnój, skurwiel!

- Akasuna! – wydarł się mężczyzna obok, a Sasori ostro wstał z krzesła. Oszołomiony spojrzał na swojego przełożonego i przełknął bezgłośnie ślinę. – Do mojego gabinetu.

Osz, kurwa jebana mać, on to ma pecha. Los podkłada mu jedynie kłody pod nogi. Posłusznie poszedł do pokoju tego chodzącego, wkurwiającego i rządzącego się gówna, który nie wiadomo jakim cudem wspiął się na ten szczebel kariery i, któremu musi lizać dupsko, by chuj go nie zwolnił. W pomieszczenia zastał jeszcze jakiegoś chłopaka, brązowe włosy i zielone oczy, uśmiechnął się przyjaźnie, ale Sasori był bardziej  zajęty myśleniem, o  co chodzi.

- Doktor Sasori Akasuna, jeden z naszych najlepszych w szpitalu, specjalizuję się kardiologii, w dziedzinie angiologii i neurologii – zaczął mężczyzna, przedstawiając rudowłosego. Ten stał cicho i cierpliwie czekał na wyjaśnienie. – ten oto młody człowiek – wskazał na cieszące się dziecko. – to Minoru Kisuke. Od dzisiaj w ramach jego studiów będzie twoim osobistym stażystą.

- Miło poznać – uśmiechnął się szatyn, wyciągając rękę.

- Osobistym? – zapytał Sasori, ignorując go.

- Tak. Ostatnio jakoś z niczym nie wyrabiasz, albo tak jak cię przed chwilą zastałem po prostu się opierdalasz. Nie mogę sobie pozwolić na danie ci wolnego, więc dostaniesz kogoś do pomocy.

- Nie potrzebna mi pomoc. Przepraszam to była jednorazowa sytuacja – wytłumaczył spokojnie. Jeszcze kurwa czego, wrzoda na dupie chcą mu ciule, wpierdolić.

- Będziesz pracował od ósmej do szesnastej, a chyba potrzebujesz luźnych terminów…? – dodał, doprowadzając tym argumentem do zwycięstwa.

Zgodził się, wbrew sobie, ale czego się nie robi dla własnego dziecka. Na szczęście okres czasu znoszenia tego pajaca to miesiąc. Bardzo dobrze. Wyszli razem na korytarz i po zadaniu standardowych pytań o umiejętnościach, zaczął go wkurzać. Pieprzy, pieprzy, pieprzy już mu uszy odpadają! Przeszli wzdłuż korytarza, gdzie przed jedną z sal siedziała skulona i rozpłakana dziewczyna. Taka jest szpitalna codzienność, cieszył się, że to nie on musiał dzisiaj przekazywać, żadnych przykrych wiadomości.

- Ej, eee… - no cóż, zapomniał imienia, no życie. – zaczekaj na mnie w gabinecie lekarskim.

- Tak jest, szefie! – zasalutował głośno i odszedł twardym krokiem, niczym żołnierz.

- Boże, co za idiota… - westchnął ciężko i podszedł do automatu, gdzie wybrał sobie na zamówienie, dawkę kofeiny. Odpił sobie łyka i już miał zmierzać do gabinetu, lecz spojrzenie na ów dziewczynę go zatrzymało. Postawił kubek na parapet i skierował do niej kroki… znał ją, choć dla pewności nie zaszkodzi rzucić okiem na jej twarz, które zakrywały spadające po bokach włosy. – Miyuki…? – zapytał, a dziewczyna poderwała do góry głowę, a potem i cała się zerwała na równe nogi.

- Sasori, znaczy… pan Akasuna, witam – ukłoniła nisko głowę.

- Co tutaj robisz? Nie miałaś wrócić za dwa tygodnie? – zapytał.

- No tak… miałam, a-ale mój tata miał zapaść – oznajmiła tłumiąc rozpacz. – dlatego wróciłam natychmiast, gdy się o tym dowiedziałam… ale juro już natychmiast stawię się w pracy! Przepraszam!

- Lepiej weź sobie wolne te dwa tygodnie i posiedź z ojcem – odrzekł obojętnie. Wczas mówi… już się zgodził niańczyć tego łosia przez miesiąc. – swoją drogą, dlaczego nie wejdziesz do sali?

