#5. Pechowy dzień.

Nadszedł dziesiąty października, długo oczekiwany dzień dla białookiej dziewczyny. Od rana siedziała w akademickiej kuchni i przygotowywała własnoręcznie ramen dla swojego chłopaka. Nie na próżno się tego uczyła, choć szczerze mówiąc jej zbytnio ten posiłek nie smakował. Ostry, mdły zapach, przesycony przyprawami… zje, bo zje, ale Naruto je to praktycznie dzień w dzień.

Niedługo zarówno ona, jak i Uzumaki muszą wyjść na uczelnie, na poranne wykłady, jednak chce pierwsza złożyć mu życzenia. Wlała do miski zupę i poszła do pokoju chłopaków, zapukała delikatnie do drzwi. Po kilku sekundach, otworzył jej Sasuke. Zaprosił do środka i nakazał zaczekać, bo Naruto zaraz wróci z pod prysznica. Zabrał z łóżka grubą książkę z prawem karnym i wpakował do swojej torby.

- O której robimy tą imprezę?

- O siedemnastej – odpowiedziała Hinata, postawiwszy miskę na półce. – będziecie tylko wy z Sakurą, ja z Naruto i Temari z Shikamaru. Pasuję ci?

- Pewnie, ale o dwudziestej drugiej ja z Sakurą wychodzę do kina. Korzystam, że brat z bratową jest w mieście i chcą się spotkać – Hyuuga uśmiechnęła się do niego, stwierdzając, że nie ma żadnego problemu. – A to ramen, dla Naruto?

- Tak, sama robiłam, więc to taki prezencik ode mnie – mruknęła dumnie. Uchiha już miał coś powiedzieć, jakąś pochwałę, ale wtedy do pokoju wszedł blondyn.

- Ooo, Hinata – uśmiechnął się i pocałował ją w usta. – co tutaj robisz, tak wcześnie?

- Chciałam jako pierwsza życzyć ci wszystkiego najlepszego – objęła go mocno, całując w policzek. – oby ci ten uśmiech nie schodził z twarzy – oznajmiła, przejeżdżając mu opuszkami palców po wargach.

- Dziękuję koteczku, ale no cóż… nie jesteś pierwsza – dziewczyna mruknęła zawiedziona. – pierwsza była moja mama, a potem Sasuke.

- Sasuke, nie mogłeś zachować życzenia na potem? – naburmuszyła się żartobliwie.

- To wina twojego chłopaka! I teściowej. Dzwoniła o północy i go obudziła…

- Ach, rozumiem, ciebie też pewnie to obudziło.

- Ekhm, nie przejmuj się tak jego nieciekawą egzystencją – wtrącił Naruto, ale ten i tak nadal ciągnął wywód.

- Nie, ja spałem jak kamień, ale ten dureń zaczął mnie budzić, żebym złożył mu życzenia urodzinowe.

Hinata spojrzała na Naruto z politowaniem, a ten się głupio zaśmiał. No ale chciał dostać wcześniej swój prezent! Już od kilku dni mówi mu, że to coś zajebistego! Co go obchodzi, że teraz jest niewyspany i teraz będzie spał na zajęciach, a niech spierdala, mutant głupi. No, Uchiha w końcu wyszedł z pokoju, pozostawiając ich samych. Uzumaki ponownie wtulił do siebie Hinatę, uwielbiał to ciepło, które mu dawała.

- Naruto, ugotowałam dla ciebie ramen - oznajmiła, wskazują mu naczynie.

- Kurwa! Czemu nie mówisz od razu?! – krzyczał zdegustowany. Tak postępować nie może! Usadowił dziewczynę na swoim łóżku i podał jej miskę i pałeczki. – Nakarmisz mnie?

- Żartujesz? – zapytała.

- Nie. Jestem solenizantem, spełniaj moje życzenia – stwierdził poważnie. Hyuuga zachichotała słodko i wzięła naczynie, biorąc w pałeczki makaron. Naruto śledził drobne ruchy dziewczyny z cały czas trzymał otwartą buzie.

- Proszę – podała mu w usta jedzenie, po chwili przecinając długie nitki. – I jak? – spojrzała na niego z uśmiechem, a on jawnie się krzywił.

- Obrzydliwe…

- Kłamiesz – uśmiechnęła się, nabierając kolejną porcję.

- Kochanie, wiem, że się starałaś, ale naprawdę to jest ohydne. Sama spróbuj – zasugerował, był taki pewny tego co mówił, że zaczynała po wątpiąc. Najwyżej wyjdzie na idiotkę. Spróbowała i… natychmiast się skrzywiła i wypluła to do naczynia. – mówiłem?