- Bo… - ponownie posmutniała na twarzy. – czuję się winna – och, nie wiedziała dlaczego mu to wszystko mówi, ale musiała się wygadać, choćby ścianie, po prostu musiała. – gdybym wróciła, tak jak planowałam na początku, czyli początkiem tygodnia to nic by się nie stało – jęknęła, gdy głos jej się załamał i zaczęła płakać.

- Hej, przecież to nie twoja wina.

- Owszem, moja. Mój tata leży tu od soboty, wtedy pokłóciłam się z nim przez telefon, bo nalegał, abym wracała… wczoraj zadzwoniłam, żeby przeprosić, a dowiedziałam się, że leży w szpitalu, bo miał ten pieprzony zawał – załkała na nowo.

- Będzie dobrze – pocieszył ją, głaszcząc wzdłuż przedramienia. W jednej chwili jednak, dziewczyna przyparła do jego ciała, do jego barku i rozpłakała się.

Akasuna na chwilę zesztywniał, bał się stykać rękoma z jej ciałem. Po momencie spuścił głowę w dół, widząc schowaną w dłonie twarz dziewczyny, zrobiło mu się jej żal. Objął ją ciaśniej do siebie, głaszcząc po głowie. W międzyczasie dodawał otuchy. Zerknął leniwie na bok, napotykając srogie spojrzenia szefa. Dość niechętnie cofnął dziewczynę na krzesło, wypuszczając ją z uścisku. Szybko odbiegł po leżącą na parapecie kawę i podał szarookiej.

- Napij się – nalegał, kucając naprzeciwko. – siedzisz tu od wczoraj? – przytaknęła głową. -  a jadłaś coś w ogóle? – tym razem zaprzeczyła ruchem głowy. Westchnął cicho. – zaraz ci coś przyniosę.

- Nie! Nie trzeba, sama sobie coś potem… kupię… - wyciszyła głos na ostatnim słowie.

- Nie masz pieniędzy, racja? – zapytał z drwiącym uśmiechem.

- M-Mam! – odparła dumnie. – Tylko nie przy sobie… - Sasori uśmiechnął się, wstając i wyjął z kieszeni spodni portfel. – nie, nie! Nie mogę tego przyjąć! – zaprotestowała, ale wepchnął jej banknot w dłonie.

- Bierz. Potrącę ci to z wypłaty – powiedział i zaczął iść w swoją stronę.

- Dzięku… hej! To za dużo! – obruszyła się.

- W takim razie, mi nie oddawaj – mruknął, a dopiero potem odwrócił się do Miyuki. – w wolnej chwili do was zajrzę, masz być przy ojcu.

Odprowadziła go wzrokiem. Odpiła łyk z podarowanej kawy i uśmiechnęła się do siebie. Przy nim potrafiła zapomnieć na moment o troskach i sprawiał, że się uśmiechała, złościła, wyluzowała. Także gdy ją objął, chciała, aby trwało to wiecznie… choć było jej za siebie wstyd, że nie powstrzymała się i przylgnęła do niego.

Następnego dnia, pod wieczór trzej przyjaciele właśnie zakańczali swoje prace na budowie. Chyba Deidara za ostatnie ich pogwizdywania, gdy przechodził obok, porządnie się wkurwił. Przeniósł ich do takiej części, gdzie stale musieli coś robić i mowy nie było o choćby chwili opierdalania się.

Ramiona bolały ich niemiłosiernie, dopiero dzisiaj odczuli prawdziwe zmęczenie pracą. Przed bramą odgradzającą od prac remontowych stał oparty o murek Dei, we własnej osobie. Uśmiechnął się krzywo w ich stronę. Taki widok, w którym spełniają role męczenników.

- Jak się pracowało? – zagadał drwiąco.

- No szefowo, nie dałbyś rady ze swoją figurą – odpowiedział Naruto z uśmiechem.

- To przykre, że obudził się w tobie feminizm – stwierdził Sasuke. – lepiej byś się nadawał na fotomodelkę do jakiegoś playboya.

- A co? Trzepałbyś sobie przy moich zdjęciach? – sarknął Deidara, Naruto parsknął śmiechem. – Zamierzacie jeszcze mnie prowokować do takich działań.

- Czemu nie.

- To było pytanie, a nie propozycja! – warknął wściekle.

- Przestańcie, chłopaki – zrugał ich Nara. – ja wolę lekką pracę. Szefie…

- Chuj ci w dupę Nara i tobie Uzumaki, a tobie nie Uchiha. Podejrzewam, że by ci się to spodobało!

Warknął Deidara dumnie wychodząc z terenu pracy. Sasuke odczuł gigantyczną chęć mordu blondyna, lecz jego przyjaciele go powstrzymali. Chyba nie ma w ogóle szans, aby szef  zaczął darzyć ich sympatią, a szczególnie Uchihę, jego szczerze nienawidził, z wzajemnością.

Hinata w tym czasie również była w centrum miasta. Udała się do pewnej dużej firmy na rozmowę kwalifikacyjną o pracę. Została tutaj polecona przez Hidana, podobno jego dobry przyjaciel przyjmuję tutaj stażystów. Pochodziła co prawda z majętnej rodziny, ale nie czuła się dobrze z wykorzystywaniem pieniędzy rodziny skoro postanowiła nie podążać zgodnie z jej poleceniami, dlatego woli studiować całkowicie na własną rękę.

Została przyjęta od razu, jej praca obejmowała uporządkowywanie jakiś papierów, czy pomóc w wyposażeniu sali spotkań w kawy czy różnego rodzaju dokumenty. Ma zacząć od poniedziałku, Naruto pewnie będzie na nią zły, musi wymyśleć jakieś dobre argumenty przemawiające na jej korzyść.

- Hinata! – zawołał blondyn, dobiegając do dziewczyny z drugiej strony ulicy.

- Naruto, było czerwone światło – zbeształa chłopaka, ale ten mimo to przytulił ją mocno do siebie.

- Ale nic nie jechało – stwierdził beztrosko.- Co tutaj robisz? – złapał ją za rękę i prowadził do akademika.

- Wiesz… ja… dostałam pracę stażystki w tej firmie – uśmiechnęła się  radośnie, jednak blondyn nie podzielał jej humorku. Zatrzymał się nagle i spojrzał na Hyuugę z pretensją.

- Nie mówiłaś mi, że szukasz pracy.

- Nie było potrzeby. Można powiedzieć, że dostałam pracę po znajomości – powiedziała, a on i tak dalej miał mieszane uczucia. Objęła go w pasie. – nie gniewaj się na mnie.

- Wybacz., ale jestem staroświecki. Nie lubię gdy kobieta pracuję, twojemu ojcu pewnie też to się nie podobało. Jak on mógł się na to zgodzić? – zapytał sam siebie, wzdychając ciężko.

- Właściwie nie wie o tym jeszcze. Chcę po prostu się usamodzielnić, pokazać między innymi tobie, że nie jestem rozpieszczoną panienką.

- Przecież mi to nie przeszkadza. Kocham cię taką jaką jesteś.

- Naruto, nie rozumiesz tego. Za to, że sprzeciwiłam się tacie w kierunku studiów, nie czuję się dobrze, gdy przesyła mi pieniądze na czesne – powiedziała smutno.

- No, ale przecież twój ojciec nie ma nic przeciw. Pobuczy trochę i mu przejdzie – stwierdził obejmując ją ramieniem. – Tak jak każdemu.

- Ty pracujesz choć jesteś na studiach, które pisali ci rodzice. Przejmiesz rodzinną firmę, więc chyba mam więcej „za” w tej rozmowie. Po prostu nie wtrącaj się i pozwól mi działać samej.

- Jak uważasz, ale potem nie marudź mi, że nie nadążasz z nauką, bo skoro nawet Sasuke ma problemy z wyrabianiem to ciebie też to spotka – wzruszył ramionami.

- Dlaczego tak pesymistycznie do tego podchodzisz? Mógłbyś we mnie bardziej uwierzyć – rzekła z pretensją.

- No wybacz, ale patrzę na to realnie. Nie powiem, że ja tak mam, bo nie jestem pilnym uczniem, jak ty, ale mam nawet gorzej, niż przeciętnie. Nie będę mówić tego, co chcesz usłyszeć, chyba nie na tym to polega.

- Nie – odparła krótko. W Naruto właśnie takie coś wznosiło poczucie winy, a kilkuminutowe milczenie, doprowadziło dziewczynę do zwycięstwa. A podobno kobiety to słaba płeć…

- Przepraszam. Może masz rację, powinnaś spróbować.