- Masz raję, jest obrzydliwe… - skrzywiła się, myśląc jedynie o tym, co znowu źle zrobiła. – wcześniej mi wyszło dobre, nawet Neji zjadł ze smakiem…

- Oj, kochanie – Naruto odebrał dziewczynie naczynie i położył na półkę, a następnie przytulił ją do siebie. – dziękuję, że się starałaś.

- To ja dziękuję… że to połknąłeś, a nie wyplułeś…

Parsknął śmiechem, no tak, twardy był. Nawet wahał się, czy szczerze jej to powiedzieć, ale miał dziś urodziny, wybaczyłaby mu! Po chwilowej ich rozmowie, która minęła im w przyjemnej atmosferze, udali się na wykłady. W sumie jeszcze mają czas, ale i taki spacerek będzie im odpowiadał. Byle razem.

Po południem w szpitalu mijał kolejny pracowity dzień. Dla Akasuny to się objawiało dwa razy potężniej, nie dość, że musiał tłumaczyć jakiemuś zbuntowanemu gówniarzowi, jakie ważne są dla niego badania neurologiczne to jeszcze jego asystent go wkurwiał. Cały czas pierdolił mu coś o swoim życiu i chciał się do niego zbliżyć… no kurwa no, niech spierdala i to w podskokach! Na szczęście niedługo koniec tego zjebanego dnia, ten miesiąc będzie ciężki.

Sasori siedział sobie na ławce, na podwórku i korzystał z przerwy w pracy i tego, że udało mu się uciec od nieznośnego praktykanta. Akurat dzisiaj miał niedługo przyjść Deidara, bo poprosił go, by odebrał Naokiego z zerówki i przyprowadził pod szpital. Razem mieli się potem wybrać do niego.

- Cześć Sasori! – drgnął lekko słysząc ten irytujący głos. Rany, niech się ta łajza odpierdoli.

- Nie jesteśmy na Ty – syknął w stronę Kisuke. – Nie spoufalaj się, bo marnie widzę twoją przyszłość.

- Okej, okej, przepraszam panie doktorze Akasuna. Widzisz Sakura, to mój mentor! – zwrócił się do koleżanki, z którą przyszedł. Rudowłosy westchnął ciężko, cały świat go nienawidzi. – Tak w ogóle szefie, to moja przyjaciółka Sakura Haruno, też się tu uczy, jest mądrzejsza, więc nie wiem jakim cudem ja wygrałem w teście na bycie pana asystentem – mężczyzna spojrzał na nią obojętnym wzrokiem

- Miło mi pana doktora poznać – podeszła bliżej, wystawiając do niego rękę. Zlustrował ją od dołu do góry. – jestem przyszłym chirurgiem tego szpitala – zaśmiała się.

- Chirurg? – zapytał kpiąco Sasori. – W tym zawodzie trzeba biegać, więc twoje szpilki są niepraktyczne. Noszenie biżuterii też odpada – wskazał na liczne bransoletki. – spinaj włosy i zdejmij ten durny szalik z szyi, to szpital, a nie rewia mody – powiedział chłodno i wyminął to towarzystwo.

Postanowił zajrzeć do Miyuki, na szczęście się przełamała i czuwa przy szpitalnym łóżku ojca. Niestety wtedy na korytarzu pojawił się jego kat. Podszedł do niego szczerząc głupio ryja. Zaczął go przepraszać za Haruno, no ręce opadają, przecież to on na nią najechał. Nie może go za to znienawidzić? W sumie i tak by dostała opierdol, niech się cieszy, że tak łagodnie ją upomniał…

- Słuchaj Minoru, mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś wkurwiający?

- Niee – oznajmił, wzruszając ramionami.

- To będę pierwszy, wkurwiasz mnie – syknął, a po pięciu sekundach ten parsknął śmiechem.

- Doceniam pańską szczerość, czyli teraz się lubimy bardziej, nie? – objął go ramieniem, jak kumpla. Akasuna przewrócił oczami i brutalnie z siebie ściągnął, gdy tylko drzwi kabiny windy się otworzyły. Oczywiście ten wszedł za nim i kolejne sekundy kłapał jęzorem.

- Ja pierdolę, jak ta twoja dziewczyna z tobą wytrzymuję?

- Sakura? To nie jest moja dziewczyna, nie mam dziewczyny – westchnął ciężko zielonooki. – pan ma aby żonę.

- Nie jestem żonaty.

- Hm? Ma pan dziecko, a nie ma żony? – zapytał, jakby to było dziwne. Mruknął potakująco. - Zostawiła? – dopytał, a Sasori już czuł zirytowanie, co go to obchodzi? Zignorował pytanie. - Współczuję, mnie też rzucały. Dlatego żadnej nie mam.