- Dziękuję – przytuliła się do niego z uśmiechem. Niechętnie mruknął dodające otuchy słowa.

- No a… skoro to nie twój tato załatwiał ci pracę. To kim jest ten twój znajomy?

- Hidan – szepnęła, ale doskonale usłyszał to głupie imię.

- Powiedz, że żartujesz – upewniał się, ale ironiczne przewrócenie oczami mówiło samo za siebie. – Hinata, czy ty nie widzisz, że ten koleś jest podejrzany? Dlaczego ty mu tak ślepo wierzysz?!

- Bo go znam Naruto, od kilku lat!

- Co z tego, jak on symuluję swoje zachowanie. Przy mnie zdjął swoją maskę to kawał skurwysyna!

- Dosyć! Było by ci miło, gdybym ja tak mówiła o twoich znajomych? – zapytała zirytowana.

- No akurat ja na takich dupków nie trafiam, ale gdyby tobie coś nie pasowało w nich, nie byłbym w tej sprawie taki obojętny – odparł.

- No więc, Sakura – wspomniała, mierząc go zachłannym wzrokiem.

- Co Sakura?

- Nie zadawaj głupich pytań. Ciągle z nią spędzasz czas, rozmawiasz i jesteś dla niej bardziej wyrozumiały, niż dla mnie – oznajmiła, a on już silił się na kontrargumenty. – naprawdę nie jest mi miło, jak zbywasz każde moje zdanie, by się z nią bardziej podroczyć – to nie było tak, ale jej zawziętość w oczach, raczej nie wskazywała, by dalsza konwersacja przyniosła lepszy efekt. Westchnął ciężko.

- Rozumiem, mogłaś mi od razu powiedzieć co ci leży na sercu. Przepraszam.

Przytulił ją mocno do siebie, nie obchodziło ich, że cała ta rozmowa toczyła się na terenie publicznym i tak nikt specjalnie nie zawracał sobie głowy ich obecnością. Hinata nadal zachowała smutny wyraz twarzy, nie lubiła kłócić się z Naruto, a jeszcze to było tak typowo z jej winy. Chłopak zaproponował jej wspólne  jedzenie w knajpce u Ichiraku, może się na nią gniewał, ale nie chciał żeby była smutna.

W pomieszczeniu starał się rozluźnić atmosferę i sprawić, by się uśmiechnęła. Czekając na zamówienie, złapał ją za rękę, a gdy skrzyżowali się wzrokiem, uśmiechnął się ciepło. Odwzajemniła.

- Tak w ogóle, to jak studia? W sumie przepraszam, że dopiero teraz pytam – zakłopotała się Hyuuga.

- Nie ma sprawy i tak nie ma o czym gadać. Gdyby nie Gaara to, by mnie chyba szybko stamtąd wywalili.

- Tak, co ty byś beze mnie zrobił – wtrącił wspomniany mężczyzna, stając przed ich stolikiem. Para od razu przywitała go z uśmiechem i zaproponowała, aby dołączył. – Nie, spieszę się do Temari.

- To ty jesteś przyszłym tatuśkiem czy Shikamaru? – zaśmiał się Naruto.

- Bycie bratem do czegoś zobowiązuję – odparł dumnie.

- Heh, Temari mówiła, że tak się starasz o pozycje chrzestnego – oznajmiła Hinata. Wydało się, chłopak aż się zaczerwienił, trochę to żenujące musieć się nadwyrężać dla tytułu.

- No co? Wszyscy mają łatwo, a ja muszę rywalizować z bratem, bo ten blondwłosy mop bardziej go lubi – fuknął załamany. Po chwili ktoś do niego zadzwonił, Temari.

- Gdzie jesteś do cholery?! – warknęła do słuchawki.

- Będę za pięć minut…

- No ja myślę! Czekam tu i jestem głodna! W ogóle kup po drodze…

- Stary, weź wyłącz głośnomówiący – mruknął blondyn.

- Nawet nie jest włączony – odpowiedział Sabaku, od razu się z nimi żegnając i wychodząc do siostry, męczeńskim krokiem. Para w środku parsknęła śmiechem. Biedak. Tak się poświęcać.

- Nie mów mu, ale to on będzie chrzestnym. Na sto procent – mruknęła Hinata.

- No  to teraz mi go żal. Taki wykorzystywany. No ale sam się daję – wyszczerzył się. Wtedy to podano im zamówienia, przy jedzeniu jak na złość było o czym rozmawiać, a nie jeść.

Po dwóch godzinach wyszli ich celem był akademik, a atmosferę między nimi udało się naprawić. Uzumaki zerkał na nią ukradkiem, gdy szli bok w bok po korytarzu w pomieszczeniu. W końcu dostrzegła, że na nią patrzy, mimowolnie się zarumieniła.

- Jestem brudna?

- Nie, lubię na ciebie patrzeć. Wiesz, może to głupie, ale zazdroszczę Shikamaru – dziewczyna spojrzała na niego pytająco. – będzie miał dziecko z kobietą swojego życia. Dziecko to jednak wiążąca sprawa.

- Uważasz, że potrzebujemy dziecka, by być zawsze razem? – zapytała, opierając się o ścianę, przy drzwiach od swojego pokoju.

- Nie, ale fajnie by było kiedyś mieć jakiegoś Hinaru – wyszczerzył się durnie.

- Hinaru? Okropnie – jęknęła. – z takim imieniem będzie sądził, że go nienawidziliśmy.

Parsknął śmiechem, no może i racja, ale to był przykład. Na szczęście, jak stwierdziła Hinata. Cmoknęła go delikatnie w usta i weszła do pokoju. On też tak uczynił i poszedł wprost do swojego pokoju.

W popołudniową niedzielę dwaj przyjaciele umówili się na jakiś wspólny męski wypad do kina. Sasori czekał już pięć minut przed wejściem do ogromnego centrum handlowego. Pewnie blond koledze się to nie spodoba, ale wziął ze sobą swojego pięcioletniego synka, nie miał go z kim zostawić, a po ostatnim razie wolał nie korzystać z usług swojej babci. W końcu na horyzoncie pojawił się Deidara, jego mina zrzedła na widok Naokiego.

- Co ten gówniarz tu robi?!

- Zamknij się. Nie miałem go z kim zostawić… - odparł obojętnie i przywołał do siebie, goniącego w obrotowych drzwiach, syna. Z uśmiechem podszedł do Deidary.

- Cześć ciociu!

- Naoki! – skarcił go Sasori.

- Co, kurwa?! – wykrzyczał blondyn i już zakasał rękawy, by mu wpierdolić.

- Zostaw, to wszystko wina Hidana – Dei mruknął zaciekawiony. – zaraz ci opowiem… - rudowłosy kucnął przed dzieckiem i zmusił go do patrzenia na siebie, w celu upomnienia. Zobojętniona postawa syna go irytowała, w końcu nie wytrzymał. – Słuchaj gówniarzu, albo grzecznie przeprosisz wujka, albo wyciągnę pasek i pierwszy raz w życiu ci wpierniczę, zrozumiano?!

- Wujek Hidan powiedział, że nie możesz mnie bić, bo to karalne!

- Gówno mnie to obchodzi. Przeproś wujka, natychmiast! – rozkazał, wskazując na Deidare, który oniemiał. To już nie ten sam grzeczny chłopczyk, a rudzielec wrzeszczy na syna. Koniec świata.

- Przepraszam, wujku – burknął pod nosem.

Wtem poszli do środka budynku, Akasuna tłumaczył przyjacielowi, że zgodził się puścić małego do Hidana. sam miał dużo pracy ostatnimi czasy, a opiekunka wróci na koniec miesiąca. Skutkiem wszystkiego był zwrot tego małego pomiotu szatana, albo raczej Jashina.

- Cieszę się, że nie mam dzieci – westchnął w akcie ulgi, Deidara.

- Szkoda, byłbyś dobrą mamą – odpowiedział Sasori, po sekundzie zostając mocno popchnięty o ścianę.

- Spierdalaj! – fuknął oburzony. Chwilę szli we trójkę w milczeniu.

- Dei, odsuń się, bo wyglądamy  jak rodzina – rzekł, odpychając od siebie kolegę. Jednak ludzie i tak się na nich patrzyli. Niektórzy, jak na gejów, inni zwyczajnie jak na parę.

Po jakiejś pół godzinie spacerowania Naoki wymiękł i przeprosił  tatusia za wcześniejsze zachowanie. Na szczęście serduszko nadal ma na miejscu. Wziął chłopca na ręce i skierowali się do miejsca, gdzie wyświetlany był repertuar filmów. Deidara nie był zadowolony na wieść, że mają iść na jakąś bajkę. Naoki to, Naoki tamto, chciał wypadu z przyjacielem, a nie jego bachorem.