- Taa, to na pewno jedyny powód – sarknął, ale Minoru zdawał się nie skumać ironii. Parsknął śmiechem.

- Nie, nie jedyny. Jakby to powiedzieć…

- Jesteś brzydki…? Wkurwiający…? Przylepą…? – wypytywał, starając się naprowadzić go na dobry tor.

- Nie… hm… jestem ciepły – stwierdził z uśmiechem. Akasuna patrzył na niego z przymrużonymi oczami.

- Znaczy, że… ech?! – krzyknął osuwając się do ściany. – Jesteś gejem?! – chłopak przytaknął z uśmiechem. – Ja pierdolę… za jakie grzechy kurwa?

- Dlatego cię rozumiem w sprawach kobiet. Jak chcesz możemy wyjść kiedyś na piwo i się pożalić.

- Chyba by mnie całkiem pojebało!

- Dlaczego? My geje powinniśmy się trzymać razem – stwierdził z entuzjazmem.

- Nie jestem gejem, gówniarzu!

- Nie? Ale nie ma pan żony, nie? – przekręcił głową. – Narzeczoną? – przekręcił głową. – Ale, jesteś śliczny…

- Ja pierdolę – uderzył się w ściankę kabiny. – to przez włosy, jestem rudy, nikt mnie nie chcę!

- Och… mi to tam zwisa – rudowłosy zakrył oczy desperacko, jeszcze mu jakieś pierdolone podteksty mózg podsyła… - co pan robi po pracy?

- Mam dziewczynę – wypalił z nerwów. Rany, co ta winda taka wolna?

- Serio? Przecież… – zaczynał podejrzliwie. – jak ma na imię? – zaczął szukać po ścianach odpowiedzi, naprawdę się obawiał, niby go tamte cioty spikują z Deiem, ale nikt nie bierze tego na poważnie, a ten tu jest nieobliczalny.

- Eee… no ten… Miyuki – zaczerwienił się. Idiota, ona jest w szpitalu… jak się wyda to będzie koniec.

- Ma pan jej zdjęcie? Każdy nosi zdjęcie dziewczyny w portfelu.

Wtem drzwi od windy się otworzyły, natychmiast chciał się zerwać do wyjścia, jednak nieszczęścia cały czas spadały na niego niczym… coś tam. Mianowicie do windy weszła Miyuki we własnej osobie, był tak zesztywniały jej widokiem, że przegapił wyjście. W duchu modlił się, aby wszyscy milczeli, tak niech milczą.

- To ma pan to zdjęcie swojej dziewczyny?

- Dziewczyny? – wtrąciła Miyuki z przejęciem, ale widząc, że zwróciła na siebie uwagę, dodała. – Przepraszam.

- Nieważne – odparł obojętnie do obojga. Czy może być jeszcze gorzej?

- Ale ładne ma imię. Tak, pasowałoby. Sasori i Miyuki – szatynka na dźwięk swojego imienia, spaliła buraka na twarzy. Nie, pewnie się przesłyszała. - Miyuki Akasuna, ładnie – brązowooki zaciskał swoje oczy i wargi, a potem z krępacją spojrzał na dziewczynę. Wzrok wbity w podłogę, a twarz zakryta włosami. – Nie przeszkadza jej, że masz dziecko? – zapytał Minoru, ale ten milczał. Wtedy winda się otworzyła.

Szarooka postanowiła w jednej chwili wyjść, szybko wyminęła mężczyzn. W ostatniej chwili, również Sasori to zrobił, pozostawiając Minoru samemu sobie. Podbiegł do dziewczyny na szczęście nie odeszła daleko, jednak wstydziła się na niego spojrzeć.

- Przepraszam, impulsywnie wykorzystałem twoje imię, by się odwalił. Nie chciałem, wybacz.

- To nic… to było nawet… ca-całkiem słodkie ­- wydusiła z siebie i zaśmiała się uroczo. Sztywna atmosfera nadal pozostała, zebrała się na odwagę i spojrzała mu w oczy. – Naoki ma mi nie przeszkadzać, chcę być fajnym materiałem na jego mamę.

- Hm? – mruknął zdziwiony Akasuna.

- No w zmyślanej historii. Chcę też być kochającą dziewczyną, która po twoim ciężkim dniu w pracy, każe wynieść ci śmieci – zaśmiała się, drapiąc w tył głowy. – znaczy panu.

- Raczej nie pasuję na bycie pod pantoflem – uśmiechnął się kpiąco.

- Jak pan kocha to się poświęci – mruknęła, taką grę mogłaby ciągnąć w nieskończoność. Dlaczego on nie widzi znaków, które mu wysyła? – zresztą wyniesienie śmieci to chyba nic upokarzającego pańską męskość.

- Zależy jak często byś mnie w ten sposób wyganiała z domu.

- Zaraz tam wyganiała, potem bym się tobą zajęła – poczerwieniała, cholera, powiedziała to na głos. – znaczy, przepraszam. W przyszłym tygodniu wracam do pracy.

Na ten temat rozpoczęła się ich konwersacja. Ojciec Miyuki już ma się lepiej i nakazał jej wracać do pracy. Akasuna już go poznał nawet i bardzo dobrze się dogadali. Okazało się, że mężczyzna jest przyjacielem jego przełożonego. Może zacznie mieć jakieś ulgi w pracy. Po chwili szatynka zaczęła wypytywać o Naokiego, zmieszał się, co ma jej teraz powiedzieć? No nic nie musiał, bo wtedy wkroczyli Hidan (!!!) z Naokim.

- Miyuki! – zawołał chłopczyk i zaczął biec do swojej opiekunki, która wzięła go z tęsknoty na ręce.

- Co tu do chuja robisz?! – warknął Akasuna. – Gdzie Deidara?!

- Wyluzuj wieśniaku, to szpital, tu się nie krzyczy – upomniał go z kpiną. – zadzwonił, żebym odebrał fajnego Akasunę i zawiózł do ciebie, przyznam, że się trochę zastanawiałam, który to fajny Akasuna według Dei’a…

- Przestań pieprzyć!

- Będę, bo lubię – zaśmiał się typowo dla siebie. – Dei spotkał po drodze Tsu. Wiesz, ta mała, zboczona, z fajnymi cyckami – Sasori przewrócił oczami. – no i z nią polazł. W ogóle czemu mi nie powiedziałeś, że Naoki ma taką niezłą nauczycielkę w przedszkolu?

- No nie wiem. Bałem się, że ją przelecisz…? – odpowiedział retorycznie. Hidan poklepał go po plecach.

- Heh, stary, za późno – mruknął i wyminął kolege. – Ooo… jak ci tam było… nieważne, służąca Naokiego – zawołał z uśmiechem do dziewczyny, a Naoki się zaśmiał.

- Opiekunka - poprawiła go, oddając uśmiech.

- Taa, nic się nie zmieniłaś. Okropnie wyglądasz, podpuchnięte oczy, rozczochrane włosy, brzydko umalowana. Tragedia –­ wyliczał szorstko jej niedoskonałości. – ktoś ci umarł?

- Hidan, zamknij mordę – warknął Sasori.

- Sam zamknij mordę. Jesteś lekarzem, a nie adwokatem – odparł. – co jest? Macie tu miłosne schadzki? To jednak ją ten tego? – zaśmiał się, a rudowłosy aż się w sobie zagotował.

- Dla twojej wiadomości, mój tata jest w szpitalu. Miał zawał – syknęła Miyuki. – i odwiedzam go. Zadowolony?

- Super! – wtrącił Naoki, zostając natychmiast upomniany przez ojca. – Jak umrze zamieszkamy razem? Byłoby tak zajebiście!

Hidan zaśmiał się na reakcję Naokiego i nawet zaczął mu podsuwać takie pomysły jak, grzebanie przy kablach, odłączanie aparatury i inne takie. Sasori niemal natychmiast poszedł pokazać temu idiocie drzwi, a najlepiej bramę wyjściową. Miyuki była trochę zaskoczona zachowaniem podopiecznego… ciekawe co tak na niego wpłynęło?

Wieczór nadszedł bardzo szybko. Umówieni ze sobą przyjaciele, rozpoczęli świętowanie urodzin Uzumakiego w jego pokoju akademickim… właściwie Sasuke też tam mieszkał. W każdym razie, początkowo naturalnie zaczęli śpiewać „sto lat”. Jedyna piosenka, która potrafi tak bardzo zmieszać każdego solenizanta. Ale wytrzymał, czego się nie robi dla pozyskania prezentów. Od wszystkich dostał coś praktycznego Hinaty – elegancki zegarek, Sakury – pomarańczowo-czarną bluzę, która bardzo mu się podobała w sklepie, Shikamaru wraz z Temari – wielką miskę na ramen z pałeczkami do kompletu i kupon na pięćdziesięcioprocentową zniżkę u Ichiraku do końca roku no i od Sasuke…

- Skarpetki? – zapytał jawnie zawiedziony prezentem.

- W żabki. Nie dziękuj. Widziałem, że masz praktycznie same dziurawe – uśmiechnął się drwiąco.