- Deidara! Nie zachowuj się jak dzieciak, do cholery – warknął Sasori, przerywając mu w połowie jego marudzenia.

- Dorosły się znalazł. Jak jesteś dorosły to kurwa nie idź na bajkę! – odwarknął.

- Idę z Naokim. Rozumiesz ty to w ogóle?!

- To niech sam idzie! Jest duży -  stwierdził, a przewrócenie oczami było jedynym stosownym komentarzem tegoż zachowania.

Kłócili się jeszcze dobre dziesięć minut, aż wyproszono ich z tej części, skoro nie zamierzają się uspokoić. By załagodzić nerwy, udali się do miejscowej księgarni. Naoki poszedł z tatą oglądać magazyny z samochodami. Deidara natomiast szukał działu z mangami, aż zza rogu dobiła do niego dziewczyna, wywalając się na podłogę. Blondyn też, nie wiadomo jak, ale gdy dziewczyna upadła, potknął się o nią i również zderzył z podłogą.

- Ja pierdolę, jak to łazisz, chuju zajeban… Dei? – ton głosu dziewczyny z wściekłego przeszedł na łagodny. Podpełzła do niego bliżej, by się przekonać.

- Hm? – odwrócił się do dziewczyny. – T- Tsuki?! – mimo bólu uśmiechnął się. No proszę, żeby po tylu latach wpaść na swoją licealną przyjaciółkę i w sumie, byłą dziewczynę. – Co ty tu robisz?

- Łażę po sklepach z It – wskazała na dziewczynę, która całkiem blisko była Akasuny, ale się nie rozpoznali. Jeszcze. No tak, ten duet ciągle razem, niezniszczalna dziewczęca przyjaźń. – a ty?

- Ja tu jestem z Sasorim i jego dzieciakiem – powiedział, jak gdyby nigdy nic.

- Sasori ma dzieciaka?! To on wie jak to się robi? – zaśmiała się, wstając z podłogi i pomagając to samo uczynić Deidarze.

- Przez ten upadek ostro się jebnąłem w głowę – oznajmił, rozmasowując sobie prawą kość ciemieniową głowy.

- Haha, moja ciota – zaśmiała się i szturchnęła go w ramię. Tym sposobem zyskał nowe miejsce do masowania.

Tymczasem Sasori, zostawiwszy synka z gazetą, przeglądał inne magazyny. Zobaczył jakąś z motocyklami, kiedyś się tym pasjonował, przeglądnięcie będzie fajnym powrotem wspomnień. W tym samym czasie już ktoś złapał za ten pożądany obiekt.

- Radzę ci to puścić, bo ci wpierdolę – wysyczała dziewczyna, a otaczała ją aura grozy. Sasori się wzdrygnął. Po chwili rozpoznał w niej jedną z tych bliższych kumpel z szkolnych czasów.

- Czytasz o motocyklach, Itami? – dziewczyna odwróciła się do chłopaka i natychmiast go rozpoznała. Tego spojrzenia się nie da zapomnieć.

- Nie Sasori, szukam przepisu na sernik – sarknęła, jak to miała w swoim zwyczaju. – Co tam u ciebie?

- W sumie nic nowego…

- Tatusiu! Patrz jakie pistolety! – zawołał  wskazując ostatnią stronę pisma. – Kupisz mi takie? Proszę, proszę, proszę!

- Masz dziecko?! – spytała Itami, patrząc co chwila na dziecko i na mężczyznę doszukując się podobieństwa. – Ja pierdolę, współczuję.

Przewrócił tylko oczami. Przecież nie jest tak źle… no teraz jest, ale to taki okres. Itami wyciągała od Naokiego prawdziwych informacji o ojcu. Informacji typu czy jest samotny? Potem śmiała się z jego frajerstwa. U dziewczyn to całkiem inaczej przebiega, więc się nie odgryzł.

- Ej! Ej, chuju! – wydarł się ktoś z drugiego końca sklepu. – Patrz, kogo spotkałem! – wskazał na Tsuki. Sasori westchnął, a It zachichotała na ten epitet. Pociągnęła go, jak i jego synka w stronę wołających.