- To nieprawda! Ja ci aby kupiłem to co chciałeś…

- Gówno prawda, dostałem model zabawkowego autka marki mercedes.

- Nie powiedziałeś mi, że to ma być prawdziwy samochód – fuknął oburzony.

- Tobie wszystko trzeba dosłownie mówić durniu? – zapytał. – Jeszcze sam musiałem sobie to cholerstwo złożyć… jeszcze pozbawiłeś mnie instrukcji…

- Ciężka filozofia, nie Uchiha? – sarknęła Temari, siadając ostrożnie na łóżku, z pomocą Shikamaru. – Ciesz się, że to nie było w formacie JPG.

- Ta, ta. Spierdalaj podróbko kobiety.

- Okaz mężczyzny się odezwał.

- A żebyś wiedziała!

- Jak twoje syfy na twarzy? – uśmiechnęła się kpiąco.

Zacisnął ręce w pięści, za takie odzywki powinna zginąć. Jednak w imię większego dobra, fajnej atmosfery imprezy, przemilczał wszystkie jej głupie odzywki, które do niego mówiła. Głupia baba w ciąży. Naruto zagadywał gości o dzisiejszym wykładzie swojego profesora, miał dzisiaj nader dobry humor, który, jak się potem okazało zawdzięczał tym, że ma przyjść do niego w gości córka! Wraz z mężem, ale to tam nie ważne. W każdym razie sypał im takimi kawałami, że to się w dupie nie mieści. Po dwóch godzinach Hinata musiała wyjść do łazienki, Temari również skorzystała i z nią poszła.

Głównym celem jej przybycia na imprezę nie był Naruto. Lubiła go, ale chuj z nim. Bardziej chciała jakoś odciągnąć Hinatę od pomysłu pójściem do łóżka z Uzumakim. Nie mogła tego zrobić, póki nie wiedziała nic o zakładzie. Poczuje się oszukana i to jeszcze bardziej ją zaboli. W łazience, po wykonaniu czynności fizjologicznych i umyciu rąk, zatrzymała ją w pomieszczeniu.

- Hinata… bo… to zabrzmi głupio, ale nie rób tego.

- Czego? – zapytała zdezorientowana.

- Nie idź z Naruto do łóżka, nie teraz – spojrzała na dziewczynę. – ja wiem, że teraz panuję jakiś durny stereotyp, że bycie dziewicą to wstyd, ale to nie powód, aby się spieszyć.

- Temari, nie o to chodzi. Ja jestem pewna miłości, którą razem z Naruto się darzymy. To nie jest na siłę, namówień czy z stereotypów. Ja go kocham i chcę by był moim pierwszym.

- Rozumiem, ale nie obawiasz się, że może cię zranić. Jesteś kruchą osobą, do takich pasuję seks w noc poślubną – rzekła z przejęciem, a Hyuuga pokręciła z uśmiechem głową.

- Nawet jeśli mnie zrani, to będę się cieszyć, że właśnie z nim to zrobiłam.

Po tym oświadczeniu Sabaku wiedziała, że nic więcej nie zdziała. Białooka była pewna swej decyzji i nikt nie mógł jej tych planów zaniechać. Sakura, idiotko – to pewnie twoja wina, nawet nie wiesz na jaki ból ją nieświadomie naraziłaś… po chwili wróciły do pokoju. Shikamaru tłumaczył jakieś zadanie Naruto, nadużywając w trakcie, różnych odmian słowa „upierdliwe”. Dziewczyny dosiadły się do pozostałych, którzy byli bardziej pochłonięci konwersacją na temat filmu na jaki pójdą.

- Przecież wiesz, że nienawidzę jakiś durnych horrorów!

- Zaczynam podejrzewać, że każdą moją filmową propozycję będziesz nienawidzić.

- Nie każdą! Nie raz oglądaliśmy razem filmy – Sasuke westchnął głęboko. – i potrafisz wybrać taki, który by mi się podobał.

- Nie mam wpływu na repertuar w kinie.

- W porównaniu do kiedyś to się starałeś – burknęła Sakura.

- Znowu zaczynasz? – zapytał z pretensją. On się stara, ale ta non stop robi jakieś problemy.

- Kłopoty w raju? – sarknęła Temari. – Chociaż Sasuke to raczej daleko do nieba.

- Och zabawne Temari, może napchasz te swoją buźkę toną żarcia i się przymkniesz? – zapytał miło Sasuke, a potem prychnął i odwrócił głowę w bok. Haruno przeprosiła ją za niego.

- Czy wszyscy Uchiha są tacy wkurwiający? – zapytała blondynka. Celowo głośnym tonem, aby go sprowokować.