- Ja mam imię, Dei – syknął do niego, gdy byli tuż obok. – Hej Tsu.

- Hej. Ten mały to twój smarkacz? – zapytała, a on przytaknął. Poprawianie jej nie miało sensu. – Fajny jest. Pyskuje? – zapytała.

- Nie.

- Hm… to nad tym się popracuje – stwierdziła, przybijając sobie z It żółwika.

Reakcja oczywiście była natychmiastowa, pociągnął do siebie pięciolatka. Potem dziewczyny rozgadały się z chłopakami. Głównie It, przyciągając ich uwagę, Tsu wykorzystała okazje i wzięła Naokiego na stronę, by potem wręczyć mu pierwszy lepszy tomik yaoi i mu wszystko tłumaczyć.

- Gdzie jest Tsu? – zapytał Deidara, niszcząc cały misterny plan.

- Kurwa mać – zawołał Sasori, widząc do jakiej półki zaprowadziła Naokiego. – Chyba już równo cię popierdoliło, dziewczyno – stwierdził, zakrywając mu oczka i odkładając książkę na półkę.

- Tatusiu to prawda, że nie tylko pani z panem się kochają? – zapytał zaciekawiony maluch.

- Nie, znaczy…  tylko pan i pani mogą – czuł gorąco, w dodatku się czerwienił, a dziewczyny śmiały się w najlepsze. Deidara również, nawet nie myślał, by mu pomóc.

- To co ci panowie robili? – dopytał, a chichoty wzrosły.

- Bawili się – odpowiedziała Itami, pomiędzy spazmami śmiechu.

- W co? – drążył Naoki.

- W uprawianie wrestlingu – odparła Tsuki, ze śmiechu łapiąc się za brzuch. Sasori zgromił wzrokiem całą tą gromadę. Naoki już otwierał usta, aby znów coś powiedzieć.

- Wiecie, chyba już na nas pora – stwierdził Sasori.

Dziewczyny po uspokojeniu zaczęły protestować, bo przecież dawno się nie widzieli. Deidara wygarnął, że nie poszli z Rudym do kina, przez pięciolatka, dlatego przyjaciółki zgłosiły się na zajęcie się w międzyczasie Naokim. Rzecz jasna ojciec chłopaka się nie zgodził. Blondyn w akcie rekompensaty zażądał wypożyczenie filmów i zrobienie maratonu filmowego. Akasunie nie uśmiechała się wizyta dziewczyn i jawnie się wykręcał, ale nikogo nie obchodziło jego zdanie.

Nadszedł poniedziałek, licealiści już powoli przerzucali się na tryb edukacji, ale poranne wstawanie dalej miało decydujący wpływ na to czy idą do szkoły czy nie. No dobra, w sumie to rodzice zawsze pomagali im się rozbudzić. Dość brutalnym sposobem, ale działał.

Rozpoczęła się pierwsza lekcja, nauczyciel nakazał podzielić się na pięcioosobowe grupy i dał im kilkustronowe zadania nawiązujące do przeczytanej lektury. Oczywiście czwórka przyjaciół zasiadła razem, a jako, że skończyli się ludzie w klasie robili sami. W zamian trzy wybrane przez nich zadania mogli sobie odpuścić. Na stół rzucone zostały książki z lekturą i różnego typu opracowania i oczywiście ich komórki też się przydały, zawsze znajdą jakąś odpowiedź w internecie.

- Dobra, czy ktoś jeszcze, oprócz wspaniałego, pięknego i zajebistego mnie, przeczytał lekturę? – zapytał Daisuke, a wszyscy umilkli lub mruknęli, że trochę… jakieś dwie strony. – Tak myślałem, lenie śmierdzące.

- Milcz, ja się nie wypowiem o MOIM zadaniu z chemii – wtrąciła Matsuri.

- Robimy go RAZEM. Powinnaś się cieszyć, teraz masz jakąś wymówkę by mnie zobaczyć – odparł z uśmiechem, zostając trzepnięty przez dziewczynę w łeb. – ała, spierdalaj – i kolejny raz został uderzony, tym razem przez swojego profesora.

- Nie wyrażaj się i przeproś koleżankę.