- Nie, Itachi jest fajny – stwierdziła Sakura, a jej przyjaciółka mruknęła pytająco. – jego starszy brat. Czekaj, zaraz pokażę ci jego zdjęcie – dodała, wyszukując w komórce zdjęcie bruneta.

- Dlaczego masz w telefonie zdjęcie Itachiego?! – warknął, gdy dziewczyna podała telefon Sabaku.

- No Sasuke, nie dąsaj się tak, bo będziesz miał zmarszczki jak brat – mruknęła drwiąco Temari.

- Wypier…

- Sasuke, uspokój się – wtrącił leniwie Shikamaru. – ty też Temari.

Dziewczyna jedynie się uśmiechnęła z politowaniem, nadal będzie mu dokuczać. Ta zabawa jest zbyt fajna.

W ten czas pewne małżeństwo wpadło w odwiedziny do ojca i teścia w jednym. O dziwo Jiraya naprawdę się postarał na ich przybycie, dom wysprzątany, jedzenie przygotowane własnoręcznie, ale i tak było dobre. Konan była pod wrażeniem. Dom nie był nawet tak uporządkowany, gdy sama w nim mieszkała. Rozmowy oczywiście, jak zwykle schodziły na intymne pytania, w których zawsze przeszkadzała. Yahiko nawet dobrze w nich się czuł, jak nigdy. Znaczy zawsze tak jest, a potem przy przyjaciołach marudzi jaki to jest pokrzywdzony i ma spaczony mózg.

- Równy z ciebie gość, Yahiko. Moja córka ci daję w łóżku? – zapytał Jiraya, śmiejąc się w najlepsze.

- Tato! – upomniała i zgromiła wzrokiem męża, który również chichotał.

- No… czasem boli ją głowa, albo woli się opychać w kuchni zamiast trwać przy mężu, ale nie narzekam.

- Może już dość tego alkoholu, kochanie? – nacisnęła na ostatnie słowo, patrząc na niego z mordem.

- Jedzenie woli, mówisz? – Yahiko przytaknął. – Córeczko nie jesteś aby w ciąży? – zapytał, a zięć zaczął się krztusić. Niebieskowłosa poklepała go po plecach.

- Nie jestem. To stres w pracy – odrzekła, biorąc kieliszek sake, lecz Jiraya ją powstrzymał.

- Twoja matka też tak mówiła.

- Tato… robiłam test ciążowy, bo w sumie miałam nadzieję, ale nie jestem w ciąży. Wynik negatywny, przed egzaminami też się obżerałam… - stwierdziła, a ten parsknął śmiechem.

- Ech?! Nie mówiłaś mi o takiej ważnej rzeczy… to dlatego wieczór jest pełna lodówka a rano do połowy pusta…

- Musisz zainwestować w zamek na kłódkę, synu – odparł Jiraya i przybili sobie nawzajem żółwika

Konan prychnęła na nich. Nawet zjeść sobie nie może… ma taką ochotę na ten sernik na talerzu, ale już zjadła trzy kawałki, potem zaczną się komentarze. Mimowolnie pogładziła się po brzuchu, chciałaby dziecka… wtedy mogłaby jeść bez oporów.

Czekała właśnie w środku akademika, tuż obok wejścia. Czekała na blondwłosego ukochanego, który wcześniej wyszedł na zakupy zgodnie z planem, który wcześniej ustaliła z Sakurą. Drzwi się otworzyły wpuszczając chłodny wietrzyk do pomieszczenia, a w ich pojawił się chłopak z niemałym asortymentem niezdrowego jedzenia. Hinacie było trochę szkoda, że niepotrzebnie rozwalił pieniądze, ale wynagrodzi mu wszystko tej nocy.

- Co tu robisz? Czemu nie jesteś w pokoju z resztą? – zapytał idąc z nią na górę.

- Nie ma reszty. Końcówkę twojego święta spędzimy razem – oznajmiła z uśmiechem.

- No to może wyjdziemy na miasto? Miasto jest ładne wieczorami.

- Mam lepszy plan.

Spojrzał na nią zaciekawiony, a ona się uśmiechnęła pewna siebie. Szedł ciągnięty przez Hyuugę w stronę swojego pokoju. Faktycznie w środku nikogo nie było, ale nie przejął się tym i tak nie miał ochoty na jakieś przyjęcie. Dla niego urodziny to dzień, jak co dzień – bez różnicy. Odłożył w kąt reklamówki z zakupami.

- To… co robimy? – zapytał, zdejmując z siebie bluzę i rzucając ją na łóżko.

Hinata uśmiechnęła się i złączyła z Naruto ręce, krzyżując z nim spojrzeniami. Również się uśmiechnął dostrzegając niewielki rumieniec, dodawał jej uroku. W końcu białooka wpiła się w jego wargi, odwzajemnienie nastąpiło od razu. Egzystowali w tej przyjemnej chwili, łaknąc się nawzajem. Hinata posunęła się dłońmi do góry, w końcu obejmując szyję chłopaka. Ten zaś chwycił ją w talii, zatapiając się w pieszczocie. Swoim ciężarem ciała, zmusiła go do położenia się na łóżku. Była przekonana, że chce w końcu zbliżenia, po takim czasie nabrała pewności siebie i ich wspólnej miłości. Naruto także nie oponował, już od dłuższego czasu tego chciał, a ich wakacyjne rozstanie jeszcze bardziej nasiliło to pragnienie.

Siedziała na nim okrakiem i w pochyleniu muskała pocałunkami wargi chłopaka. Tymi przerywnikami doprowadzała go do jeszcze większej żądzy, z czego zdawała sobie sprawę. Taka była drobna porada od Sakury. Podniósł się do siadu, ujmując jej twarz w dłoń, a drugą uchwycił w talii, złączył się z nią ustami tworząc bardzo namiętny francuski pocałunek. Nieśmiało chwyciła koszulkę Naruto, z zamiarem ściągnięcia jej. Brak oporów dodał jej odwagi, więc po kilku sekundach materiał gruchnął o ziemię. Blondyn spojrzał na nią z zachwytem, pożądanie z niej ociekało. Z powrotem pchnęła go na materac.

- O rany, ale jesteś napalona – uśmiechnął się dziko, czekał na jej kolejne ruchy. Śmiało mogła dominować, to go jakoś tak nakręcało. Jej osobowość zmieniła się w tej chwili o sto osiemdziesiąt stopni.

- I co? Podoba ci się to? – zapytała kusząco, rozpinając guziki w swojej czarnej koszuli.

- Jeszcze jak! – zawołał wesoło, przyciągając ją do siebie brutalnie. – Daj mi trochę swoich słodkości – poprosił cichym powabnym tonem, non stop patrząc na jej podniecająco rozchylone wargi. Spełniła jego prośbę i wpiła się w jego uśmiech, następnie delikatnie muskała jego policzek, rozpalając tym gestem jego ciało. – Jezu, jakaś ty seksowna!

- Nie mów mi tylu komplementów, bo się krępuję – zaśmiała się, ponownie się unosząc i odgarniając słodko włosy za ucho. Taki niewielki gest, a jakże dziewczęcy.

- Ja nad tym nie panuję, jesteś taka piękna – wyszczerzył się, zostając uciszonym cmoknięciem, to mu nie wystarczało, pragnął więcej, co po chwili dostał. Hyuuga składała aksamitne pocałunki po jego szyi. – Jesteś najlepsza, Sakura.

- Co?! – poderwała się do góry, ku zdziwieniu Uzumakiego. – Jak mnie nazwałeś? – zapytała, o dziwo spokojnie. Chciała, aby powiedział, że się przesłyszała, cokolwiek przeczącego. Lecz ten po chwili wytrzeszczył niebieskie oczy i zakrył dłonią buzię. Tyle jej wystarczyło, z impetem zeszła z jego ciała, kierując się do wyjścia z pokoju.

- Nie, czekaj! – zerwał się z łóżka. – Hinata, czekaj! – zawołał łapiąc ją w ostatniej chwili za rękę, ale wyrwała się z podenerwowania zaczesując włosy do tyłu, westchnęła głęboko, powstrzymując się od płaczu. – Hinata, przepraszam. Nie wiem dlaczego to powiedziałem.

- To chyba oczywiste, Naruto – wtrąciła Hinata. Jej głos nie był smutny, przesiąkał złością. – Nadal coś czujesz do Sakury…

- Nie! To nie to! – przerwał jej, unosząc głos. Nie miał zamiaru pozwalać jej błędnie tego interpretować.

- Więc dlaczego?! – również się uniosła, doprowadzając do chwilowego milczenia. – Tak myślałam, nawet nie masz wymówki. Zawiodłam się, Naruto. Zawiodłam na twojej miłości – syknęła głosem dobitym z bólu. Nie patrząc na niego, nacisnęła klamkę odchylając nieznacznie drzwi.

- Zaczekaj, proszę – ponownie złapał ją za ramię.

- Zostaw mnie! – krzyknęła, jednocześnie wyrywając się i do czerwoności policzkując blondyna. Nawet po tym, czynie się nie zawahała, dumnym krokiem wybiegła z powrotem do swojego pokoju.