- Przepraszam – wyciągnął do niej rękę, uścisnęła ją od niechcenia. Nauczyciel w końcu od nich odszedł. Wtedy do klasy wpadł zdyszany chłopak. Nowy uczeń, oraz sąsiad Hanabi. Dziewczyna od razu zgłosiła, że może do nich dołączyć do grupy. – Yagura~ - pociągnął gejowsko jego imię. – czytałeś lekturę?

- No, czytałem – mruknął, siadając na krześle.

- Super, trudno być jedynym geniuszem w tej grupie – wysapał, a wszyscy spojrzeli na niego z politowaniem.

- Jebany narcyz, jesteś z nami, bo nikt inny cię nie chce – wtrącił Sarutobi.

- Jestem z wami, bo przy was moja samoocena, jak nigdy, podskakuję w górę. To teraz podzielmy się obowiązkami. Konohamaru będzie…

- Dlaczego ty tu rządzisz? – burknął wspomniany chłopak.

- Bo mam mózg – odrzekł, a ten już miał się odgryźć, jednak Hanabi, zakryła mu usta.

Haruno, zaczął kontynuować, pisanie było obowiązkiem Sarutobiego, gdyż ładnie i szybko pisał. Dziewczyny wyszukiwały informacji w opracowaniach lub internecie. Natomiast Yagura i Daisuke dyktowali, co chłopak ma napisać. Przy okazji śmiało się z niego nabijali, gdy zrobił jakiś błąd ortograficzny.

- „Mężczyzna” a nie „męższczyzna” – poprawił Yagura.

- Nie mógł się zdecydować czy „ż” czy „sz”. Cwany chuj, napisał obydwa – odniósł się Daisuke.

- Bo sami sobie będziecie pisać, cwele głupie – warknął na nich. Rozpoczął tym też zachłanną dyskusję z młodym Haruno. Nawet chciał, aby pokazał mu zeszyt, bo wie, że sam strzela niezłe byki, ale się bronił dysleksją.

- Ej, Hanabi. Możemy pogadać? – zapytał Yagura, odrywając ją od czytania.

- Jasne – stwierdziła i wyszła z nim na stronę, w klasie i tak było bardzo głośno, więc nauczyciel nie zwracał zbytniej uwagi, że ktoś poruszał się po klasie. – Co jest?

- Trochę to głupio zabrzmi, ale…

- Mam chłopaka – odparła, a on parsknął śmiechem. Ta, mogła to tak odebrać.

- Tak wiem, Konohamaru, życzę szczęścia. Nie o to mi chodziło… znaczy jesteś ładna, ale kompletnie nie mój typ – dodał zakłopotany.

- Do rzeczy – pogoniła go z uśmiechem.

- Chodzi o mojego zjebanego brata, on eee… ma na oku twoją siostrę.

- To niech się odpierdoli, ma chłopaka. I wybacz, ale nie umówię ich ze sobą. On jest głupi, brzydki i w ogóle jakiś taki fuuu…

- Hanabi. Nie chcę byś ich ze sobą umawiała. Po prostu niech twoja siostra na niego uważa.

- Bo…? – drążyła dalej.

- Bo... oj po prostu jej to przekaż – powiedział i z powrotem odszedł do stolika.

No ładnie i jak teraz ma się skupić na lekcjach? W sumie Hidan od początku wyglądał jej na głupka, który bez krzty sumienia potrafiłby rozwalić związek jej siostry. Ech, będzie musiała w najbliższym czasie złożyć jej wizytę.

DATA

12.10.2013

OD AUTORKI

Nie wiem co tu rzec... cóż mi się rozdzioał podoba xD wbiły dwie podłe osoby i niszczą mi psychikę dziecka ;___; tak Naoki to bardziej moje, niż Saso dziecko xD w każdym razie one się jeszcze ekh-nies-kha-tety pojawią xD wiecie groźby, trucie tyłka, zapłata... taka sytuacja :P W każdym razie dzięki za czytanie! ;D Pozdro ;*

W NASTĘPNYM ODCINKU

- Naruto kosztuję pichcenia Hinaty, czy umrze? (XDDD)

- Szpitalne akcje Sasoriego, co znowu narobi? Kogo zjedzie? i w co się niechcący wpląta?

- Impreza urodzinowa, Temari dokona rozmowy od serca z Hinatą, czy jej posłucha?

- Odwiedziny do Jirayi, jaki wstyd czeka Konan?

- Czy dojdzie do upojnej nocy głównych bohaterów?