Naturalnie Naruto wybiegł za nią, zszedł na jej piętro, kiedy zatrzasnęła za sobą drzwi od pokoju. Hyuuga oparła się bezsilnie o wejście, zakryła rękoma twarz, starała się nie płakać. Nie warto.

- Hinata – zawołał delikatnie głos za drzwiami. Niemal natychmiast się złamała i zaczęła szlochać. Czym prędzej zakryła usta, by nie wydobył się żaden dźwięk – otwórz proszę. Przepraszam – dziewczyna osunęła się w dół, siadając na podłodze. Jego smutny głos nasilał rozpacz dziewczyny. – nie chciałem pomylić waszych imion. Nie wiem czemu tak się stało. Jestem idiotą, wybacz mi – oparł się dłońmi o drewno, czuł, że jest po drugiej stronie. – Otwórz prozę, porozmawiajmy – starała się być nieugięta, choć serce litowało się nad chłopakiem po drugiej stronie drzwi.

- Uzumaki, co ty tam robisz? – zawołał Neji, właśnie wrócił z wieczornej przechadzki z Tenten. To, że ta dwójka nie jest teraz razem było niepokojące. Hinata planowała świętować z blondynem urodziny do końca dnia. – Gdzie jest Hinata?

- U siebie… - odrzekł cicho, wskazując na pokój.

- Coś się stało? – zapytała Tenten, choć czuła jaka będzie odpowiedź, spojrzenie Naruto mówiło samo za siebie. Przytrzymywała mocno Nejiego, aby się nie wtrącił.

- Pokłóciliśmy się…

- O co poszło?! – warknął Hyuuga.

- Neji, nie wtrącaj się! – zganiła go dziewczyna. – Nie twoja sprawa - Niebieskooki zacisnął pięści, po czym z aurą złości wyminął te dwójkę i udał się do siebie. Białookiemu się nie spodobała jego reakcja i natychmiast wyrwał się z uścisku Ten, idąc za nim.

- Neji, cholera! – westchnęła ciężko.

Zdecydowała się potem zajrzeć do Hinaty. Niech tamci się nawet pobiją, ma tego serdecznie dość. Jak postanowiła, tak zrobiła i nawet nie pukając weszła do pokoju przyjaciółki.

W tym czasie na wyższym piętrze dopadło się dwóch kolegów, zaczynając poważną dyskusję między sobą. Wpierw Hyuuga zapytał o to czy aby się nie wygadał o zakładzie, bo on też jest w to przecież wplątany. Oczywiście zaprzeczył, ale nie chciał zdradzić prawdziwego powodu, nie jego biznes. Byliby się poprali, ale wkroczył Sasuke i rozdzielił te dwójkę. Szczęście, że razem z Sakurą wrócili do akademika po jej sweter i usłyszał krzyki chłopaków.

DATA

??? - najwcześniej za tydzień 19 xd

OD AUTORKI

To tak, otóż jestem chora, leże w łóżku i mam ochotę na pisanie, ale nie NaruHina :P Wiem, też ubolewam, a z drugiej strony chcę szybko skończyć i zabrać się za nowy blog, gdzie bez problemu rozwinę to co kocham, mianowicie humor :) W każdym razie sorry i dziękuję za wszystkie komentarze, odwiedziny ;*

Ach i Saso stara się NIE przeklinać przy dziecku, w pierwszej serii, wyuczył go zatykania uszu przy brzydkich słowach, co wy tacy surowi nooo xD

Mały apel do kilku osóbek:

- Amane - kochana, przy naszej pierwszej nocy (gadanie na GG do 5 rano) dostałam zapalenia spojówki oka, przy drugiej albo mnie coś użarlo, albo mam zapalenie żyły w stopie... nie mogę się doczekać powtórki :* :*

- Kireii - Miyuki nie zginie, jak możesz mnie o to prosić?! Ogranicz od siebie Enmę xD Co do dzieciaków Hidana to... nie xD nie chcę mieć więcej dzieci na sumieniu xD:* :*

- Tsuki - dziękuję za tą tajemniczość komentarza... naprawdę... :* :*

W NASTĘPNYM ODCINKU

- Szczera rozmowa przyjaciół, Sasuke i Naruto.

- Kolejna rozmowa/kłótnia Sasoriego i Deidary.

- Wyjazd do Hinaty, Czyżby rozwiązanie sprawy? Codzienne kłótnie Hidana z Yagurą, o co im chodzi? Konwersacja Hidana z Hinatą, zapadnięcie decyzji, jakiej?

- Kłótnia rodzinna Naokiego z tatą, o co pójdzie?